Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.258.2019.2.BJ
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2019 r. (data wpływu 29 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym w dniu 12 czerwca 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 12 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik sądowy prowadzi egzekucję przeciwko dłużnikowi z nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym nr … o pow. 0,4344 ha zabudowaną zabytkowym, trzykondygnacyjnym budynkiem restauracyjno-konferencyjnym p.n. „…”, tymczasową wiatą na drewno, wiatą piknikową oraz towarzyszącą infrastrukturą. Całkowita powierzchnia użytkowa budynku wynosi 1.360,70 m² natomiast powierzchnia zabudowy, na podstawie kartoteki budynków wynosi 698,00 m². W toku egzekucji z nieruchomości komornik przystąpił do czynności zmierzających do dokonania opisu i oszacowania przedmiotowej nieruchomości przed jej sprzedażą w drodze licytacji publicznej. Budynek stanowiący własność dłużniczki został nabyty przez nią oraz jej zmarłego męża w 2007 r. jako budynek mieszkalno-usługowy od osoby fizycznej nie będącej podatnikiem podatku od towarów i usług za kwotę 50.000 zł. Następnie, wskutek śmierci męża dłużniczki, w drodze dziedziczenia stała się ona jego wyłączną właścicielką. Na mocy Decyzji nr … z dnia …. wydanej przez Wójta Gminy … o warunkach zabudowy oraz na podstawie projektu budowlanego nr … pn. „…”, wykonanego przez C., …,…, rozpoczęto prace budowlane, które zostały zakończone w 2012 r. kiedy nastąpił częściowy odbiór budynku, nie obejmujący piwnic, które nadal są w trakcie remontu. Pozwolenie na użytkowanie części budynku hotelowo-konferencyjnego … obejmuje część pomieszczeń na pierwszej i drugiej kondygnacji o łącznej powierzchni 622,6 m² wraz z parkingiem i niezbędną infrastrukturą i zostało wydane w dniu 21 grudnia 2012 r. przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w …. Warunkiem przystąpienia do użytkowania tej części budynku od dnia 29 marca 2013 r. było wykonanie do dnia 29 marca 2013 r. podłączenia sygnalizacji pożarowej do Komendy … w …, co wg oświadczenia właścicielki nieruchomości zostało wykonane. Do użytkowania pomieszczeń objętych pozwoleniem przystąpiono 1 marca 2013 r.

Dłużniczka od kwietnia 2007 jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, natomiast od maja 2011r. do dnia dzisiejszego na nieruchomości wykonywana jest czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. W chwili nabycia nieruchomości w dniu 10 kwietnia 2007 r. nieruchomość została przez dłużniczkę przyjęta do ewidencji środków trwałych. Zgodnie ze złożonym przez dłużniczkę oświadczeniem i na podstawie przedłożonych przez nią dokumentów wynika, że w latach 2007-2013 dłużniczka dokonała szeregu wydatków inwestycyjnych celem zwiększenia wartości budynku oraz dostosowania sposobu jego użytkowania na Centrum Hotelowo Konferencyjne. Łączna kwota poniesionych w drodze inwestycji wydatków wyniosła 957808,77 zł, w tym koszty poniesione w 2013 r., po oddaniu budynku w stanie ulepszonym do użytku, objęły kwotę 5.862,76 zł. W trakcie trwania przebudowy budynku, wszystkie czynności z tym związane: usługi, materiały budowlane, itp. objęte były fakturami VAT, a podatek VAT był regularnie przez dłużnika odliczany, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Oddanie do użytku nieruchomości w jej obecnym stanie, w którym jest wykorzystywana jako centrum hotelowo konferencyjne nastąpiło 1 marca 2013 r. Od dnia 1 marca 2017 r. cała nieruchomość jest wynajmowana przez spółkę … sp. z o.o. na cele gastronomiczne i wykonywana jest na niej nadal czynność opodatkowana podatkiem VAT. Jednocześnie dłużniczka nadal prowadzi działalność gospodarczą pod ww. adresem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, wydarzenie przyszłe stanowiące sprzedaż w trybie egzekucji z nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym nr … o pow. 0,4344 ha zabudowaną zabytkowym, trzykondygnacyjnym budynkiem restauracyjno-konferencyjnym pn. …, tymczasową wiatą na drewno, wiatą piknikową oraz towarzyszącą infrastrukturą, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, którego płatnikiem zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług pozostaje komornik?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2019 r. poz. 900), zgodnie z którą płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika będącego dłużnikiem. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem VAT, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu VAT, lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku.

W myśl art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie dostawy energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez dostawę towarów, o których mowa w art. 5 ust 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel. Analiza art. 7 w/w ustawy prowadzi do wniosku, iż opodatkowaniu podlega tylko ta czynność stanowiąca dostawę, która wykonywana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika od towarów i usług. W świetle zapisów art. 15 ust 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 , bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu , obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne, oraz rolników , a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Sprzedaż nieruchomości w trybie egzekucji podlega opodatkowaniu VAT, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana w związku z działalnością gospodarczą dłużnika. Istotne jest zatem określenie, czy sprzedawana nieruchomość należy do majątku prywatnego dłużnika, jeżeli dłużnik jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Dłużnik może więc inaczej niż komornik oceniać, czy sprzedaż nieruchomości powinna podlegać VAT. Jak słusznie stwierdził NSA w wyroku z dnia 12 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 1348/11 „Nie można bowiem w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego abstrahować od tego, że w okolicznościach danej sprawy sporne mogą być różne kwestie związane z podatkiem od towarów i usług, przy czym nie tylko zagadnienia dotyczące tego, czy komornik jest płatnikiem, czy też tego, czy VAT powinien być „doliczony” do wylicytowanej kwoty, czy też się w niej zawiera, ale też np. kwestie związane z oceną, czy w ogóle dana dostawa nieruchomości (bądź innego towaru) w trybie egzekucyjnym podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie sposób bowiem z góry wykluczyć sytuacji, w której sporny może się okazać związek danego składnika majątkowego z działalnością dłużnika jako podatnika VAT (a przecież tylko w przypadku, gdy taki związek istnieje, dostawa towaru podlega w ogóle opodatkowaniu VAT)”.

W ocenie komornika sądowego, sprzedaż powyższej nieruchomości, będzie korzystała ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Bez wątpienia, przedmiotowa nieruchomość jest tożsama z wymienioną w powyższym przepisie, jak wcześniej bowiem wskazano, ewentualną dostawę, będzie stanowił budynek stanowiący centrum hotelowo konferencyjne. Koniecznym pozostaje ustalenie, czy nie zachodzi wyłączenie w stosunku do tej nieruchomości, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 pkt a i b ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle tego, aby możliwym było zastosowanie powyższego zwolnienia, dostawa nieruchomości nie może być dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, bądź między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku/budowli upłynął okres krótszy niż 2 lata. Przez pierwsze zasiedlenie, w myśl art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.

Dodać należy, że pierwsze zasiedlenie nie musi być dostawą towarów, gdyż jego istotą jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc oddanie nieruchomości w najem, czy też dzierżawę (vide: wyrok WSA w Krakowie z dnia 25 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1581/10, orzeczenie prawomocne). Aby doszło do pierwszego zasiedlenia, wystarczy jednak, by budynek przez podatnika wybudowany lub ulepszony został oddany do używania na cele firmowe. Nie musi się z takim oddaniem do używania wiązać wykonywanie czynności opodatkowanych (por. wyrok NSA z 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14).

Z powyższego wynika, że do pierwszego zasiedlenia może dochodzić wielokrotnie, o ile bowiem dana nieruchomość może zostać tylko raz wybudowana, o tyle wielokrotnie może być ona ulepszana w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Do pierwszego zasiedlenia będzie zatem dochodziło po każdym ulepszeniu stanowiącym co najmniej 30% wartości początkowej obiektu i oddaniu do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa, sprzedaż) pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi obiektu (vide: wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 maja 2010 r.. sygn. akt I SA/Gd 213/10, orzeczenie prawomocne). Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.) posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”. Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection Sp. z o.o.). Trybunał stwierdził, iż artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia" jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

Dokonując zatem prounijnej wykładni art. 2 pkt 14 u.p.tu. należy uznać, że przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub użytkowanie na potrzeby własne, budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższe stanowisko poparł Naczelny Sąd Administracyjny w Wyrok z dnia 26 września 2018 r. I FSK 1854/16, w którym dokonał wykładni przepisu art. 2 pkt 14 u.p.t.u.. W wyroku z 30 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1545/13, Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdził, że „użytkowaniem” będzie każda forma korzystania z budynków, budowli lub ich części, tzn., nie tylko „użytkowanie”, o którym mowa w art. 252 k.c., stosownie do którego rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków - ale korzystanie z nich również w ramach prawa własności, najmu czy dzierżawy. Z orzeczenia tego, wynika, że przez „oddanie do użytkowania”, o którym mowa w art. 2 pkt 14 u.p.t.u., należy rozumieć: przekazanie prawa do korzystania z budynków, czyli: sprzedaż, wydzierżawienie, wynajęcie, czy oddanie do używania (użytkowania). Dłużniczka, podatnik podatku od towarów i usług, niniejszą nieruchomość nabyła w 2007 r. do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tego budynku. Następnie poniosła nakłady na ulepszenie budynku przekraczające 30% jego wartości początkowej. W trakcie trwania przebudowy budynku, wszystkie czynności z tym związane: usługi, materiały budowlane, itp. objęte były fakturami VAT, a podatek VAT był regularnie przez dłużnika odliczany, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W całym okresie prac modernizacyjnych jak i również po oddaniu budynku do użytku po częściowym zakończeniu prac inwestycyjnych w 2013r. dłużniczka prowadziła działalność gospodarczą z wykorzystywaniem przedmiotowej nieruchomości. Budynek od dnia zakupu przez dłużniczkę, znajdował się cały czas w jej posiadaniu. W marcu 2017 r. nieruchomość została wynajęta innemu podmiotowi do celów gospodarczych.

Dokonując analizy stanu faktycznego sprawy, należy przyjąć, iż mamy o czynienia z dwiema sytuacjami, które można zakwalifikować jako pierwsze zasiedlenie nieruchomości będącej przedmiotem wniosku.

Pierwszą sytuacją będzie wykonywanie przez dłużniczkę działalności z wykorzystaniem nieruchomości do celów prowadzenia centrum hotelowo konferencyjnego po oddaniu jej do użytku wskutek częściowego zakończenia prac inwestycyjnych przekraczających 30 % wartości bazowej nieruchomości. Zaistniała sytuacja nie jest zgodna z literalny brzmieniem przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT jednak w oparciu o wspomniane wyżej przepisy pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej (patrz Wyrok NSA z dnia 26 września 2018 r. I FSK 1854/16)

Drugim przypadkiem, który można traktować jako pierwsze zasiedlenie przedmiotowej nieruchomości, a który w ocenie wnioskującego był dostawą dokonaną po pierwszym zasiedleniu, zwolnioną od opodatkowania podatkiem VAT, jest jej wynajem na cele gospodarcze spółce …Sp. z o.o., do którego doszło na mocy umowy w dnia 1 marca 2017 r.

W danej sytuacji, biorąc pod uwagę upływ dwuletniego okresu określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia pierwszego zasiedlenia nieruchomości, do którego doszło w dniu 1 marca 2013r., względnie w dniu 1 marca 2017r, do dnia pierwszej dostawy w drodze sprzedaży dokonanej przez komornika (okres ten upłynął przed dniem sporządzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej), dostawa ta będzie korzystać ze zwolnienia o którym mowa w wyżej wspomnianym przepisie.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu. 

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Nieruchomość będąca przedmiotem niniejszego wniosku w stanie ulepszonym była wykorzystywana przez podatnika do czynności opodatkowanych od 1 marca 2013 r. i pomimo wynajęcia nieruchomości innemu podmiotowi, właścicielka, będąca podatnikiem podatku VAT nadal wykorzystuje ją do celów podatkowych.

Zważywszy na powyższe, w sytuacji, gdyby sprzedaż nieruchomości nie korzystała ze zwolnienia od podatku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, podlegałaby zwolnieniu z art. 43 ust. 1 pkt 10a w zw. z ust. 7a ww. artykułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja indywidualna została wydana przy założeniu, że będące przedmiotem sprzedaży wiata na drewno, wiata piknikowa oraz infrastruktura towarzysząca stanowią budowle w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, bowiem regulacje zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a dotyczą wyłącznie budynków, budowli lub ich części.

Ponadto niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.