2019.06.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.172.2019.4.HW
z 19 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu 10 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem sygnowanym datą 6 maja 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z budową budynku mieszkalno-usługowego (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z budową budynku mieszkalno-usługowego (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2). Wniosek został uzupełniony pismem sygnowanym datą 6 maja 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własne stanowisko w sprawie pytania nr 2.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność w zakresie handlu, jednak Zainteresowany ma zamiar rozszerzyć ją o działalność w zakresie stacji obsługi samochodów.

Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę budynku mieszkalno-usługowego, w związku z czym podejmuje się realizacji budowy tego budynku. Część budynku przeznaczona będzie na stację obsługi samochodów, a część na cele mieszkalne. Powierzchnia zabudowy wyniesie 207,9 m², w tym powierzchnia mieszkalna 104,9 m², a powierzchnia usługowa 103 m².

Co do zasady usługi stacji obsługi samochodów podlegają podatkowi od towarów i usług. Ponieważ sporządzona została jedna dokumentacja na budowę budynku mieszkalno-usługowego wystąpią trudności z zakwalifikowaniem części prac budowlanych (tzw. części wspólnych, jak np. stropy, ściany, dach, przyłącza energetyczne, wody i co., itp.), służących zarówno części przeznaczonej na usługi, jak i część mieszkalną. Pewne natomiast prace (np. roboty elektryczne, instalacyjne, wykończeniowe, itp.) będą mogły podlegać odrębnemu rozliczeniu przez wykonawców inwestycji. Na część z tych robót Wnioskodawca będzie mógł uzyskać od wykonawcy faktury odrębnie na część mieszkalną i odrębnie na cześć usługową. Część ta, według przepisów, winna być znacznie wyższa niż mieszkanie. Wymaga ponadto innego wyposażenia w media i sieć elektryczną. W związku z powyższym – zdaniem Wnioskodawcy – dla odliczenia podatku VAT bardziej reprezentatywna będzie kubatura zajęta na działalność gospodarczą.

Ponadto powstaną trudności z prawidłowym ustaleniem wartości inwestycji stanowiącej podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W piśmie z dnia 6 maja 2019 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, co następuje:

Budynek w części usługowej będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. W części mieszkalnej będzie wykorzystywany na cele osobiste, w tym mieszkaniowe.
Działalność gospodarcza polegała będzie na świadczeniu usług w zakresie mechaniki pojazdowej, przeglądów technicznych itp.
Wszystkie czynności wykonywane w stacji obsługi podlegać będą opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynności zwolnione lub niepodlegające temu podatkowi w stacji nie będą wykonywane.
Proporcja odliczenia podatku VAT w firmie Wnioskodawcy nie jest stosowana. Odliczeniu podlega cały podatek VAT.
W roku 2018 nie wystąpił obrót, od którego nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego. Obrót firmy wielokrotnie przekraczał kwotę 30.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT od faktur zakupu materiałów i usług dotyczących budowy części wspólnych w proporcji kubatury części zajętej na działalność gospodarczą w stosunku do kubatury całego budynku (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?
Czy Zainteresowany będzie miał prawo do odliczenia całego podatku VAT od wystawionych faktur dotyczących wyłącznie części budynku przeznaczonej na stację obsługi (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z dnia 6 maja 2019 r.):

Ad. 1

Stosownie do postanowień art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r. Nr 54 poz. 535, ze zm.), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W tej sytuacji, prawo do odliczenia podatku zawartego w fakturach zakupu towarów i usług powinno Wnioskodawcy przysługiwać. Ponieważ Zainteresowany nie może wyodrębnić podatku związanego wyłącznie z budową stacji obsługi od budowy części wspólnych wydaje się, że rozliczenie takie winno zawierać ustalenie klucza podziału między część gospodarczą i wspólną. Wobec przedstawionego wcześniej stanu faktycznego wydaje się, że najbardziej adekwatnym współczynnikiem do odliczenia podatku VAT od materiałów i usług dotyczących części wspólnych będzie kubatura części zajętej na działalność gospodarczą i część mieszkalną. W związku z tym, powinno Wnioskodawcy przysługiwać odliczenie podatku VAT w proporcji do udziału kubatury stacji obsługi samochodów do kubatury budynku ogółem.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Na mocy art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Ad. 2

Stosownie do postanowień art. 86 ust 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W tej sytuacji, prawo do odliczenia podatku zawartego w fakturach zakupu usług, które można przypisać bezpośrednio do części usługowej, a więc związanej z działalnością opodatkowaną, powinno Wnioskodawcy przysługiwać w całości. Nie znajduje tu uzasadnienia odliczanie podatku w proporcji, jak w przypadku usług dotyczących obu części budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Aby dany podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z kolei, jak stanowi art. 86 ust. 7b ustawy, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Przez wytworzenie nieruchomości – stosownie do treści art. 2 pkt 14a ustawy – rozumieć należy wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Przepis art. 86 ust. 7b ustawy, nakłada obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została lub zostanie wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z nieruchomością stanowiącą majątek przedsiębiorstwa podatnika, wykorzystywaną zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż prowadzona działalność, i jest zgodny z normą prawną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy.

Regulacja ta dotyczy sposobu obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości (w tym nakładów ponoszonych na nieruchomość) w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności gospodarczej, jak i na cele osobiste (prywatne). Niniejsza regulacja ma zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Obejmuje ona sytuacje, w których nieruchomość ma przeznaczenie mieszane, to znaczy jest wykorzystywana zarówno na cele związane z tą działalnością, jak i na cele osobiste (prywatne) i przypisanie wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Przepis art. 86 ust. 7b ustawy stanowi implementację art. 168a ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347, z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku nieruchomości stanowiącej część majątku przedsiębiorstwa danego podatnika i wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności, jak i do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, VAT od wydatków związanych z taką nieruchomością podlega odliczeniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 167, 168, 169 i 173 wyłącznie do wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została wykorzystana do celów działalności prowadzonej przez podatnika.

Wskazać również należy, że art. 173 Dyrektywy 2006/112/WE Rady przewiduje, że ustalenie metody odliczenia podatku VAT naliczonego w przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych, jak również wyłączonych z zakresu opodatkowania, pozostawione zostało uznaniu państw członkowskich.

Z uwagi na różnorodność i bogactwo życia gospodarczego wybór sposobu, według którego dokonuje się wyliczenia proporcjonalnego przypisania, należy do podatnika. Wybrany sposób musi jednak gwarantować jak najbardziej zbliżone do rzeczywistego obliczenie podatku naliczonego związanego wyłącznie z działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że w przypadku ponoszenia przez podatnika wydatków na nabycie oraz wytworzenie nieruchomości, która została włączona do majątku jego przedsiębiorstwa oraz jest wykorzystywana zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i celów osobistych (prywatnych) a przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność w zakresie handlu, jednak Zainteresowany ma zamiar rozszerzyć ją o działalność w zakresie stacji obsługi samochodów.

Co do zasady usługi stacji obsługi samochodów podlegają podatkowi od towarów i usług. Ponieważ sporządzona została jedna dokumentacja na budowę budynku mieszkalno-usługowego wystąpią trudności z zakwalifikowaniem części prac budowlanych (tzw. części wspólnych jak np. stropy, ściany, dach, przyłącza energetyczne, wody i co., itp.), służących zarówno części przeznaczonej na usługi, jak i część mieszkalną. Pewne natomiast prace (np. roboty elektryczne, instalacyjne, wykończeniowe, itp.) będą mogły podlegać odrębnemu rozliczeniu przez wykonawców inwestycji. Na część z tych robót Wnioskodawca będzie mógł uzyskać od wykonawcy faktury odrębnie na część mieszkalną i odrębnie na cześć usługową. Część ta według przepisów winna być znacznie wyższa niż mieszkanie. Wymaga ponadto innego wyposażenia w media i sieć elektryczną. W związku z powyższym – zdaniem Wnioskodawcy – dla odliczenia podatku VAT bardziej reprezentatywna będzie kubatura zajęta na działalność gospodarczą.

Budynek w części usługowej będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej. W części mieszkalnej będzie wykorzystywany na cele osobiste, w tym mieszkaniowe. Działalność gospodarcza polegała będzie na świadczeniu usług w zakresie mechaniki pojazdowej, przeglądów technicznych, itp. Wszystkie czynności wykonywane w stacji obsługi podlegać będą opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynności zwolnione lub niepodlegające temu podatkowi w stacji nie będą wykonywane.

Proporcja odliczenia podatku VAT w firmie Wnioskodawcy nie jest stosowana. Odliczeniu podlega cały podatek VAT. W roku 2018 nie wystąpił obrót, od którego nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego. Obrót firmy wielokrotnie przekraczał kwotę 30.000 zł.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia, czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT od faktur zakupu materiałów i usług dotyczących budowy części wspólnych w proporcji kubatury części zajętej na działalność gospodarczą w stosunku do kubatury całego budynku.

Z powołanych powyżej przepisów prawa wynika, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jak wskazano w opisie sprawy, Wnioskodawca – czynny podatnik podatku od towarów i usług – będzie ponosił wydatki na budowę budynku mieszkalno-usługowego. Budynek w części usługowej będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej (wyłącznie opodatkowanej podatkiem od towarów i usług), a w części mieszkalnej będzie wykorzystywany na cele osobiste, w tym mieszkaniowe.

Zatem w sytuacji, gdy przedmiotowy budynek będzie wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (działalność gospodarcza – stacja obsługi samochodów) oraz niepodlegających opodatkowaniu (cele osobiste mieszkaniowe) w odniesieniu do wydatków ponoszonych w związku z budową budynku, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe (części wspólnych budynku), w celu odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawca zgodnie art. 86 ust. 7b, w związku z art. 2 pkt 14a ustawy, ma obowiązek określić udział procentowy, w jakim przedmiotowy budynek będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej, w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy. Jednocześnie należy podkreślić, że – jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy – czynności zwolnione lub niepodlegające opodatkowaniu w stacji nie będą wykonywane – zatem podatek naliczony do odliczenia należy obliczyć według ww. udziału procentowego.

Podsumowując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup materiałów i usług dotyczących budowy części wspólnych budynku według udziału procentowego, w jakim budynek będzie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 7b ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wskazanych w art. 88 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w zakresie oceny poprawności metody sposobu wyliczenia wartości podatku naliczonego, bowiem kwestia ta wykracza poza unormowania art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zauważyć również należy, iż prawidłowe określenie udziału procentowego, o którym mowa w art. 86 ust. 7b ustawy, a w konsekwencji części podatku naliczonego, związanej z czynnościami opodatkowanymi, należy do podatnika. Natomiast ocena prawidłowości przyjętych rozwiązań może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonego postępowania podatkowego przez właściwy organ pierwszej instancji.

W konsekwencji organ interpretacyjny nie jest upoważniony do wskazania, w jaki sposób Wnioskodawca powinien ustalić sposób określenia udziału procentowego, w jakim budynek będzie wykorzystywany do celów działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 86 ust. 7b ustawy, jak również dokonywać oceny (kontroli) sposobu poprawności planowanego rozliczania podatku w wyniku zastosowania odpowiedniej metodologii wyliczeń tego podatku.

Ponadto wątpliwości Zainteresowanego dotyczą ustalenia, czy będzie Mu przysługiwało prawo do odliczenia całego podatku VAT od wystawionych faktur dotyczących wyłącznie części budynku przeznaczonej na stację obsługi.

Jak wskazano powyżej podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia czyli sprzedażą generującą podatek należny.

Analiza rozpatrywanej sprawy wskazuje, że zakupy towarów i usług dotyczące wyłącznie części budynku przeznaczonej na stację obsługi samochodów, służyć będą wyłącznie czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji z uwagi na spełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonanymi tylko czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawcy – stosownie do zapisów art. 86 ust. 1 ustawy – będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki dotyczące wyłącznie części budynku przeznaczonej na stację obsługi samochodów, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 oceniono jako prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Informuje się ponadto, że w niniejszej interpretacji rozstrzygnięto wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z budową budynku mieszkalno-usługowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i 2).

Natomiast w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin