Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.185.2019.1.DJ
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Po śmierci taty (w 2008 r.), w drodze postępowania spadkowego mama, Wnioskodawczyni oraz brat stali się współwłaścicielami nieruchomości, której wcześniej właścicielami byli rodzice. Udziały wynosiły: mamy 4/6, Wnioskodawczyni 1/6 i brata l/6.

W dniu 13 grudnia 2012 r. mama aktem notarialnym podarowała Zainteresowanej całość swojego udziału, czyli 4/6. W związku z tym, od grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni stała się właścicielką 5/6 nieruchomości. W dalszym ciągu Zainteresowana pozostawała we współwłasności z bratem.

Po śmierci mamy (w 2016 r.), w wyniku ugody sądowej 13 września 2017 r., nastąpiło zniesienie współwłasności nieruchomości i Wnioskodawczyni stała się właścicielką całości nieruchomości. Za l/6 część zapłaciła bratu 35 000 zł (zgodnie z ugodą ustaloną w sądzie). Wnioskodawczyni zapłaciła również stosowny podatek wysokości 700 zł.

W dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawczyni sprzedała nieruchomość za kwotę 150 000 zł. Ponieważ była właścicielką 5/6 części nieruchomości ponad 5 lat, więc przysługuje jej zwolnienie od podatku ze sprzedaży. Natomiast od 1/6, wynoszącej 25 000 zł powinna zapłacić podatek. Jednak koszty uzyskania tej l/6 nieruchomości były dla Wnioskodawczyni wyższe – 35 000 zł. Tyle wynosiła kwota zakupu tej części nieruchomości od brata. Była to kwota wyższa, niż uzyskana cena za tę część nieruchomości po sprzedaży – 25 000 zł (l/6 od kwoty 150 000 zł).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni dobrze wypełniła PIT-39 i nie musi opłacać podatku dochodowego w wyniku sprzedaży nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie informacji telefonicznej z Centralnej Infolinii Urzędu Skarbowego, Zainteresowana uważa, że ma prawo do zwolnienia z podatku dochodowego w całości, gdyż z 5/6 części przysługuje jej prawo zwolnienia, jako właścicielce nieruchomości ponad 5 lat, a koszty uzyskania pozostałej 1/6 części (35 000 zł) przekroczyły zysk z jej sprzedaży. Stosownie do uzyskanej kwoty 150 000 zł za sprzedaż całości nieruchomości, zysk ze sprzedaży 1/6 wynosi 25 000 zł, a więc 10 000 zł mniej niż koszty, które Wnioskodawczyni poniosła za jej uzyskanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. W konsekwencji, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment oraz sposób ich nabycia.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że po śmierci taty Wnioskodawczyni (w 2008 r.), w drodze postępowania spadkowego: mama, Wnioskodawczyni oraz brat stali się współwłaścicielami nieruchomości, której wcześniej właścicielami byli rodzice Zainteresowanej. Udziały wynosiły: mamy 4/6, Wnioskodawczyni 1/6 i brata l/6. W dniu 13 grudnia 2012 r. mama aktem notarialnym podarowała Zainteresowanej całość swojego udziału w ww. nieruchomości. W związku z tym, od grudnia 2012 r. Zainteresowana była właścicielką 5/6 udziału w tejże nieruchomości. W dalszym ciągu pozostawała we współwłasności z bratem. W dniu 13 września 2017 r. w wyniku ugody sądowej nastąpiło zniesienie współwłasności nieruchomości i Wnioskodawczyni stała się właścicielką całości nieruchomości. Za l/6 udziału w nieruchomości zapłaciła bratu 35 000 zł. W dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawczyni sprzedała nieruchomość za kwotę 150 000 zł.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy jest ona zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu rzeczonej sprzedaży.

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Stosownie do art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego, powołanie do spadku, czyli przekazanie w spadku majątku, wynika z ustawy albo z testamentu, jednakże dniem nabycia spadku przez spadkobiercę jest data śmierci spadkodawcy. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy. W omawianej sprawie nabycie przez Wnioskodawczynię 1/6 udziału w nieruchomości nastąpiło zatem w dniu śmierci ojca Wnioskodawczyni, tj. w 2008 r.

Kolejny udział w tejże nieruchomości (4/6 udziału) Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny od matki w 2012 roku, bowiem stosownie do art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Nadmienić należy, że umowa darowizny uregulowana w art. 888 – 902 w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny jest umową jednostronnie zobowiązującą, konsensualną, nieodpłatną i kauzalną (tzn. jest podstawą przysporzenia, która jest konieczna do przejścia własności rzeczy – causa donandi). Jak wynika z art. 888 § 1 ww. ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, zatem jeśli świadczenie będzie polegać na przekazaniu rzeczy (np. nieruchomości) dochodzi do przeniesienia prawa własności rzeczy z darczyńcy na obdarowanego. Jej istota polega więc na zobowiązaniu darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz drugiej strony umowy (obdarowanego), kosztem swego majątku w wyniku czego zwiększają się jej aktywa lub zmniejszają się jej pasywa. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Zatem, pojęcie „nabycie” należy rozumieć szeroko, tzn. że nabycie nieruchomości następuje z chwilą uzyskania prawa własności nieruchomości, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy. Tym samym, poprzez „nabycie” należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika.

Następnie w 2017 roku współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości (tj. Wnioskodawczyni – 5/6 udziału oraz brat – 1/6 udziału) dokonali – w wyniku ugody sądowej – zniesienia współwłasności nieruchomości, w ten sposób, że nieruchomość stała się wyłączną własnością Wnioskodawczyni z obowiązkiem spłaty na rzecz brata kwoty 35 000 zł.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy – o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w przypadku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

W wyniku dokonania zniesienia współwłasności możliwe jest zatem przyznanie rzeczy jednej osobie, przy jednoczesnym zobowiązaniu do dokonania spłaty (spłat) na rzecz pozostałego drugiego współwłaściciela (pozostałych współwłaścicieli) – jak to ma miejsce w analizowanej sprawie. Wówczas osoba otrzymująca w całości daną rzecz nabywa w niej udział ponad udział dotychczas posiadany i przysługujący jej w tej rzeczy.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.
  
  

Tak więc, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. W sytuacji bowiem, gdy w drodze zniesienia współwłasności współwłaściciel nabywa nieruchomości lub prawa ponad udział, który uprzednio posiadał we współwłasności, to nabycie w drodze zniesienia współwłasności, w części przekraczającej posiadany udział we współwłasności, należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, jeżeli przy zniesieniu współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla udziału w nieruchomości lub prawie nabytego w drodze zniesienia współwłasności ponad pierwotnie posiadany udział dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Skoro w omawianej sprawie w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabyła od drugiego współwłaściciela (brata) należące do niego udziały w nieruchomości (w zamian za spłatę na rzecz brata), to dzień dokonania zniesienia współwłasności utożsamiać należy z nabyciem przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości, należącego uprzednio do pozostałego współwłaściciela (brata Wnioskodawczyni).

Z powyższych rozważań wynika zatem, że udziały w omawianej nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w różnym czasie i w różny sposób:

• udział 1/6 – w 2008 r. w spadku po ojcu,
• udział 4/6 – w 2012 r. w drodze darowizny od matki,
• udział 1/6 – w 2017 r. w wyniku zniesienia współwłasności z bratem na mocy ugody sądowej.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia należy stwierdzić, odpłatne zbycie w 2018 roku nieruchomości zarówno w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2008 r. w spadku po ojcu (1/6), jak i w części odpowiadającej udziałowi otrzymanemu darowizną od matki (4/6) nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Natomiast, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych – zgodnie z zasadami obowiązującymi od dnia 1 stycznia 2009 roku – podlega sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawczynię w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2017 r. w wyniku zniesienia współwłasności (1/6), bowiem sprzedaż nieruchomości w tej części, nastąpiła przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowego udziału.

Stosownie do art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

W myśl art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością), np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego w związku ze sprzedażą, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości.

Pamiętać jednak należy, że jeżeli Wnioskodawczyni poniosła takie wydatki, to do kosztów odpłatnego zbycia może zaliczyć jedynie ich część odpowiadającą udziałowi 1/6, nabytemu w wyniku zniesienia współwłasności w 2017 roku. Skoro bowiem sprzedaż zarówno udziału nabytego w spadku po ojcu, jak i w drodze darowizny od matki nie jest źródłem przychodu to nie może generować także kosztów.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.

W rozpatrywanym przypadku, w odniesieniu do udziału w nieruchomości nabytego w wyniku zniesienia współwłasności, który miał charakter odpłatny zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 6c ww. ustawy, w myśl którego koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

Jak wskazano powyżej, ustawodawca w art. 22 ust. 6c ww. ustawy w sposób jednoznaczny wskazał, jakie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych. W świetle powyższego przepisu definicję kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) nabytej (nabytego) odpłatnie ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości (tego udziału w nieruchomości).

Rozważając powyższe zagadnienie należy podkreślić, że kwestią bezsporną jest, że w momencie przeprowadzenia zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabyła własność udziału w nieruchomości, który to udział należał do drugiego współwłaściciela (brata Wnioskodawczyni). Nie budzi wątpliwości również fakt, że brat Zainteresowanej utracił prawo własności posiadanego udziału za odpłatnością. Jak wynika bowiem z wniosku w zamian za utracony udział w nieruchomości pozostały współwłaściciel, tj. brat Wnioskodawczyni otrzymał od Zainteresowanej spłatę. Spłata na rzecz drugiego współwłaściciela jest zatem dla Wnioskodawczyni ceną nabycia 1/6 udziału w nieruchomości.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia przez Wnioskodawczynię 1/6 udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności, kosztem uzyskania przychodu – jest udokumentowana kwota faktycznej spłaty na rzecz drugiego współwłaściciela, tj. brata Wnioskodawczyni związana z nabyciem od niego udziału w nieruchomości.

Zatem, kwota spłaty na rzecz brata dotycząca tego udziału w nieruchomości, który należał do brata Wnioskodawczyni, może stanowić koszt zbywanego udziału, o który Wnioskodawczyni może pomniejszyć uzyskany ze sprzedaży ww. udziału przychód. W konsekwencji, w sytuacji gdy – jak sama wskazała Wnioskodawczyni we wniosku – kwota spłaty, dokonanej na rzecz brata (z tytułu nabycia od niego udziału w nieruchomości) przekroczyła przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię ze sprzedaży tego udziału, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu rzeczonej sprzedaży, bowiem w wyniku sprzedaży ww. udziału w nieruchomości Wnioskodawczyni nie osiągnęła dochodu, lecz poniosła stratę. Wnioskodawczyni była jednak zobowiązana do złożenia zeznania PIT-39 za 2018 rok, w którym należało wykazać poniesioną stratę, bowiem w myśl art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zeznanie PIT-39 jest zeznaniem o wysokości osiągniętego dochodu lub poniesionej straty.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię w 2018 roku nieruchomości zarówno w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2008 r. w spadku po ojcu (1/6), jak i w części odpowiadającej udziałowi otrzymanemu w 2012 r. w drodze darowizny od matki nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży przez Wnioskodawczynię nieruchomości dotyczy tylko przychodu ze sprzedaży 1/6 udziału w tej nieruchomości nabytego w 2012 r. w wyniku zniesienia współwłasności. Obowiązek ten wynika z tego, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – udział ten nabyty w wyniku zniesienia współwłasności został sprzedany przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym go nabyto. Podstawę obliczenia podatku stanowi dochód, czyli różnica między przychodem uzyskanym ze sprzedaży przypadającym na udział nabyty w 2012 r. (ustalonym zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a kosztami uzyskania przychodu, ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy. Z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawczyni dokonała spłaty na rzecz drugiego współwłaściciela (brata) w związku ze zniesieniem współwłasności, kwota tej spłaty stanowi koszt uzyskania przychodu. Jednocześnie, skoro wysokość kosztów uzyskania przychodu (spłaty) przekracza wysokość osiągniętego przychodu z tytułu sprzedaży ww. udziału w nieruchomości, to Wnioskodawczyni nie osiągnęła dochodu lecz poniosła stratę. Tym samym, Wnioskodawczyni nie jest więc zobowiązana do zapłaty podatku z tytułu sprzedaży ww. udziału w nieruchomości.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo wskazać należy, że w odniesieniu do przedstawionych kwot podanych we wniosku oraz zagadnienia prawidłowości wypełnienia PIT-39 tut. organ informuje, że kwestie te nie należą do kompetencji organu interpretacyjnego. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującego w polskim systemie podatkowym na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym, tut. organ nie odniósł się do kwot wskazanych przez Wnioskodawczynię oraz kwestii prawidłowego wypełnienia PIT-39 przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.