Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.146.2019.2.DC
z 31 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, nieodpłatnego przeniesienia własności lokalu nr 2 wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, nieodpłatnego przeniesienie własności lokalu nr 2 wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 1 lutego 1984 r. decyzją koordynacyjną Naczelnika Gminy w sprawie wyznaczenia inwestora zastępczego dla przygotowania i realizacji budowy budynku usługowo –administracyjnego ustalono:

• budowę budynku usługowo-administracyjnego uznano za inwestycję wspólną przez współinwestorów: Urząd Wojewódzki, Bank i Urząd,
• na inwestora zastępczego inwestycji wyznaczono Urząd Gminy,
• w kosztach realizacji inwestycji wspólnej partycypowali współinwestorzy.
  
  

Następnie dnia 12 marca 1985 r. została zawarta umowa pomiędzy: Dyrekcją Okręgu A. jako „Współinwestorem,” a Urzędem Gminy jako „Inwestorem” (Skarb Państwa) o podjęciu wspólnej inwestycji, tj. budowa i wyposażenie budynku Urzędu Gminy i A. Przygotowanie i prowadzenie inwestycji było po stronie Inwestora, zaś Współinwestor przekazał środki finansowe w kwocie stanowiącej udział w inwestycji wspólnej.

Zakończenie budowy i ostateczne rozliczenie finansowe nastąpiło dnia 31 grudnia 1991 r.

Po uregulowaniu własności nieruchomości zabudowanej na Skarb Państwa, oznaczonej w ewidencji gruntów obrębu jako działka nr 1994 o pow. 0,3300 ha. Wojewoda decyzją z dnia 8 stycznia 2014 r. stwierdził nabycie własności z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. przez. Po skomunalizowaniu tej nieruchomości Gmina została wpisana jako właściciel w księdze wieczystej.

W roku 2016 w opisanym budynku wydzielono 3 samodzielne lokale:

• lokal nr 1 o pow. użytkowej 776,28 m² – użytkowany przez Gminę,
• lokal nr 2 o pow. użytkowej 211,60 m² – użytkowany przez A.,
• lokal nr 3 o pow. użytkowej 155,22 m² – użytkowany do dnia 31 grudnia 1998 r. przez B i do dnia dzisiejszego jest pustostanem, ponieważ był zbędny dla A. W tym lokalu A. nie wykonała żadnego remontu.
  
  

Obecnie Gmina zamierza nieodpłatnie przenieść własność lokalu nr 2 wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w działce gruntu na rzecz A., natomiast za lokal nr 3 zwrócić A. nakłady i zatrzymać na własność Gminy. Obecnie nakłady poniesione na lokal nr 2 i lokal nr 3 należą do A.

Wartość rynkowa lokalu nr 2 wynosi – 147.000,00 zł, w tym:

• wartość udziału w gruncie 23.000,00 zł,
• wartość nakładów 124.000,00 zł.
  
  

Wartość rynkowa lokalu nr 3 wynosi 49.000,00 zł, w tym:

• wartość udziału w gruncie 16.000,00 zł,
• wartość nakładów 32.500,00 zł.
  
  

Około 10 lat temu w lokalu nr 2 A. wykonała remont polegający na malowaniu ścian, wymianie okien i drzwi wejściowych o wartości nieprzekraczającej 15.000,00 zł. W późniejszym czasie nie wykonywane były żadne prace remontowe.

Nieruchomość, na której usytuowany jest budynek nie jest objęta żadnym planem zagospodarowania przestrzennego, ponieważ obowiązujący do tej pory utracił ważność na podstawie art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, ze zm.) z dniem 31 grudnia 2003 r.

Zgodnie z obowiązującym „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy” zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy w z dnia 8 stycznia 2015 r. działka nr 1994 położona jest na terenie usług publicznych.

W uzupełnieniu z dnia 28 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• Ad. 1. Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
• Ad. 2. Dla działki nr 1994 nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy zagospodarowania terenu. W chwili rozpoczęcia budowy obiektu, tj. w 1985 r. obowiązywał plan zagospodarowania przestrzennego zatwierdzony Uchwałą Gminnej Rady Narodowej z dnia 29 kwietnia 1981 r. i nieruchomość ta położona była na terenach koncentracji usług ośrodka gminnego, przewidywana lokalizacja domu kultury, urzędu pocztowego, ośrodka zdrowia.
• Ad. 3. Przedmiotowa działka była wykorzystywana przez Gminę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.
• Ad. 4. i Ad. 5. a) A. poniosła nakłady na wybudowanie lokalu nr 2, które zostały uregulowane w 1991 r.
• Ad. 5. b) Gmina nie rozliczyła z A. nakładów poczynionych przez A. na budowę lokalu nr 2. A. ma wobec Gminy wierzytelność o zwrot nakładów na budowę lokalu nr 2.
  Po komunalizacji działka nr 1994 wraz z wzniesionym na niej budynkiem, a następnie z wydzielonymi 3 lokalami stanowi własność Gminy.
• Ad. 5. c) i d) Po wybudowaniu budynku, tj. od 1991 r. Gmina nie dokonywała żadnych wydatków na ulepszenie lokalu nr 2. Około 10 lat temu remontu lokalu nr 2 dokonała A. za własne środki, których wartość nie przekroczyła kwoty 15.000,00 zł.
• Ad. 5. e) Gmina będzie wykorzystywała działkę nr 1994 wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.
• Ad. 6. Gmina nie ponosiła żadnych nakładów na wytworzenie lokalu nr 2, od których przysługiwałoby w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 maja 2019 r.).

Czy nieodpłatne przeniesienie własności lokalu nr 2 wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie, w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, podlegać będzie zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 28 maja 2019 r.) nieodpłatne przeniesienie własności lokalu niemieszkalnego wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie oraz częściach wspólnych budynku w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra, a ponadto musi to być czynność odpłatna.

Dostawa nie musi mieć charakteru odpłatnego. Opodatkowaniu jednakże co do zasady podlegają wyłącznie dostawy odpłatne. Niektóre dostawy nieodpłatne – gdzie przekazanie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje bez wynagrodzenia – na potrzeby opodatkowania są zrównane z dostawami odpłatnymi.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości bądź w części.

Powyższe oznacza, że darowiznę uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem, importem lub wytworzeniem tych towarów lub ich części składowych.

W konsekwencji niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów (w tym darowizny) – w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy, bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że dostawa nieruchomości (udziału w gruncie) przez Gminę na podstawie umowy sprzedaży jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności jej zbycia Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

W myśl zapisów art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29a ust. 8 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług – jest właścicielem nieruchomości zabudowanej, oznaczonej w ewidencji gruntów obrębu jako działka nr 1994 o pow. 0,3300 ha. Wojewoda decyzją z dnia 8 stycznia 2014 r. stwierdził nabycie własności z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. przez Gminę. Po skomunalizowaniu tej nieruchomości Gmina została wpisana jako właściciel w księdze wieczystej.

A. poniosła nakłady na wybudowanie na działce nr 1994 lokalu nr 2. Gmina nie rozliczyła z A. nakładów poczynionych przez A. na budowę lokalu nr 2. A. ma wobec Gminy wierzytelność o zwrot nakładów na budowę lokalu nr 2.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości, czy nieodpłatne przeniesienie własności lokalu nr 2 wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwany dalej k.c., rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmioty praw majątkowych mogą mieć charakter materialny albo niematerialny, a rzeczy stanowią jedną z kategorii przedmiotów, do których odnosi się treść praw majątkowych. Wyodrębnione przedmioty mające charakter materialny, czyli rzeczy, dzielone są tradycyjnie na nieruchomości i ruchomości (red. prof. dr hab. Maciej Gutowski, „Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1-449”, C.H. Beck 2016, komentarz do art. 45 k.c.).

Na podstawie art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

• grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),
• budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),
• części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).
  
  

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Zgodnie z § 2 cyt. przepisu, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Jak stanowi art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

W odniesieniu do postawionego przez Gminę pytania należy zauważyć, że jak wynika z art. 7 ustawy, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwości dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 2 ustawy, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje niezależnie od tego, czy czynności podlegające opodatkowaniu zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. W obecnym stanie prawnym w zasadzie nie budzi wątpliwości, że czynności, które są nieważne na gruncie prawa cywilnego z powodu niezachowania wymaganej formy, mogą podlegać opodatkowaniu. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie ma bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Tym samym czynność nieważna na gruncie prawa cywilnego (na przykład z powodu niezachowania wymaganej formy czynności) może być uznana za wykonaną skutecznie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe opisanej we wniosku transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia prawa cywilnego, nakłady poniesione na nieruchomość (np. wybudowanie oraz rozbudowa istniejących budynków lub budowli), stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową.

W związku z tym, w sytuacji, gdy A. ponosiła nakłady na wybudowanie lokalu nr 2 na działce należącej do Gminy, tj. poniosła nakłady na gruncie, który nie stanowił jej własności, nakłady te stały się częścią nieruchomości i przypadły właścicielowi (Gminie). Ponadto z treści wniosku wynika, że nie doszło do rozliczenia nakładów poniesionych przez A. na budowę lokalu nr 2 (A. ma wobec Gminy wierzytelność o zwrot nakładów na budowę lokalu nr 2).

W świetle powyższych przepisów należy zwrócić uwagę, że poniesione nakłady na obcym gruncie nie będą stanowić zatem odrębnej rzeczy, a jedynie będą skutkować powstaniem po stronie A. roszczenia o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to nie będzie stanowić natomiast prawa rzeczowego, a jedynie prawo o charakterze zobowiązaniowym, uprawniające do żądania zwrotu dokonanych nakładów.

Skoro – w sprawie będącej przedmiotem wniosku – na działce będącej własnością Gminy wzniesiono budynek, w którym A. poniosła nakłady na budowę lokalu nr 2 oraz pomiędzy Wnioskodawcą, a A. przed odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie nie dojdzie do rozliczenia nakładów, to tym samym Gmina (jako właściciel gruntu) nie wejdzie w ekonomiczne posiadanie lokalu nr 2, na który nakłady ponosiła A.

Biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru, gdyż już wcześniej A. dysponowała lokalem nr 2 jak właściciel. Wnioskodawca nie będzie w ekonomicznym posiadaniu nakładów poniesionych przez A. poniesionych na lokal nr 2 przed dokonaniem odpłatnego przeniesienia udziału w gruncie.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady, ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc, mimo że dojdzie do przeniesienia własności lokalu nr 2, jako części składowej nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ustawy wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Skoro przed sprzedażą nie zostaną rozliczone nakłady poniesione na budowę lokalu nr 2, to przedmiotem dostawy będzie jedynie udział w gruncie, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sytuacji, z punktu widzenia prawa cywilnego, na A. formalnie przejdzie prawo własności lokalu nr 2, ze wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru jakim jest dostawa lokalu nr 2. Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy lokalu nr 2 w rozumieniu art. 7 ustawy, (Wnioskodawca nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania lokalem nr 2 jak właściciel), prawo to jest bowiem po stronie podmiotu, który poniósł nakłady na ten lokal, tj. po stronie A. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Podsumowując, przedmiotem dostawy będzie w tym przypadku jedynie udział w gruncie.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Jak wynika zatem z treści ww. przepisu zwolnienie od podatku dotyczy wyłącznie kwestii odpłatnej dostawy budynków, budowli lub ich części.

Natomiast w przedmiotowej sprawie, będziemy mieli do czynienia wyłącznie z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie przez Gminę na rzecz A., w związku z powyższym zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie.

Podsumowując, nieodpłatne przeniesienie własności lokalu nr 2 wraz z odpłatnym przeniesieniem udziału w gruncie nie będzie podlegało zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

W odniesieniu do nabycia nakładów na lokal nr 3 przez Gminę wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.