Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.101.2019.1.AMS
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2019 r. (data wpływu – 15 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku akcyzowego od energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji biogazowni – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku akcyzowego od energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji biogazowni.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego. Spółka prowadzi działalność gospodarczą jako finalny nabywca gazowy w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r., poz. 1114 ze zm.; dalej: „ustawa o podatku akcyzowym”).

Prowadzona przez Spółkę działalność gospodarcza koncentruje się przede wszystkim na produkcji energii elektrycznej. Spółka posiada jedną instalację służącą do produkcji ciepła i energii elektrycznej w układzie kogeneracyjnym. Moc posiadanej przez Spółkę instalacji wynosi 0,999 MW. Oprócz tej instalacji Spółka nie posiada jakichkolwiek innych agregatów czy instalacji przeznaczonych do produkcji energii elektrycznej lub energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu.

Do produkcji ciepła i energii elektrycznej w skojarzeniu we wspomnianej powyżej instalacji Spółka wykorzystuje biogaz rolniczy o kodzie CN 2711 29 00 (dalej: „biogaz rolniczy”). Biogaz rolniczy jest jedynym paliwem (wyrobem energetycznym) wykorzystywanym przez Spółkę do produkcji energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu w przedmiotowej instalacji.

Wyprodukowana przez Spółkę energia elektryczna jest częściowo wykorzystywana na potrzeby własne Spółki - w pozostałym zaś zakresie Spółka sprzedaje energię wyłącznie na rzecz podmiotów posiadających koncesje na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie zdarzają się przypadki, w których Spółka dokonywałaby sprzedaży energii elektrycznej na rzecz podmiotów posiadających status nabywców finalnych w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym.

Ciepło wytworzone w instalacji kogeneracyjnej jest przez Spółkę dostarczane i sprzedawane na rzecz podmiotów zewnętrznych.

W związku z prowadzoną działalnością w zakresie produkcji energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu z biogazu rolniczego Spółka ujęta została w rejestrze wytwórców biogazu rolniczego prowadzonego przez Dyrektora Generalnego Krajowego Wsparcia Rolnictwa na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2389 ze zm.; dalej: „ustawa o OZE”).

Spółka nie posiada jakiejkolwiek koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, w związku z czym na gruncie ustawy o podatku akcyzowym posiada status nabywcy finalnego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 tej ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest zobowiązana do zapłaty akcyzy od energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji biogazowni?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana do zapłaty akcyzy od energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji biogazowni.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest m.in.:

• sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię oraz
• zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający wyżej wymienionych koncesji, który wyprodukował tę energię.
  
  

W świetle powyższego na uwagę zasługuje fakt, iż sprzedaż energii elektrycznej na rzecz podmiotów posiadających wymienione koncesje wydane na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą. W konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do zapłaty akcyzy od energii elektrycznej dostarczanej i sprzedawanej na rzecz podmiotów posiadających koncesje na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne.

Jak wspomniano powyżej, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie realizuje dostaw energii elektrycznej na rzecz podmiotów nieposiadających wymienionych koncesji, w związku z czym ewentualny obowiązek zapłaty akcyzy przez Spółkę mógłby dotyczyć wyłącznie wyprodukowanej przez nią energii elektrycznej, która zużywana jest przez Spółkę na własne potrzeby.

Ponadto Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2525; dalej: „rozporządzenie w sprawie zwolnień”) wprowadza zwolnienie od akcyzy dla czynności zużycia energii elektrycznej wyprodukowanej z generatorów o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW przez podmiot, który zużywa tę energię. Zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień, w przypadku gdy do produkcji energii elektrycznej wykorzystywane są wyroby energetyczne dla zastosowania wspomnianego zwolnienia konieczne jest: by wyroby energetyczne pochodziły z odnawialnych źródeł energii w rozumieniu ustawy o OZE, bądź by akcyza od wykorzystywanych wyrobów energetycznych została zapłacona w należnej wysokości.

W świetle powyższego Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż wspomniane powyżej zwolnienie przewidziane w § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień może mieć zastosowanie w odniesieniu do zużywanej przez Spółkę energii elektrycznej pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• energia elektryczna jest wytwarzana przez Spółkę we własnym zakresie w instalacji o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW;
  
• do produkcji energii elektrycznej Spółka wykorzystuje:
  
  • wyroby pochodzące z odnawialnych źródeł energii w rozumieniu ustawy o OZE lub
  • inne wyroby energetyczne, od których została zapłacona akcyza w należnej wysokości.
  
  
  

Jak wskazano w opisie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku, moc posiadanej przez Spółkę instalacji wynosi 0,999 MW, w związku z czym pierwszy z wyżej wymienionych warunków należy uznać za spełniony.

Na potrzeby wspomnianej instalacji Spółka wykorzystuje wyłącznie biogaz rolniczy, który w ocenie Spółki stanowi odnawialne źródło energii w rozumieniu ustawy o OZE. Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o OZE za odnawialne źródła energii uznaje się odnawialne, niekopalne źródła energii obejmujące energię wiatru, energię promieniowania słonecznego, energię aerotermalną, energię geotermalną, energię hydrotermalną, hydroenergię, energię fal, prądów i pływów morskich, energię otrzymywaną z biomasy, biogazu, biogazu rolniczego oraz z biopłynów. Tak więc energia pochodząca z biogazu rolniczego została bezpośrednio wymieniona w ustawie o OZE jako odnawialne źródło energii w rozumieniu ustawy o odnawialnych źródłach energii, w związku z czym należy uznać, że drugi z ww. warunków również został spełniony.

Reasumując powyższe, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż energia elektryczna wytwarzana przez Spółkę, która jest przez nią zużywana na potrzeby własne:

• jest wytwarzana w instalacji o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW;
• jest wytwarzana z wyrobów energetycznych pochodzących z odnawialnych źródeł energii w rozumieniu ustawy o OZE;

w konsekwencji czego należy stwierdzić, że energia ta może zostać objęta zwolnieniem od akcyzy przewidzianym w § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień.

Tym samym Spółka nie jest zobowiązana do zapłaty akcyzy od produkowanej energii elektrycznej, gdyż w zakresie w jakim:

• energia jest sprzedawana na rzecz podmiotów posiadających koncesje na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne - Spółka nie dokonuje czynności podlegającej opodatkowaniu;
• energia jest wykorzystywana na własne potrzeby - Spółka może zastosować zwolnienie przewidziane w § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień.
  
  

Powyższe podejście znajduje potwierdzenie również w dotychczasowej linii interpretacyjnej przepisów dotyczących stosowania wspomnianego zwolnienia od akcyzy. Dla przykładu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 4 lipca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4013.107.2018.1.MPU), w której Organ wskazał: „Wnioskodawca będzie zwolniony z obowiązku uiszczania podatku akcyzowego od zużytej na własne potrzeby energii elektrycznej wytworzonej z generatora nieprzekraczającego 1 MW do którego wykorzystano odnawialne źródło energii - biogaz rolniczy. Bez znaczenia pozostaje fakt do jakich konkretnie własnych potrzeb zostanie wyprodukowana przez Wnioskodawcę energia elektryczna zużyta. Istotne jest bowiem to, że nie zostanie ona przekazana innemu podmiotowi lecz zużyta w ramach prowadzonej działalności na własne potrzeby”.

Analogiczne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął również w indywidualnej interpretacji wydanej 10 kwietnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4013.5.2017.1 .MK), w której stwierdzono: „W związku z powyższym Wnioskodawca będzie zwolniony z obowiązku uiszczania podatku akcyzowego od zużytej na własne potrzeby energii elektrycznej wytworzonej z generatora nieprzekraczającego 1 MW do którego wykorzystano odnawialne źródło energii - biogaz rolniczy. Bez znaczenia pozostaje fakt do jakich konkretnie własnych potrzeb zostanie wyprodukowana przez Wnioskodawcę energia elektryczna zużyta. Istotne jest bowiem to, że nie zostanie ona przekazana innemu podmiotowi lecz zużyta w ramach prowadzonej działalności na własne potrzeby - do produkcji energii elektrycznej, podtrzymania tej produkcji, pracy biogazowni, produkcji granulatu biomasowego czy planowanej działalności związanej z suszeniem warzyw i owoców”.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, Wnioskodawca stwierdza iż po stronie Spółki nie powstaje obowiązek zapłaty akcyzy od produkowanej przez nią energii elektrycznej, w związku z czym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2019 r., poz. 864; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o podatku akcyzowym”) – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy. W poz. 33 ww. załącznika została wymieniona energia elektryczna o kodzie CN 2716 00 00.

Art. 9. ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie - art. 9 ust. 2 ustawy.

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

1. z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
3. z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
4. z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.
   
   

Co do zasady, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą – art. 13 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z ww. przepisów opodatkowaniu podatkiem akcyzowym podlega m.in. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. z 2018 r., poz. 2389 t.j., ze zm.; dalej jako: „ustawa o OZE”), odnawialne źródło energii to odnawialne, niekopalne źródła energii obejmujące energię wiatru, energię promieniowania słonecznego, energię aerotermalną, energię geotermalną, energię hydrotermalną, hydroenergię, energię fal, prądów i pływów morskich, energię otrzymywaną z biomasy, biogazu, biogazu rolniczego oraz z biopłynów.

W myśl art. 3 ww. ustawy, podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wymaga uzyskania koncesji na zasadach i warunkach określonych w ustawie - Prawo energetyczne, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej:

• w mikroinstalacji;
• w małej instalacji;
• z biogazu rolniczego;
• wyłącznie z biopłynów.
  
  

Stosownie do § 5 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2525), zwalnia się od akcyzy zużycie energii elektrycznej wyprodukowanej z generatorów o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW przez podmiot, który zużywa tę energię.

W przypadku wykorzystywania do produkcji energii elektrycznej wyrobów energetycznych innych niż pochodzących z odnawialnych źródeł energii w rozumieniu ustawy o OZE zwolnienie od akcyzy, o którym mowa w ust. 1 ww. rozporządzenia, może być stosowane pod warunkiem, że od tych wyrobów energetycznych została zapłacona akcyza w należnej wysokości - § 5 ust. 2.

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego głównym obszarem działalności Spółki jest produkcja energii elektrycznej. Do produkcji ciepła i energii elektrycznej w skojarzeniu w posiadanej przez Spółkę instalacji o mocy 0,999 MW Wnioskodawca wykorzystuje wyłącznie biogaz rolniczy o kodzie CN 2711 29 00.

Wyprodukowana w powyższy sposób energia elektryczna jest częściowo wykorzystywana na potrzeby własne Spółki, a w pozostałym zakresie sprzedawana wyłącznie podmiotom posiadającym koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo energetyczne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku zapłaty podatku akcyzowego od wyprodukowanej energii elektrycznej wykorzystywanej na własne potrzeby, jak również sprzedawanej podmiotom posiadającym koncesję na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca spełnia określone w § 5 ust. 1 Rozporządzenia Ministra rozwoju i Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego warunki konieczne do zwolnienia, tj.:

• instalacja w której zostanie wytworzona energia elektryczna nie przekracza 1 MW;
• wyprodukowana energia zostanie wykorzystana na własne potrzeby;
• do wytworzenia tej energii jest wykorzystane odnawialne źródło energii – biogaz rolniczy.
  
  

W związku z powyższym Wnioskodawca będzie zwolniony z obowiązku zapłaty podatku akcyzowego od zużytej na własne potrzeby energii elektrycznej wytworzonej w instalacji nieprzekraczającej 1 MW do której wyprodukowania wykorzystano odnawialne źródło energii – biogaz rolniczy.

Odnośnie opodatkowania energii elektrycznej wytworzonej i sprzedawanej podmiotom posiadającym koncesję, wskazać należy że Wnioskodawca w stosunku do tej energii nie jest zobowiązany do uiszczenia należności z tytułu podatku akcyzowego. W tym przypadku na uwadze powinno się mieć art. 9 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania akcyzą jest sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, a jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego odbiorcy tej energii statusu takiego nie posiadają.

Zatem z tytułu wytworzenia energii elektrycznej zużywanej na potrzeby własne oraz sprzedaży podmiotom nie będącym nabywcami końcowymi, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidulanych wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.