2019.06.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.259.2019.1.KM
z 21 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług cash-poolingu oraz obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług cash-poolingu oraz obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca / Spółka jest polskim podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej, której częścią jest m.in. holenderska spółka. A. świadczy usługi rezerwacji zakwaterowania online oraz jest właścicielem i zarządza stroną internetową. A. jest wspierany przez lokalne firmy działające na całym świecie. W Polsce rolę firmy wspierającej pełni Wnioskodawca, który świadczy szereg usług pomocniczych, takich jak np. usługi bieżącego zarządzania bazą noclegową, usługi związane z tłumaczeniami, usługi administracyjne itp.

Wnioskodawca zawarł w dniu 1 kwietnia 2017 r. z holenderską spółka P. umowę zarządzania płynnością finansową (dalej: „Umowa”). Zgodnie z Umową Spółka jest uczestnikiem cash poolingu, natomiast liderem cash poolingu oraz podmiotem administrującym jest P.. P. (jako lider cash poolingu) zawarła podobne umowy z innymi spółkami z grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca.

Przedmiotem Umowy jest koncentracja środków finansowych należących do Spółki na rachunku skonsolidowanym prowadzonym przez P. jako pool lidera. Umowa podlega prawu obowiązującemu w Holandii. Do obsługi procesu konsolidacji środków pieniężnych na rachunku P. strony Umowy wybrały bank z siedzibą w Londynie (dalej: „Bank”), z którym P. jako lider cash poolingu posiada zawartą umowę o zarządzanie płynnością finansową.

P. należy do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca. Podstawowym przedmiotem jej działalności jest zarządzanie środkami pieniężnymi, własnymi oraz innych spółek z grupy kapitałowej, oraz inwestowanie tych środków w obligacje i inne papiery wartościowe w celu zachowania kapitału, poprawy płynności finansowej oraz generowania odpowiedniego zwrotu z inwestycji. P. jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym w Holandii.

Zgodnie z Umową cash poolingiem objęty jest rachunek bankowy skonsolidowany należący do P. (prowadzony przez Bank) oraz rachunek bankowy należący do Spółki (prowadzony przez polski bank w walucie polskiej). Na koniec każdego dnia roboczego, w celu zbilansowania dodatniego lub ujemnego salda rachunku bankowego Spółki, Bank dokonuje przelewu środków finansowych z rachunku lub na rachunek Spółki. Oznacza to, iż w przypadku gdy saldo rachunku bankowego Spółki jest dodatnie, Bank dokonuje przelewu nadwyżki środków finansowych z rachunku Spółki na rachunek P.. Jeżeli natomiast saldo rachunku bankowego Spółki jest ujemne, Bank dokonuje przelewu niedoboru środków finansowych z rachunku P. na rachunek Spółki.

W przypadku przelewów dokonywanych z rachunku bankowego Spółki, Bank występuje w imieniu Spółki (na podstawie udzielonego mu przez Spółkę upoważnienia) do polskiego banku prowadzącego jej rachunek bankowy z odpowiednim zleceniem przelewu.

W związku z transferami środków finansowych z rachunku oraz na rachunek bankowy Spółki, dokonywanymi na podstawie Umowy, naliczane są odsetki, które stanowią odpowiednio należności lub zobowiązania Spółki. Odsetki otrzymywane oraz płacone przez Spółkę w związku z Umową naliczane są przez P.. Wysokość stopy oprocentowania została określona w Umowie.

Wynagrodzenie na rzecz Banku z tytułu świadczonych przez niego usług płatne jest wyłącznie przez P.. Spółka nie ponosi żadnych płatności, oprócz odsetek na rzecz P. z tytułu otrzymanych przez nią środków finansowych.

Wnioskodawca nie prowadzi w sposób zorganizowany działalności finansowej. Także rodzaj oraz specyfika prowadzonej przez niego działalności gospodarczej nie wymagają od niego świadczenia usług finansowych. Wyłącznym powodem zawarcia Umowy przez Spółkę jest chęć zabezpieczenia przez nią swojej pozycji finansowej oraz konieczność zarządzania płynnością finansową w ramach grupy kapitałowej.

W związku z wykonywaniem Umowy Spółka zasadniczo nie angażuje żadnych zasobów personalnych. Wszystkie czynności, oprócz tych leżących po stronie Banku, związane z realizacją Umowy jak np. prowadzenie rachunku skonsolidowanego, monitorowanie stanu należności i zobowiązań uczestników cash poolingu, naliczanie odsetek, wykonuje P. jako lider cash poolingu. Rola Spółki jako uczestnika cash poolingu sprowadza się jedynie do udzielenia Bankowi odpowiednich upoważnień do monitorowania oraz dysponowania jej rachunkiem bankowym.

Odsetki otrzymane przez Spółkę na podstawie Umowy w całym 2018 roku stanowiły 0,32% całkowitego rocznego obrotu Spółki za 2018 rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę przedstawiony w niniejszym wniosku stan faktyczny, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zawarcie przez niego Umowy i uczestnictwo w strukturze cash poolingu nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT?
W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, tj. uznania, że uczestnictwo przez Wnioskodawcę w strukturze cash poolingu nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, czy Wnioskodawca przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego do odliczenia ma obowiązek stosowania proporcji (tzw. preproporcji), o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT?
W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, tj. uznania, że uczestnictwo przez Wnioskodawcę w strukturze cash poolingu stanowi odpłatne świadczenie usług finansowych zwolnionych z VAT, czy Wnioskodawca przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego do odliczenia ma obowiązek stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT?
W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, tj. uznania, że uczestnictwo przez Wnioskodawcę w strukturze cash poolingu stanowi odpłatne świadczenie usług finansowych zwolnionych z VAT, czy Wnioskodawca ma obowiązek wykazywania tych usług zwolnionych w deklaracji VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytanie 1

Zdaniem Wnioskodawcy zawarcie przez niego Umowy i uczestnictwo w strukturze cash poolingu nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Usługę zatem co do zasady stanowi każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania.

Natomiast świadczenie usług jest dokonywane odpłatnie tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi faktyczne odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy. Ma to miejsce, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za możliwą do wyodrębnienia usługę świadczoną w ramach takiego stosunku prawnego.

Odnosząc się do zaistniałego stanu faktycznego należy wskazać, że Umowa zawarta przez Wnioskodawcę stanowi odmianę cash poolingu. Cash pooling to system wspólnego zarządzania płynnością finansową, który jest stosowany przez przedsiębiorców tworzących grupę kapitałową lub powiązanych w inny sposób. Polega on na koncentrowaniu środków pieniężnych z jednostkowych rachunków poszczególnych podmiotów na wspólnym rachunku grupy i zarządzaniu zgromadzoną w ten sposób kwotą, przy wykorzystaniu korzyści skali pozwala to na kompensowanie przejściowych nadwyżek, wykazywanych przez jedne z podmiotów, z przejściowymi niedoborami zaistniałymi u innych podmiotów. Dzięki temu dochodzi do minimalizowania kosztów kredytowania działalności podmiotów z grupy, poprzez kredytowanie się przy wykorzystaniu środków własnych grupy.

Uczestnikami grupy działającej w ramach cash poolingu są podmioty, które w danej chwili posiadają nadwyżkę środków pieniężnych na rachunku bankowym, podmioty, które mają ich niedobór na rachunku bankowym, oraz podmiot koordynujący działanie grupy, zarządzający jej płynnością finansową, zwany liderem. Umowa cash poolingu jest oferowana przez bank, który zasadniczo nie jest podmiotem powiązanym z żadnym z uczestników systemu.

Z uwagi na cechy charakterystyczne systemu cash poolingu należy uznać, że w związku z zawarciem Umowy w roli usługodawcy występuje Bank, za pośrednictwem którego świadczona jest kompleksowa usługa cash poolingu. To Bank bowiem organizuje operacje konsolidacji środków pieniężnych podmiotów uczestniczących w strukturze cash poolingu. Bank, jako jedyny podmiot systemu, działa w sposób zawodowy i w celach zarobkowych, pobierając wynagrodzenie od P..

Pozostali uczestnicy systemu, w tym Wnioskodawca, są usługobiorcami usługi świadczonej przez Bank. Czynności obejmujące rachunek bankowy Wnioskodawcy stanowią jedynie techniczne elementy pomocnicze, konieczne dla efektywnego wykonywania usługi przez Bank.

W przypadku kompleksowej usługi jaką jest cash pooling nie jest właściwe sztuczne dzielenie poszczególnych czynności i rozpatrywanie ich w sposób odrębny dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Nie są to bowiem niezależne od siebie świadczenia. Zawarcie Umowy z perspektywy Wnioskodawcy podyktowane było wyłącznie potrzebą zabezpieczenia swojej płynności finansowej. Celem Spółki nie było natomiast świadczenie usług finansowych, w szczególności zaś usług udzielania pożyczek pieniężnych. W ramach Umowy Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapewnienia lub udostępnienia któremukolwiek z uczestników sytemu określonej kwoty pieniężnej. Transfery środków pieniężnych z rachunku i na rachunek bankowy Spółki następują jedynie w związku z występującymi nadwyżkami i niedoborami kapitału, których zarządzaniem zajmuje się Bank. Sama rola Spółki jest tutaj bierna i ogranicza się jedynie do udzielenia Bankowi odpowiednich upoważnień do monitorowania oraz dysponowania jej rachunkiem bankowym.

W konsekwencji należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Spółkę, jako uczestnika cash poolingu, umożliwiające Bankowi dokonywanie odpowiednich transferów środków finansowych w ramach struktury cash poolingu, nie stanowią odrębnego świadczenia usług przez Spółkę, lecz jedynie elementy pomocnicze, konieczne dla efektywnego wyświadczenia przez Bank usługi kompleksowego zarządzania płynnością finansową. Tym samym czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy pozostają poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Pogląd ten potwierdzają także interpretacje indywidualne organów podatkowych, przykładowo: interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 stycznia 2019 r. o sygn. 0115-KDIT1-1.4012.827.2018.1.KM, z 21 grudnia 2018 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.761.2018.2.SM oraz z 4 grudnia 2018 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.769.2018.1.AJB.

Pytanie 2

W przypadku uznania, że uczestnictwo przez Wnioskodawcę w strukturze cash poolingu nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, Wnioskodawca uważa, że przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego do odliczenia nie ma on obowiązku stosowania proporcji (tzw. preproporcji), o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

W myśl art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym sposobem określenia proporcji.

Jak wynika z powyższego przepisu zagadnienie preproporcji może dotyczyć wyłącznie tych podatników, którzy oprócz prowadzonej działalności gospodarczej wykonują także działalność inną niż działalność gospodarcza i którzy dokonują zakupów towarów i usług wykorzystywanych jednocześnie w obu tych typach działalności. Preproporcja ma zastosowanie wyłącznie do towarów i usług nabytych przez podatnika, które są wykorzystywane przez niego jednocześnie do działalności gospodarczej oraz do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy nie istnieje możliwość przypisania ich w całości do działalności gospodarczej podatnika.

Mając na uwadze to, że celem stosowania przepisów o preproporcji jest określenie części podatku naliczonego, który może podlegać odliczeniu w odpowiedniej proporcji pomiędzy działalnością gospodarczą i celami innymi niż działalność gospodarcza, szczególnego znaczenia nabiera pojęcie działalności gospodarczej. Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem wyjątków wymienionych w art. 15 ust. 3 i 3a ustawy o VAT, i obejmuje ono wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. W szczególności, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei przez cele inne niż działalność gospodarcza rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Przykładowo będzie to zatem działalność podmiotu w charakterze organu władzy publicznej czy też nieodpłatna działalność statutowa. Z założenia więc preproporcja dotyczy jedynie specyficznej grupy podatników, takich jak organy władzy publicznej, fundacje, stowarzyszenia itp., którzy oprócz działalności gospodarczej prowadzą także działalność o innym, niegospodarczym charakterze.

Dodatkowo należy podkreślić, że art. 86 ust. 2a ustawy o VAT nie odnosi się do sposobu opodatkowania czynności jakie wykonuje podatnik, a więc do tego czy czynności te podlegają, czy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Bez wpływu na preproporcję pozostają zatem takie świadczenia czy też czynności, które same w sobie nie podlegają opodatkowaniu (są poza zakresem VAT), ale są związane z działalnością gospodarczą podatnika, stanowiąc jej efekt, konsekwencję lub nieodzowny element. Wśród takich świadczeń można wymienić przykładowo otrzymywanie przez podatnika kar umownych lub odszkodowań wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej albo odsetek z tytułu nieterminowych płatności. Podstawowe znaczenie ma zatem źródło przychodów uzyskiwanych przez podatnika, a nie to czy stanowią one obrót z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą bowiem wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. Niejako towarzyszą one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą.

Odnosząc powyższe do zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca uważa, że przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego do odliczenia nie ma on obowiązku stosowania proporcji (tzw. preproporcji), o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca działa w formie spółki prawa handlowego, która z założenia nie funkcjonuje w sferze innej niż działalność gospodarcza, tj. nie wykonuje czynności i nie uzyskuje przychodów innych niż takie, które wykazują bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jednocześnie uczestnictwo Wnioskodawcy w systemie cash poolingu stanowi czynność, która towarzyszy działalności gospodarczej i nie stanowi obok niej odrębnego przedmiotu działalności Spółki, a odsetki otrzymywane w ramach systemu cash poolingu mieszczą się w sferze działalności gospodarczej Spółki. Trzeba bowiem zauważyć, że przedmiotem usługi cash poolingu świadczonej przez Bank są środki finansowe generowane oraz wykorzystywane przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Uczestnictwo w systemie cash poolingu stanowi więc dla Spółki z jednej strony formę lokacji posiadanych przez nią nadwyżek finansowych, z drugiej zaś formę zabezpieczenia jej płynności na wypadek niedoboru środków finansowych. Oba te motywy są w pełni racjonalne, uzasadnione i konieczne z perspektywy Spółki jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

W odniesieniu do cash poolingu powyższe stanowisko potwierdzają także interpretacje indywidualne organów podatkowych powołane wcześniej w przypadku pytania nr 1.

Pytanie 3

W przypadku uznania, że uczestnictwo przez Wnioskodawcę w strukturze cash poolingu stanowi odpłatne świadczenie usług finansowych zwolnionych z VAT, Wnioskodawca uważa, że przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego do odliczenia nie ma on obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli natomiast nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Proporcję tę ustala się na podstawie wzoru opisanego w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z panującym stanowiskiem w proporcji uwzględnia się także czynności stanowiące tzw. eksport usług, a więc usługi w przypadku których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium kraju. Jeżeli eksport usług stanowią usługi zwolnione z VAT, które nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego, uwzględnia się je tylko w mianowniku proporcji.

W związku z tym, że usługi zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego, co do zasady świadczenie tego rodzaju usług przez podatnika nakłada na niego obowiązek stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. W wyniku jej zastosowania ograniczeniu ulega prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, których sposób wykorzystania ma charakter mieszany, tzn. takich które są wykorzystywane przez podatnika zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych (dających prawo do odliczenia podatku naliczonego), jak i zwolnionych z opodatkowania (nie dających prawa do odliczenia podatku naliczonego).

Od powyższej zasady istnieje jednak wyjątek przewidziany w art. 90 ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT. Wedle tego przepisu, do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy. Tym samym usługi zwolnione z VAT wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT nie podlegają uwzględnieniu w ramach proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, pod warunkiem, że mają one charakter pomocniczy.

Pomocniczy charakter transakcji finansowych nie został zdefiniowany w ustawie o VAT, należy go jednak oceniać na podstawie kryteriów wypracowanych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. W wyroku z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie C-378/15 (Mercedes Benz Italia SpA) Trybunał wyjaśnił, że:

„(...) chociaż wielkość przychodów pochodzących z transakcji finansowych objętych zakresem szóstej dyrektywy może stanowić wskazówkę, iż transakcje te nie powinny być uważane za okazjonalne w rozumieniu art. 19 ust. 2 tej dyrektywy, to okoliczność, że owe transakcje generują przychody większe od pochodzących z działalności określonej jako działalność główna, sama w sobie nie wystarcza, by wykluczyć zakwalifikowanie ich jako »transakcji okazjonalnych« w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., EDM, C-77/01, EU:C:2004:243, pkt 77).

Ponadto z orzecznictwa Trybunału wynika, że działalność gospodarczą należy zaklasyfikować jako »okazjonalną« w rozumieniu art. 19 ust. 2 szóstej dyrektywy, jeżeli nie stanowi ona bezpośredniego, trwałego i koniecznego przedłużenia opodatkowanej działalności przedsiębiorstwa oraz nie oznacza ona znacznego wykorzystywania towarów i usług, od których należny jest podatek VAT (zob. podobnie wyroki: z dnia 11 lipca 1996 r., Regie dauphinoise, C-306/94, EU:C:1996:290, pkt 22; z dnia 29 kwietnia 2004 r., EDM, C-77/01, EU:C:2004:243, pkt 76; z dnia 29 października 2009 r., NCC Construction Danmark, C-174/08, EU:C:2009:669, pkt 31).

W związku z tym należy stwierdzić, że struktura wielkości obrotu podatnika stanowi element mający znaczenie dla ustalenia, czy transakcje należy uznać za »okazjonalne« w rozumieniu art. 19 ust. 2 zdanie drugie szóstej dyrektywy, jednak należy również uwzględnić w tym celu stosunek tych transakcji do opodatkowanej działalności tego podatnika i w odpowiednim przypadku, wykorzystanie przez te transakcje towarów i usług, od których jest naliczany podatek VAT”.

Tym samym, w świetle przytoczonego orzeczenia Trybunału, przez transakcje pomocnicze należy rozumieć takie czynności, które nie są czynnościami typowymi dla działalności gospodarczej podatnika, nie stanowią bezpośredniego, trwałego i koniecznego przedłużenia opodatkowanej działalności podatnika, nie prowadzą do znacznego wykorzystania zasobów (aktywów) podatnika oraz nie generują obrotów, których wielkość byłaby istotna w stosunku do całkowitego obrotu podatnika. Przy czym decydujące nie powinno być tylko jedno z wymienionych kryteriów, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi o to, aby transakcje finansowe, które mają charakter pomocniczy nie zniekształcały obrazu i istoty działalności podatnika, rzutując negatywnie na zakres jego prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przypadku Wnioskodawcy usługi finansowe świadczone w ramach Umowy, wynikające z udziału przez niego w strukturze cash poolingu, mają niewątpliwie charakter transakcji pomocniczych. W pierwszej kolejności należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawca nie prowadzi w sposób zorganizowany działalności finansowej, a charakter prowadzonej przez niego działalności gospodarczej nie wymaga od niego świadczenia usług finansowych. Po drugie, Wnioskodawca nie angażuje w wykonywanie Umowy żadnych istotnych zasobów, gdyż wszystkie czynności związane z realizacją Umowy wykonuje Bank oraz P. jako lider cash poolingu. Po trzecie wreszcie, obroty uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy z tytułu odsetek stanowiły zaledwie 0,32% całkowitego rocznego obrotu Spółki za 2018 rok.

W związku z powyższym, ponieważ świadczone przez Wnioskodawcę usługi finansowe mają charakter pomocniczy, przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego do odliczenia nie ma on obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Pytanie 4

W przypadku uznania, że uczestnictwo przez Wnioskodawcę w strukturze cash poolingu stanowi odpłatne świadczenie usług finansowych zwolnionych z VAT, Wnioskodawca uważa, że nie ma on obowiązku wykazywania tych usług zwolnionych w deklaracji VAT.

W razie uznania, że Spółka w związku z uczestnictwem w strukturze cash poolingu świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu ustawy o VAT, usługi te należałoby zakwalifikować jako usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, które podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. W przypadku tego rodzaju usług miejsce świadczenia ustala się na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W niniejszym przypadku odbiorcą usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest P., gdyż to P. w ramach Umowy Spółka przekazuje środki pieniężne w zamian za co otrzymuje odsetki. W związku z tym, ponieważ P. jest podatnikiem oraz posiada siedzibę działalności gospodarczej w Holandii, należy uznać, że świadczone przez Spółkę usługi byłyby opodatkowane w Holandii, a więc poza terytorium kraju.

Jednocześnie, zgodnie ze wzorem VAT-7 (19) deklaracji dla podatku od towarów i usług, w pozycjach 11 i 12 deklaracji wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w tym świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o WNT. Jednakże stosownie do objaśnień do deklaracji dla podatku od towarów i usług zamieszczonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 18 kwietnia 2018 roku w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 856 ze zm.):

„W poz. 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych.

W poz. 12 wykazuje się świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

W świetle powyższych objaśnień, ponieważ usługi świadczone przez Spółkę stanowią usługi zwolnione z opodatkowania, które nie dają w Polsce prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie wykazuje się ich w pozycjach 11 i 12 deklaracji dla podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonywanie tego świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca jest polskim podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej, której częścią jest m.in. holenderska spółka. A. świadczy usługi rezerwacji zakwaterowania online oraz jest właścicielem i zarządza stroną internetową. A. jest wspierana przez lokalne firmy działające na całym świecie. W Polsce rolę firmy wspierającej pełni Wnioskodawca, który świadczy szereg usług pomocniczych, takich jak np. usługi bieżącego zarządzania bazą noclegową, usługi związane z tłumaczeniami, usługi administracyjne itp.

Przedmiotem Umowy jest koncentracja środków finansowych należących do Spółki na rachunku skonsolidowanym prowadzonym przez P. jako pool lidera. Umowa podlega prawu obowiązującemu w Holandii. Do obsługi procesu konsolidacji środków pieniężnych na rachunku P. strony Umowy wybrały bank, z którym P. jako lider cash poolingu posiada zawartą umowę o zarządzanie płynnością finansową.

Odsetki otrzymane przez Spółkę na podstawie Umowy w całym 2018 roku stanowiły 0,32% całkowitego rocznego obrotu Spółki za 2018 rok.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania czynności uczestnictwa w strukturze cash-poolingu.

Umowa „cash poolingu” jest formą efektywnego zarządzania środkami finansowymi, stosowaną przez podmioty należące do jednej grupy kapitałowej lub podmioty powiązane ekonomicznie w jakikolwiek inny sposób. Sprowadza się ona do koncentrowania środków pieniężnych z jednostkowych rachunków poszczególnych podmiotów na wspólnym rachunku grupy i zarządzaniu zgromadzoną w ten sposób kwotą przy wykorzystaniu korzyści skali. Pozwala to na kompensowanie przejściowych nadwyżek, wykazywanych przez jedne z podmiotów, z przejściowymi niedoborami zaistniałymi u innych podmiotów. Dzięki temu dochodzi do minimalizowania kosztów kredytowania działalności podmiotów z grupy, poprzez kredytowanie się przy wykorzystaniu środków własnych grupy.

Należy wskazać, że polskie przepisy podatkowe nie regulują zasad opodatkowania umowy cash poolingu. Występująca w obrocie prawnym jako umowa nienazwana umowa cash poolingu porównywana jest często z umową pożyczki. Chociaż jednak umowa ta do pewnego stopnia przypomina w swym charakterze uregulowaną w polskim prawie umowę pożyczki, to nie wyczerpuje istotnych jej znamion. Nie dochodzi w tym przypadku do zawarcia umowy pożyczki, ponieważ brak jest zobowiązania do przeniesienia określonej ilości pieniędzy na określony w umowie podmiot. Uczestnik tego typu systemu nie wie, czy jego środki zostaną wykorzystane, w jakiej wysokości i przez którego uczestnika. Tym samym, nie jest skonkretyzowana druga strona transakcji, jak też jej przedmiot, ponieważ źródłem, z którego zostanie zasilony rachunek o saldzie debetowym, jest rachunek zbiorczy, na którym gromadzone są wolne środki wszystkich posiadających je uczestników cash poolingu.

Jak już wcześniej wskazano czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za opłatę, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

W przedstawionym we wniosku mechanizmie funkcjonowania cash-poolingu wszystkie czynności wchodzące w skład kompleksowej usługi zarządzania płynnością finansową, co jednoznacznie wynika opisu stanu faktycznego, są wykonywane przez Bank w zamian za wynagrodzenie pobierane od P. – lidera.

Natomiast czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, jako uczestnika opisanej Struktury, polegające na udostępnieniu rachunku bankowego i umożliwiające Bankowi dokonywanie odpowiednich operacji związanych z wykonywaniem Umowy cash-poolingu, nie stanowią odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, lecz jedynie czynności pomocnicze, konieczne dla efektywnego wyświadczenia przez Bank usługi kompleksowego zarządzania płynnością finansową.

Zatem, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jako uczestnik na podstawie opisanej umowy, będzie wyłącznie nabywcą usług świadczonych przez Bank polegających na dokonywaniu odpowiednich transferów środków finansowych w ramach struktury cash-pooling, tym samym uczestnictwo to nie stanowi (odpłatnego) świadczenia przez Wnioskodawcę usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku należy uznać za prawidłowe.

Ad 2

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii stwierdzenia, czy w związku z uczestnictwem w Systemie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do ustalenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej według „sposobu ustalenia proporcji”, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy – w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Zgodnie z art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

W myśl art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W tym miejscu podkreślić należy, że powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że uczestnictwo Wnioskodawcy w systemie cash poolingu stanowi czynność, która towarzyszy działalności gospodarczej i nie stanowi obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika, a płatności otrzymywane w ramach systemu cash poolingu mieszczą się w sferze działalności gospodarczej podatnika wskazanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, mając na względzie okoliczności wskazane we wniosku stwierdzić należy, że w związku z uczestnictwem Wnioskodawcy w strukturze cash-poolingu, nie jest On zobowiązany do ustalenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej według „sposobu ustalenia proporcji”, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało ocenić jako prawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że nie udziela się odpowiedzi na pytania nr 3 i 4, gdyż Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania uczestnictwa w strukturze cash-poolingu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, czyli uznania stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin