Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.176.2019.1.IR
z 13 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2019 r. (data wpływu 13 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników uzyskanych z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Włoch – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników uzyskanych z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Włoch.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca dalej również: Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży śmigłowców. Siedziba i miejsce faktycznego wykonywania zarządu Spółki mieści się w Polsce. Jest Ona rezydentem w Polsce w rozumieniu podatku dochodowego. Spółka nie prowadzi działalności na terytorium Włoch, nie ma zakładu ani stałej placówki na terytorium Włoch. Od listopada 2018 r. Pracownicy Wnioskodawcy odbywają podróże służbowe do firmy we Włoszech (spółka powiązana kapitałowo z Wnioskodawcą). Pracownicy spędzą we Włoszech we wspomnianym okresie mniej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego. Podróżujący służbowo są pracownikami Wnioskodawcy, zatrudnionymi na umowę o pracę. Pracownicy ‒ technicy, inżynierowie Wnioskodawcy delegowani są w celu usuwania usterek w kadłubach, które montowane są w Polsce oraz sporadycznie na zakończenie ostatniego etapu montażu kadłubów. Wnioskodawca nie obciąża kosztami spółki, tj. wynagrodzenie pracownika nie jest fakturowane przez Spółkę na rzecz podmiotu włoskiego, koszty wynagrodzeń poszczególnych pracowników obciążają Spółkę. Pracownicy pozostają pod kontrolą i zarządzaniem Spółki. Do Włoch wysyłani są pracownicy Kierownik/Mistrz, którym podlegają pracownicy Spółki. Potrzeba polskich techników zostaje zidentyfikowana przez włoski podmiot, który stwierdza usterki, podczas gdy dokładni członkowie zespołu zostają wybrani przez Spółkę. Liczbę pracowników określa Spółka i włoski kontrahent po testach jakościowych i stwierdzeniu usterek i potrzeby naprawy kadłuba. Ostatecznie ilość pracowników określa Dyrektor Produkcji Wnioskodawcy. Praca polskich techników jest prowadzona pod ogólnym nadzorem i kontrolą Spółki. Wnioskodawca upoważniony jest do instruowania technicznego i koordynowania techników odnośnie sposobu, w jaki praca musi być wykonywana. Do Włoch delegowany w tym celu jest mistrz i technolog do obowiązków których należy m.in. instruowanie techniczne, koordynowanie, nadzór i odpowiedzialność za wykonane prace. Odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy wykonywanej przez Pracowników Spółki ponosi Spółka. Spółka zapewnia Pracownikom narzędzia i materiały niezbędne do pracy, kontrahent włoski zapewnia miejsce wykonywania czynności przez polskich pracowników. Pracownicy, o których mowa pozostają zatrudnieni w Polsce przez Wnioskodawcę, nie ma związku prawnego pomiędzy Pracownikami Spółki a podmiotem przyjmującym (Włochy). Pracownicy podlegają polskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych. Pracownicy, o których mowa pozostaną rezydentami podatkowymi w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie Pracowników Wnioskodawcy uzyskane z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Włoch podlega opodatkowaniu w Polsce, czy Spółka jako płatnik zobowiązana jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie Pracowników z tytułu pracy wykonywanej we Włoszech, w opisanym powyżej stanie faktycznym podlega opodatkowaniu w Polsce, zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 2 Umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, Spółka jako płatnik zobowiązana jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłacanego Pracownikom.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 3 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm., dalej: „ustawa PIT”), osoby fizyczne, mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (posiadają, tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Ponadto, zgodnie z art. 4a Ustawy o PIT, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zawarta przez Polskę umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Włochami jest wzorowana na Modelowej Konwencji OECD, a zatem interpretacja postanowień zawartych w ww. Umowie powinna uwzględniać ustalenia przyjęte na szczeblu OECD, znajdujące wyraz w wypracowanym przez państwa członkowskie tej organizacji, w tym również Polskę, Komentarzu do Modelowej Konwencji.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ‒ z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ‒ wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium drugiego kraju. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany w tym drugim Państwie ‒ w tym przypadku we Włoszech.

Jednocześnie, art. 15 ust. 2 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W konsekwencji, art. 15 ust. 2 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określa wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 ww. Umowy. Należy podkreślić, że opodatkowanie wynagrodzenia wyłącznie w Polsce ma miejsce w przypadku, gdy spełnione są wszystkie wymienione wyżej warunki łącznie.

Powyższe warunki muszą być rozpatrywane łącznie, a zatem niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie Pracowników może podlegać opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 2 pkt a) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, aby wynagrodzenie Pracownika oddelegowanego podlegało opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, koniecznym jest, aby Pracownik przebywał we Włoszech przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w ciągu roku kalendarzowego.

Analiza stanu faktycznego pozwala na wniosek, zgodnie z którym zostaje spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt a) ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. pracownicy spędzą we Włoszech we wspomnianym okresie mniej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, aby wynagrodzenie Pracownika oddelegowanego podlegało opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, koniecznym jest, by wynagrodzenie to wypłacane było przez pracodawcę lub w imieniu tego pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w kraju do którego Pracownik został oddelegowany.

Jednocześnie, zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (red. B. Brzeziński „Model Konwencji OECD Komentarz”), oceniając czy dana Spółka, do której oddelegowani są Pracownicy, spełnia kryteria pozwalające na uznanie jej za faktycznego (ekonomicznego) pracodawcę, należy posiłkować się szeregiem okoliczności i czynników m.in.:

• który podmiot ponosi odpowiedzialność lub ryzyko za wyniki pracy Pracowników,
  

• który podmiot ponosi koszt wynagrodzenia za czas pracy Pracowników,
  

• czy na korzystającym (użytkowniku) z pracy spoczywa obowiązek instruowania pracownika,
  

• czy prace są wykonywane w miejscu znajdującym się pod kontrolą i w zakresie odpowiedzialności użytkownika pracy.
  
  

Analiza stanu faktycznego pozwala na wniosek, zgodnie z którym zostają spełnione warunki określone w art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania tj.:

• Pracownicy Wnioskodawcy będą odbywać w okresie 2019 r. podróże służbowe/delegacje do Włoch, faktycznym (ekonomicznym) pracodawcą jest Wnioskodawca. Świadczy o tym m.in. fakt, że koszty wynagrodzenia Pracowników oddelegowanych nie są przenoszone z kontrahenta włoskiego ‒ kosztami wynagrodzeń poszczególnych osób nie zostaje obciążony włoski podmiot;
  

• w trakcie trwania oddelegowania kontrolę nad zakresem działań nadzór sprawuje Wnioskodawca ‒ do Włoch wysyłani są pracownicy Kierownik/Mistrz, którym podlegają pracownicy Wnioskodawcy. Wnioskodawca upoważniony jest do instruowania technicznego i koordynowania techników odnośnie sposobu, w jaki praca musi być wykonywana. Do Włoch delegowany w tym celu jest mistrz i technolog, do obowiązków których należy m.in. instruowanie techniczne, koordynowanie, nadzór i odpowiedzialność za wykonane prace;
  

• potrzeba polskich techników zostaje zidentyfikowana przez włoski podmiot, który stwierdza usterki, podczas gdy dokładni członkowie zespołu zostają wybrani przez Wnioskodawcę. Liczbę pracowników ustalają Wnioskodawca i kontrahent włoski, tj. po testach jakościowych i stwierdzeniu usterek i potrzeby naprawy kadłuba. Ostatecznie ilość pracowników określa Dyrektor Wnioskodawcy.
  

• odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy wykonywanej przez Pracowników Wnioskodawcy ponosi Wnioskodawca.
  

• Wnioskodawca zapewnia Pracownikom narzędzia i materiały niezbędne do pracy, kontrahent włoski zapewnia miejsce wykonywania czynności przez polskich pracowników.
  
  

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 2 pkt c) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, aby wynagrodzenie Pracownika oddelegowanego podlegało opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, koniecznym jest, aby wynagrodzenie nie było ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Analiza stanu faktycznego pozwala na wniosek, zgodnie z którym zostaje spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt c) Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. Wnioskodawca nie posiada we Włoszech zakładu lub stałej placówki.

Wobec powyższego należy uznać, że warunki określone w art. 15 ust. 2 pkt a), b), c) ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zostają spełnione łącznie, w konsekwencji możliwe jest opodatkowanie wynagrodzenia wyłącznie w Polsce.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ‒ wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W związku z powyższym Wnioskodawca jest zobowiązany jako Płatnik pobierać zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się – w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy – osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tej ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży śmigłowców. Siedziba i miejsce faktycznego wykonywania zarządu Spółki mieści się w Polsce. Jest Ona rezydentem w Polsce w rozumieniu podatku dochodowego. Spółka nie prowadzi działalności na terytorium Włoch, nie ma zakładu ani stałej placówki na terytorium Włoch. Od listopada 2018 r. Pracownicy Wnioskodawcy odbywają podróże służbowe do Włoch do firmy powiązanej kapitałowo z Wnioskodawcą. Pracownicy spędzą we Włoszech we wspomnianym okresie mniej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego. Podróżujący służbowo są pracownikami Wnioskodawcy, zatrudnionymi na umowę o pracę. Wynagrodzenie pracownika nie jest fakturowane przez Spółkę na rzecz podmiotu włoskiego, koszty wynagrodzeń poszczególnych pracowników obciążają Spółkę. Pracownicy pozostają pod kontrolą i zarządzaniem Spółki. Praca polskich techników jest prowadzona pod ogólnym nadzorem i kontrolą Spółki. Wnioskodawca upoważniony jest do instruowania technicznego i koordynowania techników odnośnie sposobu, w jaki praca musi być wykonywana. Odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy wykonywanej przez Pracowników Spółki ponosi Spółka. Spółka zapewnia Pracownikom narzędzia i materiały niezbędne do pracy, kontrahent włoski zapewnia miejsce wykonywania czynności przez polskich pracowników. Pracownicy, o których mowa pozostają zatrudnieni w Polsce przez Wnioskodawcę, nie ma związku prawnego pomiędzy Pracownikami Spółki a podmiotem przyjmującym (Włochy). Pracownicy, o których mowa pozostaną rezydentami podatkowymi w Polsce.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985r. (Dz. U. z 1989r. Nr 62, poz. 374), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Umowy polsko-włoskiej, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Włoch. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w we Włoszech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 tej Umowy określa wyjątek od powyższej zasady – zgodnie z jego treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Włoszech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 23 umowy polsko-włoskiej.

Zatem, na podstawie art. 15 ust. 2 cytowanej Umowy, wynagrodzenie za pracę pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Włoch jest opodatkowane tylko w Polsce w przypadku gdy łącznie zostaną spełnione przesłanki wskazane w tym przepisie. Opodatkowanie wynagrodzenia wyłącznie w Polsce ma miejsce wówczas, gdy wynagrodzenie nie jest wypłacane przez pracodawcę mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę we Włoszech lub w jego imieniu, wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada na terenie Włoch, a pracownicy przebywają na terenie Włoch krócej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

Należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 15 ust. 2 cytowanej Umowy, wynagrodzenie za pracę pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Włoch jest opodatkowane tylko w Polsce w przypadku gdy wynagrodzenie nie jest wypłacane przez pracodawcę mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę we Włoszech lub w jego imieniu, wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada na terenie Włoch, a pracownicy przebywają na terenie Włoch krócej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

W związku z powyższym, Wnioskodawca jako płatnik, jest zobowiązany stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ust. 2 ww. Umowy, pobierać w Polsce zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikom wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Włoch.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.