Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.164.2019.2.MWJ
z 11 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2019 r. (data wpływu 21 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek nr 47/9, nr 47/10, nr 47/11 i nr 47/12 wraz z udziałami w działce nr 47/8 (droga wewnętrzna) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek nr 47/9, nr 47/10, nr 47/11 i nr 47/12 wraz z udziałami w działce nr 47/8 (droga wewnętrzna) oraz stawki podatku VAT przy sprzedaży działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 maja 2019 r. (data wpływu 21 maja 2019 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni jest właścicielem gruntów rolnych o powierzchni 1,71 ha. Grunty Wnioskodawczyni otrzymała od dziadków na podstawie umowy darowizny sporządzonej w Kancelarii Notarialnej. Działka oznaczona nr 47/1. Jest to majątek osobisty Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni nie jest rolnikiem i nie uprawia tej ziemi. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Od gruntów Wnioskodawczyni płaciła i płaci podatek rolny zgodnie z rejestrem gruntów. Ze względu na niską klasę gruntów teren ten od 15 lat nie był w żaden sposób uprawiany. Wnioskodawczyni nigdy nie miała korzyści z tytułu posiadania gruntu, a tylko obciążenia w postaci podatku. Otrzymując grunt Wnioskodawczyni była na studiach i myślała, że po ich ukończeniu wybuduje się tam. Tak się jednak nie stało. Dlatego po 26 latach Wnioskodawczyni podjęła decyzje o ich sprzedaży.

Na całość gruntu Wnioskodawczyni nie znalazła nabywcy. Wnioskodawczyni wystąpiła i otrzymała decyzję o warunkach zabudowy na część działki nr 47/1, tj. powierzchnię 0,4996 ha. Decyzja o warunkach zabudowy została z dn. 25.07.2018 r. wydana na inwestycje obejmującą budowę trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. Decyzja była niezbędna do podziału gruntu.

Wnioskodawczyni dokonała podziału działki 47/1 na 5 działek, z czego jedna stanowi projektowaną drogę wewnętrzną. Decyzja podziału działki:

• 47/8 pow. 0,1806 ha – proj. droga wewnętrzna (klasa gruntu IV i V),
  

• 47/10 pow. 0,1050 ha (klasa gruntu V),
  

• 47/11 pow. 0,1097 ha (klasa gruntu V),
  

• 47/9 pow. 0,1037 ha (klasa gruntu V),
  

• 47/12 pow. 1,12077 ha (klasa gruntu IV i V).
  
  

Wnioskodawczyni nie zamierza doprowadzić do ich granic jakichkolwiek mediów czy posadowić ogrodzenia. Po podziale Wnioskodawczyni dalej płaci podatek rolny. Wnioskodawczyni nie występowała o warunki zabudowy dla wydzielonych działek. Wnioskodawczyni nie zamierza powierzać sprzedaży działek profesjonalnym podmiotom zajmującym się obrotem nieruchomościami, ani inwestować w profesjonalny marketing. Brak planu zagospodarowania przestrzennego dla tych gruntów. Do tej pory Wnioskodawczyni nie dokonywała wydzielenia działek ani sprzedaży gruntu.

Wnioskodawczyni kontynuuje własną pracę zarobkową na umowę o prace stanowiącą źródło utrzymania Wnioskodawczyni.

W zakresie sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamieściła ogłoszenie z numerem telefonu na pierwszej działce. Ma być to sprzedaż okazjonalna. Do dnia złożenia wniosku Wnioskodawczyni nie sprzedała jeszcze ani jednej działki. Wnioskodawczyni nie wie, którą działkę, ani w jakim czasie uda Jej się sprzedać, bo nie będzie ich reklamować. Niejasność przepisów przeraża.

Na stałe Wnioskodawczyni mieszka w domku jednorodzinnym. Wnioskodawczyni ma dwie córki, które są studentkami. Pieniądze ze sprzedaży gruntu Wnioskodawczyni chce przeznaczyć na zakup samochodu, bo jeździ 20 – letnim oraz wsparcie finansowe córek.

W piśmie z dnia 20 maja 2019 r., będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że nie wykorzystywała działki nr 47/1 i nowopowstałych działek 47/8, 47/9, 47/10, 47/11, 47/12 na cele działalności gospodarczej (ani opodatkowanej, ani zwolnionej). Obecnie działki 47/8, 47/9, 47/10, 47/11, 47/12 nie są również w żaden sposób wykorzystywane na cele działalności gospodarczej (ani opodatkowanej, ani zwolnionej). Ponadto, Wnioskodawczyni podkreśla, że w ogóle nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej (ani opodatkowanej, ani zwolnionej) i nigdy jej nie prowadziła. Wnioskodawczyni pracuje jedynie na podstawie umowy o pracę.

Opierając się na informacji, którą Wnioskodawczyni otrzymała od urzędnika Urzędu Miasta – decyzja o warunkach zabudowy wydana w 2018 roku nie obowiązuje dla działek po podziale, ponieważ zmieniły się numery działek.

Na pytanie tut. Organu o treści: „Czy dokonany podział nieruchomości skutkuje wygaśnięciem, uchyleniem lub unieważnieniem wydanej w 2018 r. decyzji o warunkach zabudowy?”, wskazano, że opierając się na informacji, którą Wnioskodawczyni otrzymała od urzędnika Urzędu Miasta - wydana w 2018 roku decyzja o warunkach zabudowy była na działkę 47/1, której już nie ma w ewidencji. Nowopowstałe działki muszą mieć nowe decyzje, ponieważ po podziale są inne numery działek. Urzędniczka stwierdziła, że nie jest to ani wygaśnięcie, ani uchylenie, ani unieważnienie wydanej w 2018 roku decyzji o warunkach zabudowy.

Działka nr 47/1 była od 30.05.2003 roku, na rok udostępniana osobie trzeciej na podstawie umowy użyczenia. Była to czynność bezpłatna. Działki 47/8, 47/9, 47/10, 47/11, 47/12 nie były, nie są, nie będą udostępniane osobom trzecim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy w opisanej sytuacji sprzedaż wydzielonych działek 47/10 oraz 47/9, 47/11 i 47/12 z udziałem w działce 47/8 podlega opodatkowaniu VAT?
2. Jeśli podlega, to jaka stawka VAT będzie prawidłowa dla każdej z działek?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku).

Ad. 1)

Sprzedaż działek nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, lecz potraktowana jako sprzedaż, w ramach zarządu majątkiem własnym.

Nie jest to źródło utrzymania Wnioskodawczyni i nie podejmuje działań jak profesjonaliści. Działania te mają charakter osobisty w celu poprawy warunków bytowych rodziny. Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną i chce sprzedać część majątku osobistego, który nie był nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż części gruntu ma być okazjonalna. Wnioskodawczyni nie będzie reklamować się w sieci Internet, ani w prasie. Wnioskodawczyni nie będzie wykonywać żadnych prac na projektowanej drodze, doprowadzać mediów, czy robić ulepszeń. Wnioskodawczyni zamieści tylko numer telefonu na działce i będzie czekać na zainteresowanych zakupem.

Ad. 2)

Jeśli podlega to powinna korzystać ze zwolnienia z VAT wg art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Przepis ten stanowi, że zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług są dostawy terenów niezabudowanych innych niż budowlane.

Przedmiotowe działki widnieją w ewidencji działek rolnych i są sklasyfikowane jako RIVa, RIVb, i RV. Działki przez cały czas były i są niezabudowane. Zgodnie z decyzją podziału działki 47/9, 47/11 i 47/12 mogą być sprzedane jedynie z udziałem w prawie do działki 47/8 stanowiącą projektowaną drogę wewnętrzną.

Pytanie dotyczy wszystkich działek mimo że obecnie Wnioskodawczyni nie zamierza sprzedawać całości działki.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni jeszcze raz podkreśla, że planowana sprzedaż działek nastąpi w ramach zarządzania majątkiem prywatnym, zatem w myśl orzeczenia Trybunału sprawiedliwości UE nie podlega ona VAT.

Działkę 47/1 Wnioskodawczyni otrzymała od dziadków w drodze darowizny, do majątku prywatnego, co za tym idzie, nie był odliczany podatek VAT, ponieważ:

1. Nabycie miało miejsce na podstawie darowizny w roku 1992,
2. Nie funkcjonował wtedy w Polsce podatek VAT.
   
   

Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej. Czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Wspomniane orzeczenie TSUE z dnia 15 września 2011 roku, że na aktywność „handlową” sprzedawcy, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, wskazuje ciąg okoliczności typu: nabycie terenu pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego typu usług o zbliżonym charakterze. Stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich, nie wskazuje od razu na prowadzenie działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie doprowadza do granic mediów, nie grodzi działek, dla ww. gruntu brak planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawczyni zamieściła zwykłe ogłoszenie dotyczące sprzedaży z numerem telefonu, co trudno uznać za profesjonalne działania marketingowe.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/12/UE, a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Dlatego, zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż opisanych działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem, zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W niniejszej sprawie koniecznym stało się zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawczyni, w celu dokonania dostawy działek, podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co zaskutkowało koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpi w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Udzielając odpowiedzi na postawione pytanie prejudycjalne, w powołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym – podkreślił Trybunał.

W tej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. NSA w wyroku z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt 1536/10 wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną, mogą wskazywać takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem gruntów rolnych o powierzchni 1,71 ha, które otrzymała od dziadków na podstawie umowy darowizny. Wnioskodawczyni nie jest rolnikiem i nie uprawia tej ziemi. Brak jest planu zagospodarowania przestrzennego dla tych gruntów. Wnioskodawczyni wystąpiła i otrzymała decyzję o warunkach zabudowy na część działki nr 47/1, tj. powierzchnię 0,4996 ha. Decyzja była niezbędna do podziału gruntu. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki 47/1 na 5 działek (47/8, 47/10, 47/11, 47/9, 47/12), z czego jedna stanowi projektowaną drogę wewnętrzną. Wnioskodawczyni nie zamierza doprowadzić do ich granic jakichkolwiek mediów czy posadowić ogrodzenia. Wnioskodawczyni nie zamierza powierzać sprzedaży działek profesjonalnym podmiotom zajmującym się obrotem nieruchomościami, ani inwestować w profesjonalny marketing. W zakresie sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamieściła ogłoszenie z numerem telefonu na pierwszej działce. Do dnia złożenia wniosku Wnioskodawczyni nie sprzedała jeszcze ani jednej działki. Wnioskodawczyni nie wie, którą działkę, ani w jakim czasie uda Jej się sprzedać, bo nie będzie ich reklamować. Wydana w 2018 roku decyzja o warunkach zabudowy na działkę 47/1, której już nie ma w ewidencji, nie obowiązuje dla działek po podziale. Nowopowstałe działki muszą mieć nowe decyzje, ponieważ po podziale są inne numery działek.

Na tle powyższego Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy sprzedaż przedmiotowych działek nr 47/9, nr 47/10, nr 47/11 i nr 47/12 wraz z udziałami w działce nr 47/8 (droga wewnętrzna) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT oraz stawki podatku VAT przy sprzedaży działek.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży ww. działek, Zainteresowana spełnia przesłanki do uznania jej za podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni – w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawczyni posiadane grunty rolne o powierzchni 1,71 ha otrzymała od dziadków na podstawie umowy darowizny. Wnioskodawczyni nie znalazła nabywcy na całość gruntu, dlatego wystąpiła i otrzymała decyzję o warunkach zabudowy na część działki nr 47/1, tj. powierzchnię 0,4996 ha. Decyzja była niezbędna do podziału gruntu. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki 47/1 na 5 działek. Wydana w 2018 roku decyzja o warunkach zabudowy na działkę 47/1, której już nie ma w ewidencji, nie obowiązuje dla działek po podziale. Nowopowstałe działki muszą mieć nowe decyzje, ponieważ po podziale są inne numery działek. Brak planu zagospodarowania przestrzennego dla tych gruntów. Wnioskodawczyni nie zamierza doprowadzić do ich granic jakichkolwiek mediów czy posadowić ogrodzenia. Wnioskodawczyni nie zamierza powierzać sprzedaży działek profesjonalnym podmiotom zajmującym się obrotem nieruchomościami, ani inwestować w profesjonalny marketing. W zakresie sprzedaży działek Wnioskodawczyni zamieściła jedynie ogłoszenie z numerem telefonu na pierwszej działce. Do dnia złożenia wniosku Wnioskodawczyni nie sprzedała jeszcze ani jednej działki. Wnioskodawczyni nie wie, którą działkę, ani w jakim czasie uda Jej się sprzedać, bo nie będzie ich reklamować. Zatem, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie działała jako handlowiec, a podjęte przez nią czynności stanowiły jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z zawartego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowana nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanej w przedmiocie zbycia opisanych działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowana, sprzedając przedmiotowe działki, korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, w ocenie tutejszego Organu, sprzedaż działek nr 47/9, nr 47/10, nr 47/11 i nr 47/12 wraz z udziałami w działce nr 47/8 (droga wewnętrzna) można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż okoliczności sprawy nie przesądzają o wykorzystywaniu ww. nieruchomości dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że podjęte przez Wnioskodawczynię ww. działania wskazują, że sprzedaż działek nr 47/9, nr 47/10, nr 47/11 i nr 47/12 wraz z udziałami w działce nr 47/8 (droga wewnętrzna) powstałych w wyniku podziału działki nr 47/1 nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 7 ust. 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie nie zaistniały bowiem przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia nieruchomości, która porównywalna jest do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 wniosku, należało uznać za prawidłowe.

W konsekwencji, skoro sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu i mając na uwadze postawione warunkowo przez Wnioskodawczynię pytanie nr 2, brak jest podstaw do rozstrzygania kwestii dotyczących stawki podatku VAT przy sprzedaży tych działek.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.