Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.117.2019.4.AG
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług najmu lokalu na cele mieszkaniowe oraz obowiązku wykazania obrotu z tytułu tego najmu w deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe,
• stawki podatku VAT dla świadczonych usług najmu lokalu w celu prowadzenia działalności gospodarczej przez najemcę oraz obowiązku wykazania obrotu z tytułu tego najmu w deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe,
• obowiązku wystawienia faktury VAT dla osoby fizycznej – jest nieprawidłowe,
• obowiązku wystawienia faktury VAT dla X – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Przedmiotowy wniosek uzupełniono dnia 23 kwietnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od dnia … 2010 r. Działalność to ruchome placówki gastronomiczne, praca sezonowa pół roku w roku (maj-wrzesień/październik). Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku VAT.

Dnia … 2013 r. Wnioskodawczyni zakupiła dom mieszkalny. Budynek ten nie jest wprowadzony do działalności gospodarczej jako środek trwały. W wydzielonej już wcześniej części jest prowadzona inna działalność gospodarcza – sklep, który prowadzi firma wynajmująca od Wnioskodawczyni lokal pod działalność, na podstawie umowy najmu (między Wnioskodawczynią, a firmą E). Na najem co miesiąc Wnioskodawczyni wystawia fakturę VAT na 23% VAT.

Z tyłu domu Zainteresowana wydzieliła w budynku gospodarczym lokal mieszkalny, który w okresie od stycznia do maja 2018 r. wynajmowała osobie fizycznej na mieszkanie (zgodnie z umową). Kwotę za najem Wnioskodawczyni pobierała bez podatku VAT jako czynność zwolnioną.

Oba przychody Wnioskodawczyni uwzględniła w deklaracjach VAT z działalności, nawet w okresie kiedy działalność ta była zawieszona (ze względu na sezonowość). Zainteresowana odprowadziła podatek dochodowy w momencie odwieszenia działalności oraz VAT uwzględniła w deklaracji VAT-7.

Ponadto w odpowiedzi na pytania postawione w wezwaniu do uzupełnienia wniosku:

1. „Wnioskodawczyni wskazała, że: »z tyłu domu wydzieliłam w budynku gospodarczym lokal mieszkalny, który w okresie od stycznia do maja 2018 wynajmowałam osobie fizycznej na mieszkanie«, jednak w dalszej części wskazuje, że »wydzielone z tyłu pomieszczenie na lokal mieszkalny wynajęła od tego roku na stacjonowanie X (…)«, zatem należy jednoznacznie wskazać komu, na jaki okres oraz w jaki sposób najemcy wykorzystują/będą wykorzystywać wynajmowany budynek gospodarczy, który jest przedmiotem zapytania.
2. Wskazanie klasyfikacji statystycznej do każdej z usług najmu świadczonej przez Wnioskodawczynię – według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).
   Na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2018 r., poz. 2440) przedłużono do dnia 31 grudnia 2019 r. stosowanie do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).
   Tut. Organ pragnie zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.
   Natomiast stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r., Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W związku z tym, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania towarów i usług, a dla prawidłowego opodatkowania czynności będących przedmiotem wniosku niezbędne jest ich zaklasyfikowanie do właściwego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.
3. Czy z zawartej umowy pomiędzy Wnioskodawczynią, a osobami fizycznymi wynika jednoznacznie, że przedmiotowe lokale są wynajmowane wyłącznie w celach mieszkaniowych?
4. Co wynika z zawartej umowy pomiędzy wynajmującym, a X, tj. wynika jednoznacznie, że przedmiotowe lokale są wynajmowane wyłącznie w celach mieszkaniowych czy wynajmowane są w celu prowadzenia działalności gospodarczej?
5. Kiedy Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej (należy podać dzień/miesiąc/rok) oraz w jakim zakresie?
6. Czy Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia podmiotowego, tj. zwolnienia z opodatkowania sprzedaży na podstawie art. 113 ust. 1 lub art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług?”
   
   

Wnioskodawczyni wskazała, w piśmie z dnia 12 kwietnia 2019 r., że:

1. Wynajmowany z tyłu lokal to lokal mieszkalny w okresie od stycznia 2018 r. do maja 2018 r. osobie fizycznej – wykorzystywany jako lokal mieszkalny. Natomiast od stycznia 2019 r. lokal wynajmowany dla X – wykorzystywany pod działalność gospodarczą.
2. Klasyfikacja statystyczna – mieszkanie PKWiU 68.20.11, dla X PKWiU 68.20.12.
3. Z umowy najmu zawartej z osobą fizyczną jednoznacznie wynikało, że jest to najem na cele mieszkaniowe.
4. Z umowy najmu zawartej z X wynikało, że wynajmują pod działalność gospodarczą – stacjonowanie karetki.
5. Rozpoczęła działalność (ruchome placówki gastronomiczno-sezonowa) od dnia … 2010. Natomiast najem od 2016 roku (umowa na lokal pod działalność z firmą).
6. Nie korzysta ze zwolnienia z art. 113 ust. 1, art. 113 ust. 9. Zainteresowana jest podatnikiem podatku VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni właściwie naliczyła podatek VAT i uwzględniła w deklaracji VAT-7?
2. Wydzielone z tyłu pomieszczenie na lokal mieszkalny Zainteresowana wynajęła od stycznia 2019 na stacjonowanie X – czy prawidłowe jest wystawianie faktury VAT? Czy Wnioskodawczyni może rozliczać to na zasadzie rachunku uproszczonego?
3. Czy bez względu na to że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą sezonową może nie wystawiać faktur VAT na oba wynajmowane przez nią lokale?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

1. właściwie naliczyła ona podatek VAT – zwolnienie, lokal mieszkalny, 23%, na działalność.
2. pomieszczenie na lokal mieszkalny wynajmowane teraz na X – należy wystawić fakturę na 23% VAT, ponieważ jest pod działalność gospodarczą.
3. musi ona wystawiać faktury na oba najmy nawet jak ma działalność sezonową, ale najem ma w sposób ciągły.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług najmu lokalu na cele mieszkaniowe oraz obowiązku wykazania obrotu z tytułu tego najmu w deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe,
• stawki podatku VAT dla świadczonych usług najmu lokalu w celu prowadzenia działalności gospodarczej przez najemcę oraz obowiązku wykazania obrotu z tytułu tego najmu w deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe,
• obowiązku wystawienia faktury VAT dla osoby fizycznej – jest nieprawidłowe,
• obowiązku wystawienia faktury VAT dla X – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2147, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
   
   

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
   
   

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT, dostawy towarów lub świadczenia usług, tj. zakres zwolnienia przedmiotowego, został określony między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. ws. wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006. 347. 1 z poźn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (...) dzierżawę i wynajem nieruchomości.”. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy (obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.) i art. 146aa ust. 1 ustawy (obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.), jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od dnia … 2010 r., natomiast od 2016 roku wynajmuje lokale (umowa na lokal pod działalność z firmą). Działalność Wnioskodawczyni to ruchome placówki gastronomiczne, praca sezonowa pół roku w roku (maj-wrzesień/październik). Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku VAT. Dnia … 2013 r. Wnioskodawczyni zakupiła dom mieszkalny. Budynek ten nie jest wprowadzony do działalności gospodarczej jako środek trwały. Z tyłu domu wydzielono w budynku gospodarczym lokal mieszkalny, który w okresie od stycznia do maja 2018 r. wynajmowano osobie fizycznej na mieszkanie (zgodnie z umową). Wynajmowany z tyłu domu lokal to lokal mieszkalny w okresie od stycznia do maja 2018 r. osobie fizycznej – wykorzystywany jako lokal mieszkalny. Z umowy najmu zawartej z osobą fizyczną jednoznacznie wynikało, że jest to najem na cele mieszkaniowe. Kwotę za najem pobierano bez podatku VAT jako czynność zwolnioną. Natomiast od stycznia 2019 r. lokal wynajmowany jest X i wykorzystywany pod działalność gospodarczą. Z umowy najmu zawartej z X wynikało, że wynajmują pod działalność gospodarczą – stacjonowanie karetki. Klasyfikacja statystyczna świadczonych przez Wnioskodawczynię usług najmu lokalu na cele mieszkalne PKWiU 68.20.11, dla X PKWiU 68.20.12. Ponadto Wnioskodawczyni nie korzysta ze zwolnienia z art. 113 ust. 1, art. 113 ust. 9.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawczyni, dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla świadczonych usług najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe.

Należy jeszcze raz podkreślić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł, zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że w okresie od stycznia do maja 2018 r. Wnioskodawczyni świadczyła usługi najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe osobie fizycznej, to spełnione zostały wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Dla zastosowania zwolnienia nie ma znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego, jak i najemcy. Istotny jest cel, na jaki lokal jest wynajmowany przez Wnioskodawczynię, a w rozpatrywanej sprawie – jak wskazała Zainteresowana – z umowy zawartej z osobą fizyczną jednoznacznie wynikało, że jest to najem na cele mieszkaniowe. Tak więc, w przypadku świadczenia usług najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej wyłącznie na cele mieszkaniowe, zastosować należało zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, skoro z umowy najmu zawartej z osobą fizyczną jednoznacznie wynikało, że najemca, wykorzystywał wynajmowany lokal mieszkalny wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem świadczona przez Wnioskodawczynię w okresie od stycznia do maja 2018 r. usługa najmu na rzecz osoby fizycznej lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe, korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Odnosząc się natomiast do świadczących przez Wnioskodawczynię od stycznia 2019 r. usług najmu lokalu mieszkalnego na cele inne niż mieszkalne, tj. na stacjonowanie X gdzie z umowy najmu zawartej z X wynika, że jest to najem pod działalność gospodarczą – stacjonowanie karetki, wskazać należy, że usługi te nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Podkreślić jeszcze raz należy, że zasadniczą kwestią dla zastosowania ww. zwolnienia od podatku dla świadczonej usługi najmu lokalu mieszkalnego pozostaje cel na jaki lokal jest wynajmowany.

Zatem świadczone od stycznia 2019 r. usługi najmu lokalu mieszkalnego na cele inne niż mieszkalne, tj. na rzecz X najmującego lokal na cele prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni powinna opodatkować stawką podatku VAT 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy.

W odniesieniu natomiast do obowiązku wykazywania w deklaracji VAT-7 obrotu z tytułu usług najmu lokalu mieszkalnego: na rzecz osoby fizycznej na cele mieszkaniowe oraz na rzecz X w celu prowadzenia działalności gospodarczej, świadczonych przez Zainteresowaną, w sytuacji gdy prowadzi ona działalność gospodarczą i działa jako podatnik VAT należy zauważyć, że na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 99 ust. 14 ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

W załączniku nr 1 do mającego zastosowanie w sprawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 856, z późn. zm.) został zawarty wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7.

Wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia. Natomiast objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K) stanowią załącznik nr 3 do rozporządzenia.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz zacytowane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni, jako podatnik VAT, prowadząca działalność gospodarczą, a ponadto świadcząca usługi najmu lokalu na cele:

• wyłącznie mieszkaniowe zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, winna wykazać w deklaracji VAT-7 wartość czynności zwolnionych od podatku VAT, o których mowa wyżej,
• prowadzenia działalności gospodarczej przez X, gdzie usługa ta podlega opodatkowaniu według stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy, winna wykazać w deklaracji VAT-7 wartość usług opodatkowanych stawką 23%.
  
  

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii obowiązku udokumentowania usług najmu fakturą VAT, wystawioną dla osoby fizycznej wynajmującej lokal mieszkalny wyłącznie w celach mieszkaniowych oraz dla X najmującego lokal mieszkalny na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Przez „fakturę” – stosownie do zapisu art. 2 pkt 31 ustawy – rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z przytoczonego przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży, dostawy towaru lub świadczenia usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

Natomiast, regulacja określona w art. 106b ust. 2 ustawy wyraża zasadę, zgodnie z którą nie ma obowiązku wystawiania faktury dla sprzedaży zwolnionej od podatku. Przepis ten pozwala, aby faktury nie były wystawiane dla czynności zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3. Nie pozbawia on wszakże podatników dokonujących tych czynności prawa do wystawiania faktury dokumentującej te czynności. Wystawienie faktury dla sprzedaży zwolnionej jest, co do zasady, pozostawione wyborowi wykonującego czynność.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Odnosząc zatem treść powyższych przepisów do analizowanej sprawy wskazać należy, że co do zasady Wnioskodawczyni ma obowiązek wystawienia faktury VAT nabywcy usługi najmu (osobie fizycznej), tylko wtedy gdy najemca takiej faktury zażąda, w przeciwnym wypadku Zainteresowana nie jest zobowiązana do wystawiania faktur VAT.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT za najem lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, chyba że najemca zażąda jej wystawienia zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT.

Tut. Organ podkreśla, że Wnioskodawczyni ma prawo dokumentować najem lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej fakturami VAT, jednak nie ma takiego obowiązku.

W konsekwencji stanowisko w zakresie pytania dotyczącego obowiązku wystawienia faktury VAT dla osoby fizycznej należało uznać za nieprawidłowe, bowiem jak wskazała Wnioskodawczyni „uważam, że muszę wystawiać faktury na oba najmy (…)”, jednak jak wyżej wskazano Wnioskodawczyni jest zobowiązana do wystawienia faktury tylko w sytuacji kiedy najemca (osoba fizyczna) zażąda jej wystawienia.

Kolejną wątpliwością Wnioskodawczyni jest kwestia obowiązku udokumentowania usług najmu fakturą VAT wystawioną dla X wynajmującego lokal mieszkalny w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na rzecz innego podatnika jest zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej te czynności. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawczyni, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonuje usługę najmu na rzecz X na cele prowadzonej działalności gospodarczej, która – jak wyżej wskazano – będzie opodatkowana 23% stawką podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy. Zatem zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy ww. usługi, Wnioskodawczyni jest obowiązana udokumentować fakturą VAT.

Podsumowując, usługę najmu lokalu mieszkalnego świadczonego na rzecz X na cele prowadzenia działalności gospodarczej, opodatkowaną 23% stawką podatku VAT, należy udokumentować fakturą VAT zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej sprzedaży usług najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej.

Ponadto Organ wskazuje, że w dniu 5 kwietnia 2019 r., pismem nr 0113-KDIPT2-1. 4011.111.2019.2.AP zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie w zakresie prawa podatkowego dotyczącego zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.