Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.96.2019.4.MF
z 31 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 7 marca 2019 r., uzupełnionym 24 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest przyjęcie daty powstania przychodu w dacie wykonania remontu, wpłaconych w poprzednich okresach sprawozdawczych zaliczek na remont części wspólnej na podstawie uchwały Właścicieli, która określa termin wykonania remontu oraz jego wartość – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest przyjęcie daty powstania przychodu w dacie wykonania remontu, wpłaconych w poprzednich okresach sprawozdawczych zaliczek na remont części wspólnej na podstawie uchwały Właścicieli, która określa termin wykonania remontu oraz jego wartość.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.96.2019.1.MF, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wspólnota Mieszkaniowa jest wspólnotą 30 lokali użytkowych zarządzanych przez Zarząd Właścicielski.

Wspólnota Mieszkaniowa dnia 28 kwietnia 2015 r. podjęła uchwałę o przeprowadzeniu remontu w 2018 roku galerii i schodów za kwotę 145 000 zł oraz zobowiązała Właścicieli lokali do wpłat co miesiąc zaliczki w wysokości 120 zł na remont galerii i schodów w 2018 roku.

W 2018 roku zaksięgowano do przychodu bilansowego Wspólnoty wpłacone zaliczki w dacie pierwszej płatności za wykonane remonty zgodnie z uchwałą z dnia 28 kwietnia 2015 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest przyjęcie daty powstania przychodu w dacie wykonania remontu, wpłaconych w poprzednich okresach sprawozdawczych zaliczek na remont części wspólnej na podstawie uchwały Właścicieli, która określa termin wykonania remontu oraz jego wartość?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wspólnota mieszkaniowa jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2017 r., poz. 2343 z późn. zm. dalej: „ustawa o CIT”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlega więc regułom podatkowym wynikającym z tej ustawy.

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się: pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Dnia 28 kwietnia 2015 Wspólnota Mieszkaniowa podjęła uchwałę o wykonaniu remontu galerii i schodów w roku 2018 za kwotę 145 000 zł i nałożyła na właścicieli obowiązek wpłaty miesięcznych zaliczek na ten remont w wysokości 120 zł do końca 2018 roku.

Określenie w uchwale przyszłej usługi, wartości oraz terminu jej wykonania daje podstawy do uznania wpłat na remont galerii i schodów jako zaliczki zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy.

Tak więc otrzymane od Właścicieli zaliczki nie powodowały przychodu bilansowego Wspólnoty Mieszkaniowej w trakcie ich uzyskiwania ponieważ świadczenie na rzecz Właścicieli nie zostało jeszcze zrealizowane.

Przychód został zrealizowany pod datą wykonania świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 737 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 tej ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Należy wskazać, że wspólnota mieszkaniowa nie posiada jednak osobowości prawnej. Tworzą ją generalnie zarówno właściciele odrębnych lokali mieszkalnych, jak i właściciele odrębnych lokali użytkowych. Każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest właścicielem lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej, będącego prawem związanym z własnością lokalu.

W myśl art. 3 ust. 2 cyt. ustawy, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ww. ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 ustawy).

Natomiast art. 14 ww. ustawy stanowi, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.
   
   

Zgodnie z art. 29 ust. 1a ww. ustawy, okresem rozliczeniowym wspólnoty mieszkaniowej jest rok kalendarzowy.

Wspólnoty mieszkaniowe, jako jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „updop”), są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „otrzymane” oznacza, że momentem powstania przychodu pieniężnego jest moment otrzymania czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ustawodawca przewidział jednocześnie sytuacje, gdy przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów, nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Regulacja zawarta w tym przepisie stanowi odstępstwo od ogólnych reguł ustalania przychodów z działalności gospodarczej, a warunkiem jego zastosowania jest uznanie, że otrzymane kwoty mają charakter zaliczek (zadatków) na poczet towarów i usług, które zostaną dostarczone (wykazane) w następnych okresach sprawozdawczych.

Należy zwrócić uwagę, że nie zawsze wcześniejsze otrzymanie należności (przed ostatecznym wykonaniem usługi) oznacza zaliczkę lub przedpłatę, która nie powoduje powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. O kwalifikacji otrzymanej zapłaty, jako przychodu lub jako przedpłaty (zaliczki) decyduje charakter tej zapłaty. Przysporzenie uważane za przychód podatkowy musi mieć charakter definitywny (ostateczny), podczas gdy przedpłata, zaliczka nie mają takiego charakteru, bowiem podlegają one rozliczeniu po wykonaniu usług, na poczet których zostały wpłacone lub zwrotu, gdy do wykonania usługi nie dojdzie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wspólnota Mieszkaniowa dnia 28 kwietnia 2015 r. podjęła uchwałę o przeprowadzeniu remontu w 2018 roku galerii i schodów za kwotę 145 000 zł oraz zobowiązała Właścicieli lokali do wpłat co miesiąc zaliczki w wysokości 120 zł na remont galerii i schodów w 2018 roku. W 2018 r. zaksięgowano do przychodu bilansowego Wspólnoty wpłacone zaliczki w dacie pierwszej płatności za wykonane remonty zgodnie z uchwałą z 28 kwietnia 2015 r.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie ma podstaw do uznania, że dokonywane przez współwłaścicieli nieruchomości wspólnej (czyli członków wspólnoty) wpłaty stanowią zaliczki na poczet wykonania usługi. Bowiem, Wspólnota nie świadczy usług na rzecz właścicieli lokali czy współwłaścicieli nieruchomości wspólnej. Wspólnota gromadzi środki i odpowiednio nimi dysponuje. Dopiero Wspólnota może zawrzeć umowę na wykonanie usługi z innym podmiotem, a tym samym Wspólnota będzie inwestorem, a nie wykonawcą usługi. Nie sposób podzielić poglądu, że środki gromadzone przez inwestora można uznać jako zaliczki na wykonanie planowanej inwestycji. Są to środki gromadzone przez inwestora na sfinansowanie tej inwestycji. Wspólnota mieszkaniowa nie realizuje dostaw towarów bądź usług. Wspólnoty również nie można uznać, jako głównego wykonawcę. Wspólnota nie będzie głównym wykonawcą, albowiem inwestycja realizowana będzie ze środków stanowiących jej odrębny majątek, pochodzący z zaliczek wpłacanych przez właścicieli lokali na poczet realizacji inwestycji. Inwestycja realizowana będzie ze środków stanowiących majątek Wspólnoty, a to oznacza, że Wspólnota będzie inwestorem – stroną umowy z wykonawcą – a nie samym wykonawcą. Wspólnota gromadzi środki finansowe i nimi dysponuje w sposób który umożliwia zrealizowanie inwestycji lub remontów zgodnie z wolą członków Wspólnoty wyrażoną w stosownej uchwale.

Mając powyższe na względzie, należy zauważyć, że Wspólnoty mieszkaniowe nie prowadzą działalności gospodarczej, w szczególności nie zajmują się świadczeniem usług na rzecz swoich członków. Ich działanie obejmuje jedynie gromadzenie środków i odpowiednie dysponowanie nimi, tj. dokonywanie stosownych opłat, niezbędnych dla utrzymania lokali w należytym stanie. Zatem nie mają do nich zastosowania przepisy regulujące moment rozpoznania przychodu przez podatników prowadzących działalność gospodarczą (przychód należny).

W świetle powyższego, będące przedmiotem wniosku wpłaty z tytułu zaliczek na przeprowadzenie remontu nie mogą zostać uznane za zaliczki o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 1, a zatem stanowią dla Wspólnoty przychód podatkowy w momencie ich otrzymania, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.