2019.07.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.247.2019.2.KM
z 1 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2019 r. (data wpływu 15 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniach 10 i 26 czerwca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych, zarówno z działalnością statutową niepodlegającą opodatkowaniu, jak i opodatkowaną działalnością gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 10 i 26 czerwca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych, zarówno z działalnością statutową niepodlegającą opodatkowaniu, jak i opodatkowaną działalnością gospodarczą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcą jest Spółką wodną (zwaną także dalej Spółką) w myśl ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2268 ze zm.), zwaną dalej UPW. Jak wynika z art. 441 UPW Spółki wodne oraz związki wałowe są niepublicznymi formami organizacyjnymi, które nie działają w celu osiągnięcia zysku, zrzeszają osoby fizyczne lub prawne na zasadzie dobrowolności i mają na celu zaspokajanie wskazanych przepisami ustawy potrzeb w zakresie gospodarowania wodami. Spółki wodne, zapewniając zaspokojenie potrzeb zrzeszonych w nich osób w zakresie gospodarowania wodami, mogą podejmować prowadzenie działalności umożliwiającej osiągnięcie zysku netto, który przeznacza się wyłącznie na cele statutowe spółki wodnej. Spółki wodne mogą być tworzone w szczególności do wykonywania, utrzymywania oraz eksploatacji urządzeń, w tym urządzeń wodnych, służących do:

zapewnienia wody dla ludności, w tym uzdatniania i dostarczania wody;
ochrony wód przed zanieczyszczeniem, w tym odprowadzania i oczyszczania ścieków;
melioracji wodnych oraz prowadzenia racjonalnej gospodarki na zmeliorowanych gruntach;
ochrony przed powodzią;
odwadniania gruntów zabudowanych lub zurbanizowanych.

Jak nakazują stosowne zapisy UPW Wnioskodawca posiada Statut (uchwalony 26 lutego 2003 r.) zatwierdzony przez Starostę, jako organ nadzoru nad Spółką. Dodatkowo Spółka jest wpisana do Katastru Wodnego pod numerem R…… (dlatego nie jest wpisana do KRS).

Podstawowym źródłem finansowania działalności Wnioskodawcy są składki członków Spółki. Wysokość składki jest wyliczana, jako iloczyn ilości hektarów (odnoszonych korzyści z urządzeń melioracyjnych znajdujących się na nich) będących własnością członka Spółki, oraz ustalonej stawki za tenże 1 ha. Z tytułu opłacania składek członkowskich członkowie Spółki są uprawnieni do żądania od Spółki, aby dbała o cieki wodne, oraz obiekty wodne znajdujące się na gruntach danego członka Spółki. Jest to zresztą zgodne z istotą spółki wodnej, która dba w omawianym zakresie o interesy swoich członków. Składki są zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych, oraz nie podlegają podatkowi od towarów i usług (zwanemu dalej podatkiem VAT). Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Realizowane wydatki ze składek to konkretnie:

renowacja rowów melioracyjnych głównych (koszenie skarp i poboczy, odmulenie dna rowów, hakowanie dna, naprawa faszyny), stanowiących system odprowadzający ogół wód zbiorczych z terenu gminy - tj. wg planu rocznego,
oczyszczanie studzienek melioracyjnych na gruntach poszczególnych członków – corocznie,
usuwanie awarii na drenarkach - na zgłoszenie poszczególnych członków Spółki,
konserwacja rowów wewnętrznych na zgłoszenie członka Spółki,
koszty ogólnogospodarcze spółki wodnej.

Zgodnie z przepisami UPW Spółka może korzystać z pomocy finansowej państwa udzielanej w formie dotacji podmiotowej z budżetu państwa przeznaczonej na dofinansowanie działalności bieżącej w zakresie realizacji zadań związanych z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych, z wyłączeniem zadań, na realizację których została udzielona inna dotacja. W tym celu Spółka sporządza wnioski do Wojewody. Spółka może także korzystać z pomocy finansowej z budżetów jednostek samorządu terytorialnego na bieżące utrzymanie wód i urządzeń wodnych oraz na finansowanie lub dofinansowanie inwestycji. W tym przypadku adresatem wniosku o dotację jest właściwy Marszałek Województwa. Pomoc od jednostek samorządu polega na udzielaniu dotacji celowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Zasady udzielania dotacji celowej, tryb postępowania w sprawie udzielania dotacji i sposób jej rozliczania określają organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego w drodze uchwały będącej aktem prawa miejscowego. Udzielenie dotacji celowej następuje na podstawie umowy zawartej przez jednostkę samorządu terytorialnego ze spółką wodną. W przypadku, gdy dotacja celowa stanowi pomoc publiczną lub pomoc de minimis, jej udzielenie następuje z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej.

Składając wnioski o dotację (zarówno do Wojewody, jak i Marszałka) Wnioskodawca przedstawia konkretne lokalizacje (miejscowości), gdzie jest potrzeba dokonania stosownych prac związanych z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych i na te konkretne lokalizacje jest później przyznawana dotacja przez wskazane podmioty.

Źródłem finansowania Spółki są także refundacje otrzymywane z Powiatowego Urzędu Pracy, jako koszty pokrycia wynagrodzenia osób pracujących przy pracach - na ciekach wodnych, oraz urządzeniach wodnych - na terenach będących własnością członków Spółki (osoby te pomagają w wykonywaniu podstawowej funkcji przez Spółkę - dbaniu o interesy jej członków).

Spółka jest właściwa terytorialnie dla terenów, które są własnością jej członków (którymi są praktycznie zawsze rolnicy, i dlatego jest im potrzebna woda do upraw/hodowli) i przez które to tereny biegną urządzenia wodne (w tym melioracyjne) oraz płynie woda. Innymi słowy, tereny przez które płynie woda oraz gdzie znajdują się urządzenia wodne, a będące własnością członków Spółki, wyznaczają jej terytorialny zasięg działania, przy czym koniecznie zauważyć trzeba, iż ten teren pokrywa się z terenem Gminy … (stąd notabene nazwa Spółki). Wnioskodawca nie działa na terenach innych Gmin. Wpłacona składka zapewnia członkowi Spółki, że zajmie się ona pracami związanymi z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych znajdującymi się na gruncie owego członka Spółki. Prace te są wykonywane zgodnie ze sztuką właściwą dla tego rodzaju prac (co do rodzaju danych prac, ich częstotliwości na danym terenie itd.). Nigdy prace te nie mają na celu wykonania nowych urządzeń wodnych, ale „zawsze są prace remontowo/konserwacyjne itd. na tych urządzeniach”.

Spółka uzyskuje także dochody opodatkowane podatkiem VAT. Te dochody to:

Wynagrodzenie za prace związane z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych znajdującymi się na gruntach będących własnością Gminy. Chodzi tutaj także o taką sytuację, kiedy cieki wodne znajdują się na terenach należących do Gminy, chociaż sam np. rów gdzie ów ciek biegnie, znajduje się między gruntami należącymi do dwóch członków Spółki. W tym przypadku prace wykonane na rzecz Gminy (na jej terenie) posłużą więc także efektywnie owym członkom Spółki, którzy mają grunty na takim rowem. To, że Gmina dba o takie cieki wodne wynika z tego, iż takie cieki służą całemu systemowi zasobów wodnych danej Gminy, bo się np. łączą z głównymi ciekami (rzekami) w Gminie. Dlatego w interesie Gminy jest, że aby dbać o cieki główne, musi także dbać o powiązane z nimi (często zasilające je) cieki znajdujące się także między gruntami należącymi do członków Spółki, a także (co oczywiste) o znajdujące się tam urządzenia wodne. Dlatego Gmina zleca, za odpłatnością, Wnioskodawcy wykonanie określonych prac na ciekach oraz urządzeniach wodnych znajdujących się na gruntach będących jej własnością. W związku z tym Spółka obciąża za te prace Gminę wynagrodzeniem z podatkiem VAT 23%. Tego rodzaju dochody Spółka uzyskuje co roku.
Wynagrodzenie za prace wykonane na tzw. ciekach (rzekach) głównych płynących przez obszar należący terytorialnie do Gminy, a będących własnością Skarbu Państwa. Takie prace są wykonywane w wyniku ogłoszonego w tym celu przetargu. Za te prace Spółka fakturuje z podatkiem VAT 23% Państwowe G.

W ramach swojej normalnej działalności Spółka dokonuje/zamierza dokonać następujących zakupów:

zakupy różnego rodzaju służące bieżącej działalności Spółki, jak np. artykuły biurowe, paliwo do samochodu, usługi telekomunikacyjne. Ponadto Spółka dokonuje zakupów związanych z utrzymywaniem cieków i urządzeń wodnych (np. wynajem specjalistycznego sprzętu) itd. Na otrzymywanych z tego tytułu fakturach VAT znajduje się podatek naliczony.
zakupy natury inwestycyjnej, z podatkiem naliczonym wynikającym z otrzymanych faktur VAT, tj.:
1. nabycie środków trwałych z własnych środków (czyli składek, z dotacji od jednostek samorządu terytorialnego lub dotacji z budżetu państwa, sprzedaży usług podmiotom zewnętrznym):
  - służących do wykonywania czynności statutowych na rzecz członków Spółki
  - służących do wykonywania zadań zawiązanych z otrzymanymi dotacjami celowymi
  - służących celom sprzedaży usług innym podmiotom.
2. nabycie środków trwałych z udziałem dotacji na „Inwestycje zapobiegające zniszczeniu potencjału produkcji rolnej” w ramach poddziałania „Wsparcie inwestycji w środki zapobiegawcze, których celem jest ograniczenie skutków prawdopodobnych klęsk żywiołowych, niekorzystnych zjawisk klimatycznych i katastrof objętych Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 (Dz. U. poz. 1478), w których dofinansowanie zakupu środków trwałych wynosi 80% ich wartości netto. Wg umowy planowana wartość netto zakupu to ok. 640 tys. zł. Beneficjentem poddziałania są spółki wodne zrzeszające min. 50% rolników. Wykorzystanie nabytych środków trwałych nie jest w umowie w żaden sposób ograniczone wyłącznie do zadań statutowych. Dotacja będzie otrzymana z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytania organu:

czy w odniesieniu do zakupów, o których mowa w pkt 1 wniosku, tj. służących bieżącej działalności Spółki oraz związanych z utrzymaniem cieków i urządzeń wodnych, możliwe jest przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej?
jakie zakupy natury inwestycyjnej (środki trwałe), o których mowa w pkt 2 wniosku, Spółka dokonuje/zamierza dokonać, czy wydatki te służą/posłużą wyłącznie czynnościom statutowym, bądź wyłącznie sprzedaży opodatkowanej, czy też służą/posłużą zarówno opodatkowanej działalności gospodarczej, jak i czynnościom nieopodatkowanym podatkiem VAT oraz czy jest możliwa ich bezpośrednia alokacja do tych czynności?

Spółka wskazała, że zakupy, o których mowa w punkcie 1 wniosku o interpretację nie mogą być przypisane w całości do działalności gospodarczej Spółki, ponieważ służą także celom statutowym Spółki.

Ponadto Spółka dokonała/dokona następujących zakupów środków trwałych (o których mowa w punkcie 2 wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej):

przepychacz T-1000 z wyposażeniem,
koparka gąsienicowa o mocy 48-55 KM z osprzętem,
ciągnik rolniczy o mocy 90-100 KM,
kosiarka wysięgnikowa współpracująca z ciągnikiem, wyposażona w odmularkę i głowicę koszącą,
maszyna do czyszczenia drenów,
przyczepa rolnicza o ładowności 8-9 ton.

Wskazane środki trwałe służą/posłużą zarówno działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, jak i czynnościom nieopodatkowanym podatkiem VAT, dlatego nie jest możliwa alokacja bezpośrednia tych rzeczy do jednego rodzaju wymienionych czynności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może odliczać podatek naliczony od zakupów wymienionych w punktach 1 i 2?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje prawo do obniżenia podatku natężonego od zakupów wymienionych w punktach 1 i 2.

Stosownie do art. 86 ust. 1 UVAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynność opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 88 ust. 2 pkt 1 lit. a UVAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Do fundamentalnych zasad VAT należy jego neutralny charakter. Zgodnie z tą regułą podmiot niebędący konsumentem danego towaru lub usługi nie ponosi ciężaru VAT. Innymi słowy, podatkiem tym obciążany jest jedynie końcowy konsument. Zasada ta realizowana jest poprzez mechanizm odliczenia VAT. Zgodnie z UVAT podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia tego podatku w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do działalności opodatkowanej. Ta konstrukcja jest wypracowana przez prawo wspólnotowe.

Potrącalność podatku VAT, a tym samym neutralność podatku zapewnia właśnie art. 86 ust. 1 UVAT. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że nabyte towary i usługi muszą mieć związek za sprzedażą opodatkowaną. Nie precyzuje on jednak charakteru tego związku. Dokonując zatem wykładni wskazanego przepisu należy nadać mu taki sens, który pozwoli na zachowanie podstawowej i najistotniejszej cechy tego podatku, jaką jest właśnie jego neutralność dla podatnika. W praktyce oznacza to, że brak jest podstaw do różnicowania prawa do odliczenia w przypadku nabytych towarów/usług, które w sposób pośredni wpływają na działalność gospodarczą. Wobec tego przyjąć należy, że każdy związek - zarówno bezpośredni, jak i pośredni - ze sprzedażą opodatkowaną, wykonywaną obecnie, uprzednio lub w przyszłości, winian być uwzględniony przy ocenie istnienia uprawnienia podatnika do obniżania podatku należnego o naliczony przy nabyciu towarów i usług i tylko wówczas bowiem będzie możliwa realizacja tego postulatu (neutralności podatku VAT).

W tym zakresie Wnioskodawca wskazuje wyroki, w których sądy administracyjne potwierdzają prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków, które nie pozostawały w bezpośrednim związku ze sprzedażą opodatkowaną VAT:

„W przypadku bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych, wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika, pozostając w ten sposób w bezpośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą - prawo do odliczenie z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT” - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2010 r., sygn. I FSK 1834/09;
„wydatki poniesione na badania śródrocznych i rocznych sprawozdań finansowych, przeprowadzono w celu zwiększenia kapitału spółki w wyniku wprowadzania akcji na Giełdę Papierów Wartościowych, należy uznać za wydatki stanowiące część ogólnych kosztów spółki, które spełniają tym samym wymogi określone w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Występuje tutaj związek pośredni polegający na tym, że środki pozyskane poprzez emisję akcji posłużą do zwiększenia w przyszłości sprzedaży podlegającej opodatkowaniu” - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2009 r. sygn. I SA/Kr 1576/08.
wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2011 r. sygn. akt I FSK 359/10, gdzie Sąd ten uznał nawet odliczenie podatku naliczonego w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego gdzie związek ten jest ewidentnie pośredni.

Ponadto pojęcie związku podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi było przedmiotom rozstrzygnięć TSUE. W orzeczeniu w sprawie C-465/03 Kratztachmk Trybunał uznał, że środki zgromadzona przez spółkę w wyniku podniesienia kapitału miały niewątpliwie służyć prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z czym wydatki związane z emisją akcji powinny stanowić część ogólnych kosztów działalności i jako takie są uwzględniona w cenie dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Zdaniem TSUE spółce jako podatnikowi powinno w takim przypadku przysługiwać prawo do odliczenia VAT związanego z tą czynnością. Z kolei w orzeczeniu z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawie C- 408/98 Abbay National plc. TSUE stwierdził, że brak bezpośredniego związku z konkretną czynnością podlegającą opodatkowaniu nie wyklucza prawa odliczenia podatku VAT w przypadku tzw. kosztów ogólnych działalności. Koszty te mogą bowiem być przypisane do działalności podatnika (podwyższają wartość sprzedaży opodatkowanej VAT), a zatem powinny być odliczane dla potrzeb VAT.

Skoro w przypadku Wnioskodawcy istnieje, zarówno bezpośredni, jak i pośredni związek omawianych zakupów z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę opodatkowaną podatkiem VAT, czyli wykonywaniem usług opodatkowanych podatkiem VAT (rozumianych jako prace związane z utrzymaniem wód i urządzeń wodnych znajdującymi się na gruntach będących własnością Gminy, ewentualnie prace wykonane na tzw. ciekach głównych płynących przez obszar należący terytorialnie do Gminy, a będących własnością Skarbu Państwa), to niewątpliwie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków z tym związanych. Spełniona jest bowiem pozytywna przesłanka do odliczenia podatku naliczonego wynikająca z art. 66 ust. 1 UVAT. Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, zakupy towarów/usług, których dokonuje/ma dokonać służą/będą służyć do wykonywania przez Wnioskodawcę opisanych wyżej czynności opodatkowanych podatkiem VAT w zakresie odpłatnego świadczenia usług, dlatego też Wnioskodawca może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 UVAT. Zachodzi tutaj klasyczny związek przyczynowo-skutkowy wymagany dla odliczenia podatku naliczonego w art. 86 ust 1 UVAT. tj.:

przyczyna - wydatki Wnioskodawcy na zakup artykułów bieżących (np. artykuły biurowe, czy rozmowy telefoniczne odbyte celem uzgodnienia warunków świadczenia usług), wydatki na wynajęcie specjalistycznego sprzętu, czy w końcu wydatki na nabycie środków trwałych - a gdzie występuje podatek naliczony.
skutek - w wyniku tych wydatków pojawią się usługi opodatkowana podatkiem VAT, czyli pojawi się podatek należny. Jest przecież logicznym, iż naturalnym następstwem każdego z tych wydatków jest także właśnie sprzedaż opodatkowana podatkiem VAT. Można powiedzieć to także inaczej - bez tych wszystkich zakupów towarów/usług (dosłownie wszystkich) nie pojawiałaby się w Spółce (bo nie mogłaby się pojawić) sprzedaż usług opodatkowana podatkiem VAT (świadczenie usług nie jest możliwe bez poniesienia tych wydatków), co przesadza kwestię możliwości odliczenia podatku naliczonego od analizowanych zakupów Spółki.

Zauważyć jednak trzeba, iż Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wg proporcji zgodnie z art. 86 ust. 2a UVAT, czyli przy zastosowaniu prewspółczynnika.

Przepis art. 86 ust. 2a UVAT stanowi, iż w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Według treści ust. 2b powołanej normy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Z uregulowań UVAT wyraźnie wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio, więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika (np. poprzez ich odsprzedaż), lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Na gruncie przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić trzeba, iż wydatki związane z omawianymi zakupami (biurowymi, inwestycyjnymi itd.) służą/posłużą zarówno (jednocześnie) działalności gospodarczej Wnioskodawcy opodatkowanej podatkiem VAT (sprzedaży usług), jak i czynnościom nieopodatkowanym podatkiem VAT (wykonywaniu funkcji statutowych, czyli zaspakajaniu potrzeb członków Spółki w zakresie dbania o ich cieki wodne, oraz obiekty wodne znajdujące się na gruntach danego członka Spółki). To uzasadnia odliczenie podatku naliczonego proporcjonalnie, czyli przy zastosowaniu prewspółczynnika - ponieważ nie jest możliwa bezpośrednia alokacja tych wydatków ani do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ani do czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT (celów statutowych). Każdy z tych wydatków będzie służył jednocześnie obu grupom tych czynności (co jest całkowicie logiczne), a co uzasadnia zastosowanie omawianego prewspółczynnika. Innymi słowy, skoro każdy z tych wydatków ma związek zarówno ze świadczeniem usług (czyli z działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT), jak i z wykonywaniem przez Wnioskodawcę tzw. celów statutowych (czyli w związku z czynnościami nieopodatkowanymi podatkiem VAT - bo niebędącymi działalnością gospodarczą), to odliczenie podatku naliczonego od omawianych zakupów musi się odbyć z zastosowaniem prewspółczynnika.

W wyroku C-437/06 w sprawie Securenta, TSUE wskazał, że w przypadku wykonywania działalności gospodarczej oraz działalności o innym charakterze odliczenie VAT od wydatków związanych z obu rodzajami czynności powinno zostać ustalone w odpowiedniej proporcji. Dlatego wyliczenie podatku naliczonego do odliczenia od wydatków opisanych w stanie faktycznym, jako związanych jednocześnie z działalnością gospodarczą Spółki, (w opisany wyżej sposób), jak i z działalnością statutową Wnioskodawcy, będącą poza zakresem podatku VAT, w oparciu o regulację z art. 86 ust. 2a UVAT (prewspółczynnikiem) jest w realiach sprawy konieczne. Takie działanie zapewni realizację podstawowego postulatu związanego z odliczaniem podatku naliczonego - zostanie odliczone tyle podatku naliczonego ile będzie go związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, stosownie do art. 88 ust. 1 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

(uchylony);
(uchylony);
(uchylony);
usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:
1. (uchylona),
2. nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób;
(uchylony).

W myśl art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylona);
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Mając na uwadze treść art. 88 ust. 3b ustawy, przepis ust. 3a stosuje się odpowiednio do duplikatów faktur.

W tym miejscu wskazać należy, że szczegółowe regulacje odnoszące się do prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zawarte są w art. 86a ustawy.

Jak stanowi art. 86a ust. 1 ustawy – w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zgodnie z art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie do art. 2 pkt 34 cyt. ustawy, przez pojazdy samochodowe, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990, z późn. zm.), użyte w ustawie określenie pojazd samochodowy oznacza pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Zgodnie z art. 2 pkt 36 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przez pojazd specjalny rozumiemy pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe. Przepis ten nie dotyczy pojazdów, o których mowa w ust. 3.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jak stanowi art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
  − jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Zgodnie z art. 86a ust. 6 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

W myśl art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy

− jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Zgodnie z art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W przywołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy, ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego od zakupów związanych z pojazdami samochodowymi. Przepis ust. 1 tego artykułu wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą od wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony), przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja art. 86a ustawy oznacza, że w sytuacji, gdy znajduje zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w jego ust. 1, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania, wówczas stosuje się ogólne uregulowania dotyczące odliczania podatku, zawarte w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak już wyżej wskazano, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku VAT i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika.

Z uwagi na powyższe należy zauważyć, że obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku.

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W myśl art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Według art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Przepis art. 86 ust. 2e ustawy stanowi, że podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Stosownie do art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka wodna) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Jest formą organizacyjną, która nie działa w celu osiągnięcia zysku i ma na celu zaspokojenie potrzeb w dziedzinie gospodarki wodami wskazanymi w ustawie Prawo wodne. Spółki wodne, mogą podejmować prowadzenie działalności umożliwiającej osiągnięcie zysku netto, który przeznacza się wyłącznie na cele statutowe.

W ramach działalności Spółka dokonuje/zamierza dokonać zakupów służących bieżącej działalności Spółki (np. artykuły biurowe, paliwo do samochodu, usługi telekomunikacyjne), zakupów związanych z utrzymywaniem cieków i urządzeń wodnych (np. wynajem specjalistycznego sprzętu), a także zakupów „natury inwestycyjnej”, tj.: środków trwałych (np. przepychacz, koparka, ciągnik rolniczy, kosiarka, maszyna do czyszczenia drenów, przyczepa rolnicza).

Jak wskazano we wniosku, wszystkie ww. zakupy służą/będą wykorzystywane zarówno do celów statutowych (czynności niepodlegających opodatkowaniu), jak i komercyjnych – (opodatkowanej działalności gospodarczej w celu świadczenia usług w ramach odpłatnych umów, przetargu).

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w oparciu o powołane przepisy prawa prowadzi do stwierdzenia, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z faktur zakupowych dokumentujących poniesione wydatki na zakup towarów i usług oraz wydatki bieżące związane z funkcjonowaniem Spółki wyłącznie w zakresie, w jakim są/będą one wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. świadczenia odpłatnych usług na ciekach i urządzeniach wodnych, niekorzystających ze zwolnienia.

W związku z faktem, że Wnioskodawca będzie wykorzystywał ww. towary i usługi do wykonywania zarówno działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, a przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, jest on zobowiązany do obliczenia kwoty podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Zatem, w związku z wykorzystaniem ww. towarów i usług zarówno do celów wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, będzie obowiązany do obliczenia kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zgodnie ze sposobem określenia proporcji, wskazanym w art. 86 ust. 2a-2h ustawy, przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z przepisu 86a ustawy oraz pod warunkiem niezaistnienia negatywnych przesłanek wynikających z art. 88 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko zawarte we wniosku uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostaną określone odmienne okoliczności sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. W szczególności wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na założeniu, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu, niekorzystających ze zwolnienia od podatku i „nie jest możliwa alokacja bezpośrednia tych rzeczy do jednego rodzaju wymienionych czynności”. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin