Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.249.2019.2.AKR
z 17 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2019 r. (data wpływu 23 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z powyższym pismem z dnia 10 maja 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.249.2019.1.AKR, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 10 maja 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 maja 2019 r.). W dniu 23 maja 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 21 maja 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Poprzedni związek małżeński Wnioskodawcy został zakończony przez rozwód w 2002 r. Z małżeństwa tego Wnioskodawca ma córkę (ur. 25 marca 1996 r.), która obecnie ukończyła 23 lata. Rozwód został orzeczony bez orzekania o winie, jak również bez ograniczenia praw rodzicielskich którejkolwiek ze stron. Orzeczono alimenty na córkę oraz wyznaczono terminy wizyt - możliwość odwiedzania dziecka w miejscu zamieszkania jej matki. Po rozwodzie była żona Wnioskodawcy zamieszkiwała w mieszkaniu swoich rodziców (w tym samym bloku, gdzie w trakcie małżeństwa Wnioskodawca i Jego była żona mieli wspólne mieszkanie). W trakcie trwania małżeństwa bez zgody Wnioskodawcy dokonała zwrotu mieszkania do Spółdzielni Mieszkaniowej, aby Wnioskodawca nie miał gdzie wracać, pomimo zaciągniętej przez Niego pożyczki na mieszkanie. Chcąc odwiedzać dziecko Wnioskodawca starał się wypełniać postanowienia Sądu, w określone wyrokiem dni odwiedzin. Przy próbach odwiedzania dziecka w wyznaczonych wyrokiem terminach, za każdym razem Wnioskodawca miał utrudniany kontakt z dzieckiem. W kilku takich przypadkach zgłaszał policji fakt utrudniania kontaktu z dzieckiem. Po interwencji w nerwowej atmosferze dochodziło do spotkań. Spotkania utrudniała była żona Wnioskodawcy, jak też i jej rodzice twierdząc, że nie życzą sobie obecności Wnioskodawcy w ich mieszkaniu. Wnioskodawca uznał, że Jego działania zmierzające do wypełniania wyroku Sądu i utrzymywania kontaktu z dzieckiem mogą przynieść więcej szkody wszystkim, a zwłaszcza małemu dziecku, które później mogłoby źle kojarzyć Jego wizyty w asyście policji. Wnioskodawca postanowił więc zaniechać dalszych wizyt.

Po kilku latach, gdy była żona Wnioskodawcy złożyła pozew o podwyższenie alimentów Wnioskodawca z pisma dowiedział się, że w 2004 r. zmieniła swój adres zamieszkania. Według ustaleń Wnioskodawcy, jej rodzice sprzedali mieszkanie, w którym wcześniej zamieszkiwali razem z byłą żoną Wnioskodawcy i córką. O zmianie miejsca zamieszkania byłej żony Wnioskodawca nie został oficjalnie wcześniej poinformowany. Działanie to ze strony byłej żony Wnioskodawcy było celowe, aby Wnioskodawca nie mógł odwiedzać dziecka nie znając jego miejsca zamieszkania.

Z chwilą podjęcia nauki w liceum (poza miejscem zamieszkania matki) córka Wnioskodawcy zamieszkiwała na stancji. Jej wyniki nauki w liceum były bardzo słabe. Ponadto córka Wnioskodawcy, wówczas jeszcze niepełnoletnia, nie poinformowała Wnioskodawcy (celowo) o swoim miejscu zamieszania - nie chcąc tym samym utrzymywać z Wnioskodawcą kontaktów - pomimo że w dalszym ciągu Wnioskodawca płaci na nią alimenty. Miejsce nauki córki Wnioskodawcy, jak też i jej stancja oraz miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdują się w tym samym mieście.

Po uzyskaniu pełnoletności córka Wnioskodawcy kontynuowała naukę w liceum. W trakcie sprawy o obniżenie alimentów przyznała, że zamieszkuje w dalszym ciągu na stancji i do matki (miejsce zamieszkania oddalone ok. 30 km) jeździ sporadycznie na weekendy. Po ukończeniu liceum i uzyskaniu matury dostała się na studia, gdzie od pierwszego semestru osiągała złe wyniki w nauce, często zdając egzaminy poprawkowe nawet z kilku przedmiotów, przekładała egzaminy na sesję poprawkową – „wrześniową”. Efektem osiąganych złych osiągnięć w nauce był egzamin warunkowy, który musiała opłacić w wysokości 400 zł (wysokość alimentów płaconych przez Wnioskodawcę na córkę 450 zł). W związku z powyższym uzyskała urlop dziekański na okres pierwszego roku akademickiego. W tym czasie nie przygotowała się do zdania jednego egzaminu warunkowego i ostatecznie do niego nie przystąpiła. Konsekwencją postępowania było usunięcie jej z listy studentów uczelni - co skrzętnie starała się ukryć nawet w trakcie trwania rozprawy - dopiero dociekliwość Wnioskodawcy ujawniła ten fakt przed Sądem. Przed Sądem córka Wnioskodawcy cały czas twierdzi, że utrzymuje się sama. Od matki dostaje około 300 zł, alimentów od Wnioskodawcy 450 zł - jak podaje jej miesięczne utrzymanie wynosi około 1 400 zł – nie potrafiąc wyjaśnić skąd uzyskuje brakującą kwotę pieniędzy. Nie chcąc utracić prawa do alimentów złożyła dokumenty do studium zawodowego, gdzie obecnie pobiera naukę. Ocen z postępów nauki nie chce ujawnić nawet przed Sądem. Natomiast informacje o frekwencji też nie są optymistyczne, ponieważ z uzyskanych informacji wynika, że opuszczała dotychczas do około 20% zajęć w skali miesiąca nauki (prawie w każdym miesiącu nauki). Powyższe informacje dają ogólny obraz, że córce Wnioskodawcy nie zależy na osiąganiu dobrych wyników w nauce, szybkiego jej ukończenia i osiągnięcia dobrej pozycji zawodowej, lecz w sposób maksymalny ją przedłużać, aby do maksimum wydłużyć okres pobierania świadczeń alimentacyjnych. Twierdziła również przed Sądem, że po skończeniu studium będzie chciała powrócić na studia (4 letnie), z których została wcześniej wykreślona. Przed Sądem córka Wnioskodawcy przyznała, że nie chce utrzymywać z Wnioskodawcą kontaktów. Tym samym kontynuuje postępowanie swojej matki utrudniającej kontakty z dzieckiem. Żąda natomiast płacenia alimentów na nią. Jednocześnie podtrzymuje utrudnianie Wnioskodawcy wypełniania właściwej roli rodzica.

Wykazując się dobrą wolą w dalszym ciągu Wnioskodawca opłaca zasądzone alimenty w terminie i bez zwłoki na konto komornika sądowego, pomimo że komornik zwrócił się na piśmie z zapytaniem do córki Wnioskodawcy po uzyskaniu przez nią pełnoletności, czy w dalszym ciągu chce aby alimenty były przekazywane przez komornika. Córka Wnioskodawcy nie kontaktowała się z Wnioskodawcą w tej sprawie w żadnej formie (zna adres zamieszkania Wnioskodawcy). Podtrzymała jednak ściąganie alimentów przez komornika, co wiąże się z ponoszeniem przez Wnioskodawcę dodatkowych kosztów. Działanie jej jest celowe i zamierzone, aby obowiązek alimentacyjny był dla Wnioskodawcy bardziej dokuczliwy finansowo. Pomimo płacenia alimentów komornikowi od wielu lat ten nie ma podstawy do zajęcia wynagrodzenia ze względu na brak podstaw ku temu - brak zaległości.

Matka córki Wnioskodawcy nie kontaktowała się z Wnioskodawcą w sprawie ustalenia sposobu rozliczania ulgi prorodzinnej na córkę. Mając do dyspozycji akta sprawy sądowej Wnioskodawca uzyskał dostęp do informacji potwierdzających, że była żona Wnioskodawcy pobiera świadczenie w postaci 100% ulgi prorodzinnej na pełnoletnie dziecko pomimo tego, że nie ma do tego prawa.

Po zaznajomieniu się ze stosownymi przepisami dotyczącymi uprawnień w korzystaniu z ulgi prorodzinnej Wnioskodawca ma podstawę twierdzić, że matka Jego córki w sposób nieuprawniony korzysta z ulgi prorodzinnej w większym zakresie niż się jej to należy. Takie postępowanie byłej żony Wnioskodawcy nie jest zaskoczeniem, ponieważ jej postępowanie w trakcie trwania małżeństwa, jak też i po jego ustaniu potwierdza, że nie liczy się ona z nikim i z niczym, aby osiągnąć jak największe korzyści materialne wszelkimi dostępnymi jej metodami, niejednokrotnie z nagięciem prawa. W stosunku do pełnoletniej córki Wnioskodawcy nie przysługuje wyłączne prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej tylko jednemu rodzicowi. Jednym z wymogów warunkujących dokonywanie odliczeń w ramach ulgi jest utrzymywanie pełnoletniego dziecka w związku z wykonywaniem, nawet przymusowo obowiązku alimentacyjnego - w przypadku Wnioskodawcy dobrowolne opłacanie alimentów na konto komornika sądowego.

W uzupełnieniu wniosku stwierdzono, że z matką córki Wnioskodawcy brak jest porozumienia w zakresie podziału ulgi prorodzinnej, całą ulgę przypisuje sobie. Zapytanie dotyczy możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej za lata 2014, 2015, 2016, 2017, 2018. Córka Wnioskodawcy uczyła się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty (szkoły państwowe - liceum ogólnokształcące, uniwersytet, studium zawodowe). W latach, których dotyczy zapytanie Wnioskodawca nie osiągał dochodów przekraczających 56 000 zł uniemożliwiających skorzystanie z przysługującej ulgi prorodzinnej. Osiągane w tych latach dochody Wnioskodawcy pochodziły z zatrudnienia z tytułu umowy o pracę, opodatkowane były na zasadach ogólnych (nie było ryczałtu ani innych form opodatkowania uniemożliwiającego skorzystanie z ulgi). Z tego co wiadome jest Wnioskodawcy, we wskazanych wyżej latach córka nie osiągała żadnych dochodów na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie dotyczyły córki również przepisy art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego co Wnioskodawca zdołał ustalić na podstawie wglądu w akta sprawy sądowej w 2018 r. o zmniejszenie alimentów na pełnoletnią córkę Wnioskodawcy - jej matka dokonywała pełnego odliczenia ulgi prorodzinnej na pełnoletnie uczące się dziecko. Nie wiedząc o tym Wnioskodawca też dokonywał odliczenia połowy kwoty ulgi prorodzinnej ze względu na płacenie alimentów na pełnoletnie dziecko na podstawie przepisów wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w przypadku odliczenia pełnej kwoty ulgi prorodzinnej przez matkę córki Wnioskodawca, ma prawo mimo wszystko do zachowania prawa do 50% wysokości ulgi prorodzinnej na mocy obowiązujących przepisów prawa w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), mając pełne prawa rodzicielskie oraz dobrowolnie płacąc alimenty na dorosłą córkę powinien On mieć prawo do możliwości skorzystania z 50% odliczenia ulgi prorodzinnej od momentu uzyskania przez córkę pełnoletności, czyli od miesiąca marca 2014 r. i za lata następne czyli 2015 r., 2016 r., 2017 r., 2018 r.

Wnioskodawca uważa również, że stosowanie odliczenia pełnej kwoty ulgi prorodzinnej przez jednego z rodziców w przypadku dziecka pełnoletniego jest krzywdzące dla drugiego rodzica i sprzeczne z obowiązującymi przepisami określonymi w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Według Wnioskodawcy, Jego stanowisko potwierdza art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, wskazujący, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; w brzmieniu obowiązującym do końca 2014 r.), odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota stanowiąca:
   1. 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 1/4 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na trzecie dziecko,
      
   3. 1/3 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92 zł 67 gr, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota 92 zł 67 gr na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   1. 92 zł 67 gr odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166 zł 67 gr na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych,
2. wstąpiło w związek małżeński.
   
   

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ww. ustawy).

Z przepisu art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

Art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zaś, że przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Do osób, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2016 r., zalicza się dzieci do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Do osób, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., zalicza się dzieci do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Zgodnie z art. 27f ust. 7 ww. ustawy, przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2016 r., sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 styczna 2017 r., sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do końca 2016 r., zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, poprzedni związek małżeński Wnioskodawcy został zakończony przez rozwód w 2002 r. Z małżeństwa tego Wnioskodawca ma córkę (ur. 25 marca 1996 r.), która obecnie ukończyła 23 lata. Rozwód został orzeczony bez orzekania o winie, jak również bez ograniczenia praw rodzicielskich którejkolwiek ze stron. Orzeczono alimenty na córkę oraz wyznaczono terminy wizyt - możliwość odwiedzania dziecka w miejscu zamieszkania jej matki. Chcąc wypełniać postanowienia Sądu Wnioskodawca starał się odwiedzać dziecko w określone wyrokiem dni odwiedzin. Przy próbach odwiedzania dziecka w wyznaczonych wyrokiem terminach, za każdym razem Wnioskodawca miał utrudniany kontakt z dzieckiem. W kilku takich przypadkach Wnioskodawca zgłaszał policji fakt utrudniania kontaktu z dzieckiem. Po interwencji w nerwowej atmosferze dochodziło do spotkań. Spotkania utrudniała była żona Wnioskodawcy, jak też i jej rodzice twierdząc, że nie życzą sobie obecności Wnioskodawcy w ich mieszkaniu. Wnioskodawca stwierdził, że Jego działania zmierzające do wypełniania wyroku Sądu i utrzymywania kontaktu z dzieckiem mogą przynieść więcej szkody wszystkim, a zwłaszcza małemu dziecku, które później mogłoby źle kojarzyć Jego wizyty w asyście policji. Wnioskodawca postanowił więc zaniechać dalszych wizyt. Wnioskodawca opłaca zasądzone alimenty w terminie i bez zwłoki. Matka córki nie kontaktowała się z Wnioskodawcą w sprawie ustalenia sposobu rozliczania ulgi prorodzinnej na córkę. Córka Wnioskodawcy uczyła się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty (szkoły państwowe - liceum ogólnokształcące, uniwersytet, obecnie - studium zawodowe). Wnioskodawca nie osiągał dochodów przekraczających 56 000 zł uniemożliwiających skorzystanie z przysługującej ulgi prorodzinnej. Osiągane w latach 2014-2018 dochody Wnioskodawcy pochodziły z zatrudnienia z tytułu umowy o pracę, opodatkowane były na zasadach ogólnych (nie było ryczałtu ani innych form opodatkowania uniemożliwiającego skorzystanie z ulgi). Córka Wnioskodawcy nie osiągała żadnych dochodów na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że zgodnie z powołanym art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do dokonania odliczenia kwoty wskazanej w ust. 2 tego przepisu, przysługuje m.in. podatnikom utrzymującym dzieci do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego.

W myśl art. 58 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

Obowiązek alimentacyjny względem dzieci pełnoletnich, o których mowa w art. 27 ust. 6 i art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika wprost z przepisów ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy.

Zgodnie z art. 128 ww. ustawy obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Obowiązek alimentacyjny, w myśl art. 129 ww. Kodeksu, obciąża zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych – obciąża bliższych stopniem przed dalszymi.

Stosownie zaś do art. 132 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami.

Z ww. ustawy wynika, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

W przypadku dziecka pełnoletniego, jednym z wymogów warunkujących dokonywanie odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej jest utrzymywanie dziecka w związku z wykonywaniem, nawet przymusowo, obowiązku alimentacyjnego. Jeżeli oboje rodziców utrzymują pełnoletnie dziecko, tzn. wypełniają swoje obowiązki alimentacyjne, wówczas ulga przysługuje każdemu z rodziców w częściach równych, tj. po 50% lub w dowolnie ustalonej przez nich proporcji. Kwota odliczona przez obojga rodziców nie może przekroczyć rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W celu ustalenia proporcji odliczenia przysługującego każdemu z rodziców, niezbędne jest w tym zakresie porozumienie pomiędzy rodzicami, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca uiszczał na córkę alimenty to wykonywał wobec niej, w ograniczonym stopniu, obowiązek alimentacyjny i w związku z tym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej na córkę. Jednym z wymogów warunkujących dokonywanie odliczeń w ramach omawianej ulgi jest utrzymywanie pełnoletniego dziecka w związku z wykonywaniem, nawet przymusowo obowiązku alimentacyjnego. W przypadku braku porozumienia rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia, każdy z rodziców ma możliwość odliczenia połowy przysługującej kwoty ulgi.

Podkreślić należy, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Należy podkreślić, że roczna kwota odliczenia dotyczy łącznie obojga rodziców. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie mówi, że rodzicom przysługuje wspólnie roczna kwota ulgi i mogą ją oni odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnie ustalonej przez rodziców proporcji. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawą.

Reasumując, stwierdzić należy, że w stosunku do pełnoletniej córki, w sytuacji braku porozumienia z matką dziecka co do wysokości dokonywanego odliczenia, Wnioskodawcy (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do skorzystania z tej ulgi), w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego, przysługiwało odliczenie od podatku w zeznaniach podatkowych za 2014 r. (od momentu uzyskania pełnoletniości przez córkę), oraz za poszczególne lata od 2015 r. do 2018 r. w wysokości połowy kwoty ulgi. Fakt odliczenia pełnej kwoty ulgi prorodzinnej przez matkę córki nie dyskwalifikuje tego uprawnienia Wnioskodawcy.

Ponadto tutejszy Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy obowiązków podatkowych Wnioskodawcy, a więc nie rozstrzyga o prawie do ulgi prorodzinnej drugiego z rodziców pełnoletniej córki.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.