Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB2/415-994/14/19-S1/AK
z 5 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 10 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 8 marca 2019 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 4 października 2018 r. sygn. akt II FSK 2816/16 (data wpływu 3 grudnia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2015 r. (data wpływu 10 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 24 listopada 2015 r. nr ILPB2/4511-994/14/15-S/ES wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 24 listopada 2015 r., skutecznie doręczono w dniu 3 grudnia 2015 r., natomiast w dniu 10 grudnia 2015 r. (data nadania 9 grudnia 2015 r.), do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 7 stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB2/415-994/14-2/ES, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 7 stycznia 2015 r. nr ILPB2/415-994/14-2/ES wniósł pismem z 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów pismem z 20 lutego 2015 r. nr ILPB2/4511-2-18/15-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 7 stycznia 2015 r. nr ILPB2/415-994/14-2/ES złożył skargę z 11 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 2 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 959/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 7 stycznia 2015 r. nr ILPB2/415-994/14-2/ES.

W uzasadnieniu wyroku skład orzekający podał, że (…) skarżący we wniosku o wydanie interpretacji nie przedstawił własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz nie wskazał konkretnych - będących przedmiotem pytania - przepisów prawa, kształtujących jego indywidualną sytuację prawnopodatkową, a więc wpływających na treść jego obowiązku podatkowego.

Końcowo w orzeczeniu Sąd wskazał, że ponownie rozpatrując sprawę, organ podejmie takie czynności w zakresie uzupełnienia braków formalnych wniosku, które pozwolą właściwie ustalić istotne z punktu widzenia dokonywanej interpretacji elementy zaistniałego stanu faktycznego oraz treść przepisów prawa podatkowego, o których wyjaśnienie wnioskuje strona, jak również zakres pytania zadanego we wniosku o interpretację.

W dniu 15 października 2015 r. wpłynęło prawomocne orzeczenie WSA we Wrocławiu z dnia 2 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 959/15 dotyczące dalszego postępowania w sprawie - pismem z 24 listopada 2015 r. wezwano Wnioskodawcę do doprecyzowania przedmiotowego wniosku.

W dniu 10 grudnia 2015 r. wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

W dniu 24 grudnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB2/415-994/14/15-S-2/ES, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, do dokonywanych przez Wnioskodawcę sprzedaży działek będzie miał zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 grudnia 2015 r. nr ILPB2/415-994/14/15-S-2/ES wniósł pismem z 4 stycznia 2016 r. (data wpływu 7 stycznia 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów pismem z 12 stycznia 2016 r. nr ILPB2/4511-2-3/16-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 grudnia 2015 r. nr ILPB2/415-994/14/15-S-2/ES złożył skargę z 3 lutego 2016 r. (data wpływu 8 lutego 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 10 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 24 grudnia 2015 r. nr ILPB2/415-994/14/15-S-2/ES.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 10 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z 17 sierpnia 2016 r. nr ILRP-46-185/16-2/AS do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt II FSK 2816/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

Dnia 8 marca 2019 r. do tut. organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2000 Zainteresowany kupił niezabudowaną działkę gruntu nr 3/3 o powierzchni 5,6973 ha.

W roku 2012 dokonał podziału nieruchomości i wydzielenia ośmiu części nieruchomości w celu zagospodarowania jako odrębne działki budowlane.

W roku 2013 sprzedał notarialnie trzy działki: 3/4 – 0,1800 ha, 3/10 – 0,1561 ha i 3/8 – 0,1500 ha.

W roku 2014 Wnioskodawca sprzedał notarialnie następne trzy działki: 3/5 – 0,1600 ha, 3/9 – 0,1400 ha i 3/7 – 0,1500 ha.

W trakcie sprzedaży działek notarialnie od każdej działki został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 1 i 6 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie wynikające z uzupełnienia wniosku.

Czy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, do dokonywanych przez Wnioskodawcę sprzedaży działek będzie miał zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, do dokonywanych przez Wnioskodawcę sprzedaży działek będzie miał zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego nie wynika, aby opisane w stanie faktycznym działania Wnioskodawcy były prowadzone w sposób zorganizowany. Zorganizowanie wskazuje, że działalność gospodarcza związana jest z wyborem określonej formy organizacyjno - prawnej jej wykonywania. O zorganizowaniu działalności można mówić wyłącznie wtedy, gdy prowadzenie jej wymaga pewnego wysiłku organizacyjnego Zorganizowanie przejawia się na przykład w zapewnieniu lokalu dla jej prowadzenia, utworzeniu strony internetowej, zatrudnieniu pracowników, zakupieniu sprzętu biurowego itd.

O istnieniu działalności gospodarczej decydują także takie aspekty jak: postrzeganie działalności przez osoby trzecie, ujawnienie tej działalności na zewnątrz np. oznaczenie prowadzenia działalności (np. szyldy, reklamy itp.), rejestracja tej działalności, siedziba, pracownicy, urządzenia itp. Takich działań ani takiego wysiłku Wnioskodawca ani nie podjął ani nie zamierzał i nie zamierza podjąć.

Z przedstawionego przez Zainteresowanego stanu faktycznego nie wynika, aby opisane w stanie faktycznym działania Wnioskodawcy były prowadzone w sposób ciągły. Ciągłość działalności gospodarczej to element, który świadczy o względnie stałym zamiarze wykonywania działalności gospodarczej (co nie wyklucza możliwości wykonywania jej sezonowo lub do czasu osiągnięcia określonego celu). Cecha „ciągłości” podkreśla, że na wykonywanie działalności gospodarczej, nawet gdy ma charakter sezonowy lub jednorazowy składa się ciąg wzajemnie uwarunkowanych czynności o różnej naturze (działania prawne i działania faktyczne), których realizacja ukierunkowana jest na osiągnięcie założonego celu zarobkowego. Dziesięcioletni odstęp czasu pomiędzy zakupieniem działki przez Wnioskodawcę (2010 rok), a jej podziałem (2012 rok) i sprzedażą (2013 rok) przemawia jednoznacznie za przyjęciem, że o żadnej ciągłości nie może być tutaj mowy.

W literaturze panuje pogląd, że sprzedaż - nawet kilkukrotna - przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, t. I, UNIMEX, Wrocław 2006, s. 349 - 350).

Stwierdzenie to można odnieść do definicji działalności gospodarczej zawartej w ww. przepisie ustawy. Wnioskodawca nie dokonał sprzedaży żadnej działki w wykonaniu działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 5a pkt 6 ustawy, ponieważ, co wynika z orzecznictwa (wyrok WSA z dnia 10 lipca 2014 roku - I SA/Bk 250/14, uchwała powiększonego składu sędziów Sądu Najwyższego z 14 maja 1998 r. - III CZP 12/98, wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 roku (w połączonych sprawach C-180/10 Słaby i C-181/10 Kuć), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z czerwca 2014 roku – I SA/Ke 251/14, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2014 - I FSK 774/13, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014 roku - I FSK 955/13, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2014 roku - I FSK 1703/12, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2012 roku - II FSK 176/11, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lipca 2013 roku - II FSK 2110/11, niepublikowany):

1. działania Wnioskodawcy mieszczą się w zwykłych czynnościach związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży,
2. sprzedaż przez Wnioskodawcę działek nie jest ukierunkowana na osiągnięcie zysku, tylko na uzyskanie ekwiwalentu ekonomicznego ze sprzedaży (rachunek ekonomiczny nie ma znaczenia zasadniczego),
3. czynności, związane ze sprzedażą działek nie są uporządkowane według określonego i planowanego, uzasadnionego racjami ekonomicznymi porządku i nie mają cechy ciągłości,
4. aktywność Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie jest porównywalna do działań podejmowanych przez podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami,
5. nie istnieje charakterystyczny dla działalności gospodarczej związek czasowy pomiędzy podjętymi przez Wnioskodawcę czynnościami na przestrzeni wielu lat,
6. Wnioskodawca nie podjął aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez profesjonalnych handlowców,
7. Wnioskodawca wykonywał wyłącznie prawo własności w stosunku to wszystkich działek,
8. wszystkie działania Wnioskodawcy odnosiły się do zarządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy,
9. zachowania Wnioskodawcy nie wykraczają poza normalny zarząd własnymi sprawami majątkowymi i są powszechnie uważane za „zwykłą sprzedaż zbędnych rzeczy”,
10. sprzedaż działek nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. takich czynności, które powstają w funkcjonalnym związku z tą działalnością i są realizacją zadań danego przedsiębiorstwa w celu osiągnięcia określonej korzyści,
11. sprzedaż działek nastąpiła z majątku prywatnego Wnioskodawcy nie związanego z działalnością gospodarczą.
    
    

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 4 października 2018 r. sygn. akt II FSK 2816/16.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Zatem należy uznać, że aby odpłatne zbycie nieruchomości nie stanowiło źródła przychodu, w rozumieniu ww. przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8, konieczne jest spełnienie łącznie następujących warunków:

• zbycie nie może następować w wykonaniu działalności gospodarczej;
• zbycie musi nastąpić po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.
  
  

Na podstawie natomiast art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność gospodarcza.

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) doprecyzowano definicję działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu po nowelizacji – ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

− prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy. Działalność ma charakter zarobkowy wówczas, gdy jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności. Definicja działalności gospodarczej wymaga również, aby działalność taka wykonywana była w sposób zorganizowany i ciągły. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania, powtarzania określonego zespołu konkretnych działań.

Wobec powyższego, w celu zakwalifikowania działań podjętych przez Zainteresowanego do działalności gospodarczej należało ocenić zamiar, okoliczności i cel: działań poprzedzających zbycie oraz samego zbycia działek wyodrębnionych z gruntu.

Z analizy wniosku wynika, że w roku 2000 Zainteresowany kupił niezabudowaną działkę gruntu o powierzchni 5,6973 ha. W roku 2012 dokonał podziału nieruchomości i wydzielenia ośmiu części nieruchomości w celu zagospodarowania jako odrębne działki budowlane. W roku 2013 sprzedał notarialnie trzy działki. W roku 2014 Wnioskodawca sprzedał notarialnie następne trzy działki.

Zatem, w celu odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy, czy od sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca ma obowiązek odprowadzać podatek, istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest dokonanie interpretacji zawartego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy zapisu.

Skład orzekający Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w wyroku z dnia z 10 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16 (dotyczącym przedmiotowej sprawy) stwierdził, że kluczowym zatem jest w sprawie ocena czy działania podjęte przez skarżącego można zakwalifikować do działań podjętych w ramach działalności gospodarczej w tym celu należało ocenić zamiar, okoliczności i cel działań poprzedzających zbycie oraz samego zbycia działek wyodrębnionych z gruntu.

Dodatkowo Sąd wypowiedział się, że (…) Powołany art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o: działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową: a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Z powyższego wynika, że ustalenie, czy dana czynność jest częścią pozarolniczej działalności gospodarczej skarżącego, należy do sfery faktów ocenianych z punktu widzenia art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Trudno uznać za tego typu działalność czynności sprzedaży wydzielonych części działki w okresie 13 - 14 lat po jej nabyciu. Sam fakt jej podziału zaś jest niewystarczający aby przypisać skarżącemu rolę profesjonalnego handlowca, tym bardziej, że jak podkreślił skarżący nie podjął aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami w postaci np. działań marketingowych, działań w zakresie uzbrojenia terenu, wytyczenia drogi wewnętrznej a zatem nie możemy mówić o zorganizowanym charakterze takiej działalności. Oczywiście sam podział wymaga podjęcia określonej czynności jednakże jest niewystarczający do tego aby uznać, że spełniona jest jedna z cech wykonywania działalności gospodarczej – wykonywanie jej w sposób zorganizowany.

Dodatkowo Sąd w wyroku wyjaśnił, że wykładnia poczyniona przez organ podatkowy na tle okoliczności sprawy powoduje, że każdą osobę prywatną dysponującą majątkiem w postaci nieruchomości jako własnym kapitałem, która po upływie 5 lat od jej nabycia stara się ją zbyć aby osiągnąć określony dochód z jej sprzedaży należy uznać za handlowca, wystarczy, że podzieli nieruchomość na mniejsze działki. Taka zaś wykładnia ma charakter wykładni rozszerzającej hipotezę normy przewidzianej w treści art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt II FSK 2816/16 (dotyczącym przedmiotowej sprawy), w którym wskazał, że (…) Samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości działek gruntu, powiązane także z koniecznością uprzedniego uzyskania stosownych decyzji administracyjnych (zatwierdzenie podziału, ustalenie warunków zabudowy - w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) nie wykracza poza działania mieszczące się w zwykłym zarządzie własnymi sprawami majątkowymi.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wykładnię przepisów prawa podatkowego dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 10 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 235/16 oraz przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt II FSK 2816/16, stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego sprzedaż przedmiotowych działek nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, a zatem Wnioskodawca w związku z przedmiotową transakcją nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.