Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.200.2019.2.AK
z 5 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do usług pośrednictwa, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się w całości poza terytorium Unii Europejskiej oraz obliczenia podstawy opodatkowania ww. usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do usług pośrednictwa, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się w całości poza terytorium Unii Europejskiej oraz obliczenia podstawy opodatkowania ww. usług. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 czerwca 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.) o doprecyzowany opis sprawy, brakujący podpis oraz dowód uiszczenia opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W ramach prowadzonej działalności, w oparciu o umowy agencyjne, Wnioskodawca świadczy m.in. usługi polegające na sprzedaży ofert turystycznych (wycieczek/imprez turystycznych) organizowanych przez tzw. touroperatorów (tj. duże i znane biura turystyczne przygotowujące kompleksowo imprezy turystyczne). Są to wyjazdy w formie wycieczek lub wczasów (imprezy pobytowe lub objazdowe) do krajów Unii Europejskiej oraz do krajów innych niż kraje UE. Część ofert turystycznych dotyczy wyjazdów związanych ze świadczeniem usług turystycznych w całości poza terytorium Unii Europejskiej (wyjazdy – wyloty w całości poza terytorium UE).

Za wykonywane czynności Wnioskodawca otrzymuje od touroperatorów wynagrodzenie prowizyjne obliczane wg stawek określonych w umowach (w umowach jest używane określenie „stawki brutto”). Wynagrodzenie (prowizja) jest obliczane od wartości cen sprzedawanych wycieczek określanych jako imprezy turystyczne. Wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawca dokumentuje fakturami wystawianymi na touroperatorów.

Dotychczas w każdym przypadku do wynagrodzenia prowizyjnego Wnioskodawca stosował stawkę VAT 23%, obliczając kwotę podatku VAT w kwocie należnej mu prowizji (tzw. metoda „w stu”). Taki sposób rozliczenia akceptowali touroperatorzy.

W styczniu 2019 r. Polski Związek Organizatorów Turystyki wraz z grupą największych touroperatorów wypracował stanowisko, zgodnie z którym nieprawidłowym jest stosowanie jednolitej stawki VAT 23% dla wszystkich usług agencyjnych świadczonych przez agentów na rzecz touroperatorów – polskich podatników VAT, a do usług pośrednictwa świadczonych przez agenta – polskiego podatnika zarejestrowanego jako VAT czynny, mają zastosowanie dwie stawki podatku:

• 0% na podstawie § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia MF z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę (…) (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2350) – w odniesieniu do usług, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się poza terytorium Polski i Unii Europejskiej,
• 23% do usług dotyczących pozostałych transakcji, tj. imprez turystycznych na terytorium Polski lub Unii Europejskiej.
  
  

Touroperatorzy będący odbiorcami świadczonych przez Wnioskodawcę usług żądają faktur z zastosowaną stawką 0% w sytuacji, gdy prowizja dotyczy imprezy turystycznej w całości odbywającej się poza terytorium Polski i UE.

Wobec powyższego w 2019 r. Wnioskodawca stosuje się do stanowiska touroperatorów, na rzecz których świadczy usługi i wystawia faktury zawierające odpowiednio stawkę VAT 23% lub 0%. Wnioskodawca uznaje przy tym, że kwota należnej prowizji stanowi kwotę brutto (wraz z podatkiem VAT wg właściwej stawki). Z tego powodu w przypadku stosowania stawki 0% Wnioskodawca podaje podstawę opodatkowania w wysokości kwoty brutto (podatek VAT zawarty w cenie wynosi „zero”).

Wnioskodawca nabrał jednak wątpliwości, czy ma prawo do stosowania stawki VAT 0% w opisanej sytuacji oraz czy prawidłowo podaje kwotę brutto jako podstawę opodatkowania, do której stosuje w opisanych sytuacjach stawkę 0%.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że na podstawie zawartych umów z tzw. touroperatorami działa on w imieniu i na rzecz tych touroperatorów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca ma prawo do stosowania stawki VAT 0% do opodatkowania należnego wynagrodzenia prowizyjnego w odniesieniu do usług pośrednictwa, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się w całości poza terytorium Polski i Unii Europejskiej (czyli w krajach, które nie należą do UE)?
2. Czy w sytuacji wskazanej w pytaniu nr 1 Wnioskodawca prawidłowo podaje kwotę brutto należnego wynagrodzenia jako podstawę opodatkowania, do której stosuje stawkę 0%?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na zadane pytania jest twierdząca, tzn. ma on prawo do zastosowania stawki 0%, jak również prawidłowo traktuje kwotę brutto należnego wynagrodzenia jako podstawę opodatkowania w stawce 0%.

Stanowisko w zakresie stosowania stawki VAT 0% Wnioskodawca opiera na jednoznacznym brzmieniu § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia MF z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę (...) (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2350) – w odniesieniu do usług, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się poza terytorium Polski i Unii Europejskiej.

Przepis ten pozwala na stosowanie stawki 0% do usług świadczonych przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli pośredniczą oni w transakcjach dokonywanych poza terytorium UE.

Touroperatorzy do świadczenia usług turystycznych wykorzystują agentów, którzy sprzedają turystom imprezy turystyczne w imieniu i na rzecz touroperatorów. Powyższy charakter świadczenia usług oznacza jednakże, że agenci turystyczni nie świadczą usług turystyki na rzecz turystów, ponieważ nie są stroną transakcji zawartej pomiędzy organizatorem imprez turystycznych a turystą – są jedynie pośrednikiem.

Do świadczenia usług turystycznych dochodzi pomiędzy organizatorem imprezy turystycznej a nabywcą tej usługi. Natomiast pomiędzy agentem turystycznym a organizatorem imprezy turystycznej zachodzi świadczenie usług pośrednictwa w sprzedaży usługi turystyki.

Z procedury „marża” przewidzianej w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług nie mogą korzystać agenci turystyczni, którzy działają, w imieniu i na rzecz innych organizatorów imprez turystycznych. Tego typu agenci świadczą na zlecenie innych podmiotów czynności w zakresie pozyskiwania klientów – turystów i sprzedaży usług turystycznych oferowanych przez zleceniodawców – organizatorów imprez turystycznych.

Czynności wykonywane przez tych agentów nie mają również charakteru bezpośredniej korzyści dla turysty, a sami agenci nie są stroną transakcji świadczenia usług turystycznych.

Dla agentów turystycznych działających w imieniu i na rzecz touroperatorów stosuje się przepis art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowiący, iż podstawą opodatkowania, co do zasady jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej (...). Mając na uwadze powyższe, podstawą opodatkowania wynagrodzenia jest w takim przypadku prowizja otrzymana przez agenta turystycznego od touroperatora.

Stanowisko potwierdzające prawidłowość stosowania stawki 0% zawierają m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 grudnia 2014 r. (I SA/Op 650/14) – w tej sprawie NSA oddalił skargę kasacyjną podatnika (wyrok NSA z dnia 30 listopada 2016 r. sygn. akt I FSK 714/15) oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 czerwca 2014 r. nr IPTPP2/443-239/14-2/PR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju – stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Natomiast ilekroć jest mowa o terytorium państwa trzeciego – w myśl art. 2 pkt 5 ustawy
– rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Pod pojęciem sprzedaży, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności, w oparciu o umowy agencyjne, Wnioskodawca świadczy m.in. usługi polegające na sprzedaży ofert turystycznych (wycieczek/imprez turystycznych) organizowanych przez tzw. touroperatorów (tj. duże i znane biura turystyczne przygotowujące kompleksowo imprezy turystyczne). Są to wyjazdy w formie wycieczek lub wczasów (imprezy pobytowe lub objazdowe) do krajów Unii Europejskiej oraz do krajów innych niż kraje UE. Część ofert turystycznych dotyczy wyjazdów związanych ze świadczeniem usług turystycznych w całości poza terytorium Unii Europejskiej (wyjazdy – wyloty w całości poza terytorium UE). Za wykonywane czynności Wnioskodawca otrzymuje od touroperatorów wynagrodzenie prowizyjne obliczane wg stawek określonych w umowach (w umowach jest używane określenie „stawki brutto”). Wynagrodzenie (prowizja) jest obliczane od wartości cen sprzedawanych wycieczek określanych jako imprezy turystyczne. Wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawca dokumentuje fakturami wystawianymi na touroperatorów. Na podstawie zawartych umów z tzw. touroperatorami Wnioskodawca działa w imieniu i na rzecz tych touroperatorów. Dotychczas w każdym przypadku do wynagrodzenia prowizyjnego Wnioskodawca stosował stawkę VAT 23%, obliczając kwotę podatku VAT w kwocie należnej mu prowizji (tzw. metoda „w stu”). W 2019 r. Wnioskodawca na rzecz touroperatorów świadczy usługi i wystawia faktury zawierające odpowiednio stawkę VAT 23% lub 0%. Wnioskodawca uznaje przy tym, że kwota należnej prowizji stanowi kwotę brutto (wraz z podatkiem VAT wg właściwej stawki). Z tego powodu w przypadku stosowania stawki 0% Wnioskodawca podaje podstawę opodatkowania w wysokości kwoty brutto (podatek VAT zawarty w cenie wynosi „zero”).

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady stosowania stawek obniżonych zostały określone między innymi w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2350) – zwanego dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia – obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do usług świadczonych przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli pośredniczą oni w transakcjach dokonywanych poza terytorium Unii Europejskiej.

Ustawa o podatku od towarów i usług, ani akty wykonawcze wydane na jej podstawie nie precyzują pojęcia pośrednictwa. W tym celu odwołać należy się do słownikowego pojęcia pośrednictwa. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej, mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema osobami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05, gdzie TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z przepisu § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia wynika, że dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% muszą być spełnione dwa warunki:

1. pośrednik musi działać w imieniu i na rzecz osób trzecich,
2. transakcja, w której uczestniczy pośrednik jest dokonywana poza terytorium Unii Europejskiej.
   
   

W przedmiotowej sprawie pierwszy warunek jest spełniony, ponieważ Wnioskodawca pośredniczy w świadczeniu usług turystycznych działając w imieniu i na rzecz touroperatorów, którzy świadczą usługi turystyczne na rzecz turystów. Co do drugiego warunku należy zauważyć, że w przepisie tym występuje odniesienie do miejsca dokonywania transakcji głównej, w pośredniczeniu której uczestniczy pośrednik. Przepis ten nie odnosi się do „miejsca świadczenia usługi” określonego na podstawie art. 28a-28o ustawy, lecz do faktycznego miejsca dokonywania transakcji, które musi znajdować się poza terytorium Unii Europejskiej.

W konsekwencji stwierdzić należy, że do usług pośrednictwa świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz touroperatorów zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, na podstawie § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia, w takim zakresie w jakim imprezy turystyczne – w świadczeniu których pośredniczy Wnioskodawca – odbywają się faktycznie poza terytorium Unii Europejskiej.

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo do stosowania stawki VAT 0% do opodatkowania należnego wynagrodzenia prowizyjnego w odniesieniu do usług pośrednictwa, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się w całości poza terytorium Polski i Unii Europejskiej (czyli w krajach, które nie należą do UE).

W tym miejscu należy wskazać, że ustawodawca przewidział szczególne procedury dla rozliczania podatku VAT przez podatników świadczących usługi turystyki. Procedury te są zawarte w art. 119 ustawy i polegają one głównie na sposobie określenia podstawy opodatkowania z wyliczonej kwoty marży. Warunkiem stosowania szczególnych procedur jest działanie na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. Pośrednik, który w taki sposób nie działa nie może skorzystać z procedury zawartej w tym przepisie. W związku z tym, że Wnioskodawca działa w imieniu i na rzecz touroperatora a nie we własnym imieniu i na własny rachunek, art. 119 nie będzie miał zastosowania do usług pośrednictwa świadczonych przez Wnioskodawcę.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Według art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Cytowany art. 29a ust. 1 ustawy określa zasadę ogólną odnoszącą się do podstawy opodatkowania. W myśl tej zasady ogólnej podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej. Zapłata, o której tu mowa, obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Podstawą opodatkowania musi być kwota niezawierająca podatku, gdyż skoro podstawa opodatkowania jest kwotą, od jakiej oblicza się podatek, to sama nie może zawierać podatku.

Tę cechę konstrukcyjną wyraża przepis art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy. Wynika z niego, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku należnego od danych czynności.

Zatem wskazany przepis należy w taki sposób interpretować, że zapłata, o której tu mowa, jest kwotą brutto i stanowi ona podstawę opodatkowania dopiero po pomniejszeniu jej o należny podatek.

Jak stwierdzono w niniejszej interpretacji, Wnioskodawca ma prawo do stosowania stawki podatku w wysokości 0%, do opodatkowania należnego mu wynagrodzenia prowizyjnego w odniesieniu do usług pośrednictwa, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się w całości poza terytorium Unii Europejskiej.

W przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania jest wynagrodzenie prowizyjne, jakie Wnioskodawca otrzymuje od touroperatorów za świadczone usługi pośrednictwa, do którego ma zastosowanie stawka w wysokości 0%.

Podsumowując, w sytuacji otrzymania wynagrodzenia prowizyjnego w odniesieniu do usług pośrednictwa, które dotyczą imprez turystycznych odbywających się w całości poza terytorium Unii Europejskiej Wnioskodawca prawidłowo podaje kwotę brutto należnego wynagrodzenia jako podstawę opodatkowania, do której stosuje stawkę 0%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanów faktycznych podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają. Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.