2019.05.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.209.2019.1.BS
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 marca 2019 r. (data wpływu 26 marca 2019 r.), uzupełnionym 9 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie amortyzacji podatkowej budynków C i D – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie amortyzacji podatkowej budynków C i D.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.127.2019.3.BS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 9 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i powstał w wyniku wydzielenia z innej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w trybie 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych. Wydzielenie nastąpiło w ten sposób, że wydzielona zostało ze spółki dzielonej zorganizowana część przedsiębiorstwa, którego istotnym elementem był środek trwały – nieruchomość na którą składał się kompleks fabryczny wybudowany w 1909 roku, złożony z szeregu funkcjonalnie połączonych budynków oraz gruntu, który był wykorzystywany do działalności gospodarczej.

Wnioskodawca, w związku z zasadą sukcesji podatkowej wynikającej z art. 93c Ordynacji podatkowej kontynuuje amortyzację podatkową wskazanego środka trwałego i stosuje indywidualnie ustaloną przez spółkę dzieloną stawkę amortyzacyjną 10%, z uwagi na to, że od momentu oddania środka trwałego – kompleksu budynków do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji, prowadzonej przez Spółkę dzieloną, minął okres co najmniej 40 lat.

Wnioskodawca w chwili obecnej dokonuje rewitalizacji wskazanego kompleksu – w oparciu o opisaną wyżej nieruchomość powstać ma zespół obiektów budowlanych o charakterze handlowo-usługowym pod nazwą Centrum Handlowe „X”, który realizował będzie zupełnie nowe cele gospodarcze.

Zamierzenie gospodarcze Wnioskodawcy obejmuje dwie aktywności:

rewitalizację kompleksu przez ulepszenie budynku A i B (stanowiących jedną całość funkcjonalną, będącą jednym obiektem budowlanym) – rewitalizacja obejmuje tereny o powierzchni łącznej ok. 2,6 ha i polega na ulepszeniu istniejącego obiektu w oparciu o zachowane elementy architektoniczne, w szczególności konstrukcje tzw. „wież: którym nadane zostanie nowe przeznaczenie, ale które zachowają historyczny charakter zabudowy;
budowę w granicy działki kompletnie nowych budynków oznaczonych jako Budynek C i D, zgodnie z projektem budowlanym i decyzjami odpowiednich organów – nowe budynki stanowić będą odrębne obiekty budowlane, ich wybudowanie nie będzie wiązało się w żaden sposób z istniejącą w tym samym miejscu dotychczas zabudową.

Zarówno w pierwszym, jak i drugim wypadku Wnioskodawca wykonuje i będzie wykonywał daleko idące prace budowlane, których wartość przekroczy 10.000,00 zł.

W wypadku budynku A i B (stanowiących budynki jednokondygnacyjne połączone wspólnym dachem szedowym, który tworzy funkcje pasażu mieszczącego „rynek” oraz wyspy – punkty handlowe dla najemców, podlegających jednolitej klimatyzacji) Spółka dzielona, z której wydzielono Wnioskodawcę, uzyskała zgodę właściwego starosty na projekt budowlany oraz uzyskała pozwolenie na budowę w zakresie rozbiórki hal przemysłowych wraz z budynkami biurowo-usługowymi z zachowaniem najcenniejszych elementów tj. m.in. fragmentu bogato opracowanej architektonicznie ściany zachodniej (elewacji) w celu późniejszej realizacji zamierzenia budowlanego polegającego na rewitalizacji terenów przemysłowych oraz z zachowaniem tzw. „wież” w których realizowane będą nowe cele gospodarcze m.in. restauracja oraz lokal na wynajem dla agencji turystycznej. Pozwolenie to – na skutek przeprowadzonego procesu sukcesji – przeszło również na Wnioskodawcę, w związku z czym jest on związany wydaną zgodą. Właściwy miejscowo starosta zatwierdził również dla spółki dzielonej, z której wydzielono Wnioskodawcę projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę kompleksu handlowo-rozrywkowego obejmującego m.in. budowę budynku handlowo-usługowego (Budynek A i B) w oparciu o istniejące fragmenty ścian oraz budowę wentylacji mechanicznej, budowę zewnętrznych instalacji: wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej z separatorami, instalacji centralnego ogrzewania, elektroenergetycznej, oświetlenia zewnętrznego, kanalizacji teletechnicznej, budowę parkingu (238 miejsc postojowych) wraz z układem komunikacyjnym.

W wypadku budynków C i D (budynek C – dwukondygnacyjny budynek z antresolą i kinem; budynek D – budynek retail-park pełniący funkcję handlowo usługową, klimatyzowany) Wnioskodawca uzyskał zgodę od właściwych organów na budowę dwóch odrębnych budynków niepołączonych z budynkami A i B oraz budowę związanych z nimi instalacji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do budynku C i D, stanowiącego całość gospodarczą Wnioskodawca będzie upoważniony do uznania ich za kompletnie nowe środki trwałe i uznawania realizowanych i planowanych w odniesieniu do nich robót budowlanych, usług obcych, materiałów i narzędzi których wartość przekroczy kwotę 10.000,00 zł za elementów podlegających do wartości początkowej wytwarzanego środka trwałego, czy też tego rodzaju wydatki powinny zwiększać wartość początkową dotychczas istniejącego środka trwałego i podlegać amortyzacji z zachowaniem indywidualnie ustalonej stawki amortyzacji?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, odniesieniu do budynków C i D zasady rozliczenia wyglądać muszą inaczej niż w zakresie budynków A i B, co wynika z innego ich charakteru – budynki te są konstrukcjami całkowicie nowymi, nie są związane z dotychczas istniejącymi strukturami i istniejącym środkiem trwałym, nie stanowią jego ulepszenia, nie korzystają w żaden sposób z dotychczasowej infrastruktury. Oba budynki stanowią odrębne obiekty budowlane, posiadają własne przyłącza i pełnią zupełnie odrębne funkcje w ramach planowanego zamierzenia gospodarczego. Oba budynki w planowanym kształcie są kompletne i zdatne do użytku, mają okres przewidywanego używania dłuższy niż rok, a ich wartość przekroczy 10.000,00 zł, stanowią przy tym własność podatnika – spełniają więc wymogi do uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji – zgodnie bowiem z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, za koszt wytworzenia będący podstawą ustalenia wartości początkowej takich środków trwałych uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wyłącznie:

kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W tym zakresie Wnioskodawca jest zobowiązany do ustalenia, które z ponoszonych przez niego kosztów będą zaliczane na poczet wartości początkowej środków trwałych – budynków C i D.

W tym stanie rzeczy Wnioskodawca zobowiązany jest do odrębnego amortyzowania budynków C i D, ustalenia ich wartości początkowej, wyboru stawki amortyzacji oraz dokonywania odpisów przez odpowiednio ustalony okres. Nie ma możliwości uznania, że nakłady na te budynki stanowią ulepszenie dotychczas istniejącego środka trwałego i podlegają rozliczeniu z zastosowaniem indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej, na zasadach analogicznych jak w wypadku budynku A i B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie.

Przepisy ustawy o CIT wskazują, że do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się bowiem odpisy amortyzacyjne, z tytułu zużycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16c ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

W szczególności zatem, do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:

wartość – w cenie nabycia – rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały,
wartość – w cenie nabycia – wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, tj. przede wszystkim jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych,
koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, tj. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji,
inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Należy ponadto podkreślić, że mocą art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, wyłączono z kosztu wytworzenia środka trwałego koszty ogólne zarządu, koszty sprzedaży oraz pozostałe koszty operacyjne i koszty operacji finansowych, w tym odsetki od pożyczek (kredytów) i prowizje, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wydatki te nie są bowiem bezpośrednio związane z realizacją inwestycji, ale z całokształtem działalności podatnika.

Oznacza to, że tylko wydatki bezpośrednio związane z wytworzeniem środka trwałego zmniejszają podstawę opodatkowania osoby prawnej przez możliwość zaliczenia w koszty podatkowe odpisów z tytułu zużycia środków trwałych – tzw. odpisy amortyzacyjne. Tak więc, do kosztów wytworzenia środka trwałego zalicza się tylko te wydatki, które dają się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego, to znaczy związane są bezpośrednio z realizacją inwestycji. Wydatki dotyczące całokształtu działalności Spółki, które wpływają w sposób pośredni na przychody, mimo że związane są z realizowaną inwestycją, nie mają wpływu na koszt wytworzenia. Wydatki te, jeśli wypełniają hipotezę normy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, należy zakwalifikować jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, tzw. koszty „pośrednie” i odnieść w koszty podatkowe w dacie ich faktycznego poniesienia.

Do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, w myśl art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem. Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Zatem, powyższy zwrot oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Do kosztów wytworzenia należy zaliczyć również wydatki poniesione we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego.

O tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym, gdyż są to wydatki pozostające w bezpośrednim związku z wytworzeniem środka trwałego, a zatem są elementem ich kosztu wytworzenia. Fakt możliwości powiązania danego wydatku z konkretnym środkiem trwałym ma decydujące znaczenie dla jego właściwej kwalifikacji. Wydatek taki może być poniesiony we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego. Koszt ten zarazem stanowi element wartości początkowej, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych (wyjątek stanowią tu grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o CIT, nie podlegają).

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i powstał w wyniku wydzielenia z innej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w trybie 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych. Wydzielenie nastąpiło w ten sposób, że wydzielona zostało ze spółki dzielonej zorganizowana część przedsiębiorstwa, którego istotnym elementem był środek trwały – nieruchomość na którą składał się kompleks fabryczny wybudowany w 1909 roku, złożony z szeregu funkcjonalnie połączonych budynków oraz gruntu, który był wykorzystywany do działalności gospodarczej.

Zamierzenie gospodarcze Wnioskodawcy obejmuje m.in. budowę w granicy działki kompletnie nowych budynków oznaczonych jako Budynek C i D, zgodnie z projektem budowlanym i decyzjami odpowiednich organów – nowe budynki stanowić będą odrębne obiekty budowlane, ich wybudowanie nie będzie wiązało się w żaden sposób z istniejącą w tym samym miejscu dotychczas zabudową. Wnioskodawca wykonuje i będzie wykonywał daleko idące prace budowlane, których wartość przekroczy 10.000,00 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego zauważyć należy, że skoro z wniosku wynika, że budynki C i D są nowymi budynkami, niezwiązanymi z istniejącym środkiem trwałym oraz stanowią odrębne obiekty budowlane, które Wnioskodawca wytworzył we własnym zakresie, to jeżeli w dniu przyjęcia ich do używania będą kompletne i zdatne do użytku i spełniać będą pozostałe warunki wynikające z art. 16a ust. 1 ustawy CIT, to Wnioskodawca będzie uprawniony do uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki związane z realizowaną inwestycją, tj. koszty realizowanych i planowanych robót budowlanych, usług obcych, materiałów i narzędzi których wartość przekroczy kwotę 10 000 zł, do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zgodnie z art. 16g ust. 4 ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Nadmienić przy tym należy, że w zakresie dotyczącym pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin