Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.200.2019.2.MG
z 28 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2019 r. (data wpływu 22 maja 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.200.2019.1.MG z dnia 13 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów z najmu nieruchomości oraz sposobu ich opodatkowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-1.4011.200.2019.1.MG z dnia 13 maja 2019 r. (data nadania 13 maja 2019 r., data doręczenia 16 maja 2019 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 21 maja 2019 r. (data nadania 21 maja 2019 r., data wpływu 22 maja 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 1973 Wnioskodawczyni i jej mąż Wiktor Ł. otrzymali prawo do lokatorskiego mieszkania spółdzielczego w H. przy ulicy P..

15 grudnia 1989 roku Wnioskodawczyni wykupiła to mieszkanie (sama z pomocą przyjaciół, bo mąż Wnioskodawczyni swoją pensję przepijał) i uzyskali, jako małżeństwo z ustawową wspólnością majątkową, spółdzielcze własnościowe prawo do w/w mieszkania. Wnioskodawczyni została też członkiem Spółdzielni Mieszkaniowej.

[bankowy dowód wpłaty, zaświadczenie ze spółdzielni]

W 1991 roku Wnioskodawczyni złożyła w sądzie powództwo przeciwko mężowi Wiktorowi o zniesienie ustawowej wspólności majątkowej i Sąd Rejonowy w dniu 5 grudnia 1991 roku orzekł, iż:

Znosi z dniem 1 sierpnia 1989 roku ustawową wspólność majątkową pomiędzy Jadwigą i Wiktorem Ł. ....

Powodem tego powództwa było pijaństwa i zadłużanie się męża – Wnioskodawczyni nie chciała spłacać jego długów i bała się o zajęcie przez komornika mieszkania.

[sentencja wyroku w imieniu RP z dnia 5 grudnia 1991 r.]

29 marca 2016 roku Sąd Rejonowy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Wnioskodawczyni i posiadając wszystkie w/w dokumenty, postanowił:

1. ustalić, że w skład majątku wspólnego Jadwigi i Wiktora Ł. wchodzi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w H. przy ulicy P....
2. dokonać podziału majątku wspólnego Jadwigi i Wiktora Ł. w ten sposób, że na rzecz Jadwigi Ł. przyznać w/w mieszkanie...
3. wartość majątku wspólnego małżonków ustalić na kwotę 70 tys. zł
4. tytułem spłaty zasądzić od Jadwigi Ł. na rzecz Wiktora Ł. kwotę 30 tys. zł...
   
5. nakazać Wiktorowi Ł. wydanie w/w lokalu...
   
   

Tak też się stało: Wnioskodawczyni spłaciła męża, potem się z nim rozwiodła, stała się samodzielną właścicielką swojego mieszkania i żyła sobie spokojnie w ciszy i spokoju, bez awantur i przemocy, [postanowienie Sadu Rejonowego, postanowienie Sądu Okręgowego, zaświadczenie ze Spółdzielni Mieszkaniowej]

Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia Wnioskodawczyni postanowiła przenieść się do L., gdzie jest pod opieką rodziny.

Dlatego w dniu 7 lutego 2019 roku sprzedała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w H. za kwotę 100 tys. złotych. Umowy sprzedaży sporządził notariusz w formie aktu notarialnego, po okazaniu przez Wnioskodawcę wszystkich wymienionych w poprzednich punktach dokumentów.

Tenże notariusz Wnioskodawczyni uwagę na ewentualną konieczność zapłacenia przez nią podatku od osób fizycznych po sprzedaży mieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano ostatecznie sformułowane pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w dniu 7 lutego 2019 r. Wnioskodawczyni musi płacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku ze sprzedażą spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w dniu 7 lutego 2019 r. nie musi płacić podatku dochodowego od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawczyni właścicielką ww. lokalu była od 1989 r., czyli przez 30 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c)  przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy  przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla określenia jego skutków podatkowych istotne jest zatem ustalenie daty nabycia nieruchomości lub praw.

Z treści wniosku wynika, że w roku 1973 Wnioskodawczyni i jej mąż otrzymali prawo do lokatorskiego mieszkania spółdzielczego. 15 grudnia 1989 roku Wnioskodawczyni wykupiła to mieszkanie i jako małżeństwo uzyskali, z ustawową wspólnością majątkową, spółdzielcze własnościowe prawo do w/w mieszkania.

W 1991 roku Wnioskodawczyni złożyła w sądzie powództwo przeciwko mężowi o zniesienie ustawowej wspólności majątkowej i Sąd Rejonowy w dniu 5 grudnia 1991 roku orzekł, iż znosi z dniem 1 sierpnia 1989 roku ustawową wspólność majątkową pomiędzy Wnioskodawczynią i jej mężem. W dniu 29 marca 2016 roku Sąd Rejonowy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Wnioskodawczyni i posiadając wszystkie w/w dokumenty, postanowił:

1. ustalić, że w skład majątku wspólnego Jadwigi i Wiktora Ł. wchodzi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. dokonać podziału majątku wspólnego Jadwigi i Wiktora Ł. w ten sposób, że na rzecz Jadwigi Ł. przyznać w/w mieszkanie,
   
3. wartość majątku wspólnego małżonków ustalić na kwotę 70 tys. zł,
   
4. tytułem spłaty zasądzić od Jadwigi Ł. na rzecz Wiktora Ł. kwotę 30 tys. zł,
   
5. nakazać Wiktorowi Ł. wydanie w/w lokalu.
   
   

Wnioskodawczyni spłaciła męża, potem się z nim rozwiodła, stała się samodzielną właścicielką swojego mieszkania. W dniu 7 lutego 2019 roku Wnioskodawczyni sprzedała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie dokonana przez Wnioskodawczynię sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić, od jakiego momentu liczy się bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

Uregulowania prawne mające zastosowanie w 1973 r., dotyczące lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego zawarto w ustawie z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1982 r., Nr 30, poz. 210).

W przepisie art. 213 § 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 1989 r.) wskazano, że w budynkach stanowiących własność spółdzielni mieszkaniowej członkom przysługuje prawo używania przydzielonych im lokali mieszkalnych o powierzchni odpowiadającej wysokości wkładu mieszkaniowego lub budowlanego i innym kryteriom określonym w statucie (spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego).

Natomiast treści art. 213 § 2 wspomnianej ustawy wskazuje, że członek spółdzielni mieszkaniowej w zależności od rodzaju wniesionego wkładu (mieszkaniowego lub budowlanego) i zgłoszonego wniosku może uzyskać spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego:

1. lokatorskie albo
   
2. własnościowe.
   
   

W przypadku spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego właścicielem i zarządzającym mieszkaniem jest spółdzielnia mieszkaniowa. Osoby zamieszkujące w takich mieszkaniach jedynie je użytkują, nie posiadają do nich tytułu własności. Mogą używać mieszkanie, ale nie są jego właścicielami.

Ponadto wskazać należy, że lokatorskie prawo do lokalu jest niezbywalne, nie przechodzi na spadkobierców i nie podlega egzekucji (art. 218 § 1 cytowanej ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 219 § 1 ww. ustawy na pisemne żądanie członka i po wniesieniu przez niego wkładu budowlanego na zasadach określonych w art. 226 spółdzielnia obowiązana jest w terminie określonym w statucie, dokonać przekształcenia przysługującego mu prawa na własnościowe do lokalu. Oświadczenie spółdzielni powinno być pod nieważnością złożone w formie pisemnej.

Z przepisu tego wynika, że po spełnieniu określonych warunków, na rzecz osoby której przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, spółdzielnia ma obowiązek przekształcić przysługujące mu prawo na własnościowe prawo do lokalu. Pomimo, iż umowa zawarta na podstawie tego przepisu nie jest umową sprzedaży, nabycie tego prawa następuje z chwilą zawarcia umowy o przekształcenie prawa.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 223 § 1 cytowanej ustawy własnościowe prawo do lokalu jest prawem zbywalnym, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Jest ono ograniczonym prawem rzeczowym.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w momencie zawarcia ze spółdzielnią mieszkaniową umowy o przekształcenie lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, następuje nabycie nieruchomości/prawa do nieruchomości.

Rozpatrując natomiast sprawę w odniesieniu do nabycia przez małżonków spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.).

W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu – każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego – zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd, bądź w przypadku ustania małżeństwa między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast – w myśl art. 501 ww. Kodeksu – w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Z przywołanych przepisów wynika zatem, że z chwilą ustania wspólności majątkowej, współwłasność łączna zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych, a każdemu z małżonków (byłych małżonków) przysługuje udział w majątku wspólnym, który według domniemania jest równy udziałowi drugiego współmałżonka. Następnie, małżonkowie mogą zdecydować o sposobie podziału majątku wspólnego.

Zauważyć należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 867/05 stwierdził: „w konsekwencji wydania przez sąd orzeczenia o ustanowieniu między małżonkami rozdzielności majątkowej / art. 52 par. 1 Krio/ ustrój ten obowiązuje między małżonkami od dnia, który został oznaczony w wyroku / art. 52 par. 2 Krio w zw. z art. 54 Krio/ - tak SN w uchwale z dnia 27 marca 1972 r., III CZP 69/70 - OSN 1973, nr 2 poz. 20, zob. także J. Pietrzykowski, [w:] Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2003, s. 499, powołujący wskazane orzeczenie oraz literaturę odnośnie do tego zagadnienia.”

Naczelny Sąd Administracyjny w powyższym wyroku nie miał więc wątpliwości, iż konsekwencją wydania orzeczenia ustanawiającego rozdzielność majątkową z datą wsteczną jest obowiązywanie tego ustroju od dnia wskazanego w wyroku.

Zatem, mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa, przedstawiony opis stanu faktycznego oraz orzecznictwo sądów należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni w dniu 15 grudnia 1989 r. nabyła z ówczesnym mężem spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu na współwłasność w częściach ułamkowych.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy.

Natomiast mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich zbycia, które przypadły danej osobie w wyniku podziału majątku dorobkowego małżeńskiego, należy przyjąć datę ich nabycia w czasie trwania związku małżeńskiego (do majątku wspólnego), ale tylko wówczas jeżeli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty lub dopłaty lub
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku podziału majątku mieści się w udziale, jaki temu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim.
  
  
  

Jeżeli natomiast podział odbył się w naturze, lecz w sposób, który był nieekwiwalentny i towarzyszyły mu spłaty lub dopłaty lub gdy wartość otrzymanej przez danego małżonka nieruchomości lub prawa przekracza jego udział w majątku dorobkowym małżeńskim, to wówczas za datę nabycia tej części nieruchomości lub prawa, która przekracza udział danego małżonka w majątku dorobkowym, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału majątku dorobkowego.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni stwierdziła, że na skutek sądowego podziału majątku Wnioskodawczyni i Pana Wiktora Ł. w 2016 r. stała się jedyną właścicielką spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, zobowiązaną do spłaty Pana Wiktora Ł. Doszło zatem do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy, gdyż zwiększył się udział Wnioskodawczyni jaki przysługiwał Jej w ww. prawie do lokalu mieszkalnego. W związku z tym, w 2016 r. nastąpiło nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, w części przekraczającej udział Wnioskodawczyni nabyty w dniu 15 grudnia 1989 r. na współwłasność w częściach ułamkowych z ówczesnym mężem.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w różnym czasie i w różny sposób. W 1989 r. Wnioskodawczyni nabyła udział w spółdzielczym własnościowym do lokalu mieszkalnego na współwłasność w częściach ułamkowych z ówczesnym mężem. Natomiast w 2016 r. Wnioskodawczyni nabyła pozostały udział w ww. prawie do lokalu w wyniku podziału majątku wspólnego małżonków. Z uwagi na to, że nabycie przedmiotowego prawa nastąpiło w dwóch datach, to pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć oddzielnie w stosunku do każdego udziału nabytego przez Wnioskodawczynię.

Ponieważ od końca 1989 r., w którym nastąpiło nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego na współwłasność w częściach ułamkowych z ówczesnym mężem, do sprzedaży w dniu 7 lutego 2019 r. minęło pięć lat, to przychód uzyskany z odpłatnego zbycia tego udziału nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jednocześnie stwierdzić należy, że odpłatne zbycie w dniu 7 lutego 2019 r. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, nabytego przez Wnioskodawczynię w dniu 29 marca 2016 r., przekraczający udział w tym prawie nabyty przez Wnioskodawczynię w 1989 r. stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż nastąpiła przed upływem pięcioletniego terminu, o którym mowa w tym przepisie, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie udziału.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19 % podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do treści art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości, co wynika z treści art. 19 ust. 1 ww. ustawy, jest jej wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej, którą zgodnie z ust. 3 ww. artykułu określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje dla biura nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami, a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo- skutkowy.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Nadto, zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że odpłatne zbycie udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego w części odpowiadającej udziałowi nabytemu przez Wnioskodawczynię w 2016 r., w wyniku podziału majątku dorobkowego, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dochód uzyskany z tej sprzedaży podlega opodatkowaniu według zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, przychód uzyskany ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, przypadający na udział w tym prawie nabyty przez Wnioskodawczynię w 1989 r., nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy, gdyż sprzedaż nastąpiła po upływie pięcioletniego terminu, o którym mowa w tym przepisie, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie udziału.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie – Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.