INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 03 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 16 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości uregulowania zaległości podatkowej przez pełnomocnika działającego w charakterze wyręczyciela ze środków powierzonych mu przez podatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości uregulowania zaległości podatkowej przez pełnomocnika działającego w charakterze wyręczyciela ze środków powierzonych mu przez podatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Działając na zlecenie i z upoważnienia podatnika (wnioskodawcy), jego pełnomocnik wyraził zgodę i przyjął do wykonania czynność polegającą na przekazaniu środków pieniężnych w kwocie 10.000 zł na rachunek bankowy urzędu skarbowego tytułem spłaty zaległości podatkowej ciążącej na podatniku. Ww. środki pieniężne podatnik wcześniej wpłacił na rachunek bankowy pełnomocnika.

Zlecenie to pełnomocnik wykonał w dniu 03 marca 2010 r., wpłacając otrzymaną od podatnika kwotę 10.000 zł przelewem z własnego rachunku bankowego na rachunek urzędu wskazując, że działa w charakterze wyręczyciela a wpłacane środki są środkami podatnika przekazanymi mu wyłącznie w celu ich przelania na rachunek organu podatkowego – wierzyciela. O takim zleceniu podatnika i jego przyjęciu pełnomocnik poinformował na piśmie naczelnika urzędu skarbowego.

Po wpływie środków na rachunek urzędu skarbowego pełnomocnik podatnika został wezwany do wyjaśnienia charakteru dokonanej wpłaty oraz jej tytułu. Odpowiadając na wezwanie pełnomocnik wskazał, że dokonana wpłata to przelanie środków, przekazanych mu wcześniej przez podatnika na rachunek bankowy, celem wpłaty na poczet ciążących na nim zaległości podatkowych.

Po zapoznaniu się z wyjaśnieniami pełnomocnika urząd skarbowy podatnika zwrócił otrzymane środki na rachunek bankowy pełnomocnika podatnika. W odpowiedzi na późniejsze wystąpienie na piśmie pełnomocnika podatnika naczelnik urzędu skarbowego stwierdził, że na przeszkodzie do przyjęcia otrzymanej wpłaty, a także uznania, że w części nią pokrytej wygasło zobowiązanie podatkowe ciążące na podatniku, stoi art. 60 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi, że zobowiązanie w części pokrytej wpłatą dokonaną za pośrednictwem rachunku bankowego wygasa tylko wtedy, gdy obciążany jest rachunek bankowy podatnika. Stanowisko naczelnika urzędu skarbowego podtrzymał dyrektor izby skarbowej, do którego wystąpił w tej sprawie pełnomocnik podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy organ podatkowy winien przyjąć wpłatę - dokonaną w formie bezgotówkowej - przez pełnomocnika podatnika, na poczet zaległości podatkowych ciążących na podatniku w przypadku, gdy przekazywane środki finansowe zostały powierzone przez podatnika pełnomocnikowi w tym właśnie celu, poprzez wpłatę na rachunek bankowy pełnomocnika oraz zlecenia mu ich wpłaty do wskazanego organu podatkowego, a organowi okoliczności te są znane...

Zdaniem wnioskodawcy, brak w obowiązującym porządku prawnym zakazu objęcia zleceniem, jakie daje pełnomocnikowi podatnik, czynności polegających na wpłacie w imieniu podatnika - gotówką lub przelewem - pieniędzy przekazanych wcześniej pełnomocnikowi z poleceniem ich przekazania na rzecz właściwego organu podatkowego z tytułu zobowiązań podatkowych, jakie ciążą na podatniku.

Organ podatkowy, będący wierzycielem nie może odmówić przyjęcia wpłaty dokonanej przez pełnomocnika przelewem z jego rachunku bankowego, jeżeli zostanie poinformowany, że dokonana wpłata stanowi przekazanie środków podatnika wpłaconych wcześniej na rachunek pełnomocnika, w tym właśnie celu. Zwłaszcza w sytuacji, gdy organ podatkowy jest w posiadaniu stosownego pełnomocnictwa, w którym podatnik upoważnił pełnomocnika do reprezentowania go wobec organu (pełnomocnictwo ogólne), w tym także do składania wyjaśnień i oświadczeń w jego imieniu w zakresie ustalenia i wykonania jego obowiązków podatkowych.

W ocenie wnioskodawcy, normy art. 60 § 1 pkt 1 i pkt 2 Ordynacji podatkowej nie powinno się odczytywać w taki sposób, że wpłaty w imieniu zobowiązanego podatnika, na poczet ciążących na nim zobowiązań podatkowych może dokonać osoba (pełnomocnik) działająca w charakterze wyręczyciela (posłaniec) tylko gotówką w kasie właściwego urzędu skarbowego, a niemożliwe jest wykonanie przez podatnika zobowiązania bezgotówkowo - poprzez przelew środków finansowych na rachunek bankowy urzędu - z rachunku bankowego pełnomocnika (wyręczyciela), jeżeli tylko organ podatkowy dysponuje wiarygodnymi informacjami, że środki te zostały wcześniej przekazane pełnomocnikowi przez podatnika w tym właśnie celu. Wiarygodne informacje to chociażby oświadczenie złożone w tym zakresie przez umocowanego do tego, zgodnie z odrębnymi przepisami, pełnomocnika lub samego podatnika. W takim zakresie należy uznać, że rachunek bankowy, o którym mowa w art. 60 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej to surogat rachunku bankowego podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Natomiast obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 ustawy Ordynacja podatkowa).

Z kolei podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej (art. 6 ustawy Ordynacja podatkowa).

Z powołanych definicji wynika, że zobowiązanym do zapłaty podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego jest podatnik.

W myśl art. 59 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązania podatkowe podatnika wygasają w całości lub w części wskutek zapłaty.

W myśl art. 60 § 1 cytowanej ustawy za termin dokonania zapłaty podatku uważa się:

1. przy zapłacie gotówką - dzień wpłacenia kwoty podatku w kasie organu podatkowego lub na rachunek tego organu w banku, w placówce pocztowej, w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, biurze usług płatniczych lub w instytucji płatniczej albo dzień pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta;
2. w obrocie bezgotówkowym - dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika lub rachunku podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w instytucji płatniczej na podstawie polecenia przelewu.
   
   

Mając na uwadze powyższe uregulowania należy przyjąć, iż tylko zapłata podatku przez podatnika powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego na podstawie art. 59 § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Podatek jest świadczeniem publicznoprawnym, o osobistym charakterze, którego w drodze czynności cywilnoprawnych nie można przenieść na inną osobę, nawet za jej zgodą. Umowa przeniesienia zobowiązań podatkowych podatnika na inny podmiot nie ma znaczenia dla organów podatkowych w stosunkach podatkowoprawnych. Na gruncie przepisów prawa podatkowego umowa taka nie wywołuje skutków prawnych i nie powoduje zwolnienia podatnika ze zobowiązania podatkowego. Dla organu podatkowego istotne jest spełnienie zobowiązania podatkowego, rozumiane jako zapłata przez podatnika do tego zobowiązanego z mocy przepisów podatkowych.

Odrębnym zagadnieniem jest kwestia zapłaty zobowiązań podatkowych podatnika za pośrednictwem innych podmiotów.

Wpłata przez pełnomocnika podatnika kwoty odpowiadającej kwocie podatku może być uznana za skuteczną zapłatę tego podatku, gdy wpłacający występuje jako osoba, która działając na rachunek podatnika dokonuje zapłaty z jego zasobów pieniężnych. Działa on w tym przypadku jako podmiot umocowany do zapłaty za podatnika w sensie technicznym. Nie dokonuje wówczas zapłaty podatku, lecz wpłaty kwoty tytułem podatku ze środków powierzonych mu przez podatnika. Zapłata podatku ma w tym przypadku wyłącznie wymiar techniczny, gdyż dokonuje jej osoba działająca jedynie jako posłaniec. Osobę taką nazywa się „wyręczycielem” z tej racji, że faktycznie wyręcza ona podatnika w przekazaniu jego środków do kasy organu podatkowego lub na jego rachunek.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że działając na zlecenie i z upoważnienia podatnika (wnioskodawcy), jego pełnomocnik wyraził zgodę i przyjął do wykonania czynność polegającą na przekazaniu środków pieniężnych w kwocie 10.000 zł na rachunek bankowy urzędu skarbowego tytułem spłaty zaległości podatkowej ciążącej na podatniku. Ww. środki pieniężne podatnik wcześniej wpłacił na rachunek bankowy pełnomocnika. Zlecenie to pełnomocnik wykonał w dniu 03 marca 2010 r., wpłacając otrzymaną od podatnika kwotę 10.000 zł przelewem z własnego rachunku bankowego na rachunek urzędu wskazując, że działa w charakterze wyręczyciela a wpłacane środki są środkami podatnika przekazanymi mu wyłącznie w celu ich przelania na rachunek organu podatkowego – wierzyciela. O takim zleceniu podatnika i jego przyjęciu pełnomocnik poinformował na piśmie naczelnika urzędu skarbowego.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z uregulowaniem zaległości podatkowej. Zgodnie z art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Powstanie zaległości podatkowej rodzi dla podatnika skutek prawny w postaci obowiązku uiszczenia oprócz kwoty zaległości także odsetek za zwłokę (art. 53 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe oznacza, że zaległość podatkowa stanowi niezapłacony w terminie podatek a tym samym niezapłacone w terminie zobowiązanie podatkowe podatnika. Nie ma żadnych przeszkód, aby do zapłaty przez wyręczyciela zaległości podatkowej podatnika stosować zasady dotyczące zapłaty podatku przez wyręczyciela. Zarówno zaległość podatkowa jak i podatek są bowiem osobistym zobowiązaniem ciążącym na podatniku.

Zatem, w sytuacji gdy zaległość podatkowa będzie uregulowana z majątku podatnika, a nie pełnomocnika, przelew z rachunku pełnomocnika należy potraktować, jak wpłatę podatnika na rachunek urzędu skarbowego i uznać, że zaległość podatkowa wygaśnie.

Reasumując, w związku z tym, iż w przedmiotowej sprawie środki finansowe na poczet zaległości podatkowej ciążącej na wnioskodawcy zostały powierzone jego pełnomocnikowi przez wnioskodawcę w celu uregulowania tej należności i okoliczność ta jest poparta dowodami, to nie było przeszkód, aby wykonany przez pełnomocnika wnioskodawcy przelew kwoty zaległości podatkowej był uznany przez organ podatkowy za skuteczny i prowadził do wygaśnięcia zaległości podatkowej podatnika - wnioskodawcy w trybie art. 59 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.