Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP7.8222.14.2018.GFQV
z 29 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 5 czerwca 2017 r. Nr 0112-KDIL3-2.4011.59.2017.2.AK, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym w dniu 25 maja 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu poniesionych kosztów w związku z naprawieniem szkody – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 5 kwietnia 2017 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości, na której postawiony jest dom jednorodzinny, w którym wszystkie urządzenia są na prąd, w tym pompa ciepła połączona z próżniowym kolektorem słonecznym. Zainteresowany jest także stroną umowy sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji z dnia 24 stycznia 2007 r. na podstawie której X dostarcza energię elektryczną do nieruchomości. W dniu 19 lipca 2015 r. w godzinach popołudniowych na skutek działania czynnika atmosferycznego (silnego wiatru) nastąpiła przerwa w dostawie energii elektrycznej, która trwała nieprzerwanie przez pięć dni, tj. do 23 lipca włącznie.

W wyniku braku prądu nastąpiło podniesienie temperatury czynnika grzewczego do 220oC, co spowodowało uszkodzenie dwóch zaworów zabezpieczających prawidłowe działanie urządzenia kolektora słonecznego z pompą ciepła. W efekcie doszło do ulotnienia się glikolu i zgalaretowienia płynu w kolektorze oraz zanieczyszczenia pompy.

Aby nie dopuścić do eksplozji próżniowego kolektora współpracującego z pompą ciepła Wnioskodawca zmuszony był odpłatnie wynająć agregat prądotwórczy, a także zakupić paliwo umożliwiające zasilanie tego agregatu.

Uszkodzenie kolektora i pompy spowodowało konieczność ich naprawy przez wyspecjalizowaną firmę – przedstawiciela urządzeń – A. W wyniku przedłużającej się przerwy w dostawie energii Wnioskodawca zmuszony był do korzystania z turystycznej butli gazowej wykorzystywanej do gotowania wody i przygotowania posiłków oraz podgrzania wody do mycia. Brak energii elektrycznej naraził Zainteresowanego na koszty w wysokości 2 638,52 zł, na co posiada rachunki i faktury. Należy zaznaczyć, że od chwili wystąpienia awarii wielokrotnie Zainteresowany i jego żona zabiegali o podjęcie interwencji celem przywrócenia zasilania, co przyspieszyło naprawę i po pięciu dniach odzyskali zasilanie.

W dniu 14 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca zwrócił się do X o zwrot poniesionych przez niego kosztów w wyniku braku zasilania, W dniu 17 sierpnia 2015 r. X podjęła decyzję o odmowie przyznania zwrotu kosztów (mimo, iż telefonicznie zapewniali, że są od tego ubezpieczeni i przygotowani na ewentualne roszczenia) nazywając działanie silnego wiatru „ siłą wyższą”. W związku z odmową Zainteresowany wystąpił do Instytutu o pełną informację meteorologiczną dotyczącą zjawiska atmosferycznego z dnia 19 lipca 2015 r., aby ponownie ubiegać się o zwrot kosztów poniesionych w związku z brakiem prądu. Instytut wyraźnie w swojej opinii wskazał, że szkody powstałe nie miały znamion „siły wyższej” i nie były zjawiskiem nadzwyczajnym.

Roszczenia Wnioskodawcy wobec X były więc zasadne, gdyż poniesione przez niego koszty były następstwem przedłużającej się awarii i wynikały z zaniedbań X. W celu odzyskania poniesionych kosztów Wnioskodawca zwrócił się już do kancelarii prawnej, która dalej reprezentowała Zainteresowanego i uzyskała pozytywną decyzję o zwrocie kosztów. W lutym 2016 r. X dokonała zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów wykazanych rachunkami i wystawiła PIT-8C uznając je za przychód Wnioskodawcy, od którego ma odprowadzić podatek.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo wystawiono PIT-8C? A jeżeli tak, to czy rozliczając w zeznaniu podatkowym wskazany w PIT-8C przychód Zainteresowany może pomniejszyć o koszty jego uzyskania udokumentowane faktycznymi rachunkami w związku z uznaniem ich przez X za uzyskany przez Zainteresowanego dochód?

Zdaniem Wnioskodawcy, w dniach od 19 do 23 lipca 2015 r. nieruchomość jego pozbawiona była zasilania, w wyniku czego doszło do awarii znajdujących się w domu urządzeń grzewczych. W zawartej przez Zainteresowanego umowie z X o nr wyraźnie zaznaczono w § 10 ust. 4 pkt 1, że czas jednorazowej przerwy w dostarczaniu energii elektrycznej nie może przekroczyć 24 godzin. Pomimo ciągłego monitorowania ze strony Wnioskodawcy i jego żony o przywrócenie zasilania ze względu na posiadane urządzenia grzewcze, energii elektrycznej w domu nie było łącznie przez pięć dni. X mimo zawartej z Wnioskodawcą umowy nie tylko się z niej nie wywiązała, ale naraziła Zainteresowanego na szkody w mieniu i koszty w wysokości 2 638,52 zł.

Dodatkowo wystawiając PIT-8C scedowała na Zainteresowanego opłatę podatku za poniesione przez Wnioskodawcę koszty wynikłej szkody.

Od kiedy w państwie polskim poszkodowany ma płacić podatek od zwrotu kosztów poniesionej naprawy szkody, powstałej z ewidentnej winy X?

Tym bardziej jest to dla Zainteresowanego niezrozumiałe, gdyż poniesione przez niego koszty wynikały z zaniedbania i niedotrzymania przez X zasad umowy. X swoje stanowisko uzasadniła art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz interpretacją Ministra Finansów z dnia 5 marca 2013 r. wskazującą na brak możliwości objęcia uzyskanej kwoty z tytułu uzyskania roszczenia zwolnieniem przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Wnioskodawca zauważa, że po raz pierwszy spotyka się z taką interpretacją przepisów, w której koszty są traktowane jako przychód, od którego to Wnioskodawca – jako poszkodowany ponoszący koszty szkody – powinien odprowadzić podatek od przychodu. Zapoznał się z interpretacją indywidualną Ministra Finansów dotyczącą osób fizycznych, na którą powołuje się w swoim stanowisku X w sprawie wystawienia informacji PIT-8C, na kwotę uznanego roszczenia i nie znajduje w nim potwierdzenia zgodności prawnej ze swoim przypadkiem.

Wnioskodawca jest przekonany, że X – monopolista na polskim rynku – nie tylko naraziła go na straty i koszty poniesione w wyniku awarii urządzeń grzewczych, ale także chce w ten sposób wyłudzić od Zainteresowanego kwotę podatku od przychodu, którą powinien ponosić sprawca szkody. Dla Wnioskodawcy poniesione przez niego koszty naprawy urządzeń nie są żadnym przychodem.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że jego zdaniem PIT-8C nie powinien być w ogóle wystawiony, bo otrzymana kwota nie jest dochodem Zainteresowanego, tylko kosztem (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), który poniósł w związku z naprawą. Dlaczego więc ma płacić podatek od faktycznie poniesionych kosztów naprawy uszkodzonego sprzętu. W związku z powyższym Zainteresowany uznał, że jeżeli to jest jego koszt to zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo odliczyć go od dochodu w zeznaniu rocznym.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 5 czerwca 2017 r. Nr 0112-KDIL3-2.4011.59.2017.2.AK uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.

Art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zmienianej interpretacji, zwanej dalej „ustawą o PIT”, zawiera katalog źródeł przychodów. Przychody, które nie mogą być przyporządkowane do żadnego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1–8a ustawy o PIT zaliczane są do „innych źródeł”, o których mówi pkt 9 wspomnianego artykułu.

Katalog przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, na co wskazuje art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, który stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Artykuł ten wskazuje na definicję kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z generalną zasadą zawartą w powołanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy o PIT,
• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Odszkodowanie stanowi przychód z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy PIT). Tego rodzaju przychód ma charakter incydentalny, nie jest źródłem związanym z zarobkowaniem, tj. uzyskaniem środków utrzymania. Jest to zatem szczególny przychód i w takim kontekście należy również oceniać szerzej wydatki i okoliczności, które legły u podstaw otrzymania tego odszkodowania.

W przedstawionym stanie faktycznym w wyniku braku prądu w domu Wnioskodawcy nastąpiło uszkodzenie dwóch zaworów zabezpieczających prawidłowe działanie urządzenia kolektora słonecznego z pompą ciepła. W efekcie doszło do ulotnienia się glikolu i zgalaretowienia płynu w kolektorze oraz zanieczyszczenia pompy. Aby nie dopuścić do eksplozji próżniowego kolektora współpracującego z pompą ciepła Wnioskodawca zmuszony był odpłatnie wynająć agregat prądotwórczy, a także zakupić paliwo umożliwiające zasilanie tego agregatu. Uszkodzenie kolektora i pompy spowodowało konieczność ich naprawy przez wyspecjalizowaną firmę. Brak energii elektrycznej naraził Wnioskodawcę na koszty w wysokości 2 638,52 zł, na co posiada rachunki i faktury. Firma energetyczna, z którą Wnioskodawca miał podpisaną umowę na dostawę energii elektrycznej dokonała zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów udokumentowanych rachunkami.

W związku z powyższym, ze względu na brak możliwości objęcia opisanego we wniosku odszkodowania którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o PIT należy stwierdzić, że kwota odszkodowania, którą otrzymał Wnioskodawca stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jednocześnie należy jednak zauważyć, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę:

• zostały faktycznie poniesione,
• ich poniesienie było przyczyną ubiegania się o odszkodowanie i faktycznego jego uzyskania,
• zostały odpowiednio udokumentowane,
• nie znajdują się na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy o PIT.
  
  

Oznacza to, że spełniają one wszystkie przesłanki warunkujące do uznania ich za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.