Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.108.2019.2.MST
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2019 r. (data wpływu 11 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodu z tytułu dofinansowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodu z tytułu dofinansowania, który został uzupełniony w dniu 24 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zdarzenie nr 1.

Wnioskodawczyni otrzymała PIT-11 za 2018 rok z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w X. W punkcie F jako rodzaj przychodu wskazano dotację z WFOŚiGW w X na kwotę 6.742,50 zł. Dotyczy to umowy o dofinansowanie zadań realizowanych przez mieszkańców województwa na rzecz ograniczenia niskiej emisji Program „ …”.

Warunkiem uzyskania ww. dotacji stanowiącej przychód Wnioskodawczyni była likwidacja dotychczasowego źródła ciepła do ogrzewania budynku na ekologiczne źródło ciepła w postaci kotła olejowego wraz z instalacją wewnątrz budynku, która jest w tej sytuacji kosztem uzyskania przychodu. Wnioskodawczyni uzyskała przychód w wysokości 6.742,50 zł i poniosła koszty uzyskania przychodu w wysokości 29.000 zł (kocioł – 10.800 zł, instalacja – 18.200 zł). Zgodnie z umową dofinansowania, Wnioskodawczyni musiała ponieść takie koszty, aby uzyskać przychód – dotację.

Zdarzenie nr 2.

Wnioskodawczyni otrzymała PIT-11 za 2018 rok z TU „Y” S.A. W punkcie F jako rodzaj przychodu wskazano odsetki w kwocie 17.960,88 zł.

W 2011 roku Wnioskodawczyni uległa wypadkowi komunikacyjnemu, w związku z którym poniosła szkody materialne i na zdrowiu. Odszkodowania i zadośćuczynienia musiała szukać przed sądem. 19 stycznia 2018 r. otrzymała Ona wyrok w postaci zapłaty zadośćuczynienia, poniesionych kosztów, odszkodowania i odsetek.

Wystawiony PIT-11 obejmuje odsetki, jakie zostały naliczone przez sąd. Wnioskodawczyni zaznacza, że odsetki te stanowiły formę odszkodowania za opóźniony termin zapłaty z wyroku sądowego. Późne wypłacenie zasądzonych należności nie spowodowało u Wnioskodawczyni żadnego dodatkowego dochodu, wręcz przeciwnie – szkodę moralną na zdrowiu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy zakup pieca i wykonanie instalacji Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w postaci dotacji z WFOŚiGW w wysokości 6.742,50 zł jako inwestycji z zakresu ochrony środowiska?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby osiągnąć cel w postaci przychodu należy ponieść wydatki. Celem wydatku w postaci zakupu pieca i wykonania instalacji jest osiągnięcie przychodu. Wnioskodawczyni uważa, że w świetle art. 23 tejże ustawy nie ma zamkniętej listy wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu, dlatego taki wydatek można dopisać do listy. Jednocześnie wskazała Ona, że w Sejmie toczą się prace nad nowelizacją ww. ustawy, aby wszelkie dofinansowania na inwestycje z zakresu ochrony środowiska nie były dochodem do opodatkowania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem powinno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu tak, by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów. Aby bowiem w ogóle mogło dojść do powstania kosztu uzyskania przychodu, podatnik musi ponieść faktyczny wydatek (ekonomiczny ciężar) związany ze zdarzeniem prawnym mającym wpływ na uzyskanie przychodu lub zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni – uczestnicząc w Programie „ …” – otrzymała dotację ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Warunkiem uczestnictwa w Programie była likwidacja dotychczasowego źródła ciepła do ogrzewania budynku na ekologiczne źródło ciepła w postaci kotła olejowego wraz z instalacją wewnątrz budynku.

Odnosząc się więc do możliwości uznania poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków za koszty uzyskania przychodu z tytułu dofinansowania należy dokonać oceny, czy w przedmiotowej sprawie zostało spełnione kryterium celowości wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu wskazania wymaga, że jakkolwiek koszty związane z zakupem i instalacją pieca zostały poniesione w ramach uczestnictwa w Programie „ …”, to jednak celem poniesienia ww. wydatków nie było uzyskanie przychodu w postaci dotacji stanowiącej ich częściowy zwrot, lecz poprawa jakości życia poprzez wymianę dotychczasowego źródła ciepła do ogrzewania budynku na ekologiczne. Tego rodzaju wydatki należy zakwalifikować do wydatków o charakterze osobistym. Fakt, że uczestnictwo w Programie wiązało się z koniecznością poniesienia określonych wydatków nie jest przesłanką dla możliwości ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu otrzymanego dofinansowania.

Wobec powyższego należy więc stwierdzić, że do kosztów uzyskania przychodu z tytułu dofinansowania pochodzącego ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej – wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni – nie może Ona zaliczyć wydatków poniesionych na zakup i instalację pieca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.