Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.133.2019.2.ŚS
z 4 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.), uzupełnionym 15 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy z tytułu sprzedaży (rozliczenia) nakładów w postaci budynku i budowli posadowionych na cudzym gruncie (wynajmowanym) Wnioskodawca osiągnie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2019 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy z tytułu sprzedaży (rozliczenia) nakładów w postaci budynku i budowli posadowionych na cudzym gruncie (wynajmowanym) Wnioskodawca osiągnie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.133.2018.1.ŚS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 15 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca) w 2003 roku zawarł umowę najmu nieruchomości gruntowej. Wynajmujący wyrazili zgodę na poniesienie przez Wnioskodawcę nakładów w postaci wybudowania na wynajętym gruncie budynku magazynowego płodów rolnych.

Wnioskodawca na wynajętym gruncie wybudował ww. budynek, który przyjął w 2004 roku do ewidencji środków trwałych, jako inwestycję na cudzym gruncie. Wnioskodawca w latach 2008 i 2009 dokonał ulepszeń w ww. budynku, a tym samym zwiększył wartość początkową inwestycji. W 2005 roku Wnioskodawca wybudował na przedmiotowym gruncie wiatę, która również została przyjęta na jego środki trwałe i została poddana ulepszeniu w 2007 roku. Wnioskodawca zamierza sprzedać (rozliczyć z Wynajmującymi) poniesione przez siebie nakłady na cudzym gruncie na rzecz Wynajmujących, będących właścicielami gruntu. Wnioskodawca i Wynajmujący zawrą nową umowę najmu, obejmującą najem gruntu wraz z zabudowaniami.

Budynek magazynowy wraz z wiatą były wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno na cele podnajmu powierzchni, stanowiącego marginalną część przychodów Spółki, jak również na cele własnej działalności, od chwili oddania ich do użytkowania.

Nabywcy nakładów (Wynajmujący) zawrą z dotychczasowymi najemcami nowe umowy najmu.

Wnioskodawca rozważa sprzedaż (rozliczenie) nakładów zgodnie z postanowieniami umowy po wartości równej niezamortyzowanej wartości nakładów na cudzym gruncie, wynikającej z ewidencji środków trwałych, która może odbiegać od wartości rynkowej budynku i wiaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu sprzedaży (rozliczenia) nakładów w postaci budynku i budowli posadowionych na cudzym gruncie (wynajmowanym) Wnioskodawca osiągnie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865; dalej: „u.p.d.o.p.”) przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Ustawodawca zawężył katalog pożytków, które nie mogą być zaliczone do przychodów poprzez zawarcie zamkniętego katalogu takich pożytków w ust. 4.

Do przychodów nie zalicza się, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., m.in. zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Należy przy tym podkreślić, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., konieczne jest, aby wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam - a nie taki sam - wydatek, który został poniesiony. Zwróconym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości, że przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. nie będzie miał zastosowania. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca zawarł umowę najmu nieruchomości gruntowej oraz poniósł na niej nakłady związane z posadowieniem na niej budynku i budowli niezbędnych do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wydatki te stanowią inwestycję na cudzym gruncie. Tym niemniej, odpisy amortyzacyjne od tej inwestycji były zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów przed planowaną odsprzedażą nakładów na rzecz Wynajmujących. Ponadto ustalona zgodnie z zapisami umowy najmu cena odsprzedaży nakładów ma być równa wartości poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów, pomniejszonej o dokonane przez Wnioskodawcę odpisy amortyzacyjne. Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego, cena sprzedaży nakładów nie może być utożsamiana z wydatkiem zwróconym. W konsekwencji w tym zakresie nie będzie miało zastosowania unormowanie przewidziane w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., a otrzymane od Wynajmujących środki pieniężne tytułem odsprzedaży nakładów będą stanowiły do Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 tej ustawy, regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Ponadto wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalania dochodu podatnika podlegającego opodatkowaniu, wymienia przepis art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonując ich wyczerpującego wyliczenia. W wyniku tej regulacji przepis ten tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu poprzez stosowanie analogii, czy wykładni rozszerzającej.

Jak stanowi art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Co istotne, aby zwrócone podatnikowi wydatki zostały wyłączone z przychodów podatkowych, muszą być wydatkami niepodlegającymi zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisu art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powyższych regulacji można więc wywieść, że skutki podatkowe związane ze zwrotem kosztów są generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które są zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ww. ustawy, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Podkreślić należy, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy, konieczne jest oprócz tego, by wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, żeby wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam - a nie taki sam - wydatek, który został poniesiony. Zwróconym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 2003 roku zawarł umowę najmu nieruchomości gruntowej położonej w X. Wynajmujący wyrazili zgodę na poniesienie przez Wnioskodawcę nakładów w postaci wybudowania na wynajętym gruncie budynku magazynowego płodów rolnych. Wnioskodawca na wynajętym gruncie wybudował ww. budynek, który przyjął w 2004 roku do ewidencji środków trwałych jako inwestycja na cudzym gruncie. Wnioskodawca w latach 2008 i 2009 dokonał ulepszeń w ww. budynku, a tym samym zwiększył wartość początkową inwestycji. W 2005 roku Wnioskodawca wybudował na przedmiotowym gruncie wiatę, która również została przyjęta na jego środki trwałe i została poddana ulepszeniu w 2007 roku. Wnioskodawca zamierza sprzedać (rozliczyć z Wynajmującymi) poniesione przez siebie nakłady na cudzym gruncie na rzecz Wynajmujących, będących właścicielami gruntu. Wnioskodawca i Wynajmujący zawrą nową umowę najmu, obejmującą najem gruntu wraz z zabudowaniami. Budynek magazynowy wraz z wiatą były wykorzystywane przez Wnioskodawcę zarówno na cele podnajmu powierzchni, stanowiącego marginalną część przychodów Spółki, jak również na cele własnej działalności, od chwili oddania ich do użytkowania. Nabywcy nakładów (Wynajmujący) zawrą z dotychczasowymi najemcami nowe umowy najmu. Wnioskodawca rozważa sprzedaż (rozliczenie) nakładów zgodnie z postanowieniami umowy po wartości równej niezamortyzowanej wartości nakładów na cudzym gruncie, wynikającej z ewidencji środków trwałych, która może odbiegać od wartości rynkowej budynku i wiaty.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę od Wynajmujących środki pieniężne z tytułu odsprzedaży nakładów (po wartości równej niezamortyzowanej wartości nakładów na cudzym gruncie, wynikającej z ewidencji środków trwałych, która może odbiegać od wartości rynkowej budynku i wiaty), będą stanowiły dla Wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu przychód podatkowy, bowiem w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego, cena sprzedaży nakładów nie może być utożsamiana z wydatkiem zwróconym Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i 3 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.