Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.198.2019.1.DP
z 4 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 10 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym. W rozumieniu ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych komornik nie jest podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą jako podmiot rządzący się prawem publicznym, jako funkcjonariusz publiczny oraz organ władzy publicznej w zakresie wykonywania czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Do komornika stosuje się m.in. przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Wnioskodawca ponosi koszty, do których zaliczyć należy m.in. koszty korespondencji. Są to koszty doręczenia korespondencji wszczynającej postępowanie, jak i koszty doręczenia korespondencji w toku prowadzonego postępowania. Komornikowi przysługuje zwrot niezbędnych wydatków poniesionych w toku postępowania, w tym także kosztów doręczenia korespondencji. Koszty te są dokumentowane, przykładowo fakturami wydawanymi przez operatora pocztowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychody z tytułu zwrotu kosztów doręczenia wszelkiej korespondencji, zarówno wszczynającej postępowanie, jak i w toku prowadzonego postępowania, są przychodami dla celów obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą?

Wnioskodawca uważa, że przychody z tytułu kosztów doręczenia wszelkiej korespondencji stanowią przychód w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i są opodatkowane podatkiem dochodowym.

Komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej, ale przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych mają do niego zastosowanie. Oznacza to, że w zakresie przychodów i kosztów podatkowych komornika mają zastosowanie te same przepisy, co do osób prowadzących działalność gospodarczą.

Wyłączenia wskazane w art. 152 ustawy z dnia 22 marca o komornikach sądowych znajdują zastosowanie na gruncie tejże ustawy. Nie można domniemywać, że wyłączenia z ustawy ustrojowej wywołują skutki również na gruncie innych ustaw nieustrojowych.

Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych do komornika stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści przywołanego artykułu wynika, że przepisy wskazanej ustawy należy stosować do komorników wprost, nie zaś odpowiednio.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów jest – wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Generalnie przyjmuje się zatem, że przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkiego rodzaju przysporzenia lub korzyści majątkowe, jakie podatnik uzyskuje w związku z tą działalnością, o ile na podstawie przepisów ustawy nie są one wyłączone z kategorii tych przychodów bądź też zaliczane do innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 771 ze zm.) komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej. Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej (art. 33 ust. 2). Do komornika stosuje się jednak przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938, z późn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, o czym stanowi art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach.

Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.), o podatku dochodowym od osób fizycznych komornicy są zatem podatnikami podatku dochodowego a przychody uzyskiwane przez komorników z tytułu nałożonych na nich obowiązków wynikających z ustawy o komornikach zaliczane są do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Generalnie przyjmuje się, że przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkiego rodzaju przysporzenia lub korzyści majątkowe, jakie podatnik uzyskuje w związku z tą działalnością, o ile na podstawie przepisów ustawy nie są one wyłączone z kategorii tych przychodów bądź też zaliczane do innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że korzyść ta nie musi skutkować bezpośrednim zwiększeniem aktywów podatnika. Korzyścią taką może być także nieodpłatne zwolnienie podatnika z ciążących na nim zobowiązań (np. umorzenie odsetek od kredytu, czy też umorzenie pożyczki). W takim przypadku podatnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci zwolnienia go z obowiązku zapłaty zobowiązania, co skutkuje brakiem uszczerbku w majątku podatnika, jaki nastąpiłby w przypadku, gdyby do takiego nieodpłatnego zwolnienia nie doszło, a podatnik musiałby dokonać zapłaty tego zobowiązania.

Co do zasady, do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, określone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również: dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a cyt. ustawy − do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 (tj. przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej), nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – komornik sądowy – ponosi m.in. koszty korespondencji. Są to koszty doręczenia korespondencji wszczynającej postępowanie, jak i koszty doręczenia korespondencji w toku prowadzonego postępowania. Komornikowi przysługuje zwrot niezbędnych wydatków poniesionych w toku postępowania, w tym także kosztów doręczenia korespondencji. Koszty te są dokumentowane, przykładowo fakturami wydawanymi przez operatora pocztowego.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego należy zauważyć, że zgodnie z cytowanym uprzednio art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, do komornika stosuje się m.in. przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Z tego też względu w rozpatrywanej sprawie znajduje zastosowanie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia przy tym wymaga, że kategoria „zwrotu wydatków”, do której odnoszą się powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy sytuacji, w której najpierw następuje poniesienie wydatków przez podatnika, które to wydatki są mu następnie zwracane przez podmiot zobowiązany do takiego świadczenia (tj. zobowiązany do zwrotu wydatków) oraz w kwocie nominalnie nie większej niż poniesione wydatki. Tym samym podmiot ostatecznie ponoszący ekonomiczny ciężar wydatków jest podmiotem dokonującym ich zwrotu. Przy czym to, czy z określonym wydatkiem wiąże się ciężar ekonomiczny zależy od tego, z czyich środków ten wydatek zostaje sfinansowany, tzn. czyj majątek obciąża w momencie poniesienia wydatku. Natomiast późniejsza ewentualna refundacja wydatków nie jest zagadnieniem kosztu uzyskania przychodu, lecz przychodu, tak jak wynika to z treści art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zwrot zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów kosztów doręczenia wszelkiej korespondencji – zarówno wszczynającej postępowanie, jak i w toku prowadzonego postępowania – skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.