Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.240.2019.2.KOM
z 25 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2019 r. (data wpływu 30 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2019 r. (data wpływu 17 czerwca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 5 czerwca 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.240.2019.1.KOM (skutecznie doręczone dnia 7 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakup udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakup udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 czerwca 2019 r. (data wpływu 17 czerwca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna [dalej: Wnioskodawca lub Spółka] została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym 31 stycznia 2019 r. Zgodnie z danym ujawnionymi w KRS przeważającym elementem planowanej działalności Spółki będzie zakup i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna [dalej: A.] jest właścicielem nieruchomości gruntowych:

1. o numerze 365, objętej księgą wieczystą [Nieruchomość 1];
   
2. o numerze 180/68, objętej księgą wieczystą [Nieruchomość 2].

Spółka oraz A. są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dla obydwu Nieruchomości został uzyskany wypis z rejestru gruntów oraz wyrys mapy ewidencyjnej [Wypis z rejestru gruntów]. W Wypisie z rejestru gruntów, Nieruchomość 1 została sklasyfikowana jako grunt Bp, tj. zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy, oznaczone symbolem - Bp. Z kolei, Nieruchomość 2 została sklasyfikowana jako grunt Ti, tj. inne tereny komunikacyjne (Zgodnie z § 68 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, Dz. U. 2001 nr 38 poz. 454.).

Dla obydwu Nieruchomości został również ustalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty uchwałą Rady Miejskiej z 29 grudnia 2014 r., w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta położonej w rejonie ulic: … [Plan].

Nieruchomości oznaczone są w Planie symbolem 10.5.U. Zgodnie z Planem, przeznaczeniem podstawowym dla Nieruchomości są tereny zabudowy usługowej wraz z zagospodarowaniem oraz parking kubaturowy podziemny (§ 20 ust. 2 pkt 1 lit. a i c Planu). Z kolei, przeznaczeniem uzupełniającym jest zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna (§ 20 ust. 2 pkt 2 Planu).

Na Nieruchomościach znajdują się dwie jednotorowe elektroenergetyczne linie napowietrzne 110 kV wraz ze słupem, stanowiące własność Przedsiębiorstwa.

Na Nieruchomościach planowana jest inwestycja w postaci pięciu budynków (budynki B1, B2, B3, B4 i B5). Aktualnie, A. uzyskała pozwolenie na budowę, jednak na Nieruchomościach nie są prowadzone żadne prace budowlane. W stosunku do budynków B1 i B2 A będzie występować o zamienne pozwolenie na budowę. A. prowadzi również prace nad podziałem geodezyjnym Nieruchomości. Ponadto, w najbliższych miesiącach A. planuje rozpoczęcie procedur przetargowych związanych z wyborem generalnego wykonawcy inwestycji.

W ramach podziału geodezyjnego Nieruchomości nr 1 i 2 zostaną wyodrębnione następujące działki:

• działki (X3+X4), (X5+X6) na których staną budynki B1, B2 i B3 [obszar zagospodarowania],
  

• działki X1 i X2 przeznaczone pod budowę drogi [obszar drogowy],
  

• działki Y3 i Y4, na których w dalszej przyszłości planowane są budynki B4 i B5 [obszar inwestycyjny].
  

Działki X5, X6, X1 i Y3 zostaną geodezyjnie wyodrębnione w ramach Nieruchomości nr 1, natomiast działki X3, X4, X2 i Y4 na Nieruchomości nr 2.

Szczegółowy rozkład położenia poszczególnych działek z obszaru zagospodarowania, obszaru (drogowego i obszaru inwestycyjnego został zaprezentowany na mapie stanowiącej załącznik do niniejszego wniosku).

Spółka planuje zakup udziałów w prawie własności działek położonych na obszarze zagospodarowania i obszarze drogowym od A., przy czym analogiczne transakcje dotyczące udziałów w prawie własności tych działek zostaną przeprowadzone także z dwoma innymi podmiotami powiązanymi [Spółka i pozostali nabywcy dalej określania są jako Nabywcy].

Działki z obszaru inwestycyjnego pozostaną natomiast własnością A.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że A. (Sprzedający) jest czynnym podatnikiem VAT. A nabyła Nieruchomości 1 i 2 od Miasta w dniu 22 grudnia 2016 r. Nabycie to było udokumentowane fakturą VAT (wartość netto 85.200.000,00 PLN, podatek VAT 19.596.000,00 PLN).

A. w związku z zakupem Nieruchomości 1 i 2 miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego VAT. Podatek naliczony został zwrócony przez urząd skarbowy.

A. nabyła Nieruchomości 1 i 2 z zamiarem wykorzystywania do działalności opodatkowanej VAT (wynajem/sprzedaż). Aktualnie część Nieruchomości 1 i 2 jest zajęta pod parking oraz billboardy reklamowe (w związku z tymi usługami naliczany jest podatek VAT).

Nieruchomości 1 i 2 nie są wykorzystywane do działalności zwolnionej.

W przyszłości planowana jest sprzedaż udziałów we współwłasności Nieruchomości 1 i 2 ze stawką 23% na rzecz SKA.

Wnioskodawca (SKA) ma zamiar wykorzystywać nabyte Nieruchomości nr 1 i 2 (tj. udziały w ich współwłasności) do działalności opodatkowanej VAT (wynajem lub sprzedaż budynków wzniesionych na ww. nieruchomościach).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT).

Spółce nie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyby nabycie udziałów we współwłasności nieruchomości gruntowej nie podlegało opodatkowaniu VAT bądź było zwolnione z VAT.

Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia ponieważ:

• transakcję sprzedaży udziałów w współwłasności nieruchomości gruntowej dla celów VAT należy klasyfikować jako dostawę towarów,
  

• sprzedaż udziałów w współwłasności nieruchomości gruntowej stanowi dostawę gruntów niezabudowanych o charakterze budowlanym (stawka VAT 23%),
  

• sprzedaż udziałów w współwłasności nieruchomości gruntowej nie stanowi zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części [ZCP].
  
  
  

Sprzedaż udziałów w współwłasności nieruchomości gruntowej jako dostawa towarów

W świetle ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Definicję towaru dla celów VAT spełniają zatem niewątpliwie budynki oraz grunty. Przepisy ustawy o VAT nie wymieniają natomiast współwłasności nieruchomości (budynkowej lub gruntowej) jako towaru.

Polski ustawodawca nie skorzystał z opcji przewidzianej w art. 15 ust. 2 Dyrektywy Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r, w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz, UE L Nr 347 ze zm. – dalej: Dyrektywa VAT], który umożliwiał Państwom Członkowskim uznanie za dostawę towarów udziałów lub innych tytułów będących odpowiednikiem udziałów, dającym ich posiadaczowi (w sensie formalnym lub faktycznym) prawo własności lub posiadania nieruchomości lub ich części oraz określonych praw ustanowionych na nieruchomościach, a także praw rzeczowych dających posiadaczowi prawo do używania nieruchomości.

W ramach art. 7 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o VAT za dostawę towarów zostały uznane m.in. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.

Analiza powyższych regulacji mogłaby prowadzić do wniosku, że zbycie udziału we współwłasności nieruchomości należałoby klasyfikować jako świadczenie usług. Należy jednak zwrócić uwagę, że przeniesienie udziału we współwłasności nieruchomości prowadzi w istocie do takiego samego skutku jak przeniesienie własności takiej nieruchomości (podobnie W. Nykiel i M. Sęk Zbycie udziału we współwłasności nieruchomości - dostawa towarów czy świadczenie usług?, Przegląd Podatkowy nr 3 i 4/2011).

Zgodnie z fundamentalnymi zasadami wykładni przepisów ustawy o VAT pod uwagę należy brać przede wszystkim kontekst ekonomiczny transakcji. Mając powyższe na uwadze, sprzedaż udziału w nieruchomości powinna być klasyfikowana jako dostawa towarów. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w uchwale siedmiu sędziów NSA z 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 2/11.

Sprzedaż udziałów we współwłasności nieruchomości gruntowej jako grunty zabudowane/niezabudowane.

W celu określenia statusu gruntów wchodzących w skład działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego, należy w pierwszej kolejności odwołać się do przepisów Kodeksu cywilnego, w szczególności do przepisów dotyczących urządzeń będących własnością przedsiębiorstwa przesyłowego.

Art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, Dz. U. 1964 nr 16 poz. 93 - dalej: Kodeks cywilny lub k.c.) wskazuje, że urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa (zgodnie z art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego - art. 47 § 2 ustawy Kodeks cywilny).

Jakikolwiek obrót działkami z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego nie będzie miał więc wpływu na własność linii energetycznych (wraz z infrastrukturą towarzyszącą) należących do Przedsiębiorstwa.

A zatem, dwie jednotorowe elektroenergetyczne linie napowietrzne 110 kV wraz ze słupem, stanowiące własność Przedsiębiorstwa, pomimo, że przebiegają przez działki z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego, stanowią własność przedsiębiorstwa energetycznego.

Oznacza to, że linie elektroenergetyczne wraz ze słupem nie mogą być przedmiotem planowanej transakcji sprzedaży udziałów w działkach z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego. Ponadto, ich obecność na działkach z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego nie ma wpływu na konsekwencje podatkowe VAT planowanej transakcji.

Potwierdzeniem powyższego może być m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 listopada 2015 r., nr IBPP3/4512-671/15/MN, jak również interpretacja indywidualna z 1 lutego 2011 r., nr IBPP1/443-997/10/MS.

Konsekwencje sprzedaży udziałów w działkach z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego na gruncie VAT powinny być zatem oceniane biorąc pod uwagę regulacje odnoszące się do gruntów niezabudowanych.

Opodatkowanie VAT dostawy gruntów niezabudowanych

W przypadku gruntów niezabudowanych podstawowe znaczenie ma art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. W konsekwencji, zasady opodatkowania VAT zbycia nieruchomości niezabudowanej zależą przede wszystkim od tego, czy przedmiotem dostawy jest teren budowlany czy też teren inny niż budowlany.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, niebędących terenami budowlanymi, są zwolnione z podatku VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zasadą jest, stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Dz. U. 2003 nr 80 poz. 717 z późn. zm.), że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Z powyższej analizy wynika, że z perspektywy VAT w celu określenia, czy dany grunt jest terenem budowlanym istotne będą w pierwszej kolejności postanowienia miejscowego Planu zagospodarowania przestrzennego, a w dalszej kolejności - decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy.

Nie będzie natomiast podstawą do kwalifikacji VAT gruntu wypis z rejestru gruntów (powyższe związane jest ze zmianą definicji terenów budowlanych w ustawie o VAT. Przed 1 kwietnia 2013 r. o przeznaczeniu nieruchomości, dla której w dacie sprzedaży nie było obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, decydujący był wypis z ewidencji gruntów i budynków).

Działki z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego zlokalizowane są na obszarze, dla którego Plan dopuszcza zabudowę. Zgodnie z Planem, przeznaczeniem podstawowym dla Nieruchomości oznaczonych symbolem 10.5.U to tereny zabudowy usługowej wraz z zagospodarowaniem oraz parking kubaturowy podziemny. Z kolei, przeznaczeniem uzupełniającym jest zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna.

Mając na uwadze powyższe, działki z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego stanowić będą tereny budowlane, stosownie do treści przepisu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT (interpretacja ogólna Ministra Finansów z 14 czerwca 2013 r., nr PT10/033/12/207/WLI/13/RD58639 oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen zgodnie z którym, teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”).

Zatem sprzedaż udziałów w działkach z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego nie będzie korzystała ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Sprzedaż udziałów w działkach z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki 23%.

Możliwość klasyfikacji transakcji jako zbycia ZCP w świetle ustawy o VAT oraz objaśnień MF

Zgodnie z ustawą o VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania (art. 2 pkt 27e ustawy o VAT).

Biorąc pod uwagę powyższą definicję jest oczywiste, iż udział w nieruchomości niezabudowanej nie spełnia powyższej definicji chociażby z uwagi na to, iż jako taki nigdy nie może stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego jakiekolwiek zadania gospodarcze.

Udziały te również nie spełniają żadnej z przesłanek odpowiedniego wydzielenia ani na podstawie organizacyjnej ani też finansowej.

Ustawową definicję ZCP w odniesieniu do transakcji nieruchomościowych należy rozpatrywać w kontekście objaśnień Ministra Finansów z 11 grudnia 2018 r. w sprawie konsekwencji podatkowych w podatku od towarów i usług nabywania tzw. nieruchomości komercyjnych [Objaśnienia MF].

Zgodnie z Objaśnieniami MF, aby sprzedaż nieruchomości mogła być klasyfikowana jako ZCP konieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• faktyczna możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji, oraz
  

• zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji.
  
  
  

Głównym czynnikiem wskazywanym w Objaśnieniach MF w zakresie możliwości stwierdzenia, czy przedmiot transakcji należy uznać za ZCP jest ocena, czy przenoszony zespół składników majątkowych zawiera elementy pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej realizowanej uprzednio przez zbywcę bez konieczności:

• angażowania przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub
  

• podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych (np. zawarcia określonych umów) niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki.
  
  

W celu ustalenia, czy przenoszony na nabywcę zespół składników umożliwia kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę należy zweryfikować, czy oprócz przeniesienia standardowych elementów (tj. typowych dla transakcji nieruchomościowych opodatkowanych VAT takich jak np. grunt, budynek, budowle, infrastruktura techniczna, przynależności, prawa i obowiązki z umów najmu), na nabywcę przenoszone są również wszystkie poniżej wskazane elementy:

1. prawa i obowiązki z umów, na podstawie których udzielono zbywcy finansowania dłużnego na realizację, nabycie modernizację, adaptację lub przebudowę przenoszonej nieruchomości, o ile zbywca korzystał z takiego finansowania i jest stroną takich umów,
   
2. umowy o zarządzanie nieruchomością,
   
3. umowy o zarządzanie aktywami,
   
4. należności o charakterze pieniężnym związane z przenoszonym majątkiem,
   
5. umowy o pracę z osobami, które dokonują czynności istotnych z punktu widzenia zagospodarowania Nieruchomości.
   
   

Należy jednak podkreślić, że przy ocenie, czy zespół składników majątkowych zawiera składniki pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej nie w każdym przypadku konieczne jest przeniesienie wszystkich elementów wchodzących w skład standardowych elementów typowych dla transakcji nieruchomościowych oraz tych wskazanych w lit. g pkt i- iv powyżej.

Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych, wystarczające jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej (potwierdza to m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 kwietnia 2018 r., sygn. I FSK 1204/16).

Jest oczywistym, iż samo przeniesienie udziałów w nieruchomości gruntowej nie pozwala na prowadzenie działalności deweloperskiej, gdyż samo posiadanie nieruchomości gruntowej (czy też udziału w niej) jest jedynie jednym z elementów (w dodatku nie kluczowym) tej działalności. W szczególności do prowadzenia tej działalności niezbędny jest know-how, zasoby finansowe (lub przynajmniej dostęp do tych zasobów), zasoby ludzkie, doświadczenie. Dopiero w przypadku gdyby te elementy zostały przeniesione (albo przynajmniej niektóre z nich) można by rozważać, czy doszło do przeniesienia ZCP.

Warto też podkreślić, iż objaśnienia MF mają służyć pomocy przy prawidłowej kwalifikacji VAT zbycia transakcji komercyjnych (centrów handlowych i biurowców), co do których istnieją wątpliwości czy tworzą ZCP.

Z kolei zdaniem MF nie jest zbyciem ZCP sprzedaż ukończonego projektu deweloperskiego przez dewelopera (np. skomercjalizowanego centrum handlowego). Skoro zatem w opinii Ministerstwa sprzedaż ukończonego projektu deweloperskiego nie jest sprzedażą ZCP, tym bardziej nim nie będzie sprzedaż nieruchomości niezabudowanej, na której dopiero powstanie inwestycja.

Reasumując, ani ustawa o VAT ani też Objaśnienia MF nie dają żadnych podstaw do zakwalifikowania planowanych transakcji jako sprzedaży ZCP.

Zważywszy zatem, że transakcje sprzedaży będą opodatkowane VAT według stawki 23%, Spółce w związku z transakcją powinno przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego - pod warunkiem wykorzystania nabytych udziałów w działkach z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego na potrzeby działalności opodatkowanej (realizacji inwestycji deweloperskiej i jej sprzedaży lub wybudowania budynków i ich wynajęcia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jednocześnie przepis art. 6 ustawy wskazuje na wyłączenie określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Termin „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Podkreślenia wymaga, że ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla badanej kwestii jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Przedsiębiorstwo, w rozumieniu powyższego przepisu, powinno więc łączyć mienie w funkcjonalnie zorganizowane przedsięwzięcie gospodarcze, a nie tylko stanowić zgromadzone niematerialne i materialne składniki stanowiące sobą przedsiębiorstwo w przedstawionym znaczeniu przedmiotowym. Organizacyjna i funkcjonalna istota przedsiębiorstwa kreuje powstanie samodzielnego podmiotu gospodarczego, zdolnego do funkcjonowania w obrocie na niezmienionych zasadach, pomimo jego zbycia.

Ponadto, przepis art. 55¹ Kodeksu cywilnego wskazuje, że przedsiębiorstwo jest „zespołem składników”. Pojęcie zespół (a nie zbiór) zakłada istnienie pewnego poziomu powiązań organizacyjnych pomiędzy składnikami przedsiębiorstwa.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

• istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania;
  

• zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
  

• składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
  

• zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
  

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Zatem, przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy czy też zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy uwzględnić należy następujące okoliczności:

• zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz
  

• faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.
  
  
  

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi przedsiębiorstwo lub ZCP.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Ze złożonego wniosku wynika, że A. (Sprzedający) jest czynnym podatnikiem VAT. Sprzedający nabył Nieruchomości 1 i 2 od Miasta w dniu 22 grudnia 2016 r. Nabycie to było udokumentowane fakturą VAT z wykazanym podatkiem w wysokości 19.596.000,00 PLN).

Sprzedający w przyszłości planuje sprzedaż udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego na rzecz Wnioskodawcy, który wykorzysta nabyty grunt niezabudowany do działalności opodatkowanej (sprzedaży lub wynajmu budynków, które powstaną na tym gruncie). Przedmiotem dostawy mają być wyłącznie udziały w nieruchomości niezabudowanej, co nie spełnia definicji ZCP zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy, chociażby z uwagi na to, iż jako taki udział nigdy nie może stanowić niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego jakiekolwiek zadania gospodarczego.

Zbywane udziały również nie spełniają żadnej z przesłanek odpowiedniego wydzielenia ani na podstawie organizacyjnej ani też finansowej.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy transakcja sprzedaży udziału w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego wraz z związanymi z nimi składnikami majątku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z wyżej wskazanych okoliczności sprawy wynika jednoznacznie, że w omawianej sprawie przedmiotem sprzedaży nie będzie ani przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny ani jego zorganizowana część, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy. Przedmiotem sprzedaży w niniejszych okolicznościach będzie wyłącznie udział w nieruchomości niezabudowanej.

Transakcja nie będzie obejmować składników majątkowych pozwalających na kontynuowanie działalności gospodarczej realizowanej uprzednio przez Sprzedającego bez konieczności angażowania przez Wnioskodawcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych (np. wybudowania budynków, zawarcia umów najmu) niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o przejęte składniki.

Zatem w okolicznościach przedstawionych we wniosku planowana dostawa udziału w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego nie będzie stanowiła transakcji wyłączonej z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Dostawa ta stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Dla dokonania właściwej interpretacji przedmiotowej sprawy istotne jest zatem ustalenie przedmiotu sprzedaży i czy działki, w których udziały będą przedmiotem sprzedaży, stanowią tereny budowlane w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem transakcji będą udziały w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego, na których znajdują się dwie jednotorowe elektroenergetyczne linie napowietrzne 110 kV wraz ze słupem, stanowiące własność Przedsiębiorstwa.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 48 powoływanej już wyżej ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

Zgodnie natomiast z art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Z powyższego przepisu wynika, że jeśli znajdujące się na działce części infrastruktury wodno-kanalizacyjnej, ciepłowniczej, telekomunikacyjnej i elektrycznej są przyłączone do przedsiębiorstw świadczących usługi wodociągowe, telekomunikacyjne oraz elektroenergetyczne, to stanowią one własność tych przedsiębiorstw.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że dwie jednotorowe elektroenergetyczne linie napowietrzne 110 kV wraz ze słupem nie stanowią części składowych działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego. Tym samym obecność powyższych naniesień nie wpływa na ustalenie opodatkowania analizowanej transakcji, a więc przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Z wniosku wynika, że niezabudowane działki gruntu z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego mają przeznaczenie podstawowe pod zabudowę usługową wraz z zagospodarowaniem oraz parking kubaturowy podziemny, a przeznaczeniem uzupełniającym jest zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna.

Zatem, ww. działki spełniają definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy, a więc ich dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego wyżej zwolnienia od podatku VAT, to przepisy dopuszczają również możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, przy spełnieniu łącznie obu warunków, o których mowa w tym przepisie.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy również nie będą spełnione, ponieważ wskazane działki nie są wykorzystywane przez Sprzedającego do działalności wyłącznie zwolnionej i Sprzedający miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego VAT przy ich nabyciu.

Skoro do omawianej transakcji zbycia udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, przedmiotowa transakcja będzie opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146aa pkt 1 ustawy, tj. 23%.

W odniesieniu do prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę udziałów w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W analizowanych okolicznościach transakcja będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jednocześnie nie będzie mieściła się w katalogu czynności niepodlegających przepisom ustawy o VAT określonym w art. 6 pkt 1 tej ustawy oraz w całości będzie opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%. Ponadto Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i ma zamiar wykorzystywać nabyte udziały w prawie własności działek z obszaru zagospodarowania i obszaru drogowego do działalności opodatkowanej VAT (wynajem lub sprzedaż budynków wzniesionych na ww. nieruchomościach). Zatem, Wnioskodawcy po nabyciu ww. udziałów i otrzymaniu prawidłowo wystawionej przez Sprzedającego (A) faktury dokumentującej ich faktyczne nabycie, będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego wnikającego z faktury dokumentującej przedmiotową dostawę.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.