2019.06.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.150.2019.2.KS
z 11 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.) uzupełnionym pismami z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 1 kwietnia 2019 r.) oraz z dnia 30 maja 2019 r. (data wpływu 30 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla nabywanych usług pośrednictwa w sprzedaży udziałów w ramach importu usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla nabywanych usług pośrednictwa w sprzedaży udziałów w ramach importu usług. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 1 kwietnia 2019 r.) oraz z dnia 30 maja 2019 r. (data wpływu 30 maja 2019 r.) o pełnomocnictwo i doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę w Polsce i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów (dalej również jako „Zleceniodawca”). Wnioskodawca do niedawna nie prowadził aktywnej działalności gospodarczej i nie posiadał statusu czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Główne aktywa Wnioskodawcy składały się z udziałów posiadanych w innej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej jako „Spółka”), w której Wnioskodawca posiadał 100% udziałów. Z kolei, poprzez Spółkę Wnioskodawca posiadał pośrednio udziały w innych spółkach z siedzibą w Polsce i zagranicą, tj. Spółka posiadała udziały w innych spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce i w dwóch spółkach z siedzibą zagranicą (dalej jako „spółki zależne”).

Wnioskodawca w ubiegłym roku złożył zgłoszenie rejestracyjne dla celów podatku od towarów i usług, jak również złożył pierwszą deklarację rozliczeniową w zakresie podatku od towarów i usług za listopad 2018 r. jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Udziały Spółki nie odzwierciedlały: a) tytułu prawnego do towarów; b) tytułu własności nieruchomości; c) praw rzeczowych dających ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości; d) udziałów i innych tytułów prawnych dających ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części; e) praw majątkowych, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Wnioskodawca wyjaśnia także, że Spółka i niektóre ze spółek zależnych posiadały własność nieruchomości wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej (działalność produkcyjna). Niemniej jednak, nieruchomości te nie stanowiły jedynego aktywa Spółki i spółek zależnych, jednocześnie wartość tych nieruchomości była niewielka w stosunku do wartości samej Spółki bądź spółek zależnych.

W 2017 r. Wnioskodawca zawarł z zagranicznym podmiotem z siedzibą w Holandii, tj. z firmą X (dalej jako „Zleceniobiorca”), umowę na usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki. Wnioskodawca chciałby podkreślić, że celem umowy było doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy Zleceniodawcą a nabywcą udziałów Spółki, skutkującej zbyciem własności udziałów Spółki przez Wnioskodawcę, a usługi świadczone przez Zleceniobiorcę były wykonywane bezpośrednio na rzecz Zleceniodawcy. W związku z tym, przedmiotem umowy nie było doradztwo transakcyjne, a pośrednictwo w sprzedaży udziałów Spółki.

W praktyce, usługi świadczone przez Zleceniobiorcę na rzecz Zleceniodawcy obejmowały m.in.:

analizę danych otrzymanych od Wnioskodawcy dot. Spółki i spółek zależnych,
przygotowanie na tej podstawie memorandum informacyjnego,
rozesłanie memorandum informacyjnego do podmiotów potencjalnie zainteresowanych nabyciem udziałów Spółki (dalej jako „Inwestorzy”),
utrzymywanie kontaktu z potencjalnymi Inwestorami w celu uzyskania informacji o zainteresowaniu nabyciem udziałów Spółki,
uczestnictwo w rozmowach pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami,
udzielanie Zleceniodawcy porad w zakresie strategii działania wobec inwestorów/Inwestora oraz prezentowanie Inwestorowi stanowiska Wnioskodawcy w kwestiach podlegających negocjacjom,
uczestnictwo w negocjacjach dokumentów formalnoprawnych i wspieranie Wnioskodawcy przy ustalaniu mechanizmów ceny sprzedaży udziałów Spółki, przy czym Zleceniobiorca nie miał żadnego interesu co do treści umowy pomiędzy Zleceniodawcą a nabywcą udziałów Spółki.

W ramach usług świadczonych przez Zleceniobiorcę na rzecz Zleceniodawcy, Zleceniobiorca nie był upoważniony do przechowywania udziałów Spółki, jak również nie miał uprawnień do zarządzania udziałami Spółki. Ponadto, z tytułu wykonywanych czynności Zleceniobiorca nie wchodził w rolę którejś ze stron oferowanych usług, a jedynie pośredniczył pomiędzy zainteresowanymi podmiotami w celu doprowadzenia do zbycia udziałów w Spółce przez Wnioskodawcę. Celem działań Zleceniobiorcy było podjęcie wszelkich możliwych starań by dwie strony zawarły umowę i nie miał on – jako pośrednik – żadnego interesu w zakresie treści umowy. Czynności Zleceniobiorcy nie ograniczały się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową zawieraną pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorem.

Wynagrodzenie dla Zleceniobiorcy zgodnie z umową składało się z dwóch elementów:

wynagrodzenia miesięcznego za świadczone usługi przez okres nie dłuższy niż cztery miesiące – dalej jako „wynagrodzenie miesięczne”,
wynagrodzenia prowizyjnego, które było należne z chwilą przejścia udziałów Spółki na ich nabywcę i było uzależnione od ceny sprzedaży udziałów Spółki – dalej jako „wynagrodzenie prowizyjne”.

Zleceniobiorca był również uprawniony do obciążenia Zleceniodawcy wydatkami poniesionymi w związku z realizacją umowy na zasadach w niej określonych. Ponieważ negocjacje z potencjalnymi nabywcami udziałów Spółki były trudne i długotrwałe, dopiero w 2018 r. rozpoczęto zaawansowane negocjacje dot. zbycia udziałów Spółki. Natomiast Zleceniobiorca pośredniczył w tym zakresie pomiędzy Zleceniodawcą a nabywcą tych udziałów. We wrześniu 2018 r. doszło do zawarcia przedwstępnej umowy zbycia udziałów Spółki, natomiast finalizacja transakcji zbycia tych udziałów (zbycie ich na rzecz nabywcy) miała miejsce w grudniu 2018 r. W związku z wykonaniem umowy przez Zleceniobiorcę, tj. przeniesieniem z dniem 28 grudnia 2018 r. udziałów Spółki z Wnioskodawcy na rzecz nabywcy tych udziałów (Inwestora), Wnioskodawca otrzymał od Zleceniobiorcy fakturę tytułem wynagrodzenia prowizyjnego należnego Zleceniobiorcy, powiększonego o zwrot wydatków poniesionych przez Zleceniobiorcę. Wnioskodawca na podstawie faktury Zleceniobiorcy za wynagrodzenie prowizyjne powiększone o kwotę zwrotu wydatków Zleceniobiorcy poniesionych w związku z realizacją umowy, wykazał w deklaracji VAT za grudzień 2018 r. podatek należny od importu usług według stawki podstawowej 23%. Natomiast w związku z tym, iż usługi nabyte od Zleceniobiorcy nie były związane z działalnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca nie wykazał podatku naliczonego. Podatek należny został odprowadzony do właściwego urzędu skarbowego. W deklaracji dot. podatku VAT złożonej za grudzień 2018 r. Wnioskodawca wykazał jedynie podatek należny z tytułu importu usług związanych z nabyciem usług od Zleceniobiorcy, bowiem nie wystąpiły inne zdarzenia u Wnioskodawcy, które podlegałyby wykazaniu w deklaracji, zarówno na poziomie podatku należnego jak i podatku naliczonego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca potwierdził, że przedmiotem sprzedaży przez niego było 100% udziałów Spółki.

Natomiast na zadane przez tutejszy organ pytania odpowiedział następująco:

Czy sprzedane przez Wnioskodawcę udziały Spółki odzwierciedlały wartość całego jej przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.)?
Odp.: Przedmiotem sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę były udziały Spółki, a cena ich sprzedaży uwzględniała ich wartość rynkową. Nabywca nie był zainteresowany nabyciem przedsiębiorstwa Spółki.
Wnioskodawca wyjaśnił także, iż w przypadku zbycia 100% udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, transakcja taka dotyczy umownego przeniesienia praw do udziałów w spółce na osobę trzecią. Należy wyraźnie odróżnić zbycie udziałów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością od zbycia przedsiębiorstwa, które należy do takiej spółki jako do osoby prawnej. Czynności prawne dotyczące udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością uregulowane są odrębnie i w sposób odmienny od regulacji czynności prawnych dotyczących przedsiębiorstwa. Stanowisko to wynika nie tylko z jednoznacznych przepisów ustawowych, ale także z licznych wypowiedzi doktryny i orzecznictwa.
Dla przykładu należy wskazać:
- Prawo umów handlowych, System Prawa Handlowego tom 5 pod red. prof. dr hab. M. Steca, 2017 r., Wydanie: 5, Legalis: „W odniesieniu do osób prawnych typu korporacyjnego, a więc wszelkiego rodzaju spółek, stowarzyszeń i spółdzielni, zbycie ich przedsiębiorstwa należy odróżnić od zbycia udziału (członkostwa) w tym podmiocie (udziału w spółce itp.), szczególnie gdy ma miejsce zbycie wszystkich udziałów (np. wszystkich udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością). Potwierdza to wyr. SN z dnia 21 lutego 1946 r., C III 1044/45, stwierdzający, iż: „odstąpienie wszystkich udziałów spółki z o.o. w charakterze wkładu na rzecz spółki akcyjnej nie jest równoznaczne z przeniesieniem własności samego przedsiębiorstwa spółki z o.o.”;
- wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 października 2007 r., sygn. I SA/Łd 315/07: „Zawarta w art. 55¹ k.c. definicja przedsiębiorstwa (zakładu) odrywa to pojęcie od podmiotu, do którego zakład należy. Kładzie nacisk na składniki materialne i niematerialne oraz ich połączenie organizacyjne i funkcjonalne. Tak rozumiane przedsiębiorstwo może stanowić własność osoby fizycznej, ale również spółki prawa handlowego (por. powoływany wyżej wyrok SN z dnia 8 kwietnia 2003 r. IV CKN 51/01 lex nr 78892). (...) Nabycie w drodze darowizny udziałów w spółce z o.o., której majątek wypełnia definicję przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ k.c., nie jest jednak równoznaczne z nabyciem na własność samego przedsiębiorstwa (zakładu). Udziały w spółce należy zakwalifikować do praw majątkowych, z którymi związany jest stosunek członkowstwa w spółce. Z ich posiadaniem wiąże się posiadanie określonych praw i obowiązków wynikających z przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, ze zm.). Zaznaczyć jednak należy, że sama spółka z o.o. posiada osobowość prawną (art. 12 k.s.h.). Jest więc podmiotem, a nie przedmiotem prawa własności. Fakt ten rodzi konsekwencje prawne i powoduje, że wspólnicy (także jedyny wspólnik w przypadku spółki jednoosobowej), nie są właścicielami majątku spółki. Majątek wniesiony w formie aportu, jak i uzyskany w wyniku działalności gospodarczej stanowi wyłączną własność spółki z o.o., nie zaś własność jej wspólników”;
- wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2009 r., sygn. II FSK 206/08: „Udział w spółce z o.o. należy zakwalifikować do praw majątkowych, z którymi związany jest stosunek członkowstwa w tej spółce. Jakkolwiek posiadanie udziałów w spółce z o.o. wiąże się z nabyciem określonych praw i obowiązków wobec niej, wynikających z przepisów Kodeksu spółek handlowych, to nie oznacza, że ich darowanie osobie fizycznej (małżonkowi lub zstępnemu) rodzi konsekwencje w postaci nabycia całości lub części majątku tej spółki, która jest podmiotem a nie przedmiotem prawa własności”.
Zbycie 100% udziałów w Spółce oznacza zatem zbycie przez Wnioskodawcę praw korporacyjnych przysługujących udziałowcowi w Spółce, a więc np. prawa do podejmowania decyzji na zgromadzeniu wspólników, prawa do dywidendy itp. Samo posiadanie udziałów nie wymaga prowadzenia przez wspólnika działalności gospodarczej, ani do zarządzania majątkiem spółki. Podmiotem wykonującym działalność oraz zarządzającym mieniem z tym związanym (w tym przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ k.c.) jest zawsze spółka, a nie jej wspólnicy. Wnioskodawca jako były udziałowiec Spółki, nie był właścicielem majątku Spółki ani prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa, podmiotem je prowadzącym była i wciąż pozostaje Spółka, jako osoba prawna i odrębny od wspólników podmiot prawny.
W konsekwencji, na gruncie prawnym, sprzedane przez Wnioskodawcę udziały w Spółce odzwierciedlały wartość rynkową udziałów, uwzględniającą szereg różnych ustalonych przez strony czynników, w tym m.in. zobowiązań Spółki, a nie wartość przedsiębiorstwa Spółki, które nie było przedmiotem transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę, bowiem to Spółka jest jedynym właścicielem swojego przedsiębiorstwa na gruncie prawnym.
Czy w wyniku zbycia udziałów Spółki doszło do przeniesienia na ich nabywcę wszystkich powiązanych funkcjonalnie składników materialnych i niematerialnych Spółki, wskazanych w art. 55¹ Kodeksu Cywilnego? Jeżeli nie, należy wskazać jakie składniki i dlaczego nie zostały przeniesione?
Odp.: W wyniku zbycia udziałów Spółki przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy, zmienił się jedynie podmiot uprawniony do udziałów w kapitale zakładowym Spółki. Transakcja jaka miała miejsce pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą dotyczyła wyłącznie sprzedaży udziałów w kapitale zakładowym Spółki. Po zmianie udziałowca, Spółka funkcjonuje nadal jako niezależna osoba prawna. Nie doszło zatem do przeniesienia „wszystkich powiązanych funkcjonalnie składników materialnych i niematerialnych Spółki wskazanych w art. 55¹ k.c.”, ponieważ ich dysponentem była i pozostała nim także po transakcji Spółka.
Ponieważ transakcja dotyczyła zbycia przez Wnioskodawcę udziałów w Spółce – zbycie prawa majątkowego jakim są udziały – w ramach tej transakcji nie doszło do przeniesienia na ich nabywcę wszystkich powiązanych funkcjonalnie składników materialnych i niematerialnych Spółki, wskazanych w art. 55¹ Kodeksu Cywilnego.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż umowa pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą uwzględniała korekty ceny za zbywane udziały, jak również transakcje dodatkowe obniżające realną kwotę należną Wnioskodawcy, tj. w ramach tej transakcji Spółka bądź spółki zależne dokonały zbycia różnego rodzaju aktywów na rzecz Wnioskodawcy bądź innych podmiotów. Dotyczyło to np.:
- zbycia przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy niektórych nieruchomości,
- zbycia przez Spółkę na rzecz wskazanych podmiotów niektórych nieruchomości,
- zbycia przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy udziałów w zagranicznej spółce,
- zbycia przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy niektórych wierzytelności (pożyczki).
Czy nabycie udziałów Spółki pozwalało ich nabywcy na kontynuację działalności gospodarczej Spółki?
Odp.: To pytanie jest dla Wnioskodawcy niezrozumiałe, ponieważ to Spółka, w której kapitale zakładowym udziały Wnioskodawca sprzedał na rzecz nabywcy, wciąż prowadzi samodzielnie i we własnym imieniu działalność gospodarczą. Miało to miejsce zarówno przed jak i po zbyciu udziałów w Spółce przez Wnioskodawcę. Przedmiotem transakcji nie było przedsiębiorstwo Spółki, które cały czas jest prowadzone przez ten sam podmiot (Spółkę), więc nie ma tu mowy o następstwie prawnym po stronie nabywcy udziałów Spółki w zakresie prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu usług nabytych od Zleceniobiorcy i czy usługi te podlegały opodatkowaniu w Polsce (na zasadzie importu usług), a jeżeli tak czy usługi te korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług i Wnioskodawca nie był zobowiązany do wykazania podatku należnego i odprowadzenia go do właściwego urzędu skarbowego, w sytuacji, gdy podatek należny od tego importu usług nie stanowił dla Wnioskodawcy podatku naliczonego uprawniające do obniżenia podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na charakter usług nabytych od Zleceniobiorcy, miejscem świadczenia tych usług było terytorium Polski i na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek rozliczenia ewentualnego podatku od towarów i usług. Przy czym, ze względu na charakter tych usług korzystały one ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40a lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, z uwzględnieniem art. 135 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W konsekwencji, Wnioskodawca nie był zobowiązany do wykazania podatku należnego od usług nabytych od Zleceniobiorcy i odprowadzenia go do właściwego urzędu skarbowego, w sytuacji, gdy podatek należny od tego importu usług nie stanowił dla Wnioskodawcy podatku naliczonego do odliczenia.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej również jako „podatek VAT”), podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędąca podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Przepis art. 28a ustawy o VAT wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o VAT. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n. W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, tj. podmiotu działającego w takim charakterze, jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i la, 28g ust. 1 i la, 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy o VAT nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Z kolei, stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o imporcie usług rozumie się przez to świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 1a ustawy o VAT, przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 ustawy o VAT stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Uwzględniając opisany we wniosku stan faktyczny, miejscem świadczenia (opodatkowania) usługi pośrednictwa w zbyciu udziałów Spółki przez Wnioskodawcę, a nabytej od Zleceniobiorcy który ma siedzibę w Holandii, będzie terytorium Polski, tj. miejsce gdzie Wnioskodawca jako usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, bowiem z charakteru usług nabytych przez Wnioskodawcę nie wynika, aby miały do niej zastosowanie zasady szczególne przewidziane w przepisach art. 28b-28o ustawy o VAT. Ponadto, nabycie usług od Zleceniobiorcy stanowiło u Wnioskodawcy import usług a na Wnioskodawcy stosownie do zapisów art. 17 ust. 1 pkt 4 w powiązaniu z ust. 2 tego przepisu, spoczywał obowiązek rozliczania podatku według uregulowań obowiązujących w Polsce. Dalej trzeba zauważyć, iż fakt iż to Wnioskodawca jest podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku od usługi nabytej od Zleceniobiorcy, nie oznacza że po stronie Wnioskodawcy zaistnieje obowiązek wykazania i rozliczenia podatku należnego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, jak stanowił art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do postanowień art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy VAT, zwalnia się od podatku usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w:

spółkach,
innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają one osobowość prawną

– z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi.

Ponadto, w świetle art. 43 ust. 15 ustawy VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Stosownie do art. 43 ust. 16 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40a i 41 ustawy VAT, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Wnioskodawca wskazuje także, że powyższe zwolnienie usług finansowych uregulowane zostało w ustawie o VAT wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako „Dyrektywa”). Zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć. Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. f) Dyrektywy, Państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania podatkiem transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2 Dyrektywy.

W tym miejscu wskazać należy – co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „ETS” lub „Trybunał”) – że czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich.

Natomiast, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40a lit. a ustawy VAT, zwolniona z podatku VAT jest usługa pośrednictwa związana z usługami, których przedmiotem są udziały w spółkach. Usługa, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy VAT, aby podlegała zwolnieniu musi posiadać cechy pośrednictwa. Należy zauważyć, iż zarówno ustawa VAT jak i Dyrektywa nie definiują pojęcia „pośrednictwa”. Zgodnie z definicją słownika języka polskiego, przez pojęcie „pośrednictwo” rozumie się: 1. działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; 2. kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Odnosząc tę definicję pojęcia „pośrednictwo” do art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy o VAT (i odpowiednio art. 135 ust. 1 lit. f) Dyrektywy), ze zwolnienia od podatku VAT korzystają usługi agentów lub innych pośredników, którzy biorą udział w sprzedaży bądź zakupie udziałów. Pośrednictwo jest zwolnione jeżeli pośrednik działa pomiędzy stronami zawartych transakcji, tj. kupującym i sprzedającym dane udziały, doprowadzi do zawarcia pomiędzy sprzedającym a kupującym konkretnej transakcji łącznie z przygotowaniem dokumentów związanych z realizacją transakcji. Pośrednictwo kończy się w momencie zawarcia transakcji pomiędzy kupującym a sprzedającym.

Pojęcie „pośrednictwa” na gruncie przepisów Dyrektywy było także przedmiotem wyroków ETS. Dla przykładu w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise and CSC Financial Services Ltd, ETS orzekł, że pojęcie to obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego, której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (paragraf 39 wyroku w sprawie C-235/00). Trybunał wskazał także w tym wyroku, że nie stanowi pośrednictwa sytuacja, w której jedna ze stron powierza drugiej tylko dopełnianie formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak dostarczanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie oraz przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, które stanowiłyby zasadniczy przedmiot umowy. W takiej sytuacji zleceniobiorca zajmuje tę samą pozycję co strona sprzedająca produkt finansowy w związku z tym nie jest pośrednikiem, który nie powinien być stroną umowy dotyczącej produktu finansowego (paragraf 40 wyroku w sprawie C-235/00).

Z kolei, w sprawie C-453/05, ETS stwierdził, że „pośrednictwo” stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. W konsekwencji, w świetle orzecznictwa ETS: „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy: 1) pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów, 2) strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa, 3) celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy), 4) czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.

Jak wskazano w stanie faktyczny, czynności jakie wykonał Zleceniobiorca na rzecz Wnioskodawcy w ramach realizacji umowy, polegały m.in. na:

poszukiwaniu Inwestora zainteresowanego nabyciem udziałów Spółki,
ułatwieniu kontaktu pomiędzy Wnioskodawcą jako zbywającym udziały Spółki a Inwestorem,
uczestniczeniu w prowadzonych pomiędzy Wnioskodawcą Inwestorem negocjacjach łącznie z pomocą przy sporządzeniu dokumentacji dot. sprzedaży udziałów Spółki.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, usługi nabyte od Zleceniobiorcy należy zaklasyfikować jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług, których przedmiotem były udziały. Wymaga także podkreślenia, iż:

z tytułu wykonywanych czynności Zleceniobiorca nie wchodził w rolę którejś ze stron oferowanych usług, a jedynie pośredniczył pomiędzy zainteresowanymi podmiotami w celu doprowadzenia do zbycia udziałów w Spółce przez Wnioskodawcę,
celem działań Zleceniobiorcy było podjęcie wszelkich możliwych starań by dwie strony zawarły umowę i nie miał on – jako pośrednik – żadnego interesu w zakresie treści umowy,
czynności Zleceniobiorcy nie ograniczały się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową zawieraną pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorem,
Wnioskodawca jako strona transakcji finansowej wypłacił Zleceniobiorcy wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,
usługi Zleceniobiorcy nie polegały na doradztwie, o którym mowa w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, bowiem usługi dot. pośrednictwa w sprzedaży udziałów,
do udziałów Spółki nie miał zastosowania przepis art. 43 ust. 16 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że usługi nabyte przez Wnioskodawcę od Zleceniobiorcy stanowiły usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40a lit. a ustawy VAT, a więc pomimo tego, że Wnioskodawca był podatnikiem z tytułu usług nabytych od Zleceniobiorcy, to usługi te korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie tego przepisu. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie spoczywał obowiązek wykazania podatku należnego z tytułu importu usług według stawki podstawowej 23% i odprowadzenia tego podatku do właściwego urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług obowiązujące w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę w Polsce. Wnioskodawca do niedawna nie prowadził aktywnej działalności gospodarczej i nie posiadał statusu czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Główne aktywa Wnioskodawcy składały się z udziałów posiadanych w innej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej jako „Spółka”), w której Wnioskodawca posiadał 100% udziałów. Z kolei, poprzez Spółkę Wnioskodawca posiadał pośrednio udziały w innych spółkach z siedzibą w Polsce i zagranicą, tj. Spółka posiadała udziały w innych spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce i w dwóch spółkach z siedzibą zagranicą (dalej jako „spółki zależne”).

W 2017 r. Wnioskodawca zawarł z zagranicznym podmiotem z siedzibą w Holandii (dalej jako „Zleceniobiorca”), umowę na usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki. Celem umowy było doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą udziałów Spółki, skutkującej zbyciem własności udziałów Spółki przez Wnioskodawcę, a usługi świadczone przez Zleceniobiorcę były wykonywane bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy. W związku z tym, przedmiotem umowy nie było doradztwo transakcyjne, a pośrednictwo w sprzedaży udziałów Spółki.

W ramach usług świadczonych przez Zleceniobiorcę na rzecz Wnioskodawcy, Zleceniobiorca nie był upoważniony do przechowywania udziałów Spółki, jak również nie miał uprawnień do zarządzania udziałami Spółki. Ponadto, z tytułu wykonywanych czynności Zleceniobiorca nie wchodził w rolę którejś ze stron oferowanych usług, a jedynie pośredniczył pomiędzy zainteresowanymi podmiotami w celu doprowadzenia do zbycia udziałów w Spółce przez Wnioskodawcę. Celem działań Zleceniobiorcy było podjęcie wszelkich możliwych starań by dwie strony zawarły umowę i nie miał on – jako pośrednik – żadnego interesu w zakresie treści umowy. Czynności Zleceniobiorcy nie ograniczały się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową zawieraną pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorem.

Wynagrodzenie dla Zleceniobiorcy zgodnie z umową składało się z dwóch elementów: wynagrodzenia miesięcznego za świadczone usługi przez okres nie dłuższy niż cztery miesiące – dalej jako „wynagrodzenie miesięczne” oraz wynagrodzenia prowizyjnego, które było należne z chwilą przejścia udziałów Spółki na ich nabywcę i było uzależnione od ceny sprzedaży udziałów Spółki – dalej jako „wynagrodzenie prowizyjne”.

Zleceniobiorca był również uprawniony do obciążenia Zleceniodawcy wydatkami poniesionymi w związku z realizacją umowy na zasadach w niej określonych. Ponieważ negocjacje z potencjalnymi nabywcami udziałów Spółki były trudne i długotrwałe, dopiero w 2018 r. rozpoczęto zaawansowane negocjacje dotyczące zbycia udziałów Spółki. Natomiast Zleceniobiorca pośredniczył w tym zakresie pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą tych udziałów. We wrześniu 2018 r. doszło do zawarcia przedwstępnej umowy zbycia udziałów Spółki, natomiast finalizacja transakcji zbycia tych udziałów (zbycie ich na rzecz nabywcy) miała miejsce w grudniu 2018 r. W związku z wykonaniem umowy przez Zleceniobiorcę, tj. przeniesieniem z dniem 28 grudnia 2018 r. udziałów Spółki z Wnioskodawcy na rzecz nabywcy tych udziałów (Inwestora), Wnioskodawca otrzymał od Zleceniobiorcy fakturę tytułem wynagrodzenia prowizyjnego należnego Zleceniobiorcy, powiększonego o zwrot wydatków poniesionych przez Zleceniobiorcę. Wnioskodawca na podstawie faktury Zleceniobiorcy za wynagrodzenie prowizyjne powiększone o kwotę zwrotu wydatków Zleceniobiorcy poniesionych w związku z realizacją umowy, wykazał w deklaracji VAT za grudzień 2018 r. podatek należny od importu usług według stawki podstawowej 23%. Natomiast w związku z tym, że usługi nabyte od Zleceniobiorcy nie były związane z działalnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca nie wykazał podatku naliczonego. Podatek należny został odprowadzony do właściwego urzędu skarbowego. W deklaracji dotyczącej podatku VAT złożonej za grudzień 2018 r. Wnioskodawca wykazał jedynie podatek należny z tytułu importu usług związanych z nabyciem usług od Zleceniobiorcy, bowiem nie wystąpiły inne zdarzenia u Wnioskodawcy, które podlegałyby wykazaniu w deklaracji, zarówno na poziomie podatku należnego jak i podatku naliczonego.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy z tytułu nabycia od Zleceniobiorcy usług pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki spoczywał na nim obowiązek rozliczenia podatku na zasadzie importu usług oraz czy usługi te korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

I tak, stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Wnioskodawca spełnia definicję podatnika, wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Od powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mają one zastosowania.

Zatem miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania usług pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki świadczonych przez Zleceniobiorcę na rzecz Wnioskodawcy – stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy – jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę, a zatem Polska.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Jak stanowi art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie tego mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu, z jednej strony opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji, a z drugiej strony, zaoszczędzenie usługodawcy obowiązków związanych z rejestracją oraz rozliczeniem podatku.

Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług, do których stosuje się art. 28b ustawy jest, aby usługodawca nie posiadał siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Natomiast usługobiorcą był m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę działalności gospodarczej bądź stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabywa usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki od Zleceniobiorcy mającego siedzibę w Holandii. W związku z tym Wnioskodawca winien rozpoznać import usług i jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązany jest do opodatkowania nabywanych usług, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium Polski.

Przechodząc natomiast do możliwości zastosowania zwolnienia od podatku nabywanych od Zleceniobiorcy usług pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy ‒ stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Według art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy – zwalnia się od podatku usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w:

spółkach,
innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają one osobowość prawną

– z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi.

Z kolei w świetle regulacji art. 43 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Na mocy art. 43 ust. 16 ustawy – zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 40a i 41, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki świadczone przez Zleceniobiorcę na rzecz Wnioskodawcy obejmowały m.in. analizę danych otrzymanych od Wnioskodawcy dotyczących Spółki i spółek zależnych, przygotowanie na tej podstawie memorandum informacyjnego, rozesłanie memorandum informacyjnego do podmiotów potencjalnie zainteresowanych nabyciem udziałów Spółki (dalej jako „Inwestorzy”), utrzymywanie kontaktu z potencjalnymi Inwestorami w celu uzyskania informacji o zainteresowaniu nabyciem udziałów Spółki, uczestnictwo w rozmowach pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami, udzielanie Zleceniodawcy porad w zakresie strategii działania wobec inwestorów/Inwestora oraz prezentowanie Inwestorowi stanowiska Wnioskodawcy w kwestiach podlegających negocjacjom, uczestnictwo w negocjacjach dokumentów formalnoprawnych i wspieranie Wnioskodawcy przy ustalaniu mechanizmów ceny sprzedaży udziałów Spółki, przy czym Zleceniobiorca nie miał żadnego interesu co do treści umowy pomiędzy Zleceniodawcą a nabywcą udziałów Spółki.

Celem umowy było doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą udziałów Spółki, skutkującej zbyciem własności udziałów Spółki przez Wnioskodawcę, a usługi świadczone przez Zleceniobiorcę były wykonywane bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy. Przedmiotem umowy nie było doradztwo transakcyjne, a pośrednictwo w sprzedaży udziałów Spółki.

Z tytułu wykonywanych czynności Zleceniobiorca nie wchodził w rolę którejś ze stron oferowanych usług, a jedynie pośredniczył pomiędzy zainteresowanymi podmiotami w celu doprowadzenia do zbycia udziałów w Spółce przez Wnioskodawcę. Celem działań Zleceniobiorcy było podjęcie wszelkich możliwych starań by dwie strony zawarły umowę i nie miał on – jako pośrednik – żadnego interesu w zakresie treści umowy. Czynności Zleceniobiorcy nie ograniczały się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową zawieraną pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorem. W ramach usług świadczonych przez Zleceniobiorcę na rzecz Wnioskodawcy, Zleceniobiorca nie był upoważniony do przechowywania udziałów Spółki, jak również nie miał uprawnień do zarządzania udziałami Spółki. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że udziały Spółki nie odzwierciedlały: a) tytułu prawnego do towarów; b) tytułu własności nieruchomości; c) praw rzeczowych dających ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości; d) udziałów i innych tytułów prawnych dających ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części; e) praw majątkowych, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku. Wnioskodawca wyjaśnił także, że Spółka i niektóre ze spółek zależnych posiadały własność nieruchomości wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej (działalność produkcyjna). Niemniej jednak, nieruchomości te nie stanowiły jedynego aktywa Spółki i spółek zależnych, jednocześnie wartość tych nieruchomości była niewielka w stosunku do wartości samej Spółki bądź spółek zależnych.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” na potrzeby zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy, należy odnieść się do definicji zawartej w Słowniku języka polskiego PWN, zgodnie z którym przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Zatem pośrednictwo obejmuje czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie w imieniu oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, czyjegoś dobra.

Warto również w zakresie zdefiniowania pojęcia „pośrednictwo” odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – zwanego dalej TSUE. W wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że: „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd, TSUE wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków dot. zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem TSUE, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W tym miejscu należy przywołać również wyrok w sprawie C-29/08 Skatteverket przeciwko AB SKF, w którym TSUE stwierdził, że przekazanie całości aktywów w ten sposób, że oznacza ono przekazanie przedsiębiorstwa, które obejmuje składniki materialne i niematerialne, łącznie składające się na przedsiębiorstwo, nie oznacza tylko zwykłego zbycia towarów takiego jak sprzedaż zapasów produktów. Dalej TSUE wyraził pogląd, że ponieważ Królestwo Szwecji skorzystało z przewidzianej w przepisach dyrektywy możliwości uznania, że przekazanie całości aktywów nie mieści się w zakresie stosowania szóstej dyrektywy, zbycie udziałów prowadzące do przekazania całości aktywów nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Podsumowując tę kwestię, TSUE wskazał, że w zakresie, w jakim zbycie akcji można zrównać z przekazaniem całości lub części przedsiębiorstwa w rozumieniu VI dyrektywy bądź dyrektywy 2006/112 oraz pod warunkiem, że zainteresowane państwo członkowskie skorzystało z możliwości przewidzianej w tych przepisach, transakcja ta nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z powyższego wyroku wynika, że w przypadku transakcji sprzedaży 100% udziałów w innej spółce, w ramach której zbyto całe przedsiębiorstwo, obejmujące szereg składników materialnych i niematerialnych, powiązanych ze sobą funkcjonalnie i pozwalających na prowadzenie działalności gospodarczej, mamy do czynienia z transakcją zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Oznacza to, że gdy przedmiotem usług pośrednictwa jest transakcja sprzedaży przedsiębiorstwa nie ma zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy, ponieważ zwolnienie to dotyczy usług pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w spółkach, a nie przedsiębiorstwo.

Jak wskazał Wnioskodawca przedmiotem sprzedaży było 100% udziałów w Spółce. Jednakże w ramach tej transakcji nie doszło do przeniesienia na ich nabywcę wszystkich powiązanych funkcjonalnie składników materialnych i niematerialnych Spółki, wskazanych w art. 55¹ Kodeksu cywilnego – tj. przedsiębiorstwa. Sprzedane przez Wnioskodawcę udziały w Spółce odzwierciedlały wartość rynkową udziałów, uwzględniającą szereg różnych ustalonych przez strony czynników, w tym m.in. zobowiązań Spółki, a nie wartość przedsiębiorstwa Spółki, które nie było przedmiotem transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że usługi nabyte od Zleceniobiorcy są usługami pośrednictwa w świadczeniu usług, których przedmiotem są udziały. W przedmiotowej sprawie z tytułu wykonywanych czynności Zleceniobiorca nie wchodził w rolę którejś ze stron oferowanych usług, a jedynie pośredniczył pomiędzy zainteresowanymi podmiotami w celu doprowadzenia do zbycia udziałów w Spółce przez Wnioskodawcę. Celem działań Zleceniobiorcy było podjęcie wszelkich możliwych starań by dwie strony zawarły umowę i nie miał on – jako pośrednik – żadnego interesu w zakresie treści umowy, a czynności Zleceniobiorcy nie ograniczały się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową zawieraną pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorem. Wnioskodawca jako strona transakcji finansowej wypłacił Zleceniobiorcy wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa. Ponadto do nabytych usług nie mają zastosowania wyłączenia, o których mowa w art. 43 ust. 15 i ust. 16 ustawy.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, powołane przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, że opisane usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki wykonywane przez Zleceniobiorcę na rzecz Wnioskodawcy stanowią usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w spółkach i korzystają one ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy.

Odpowiadając natomiast na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że usługi pośrednictwa w sprzedaży udziałów Spółki nabyte przez Wnioskodawcę od Zleceniobiorcy podlegały opodatkowaniu w Polsce (na zasadzie importu usług) i na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu ich nabycia. Przedmiotowe usługi korzystały jednak ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy, zatem Wnioskodawca nie był zobowiązany do wykazania podatku należnego i odprowadzenia go do właściwego urzędu skarbowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin