Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.148.2019.2.BK
z 14 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2019 r. (data wpływu 11 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 7 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,
• nieprawidłowe - w zakresie braku wliczenia do limitu wartości sprzedaży wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu wynajmu nieruchomości.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 7 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług oraz wliczenia do limitu wartości sprzedaży wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu wynajmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako osoba fizyczna rozpoczęła Pani działalność gospodarczą w dniu 1 stycznia 2019 r. Zgodnie z PKD, przeważającym rodzajem działalności gospodarczej jest 7022.Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Nie zrezygnowała Pani ze zwolnienia przewidzianego art. 113 ust 1. „Wartość sprzedaży”. Ma Pani podpisaną umową z jedną Spółką i w ramach prowadzonej działalności świadczy dla niej usługi:

• podpisywanie umów z pracownikami,
• nadzór nad dokumentacją kadrową,
• nadzór nad pracownikami i zarządzanie w określonej jednostce spółki.

W Pani ocenie wykonywane czynności wyczerpują definicję podgrupy wg PKWiU 70.22.17.0 - usługi zarządzania procesami gospodarczymi i jako takie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 113 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto jest Pani właścicielem nieruchomości o charakterze mieszkalnym. Obecnie podpisała Pani jedną umowę najmu o charakterze mieszkalnym i również będzie otrzymywać przychody z tego tytułu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zostało to uwzględnione we wpisie do CEIDG jako pozostała działalność według PKD 6820.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe korzystają ze zwolnienia podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy może Pani korzystać ze zwolnienia podmiotowego na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o VAT kiedy przeważająca działalność została zakwalifikowana pod kodem PKD 7022.Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, w sytuacji, kiedy rzeczywiście świadczone usługi będą obejmować prowadzenie bieżących spraw Spółki?
2. Czy przychody związane z wynajmem na cele mieszkaniowe, które na podstawie art. 43 ust.1 pkt 36 są zwolnione przedmiotowo z podatku od towarów i usług wlicza się do limitu wartości sprzedaży 200.000 zł, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPP1/443-642/12/BK nie definicja przeważającego rodzaju działalności lecz jej charakter - rodzaj wykonywanych czynności powinien kwalifikować do zwolnienia tych czynności ze zwolnienia podmiotowego. Zgodnie z definicją Małego Słownika Języka Polskiego PWN doradzać znaczy: udzielać porady, podać-wskazać sposób postępowania w danej sprawie, doradztwo jest udzielaniem fachowych zaleceń, porad. W przypadku stanu faktycznego występować będzie Pani jako strona przyszłych umów przejmując na siebie ryzyko podjętych przez siebie decyzji w postaci wejścia w stosunki prawne na gruncie prawa cywilnego, prawa pracy itp. Pani zdaniem w rozumieniu obowiązującego prawa w zakresie ustawy o podatku od towarów i usług może Pani skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, mimo kodu wg PKD 7022.Z - przypisanego dla usług doradczych - wykluczających możliwość skorzystania z tego zwolnienia, ponieważ charakter wykonywanych czynności, a nie ich kwalifikacja powinien decydować o ich wyłączeniu ze zwolnienia przedmiotowego. Czynności, które Pani wykonuje i będzie w przyszłości wykonywać nie będą usługami doradztwa, wykluczającymi z możliwości skorzystania ze zwolnienia na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, lecz usługami zarządzania przedsiębiorstwem dla których ustawodawca nie przewidział wykluczenia ze zwolnienia podmiotowego.

W Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług na świadczone usługi jest przewidziana grupa 70.22.17.0 - usługi zarządzania procesami gospodarczymi, która w Pani ocenie najbardziej odpowiada czynnościom przez Panią wykonywanym.

W odniesieniu do postawionego pytania we wniosku nr 2 tj. „Czy przychody związane z wynajmem na cele mieszkaniowe, które na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 są zwolnione przedmiotowo z podatku od towarów i usług wlicza się do limitu wartości 200.000 zł, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?”, Pani zdaniem przychody te nie wlicza się do powyższego limitu. Swoje stanowisko opiera Pani na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z którym do wartości sprzedaży (czyli do limitu 200.000 zł) nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7,12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych

• jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,
• nieprawidłowe - w zakresie braku wliczenia do limitu wartości sprzedaży wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu wynajmu nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa wprowadza wymóg ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
      
      
      
   1. jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
      
      
      
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   

Stosownie do art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Jak stanowi art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   
   
   
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      
      
      
      1. energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
         
      2. wyrobów tytoniowych,
         
      3. samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
         
         
         
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu;
      
      
      
2. świadczących usługi:
   
   
   
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie;
      
      
      
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a i b ustawy, stwierdzić należy, że ze zwolnienia podmiotowego o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy, nie korzystają podatnicy świadczący usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa.

W tym miejscu podkreślić należy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do niej, nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj. np.: podatkowe, prawne, finansowe. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć „tego, kto doradza”. Natomiast „doradzać”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN 2006, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, np. ekonomicznych czy finansowych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

W świetle powołanych wyżej przepisów należy zauważyć, że o wyłączeniu ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, decyduje kwalifikacja, bądź istota wykonywanych czynności.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii czy może korzystać ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy w sytuacji gdy prowadzona działalność gospodarcza została zakwalifikowana w PKD 7022.Z – pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania a faktycznie wykonywana jest w zakresie prowadzenia bieżących sprawa podmiotu zlecającego.

Analiza przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz treści przywołanych regulacji prawnych pozwala na stwierdzenie, że skoro – jak wynika z wniosku – Wnioskodawca w dniu 1 stycznia 2019 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie podpisywania umów z pracownikami, nadzoru nad dokumentacją kadrową oraz nadzoru nad pracownikami i zarządzaniu w określonej jednostce spółki – to o ile – w ramach tej działalności gospodarczej nie będzie wykonywał czynności z zakresu doradztwa, a wartość sprzedaży nie przekroczy kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, to ma prawo do zastosowania zwolnienia podmiotowego.

Zaznaczyć jednakże należy, że jeżeli wartość sprzedaży przekroczy 200.000 zł, zwolnienie utraci moc począwszy od czynności, którą zostanie przekroczona ta kwota. Wskazania wymaga również, że w przypadku wykonania jakiejkolwiek czynności wymienionej w art. 113 ust. 13 ustawy, Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii czy wynagrodzenie otrzymywane z tytułu najmu na cele mieszkaniowe (zwolnienie przedmiotowe na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy) wlicza się do limitu wartości sprzedaży o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości o charakterze mieszkalnym. Obecnie Wnioskodawca podpisał jedną umowę najmu i z tego tytułu będzie otrzymywać przychody związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (działalność według PKD 6820.Z – wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi).

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 113 ust. 1 i 2 ustawy, do ustalenia limitu sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 wlicza się na mocy cyt. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) sprzedaż z tytułu transakcji związanych z nieruchomościami. Pojęcie to dotyczy nie tylko dostawy nieruchomości, ale również związanych z nieruchomościami usług, pod warunkiem że nie mają one charakteru transakcji pomocniczych. Zatem w omawianym przypadku do limitu sprzedaży w wysokości 200.000 zł podatnik wlicza wartość świadczonych usług wynajmu długotrwałego pod warunkiem, że usługi te stanowią dla podatnika usługę podstawową.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego w przedmiotowej sytuacji spełnione są przesłanki do uznania świadczonych przez Wnioskodawcę usług jako tych, które wliczane są do limitu, o którym mowa w ww. art. 113 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości, które należy zaliczyć do transakcji związanych z nieruchomościami. Ponadto wynajem ten prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej – czynność ta nie jest zatem transakcją pomocniczą. Tym samym świadczenie ww. usług nie mieści się w wyjątku, o którym mowa w ww. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy.

Zatem wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych zwolnionych przedmiotowo z podatku od towarów i usług (zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy) Wnioskodawca ma obowiązek uwzględniać przy ustaleniu wartości limitu w kwocie 200.000 zł uprawniającego do zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 uznano za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie okoliczności przedstawionych we wniosku, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.