Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.324.2019.2.MS
z 5 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2019 r. (data wpływu 16 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniu 17 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 17 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako osoba fizyczna prowadzi Pani działalność gospodarczą, przy czym przedmiot tej działalności nie ma związku z nabywaniem i sprzedażą nieruchomości. W dniu 9 września 1991 r. nabyła Pani wspólnie z małżonkiem (do majątku prywatnego tj. majątku wspólnego małżonków) nieruchomość o obszarze 1,2122 ha, zabudowaną budynkiem mieszkalnym (zabytkowym) oraz dwiema szopami, dla której Sąd Rejonowy w … prowadzi księgę wieczystą nr …. Nieruchomość ta została nabyta w celach rekreacyjnych i w tych celach była wyłącznie wykorzystywana (tzn. rekreacja małżonków), głównie przez Pani małżonka. Do nieruchomości w chwili nabycia doprowadzona już była woda oraz prąd. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. Około 2001 r., w ramach realizacji zadań własnych gminy, przyłączono nieruchomość do realizowanej sieci gazowej, a około 2007 r., ponownie w ramach realizacji zadań własnych gminy, nieruchomość została podłączona do realizowanej sieci kanalizacyjnej. Przyłączenie zarówno do sieci gazowej jak i kanalizacyjnej nastąpiło bez jakiejkolwiek aktywności lub wniosków Pani i małżonka, ale w sposób niezależny od Państwa i wynikało wyłącznie z realizacji w okolicy sieci gazowej i kanalizacyjnej. Zarówno Pani, jak i małżonek nigdy nie ponosili jakichkolwiek nakładów na ulepszenie nieruchomości. W szczególności nie wykonywali Państwo remontów, przebudowy, rozbudowy itp., wykonując jedynie zwykłe czynności bieżącej konserwacji.

W 2016 r. zmarł Pani mąż i w tym samym roku ustanowili Państwo ustrój rozdzielności majątkowej, dokonując podziału majątku wspólnego, w wyniku którego to Pani przypadło prawo własności opisanej wyżej nieruchomości. Po śmierci męża, rozważała Pani budowę domu na nieruchomości, aby wyprowadzić się z miasta i tam się osiedlić, dlatego chcąc dowiedzieć się, czy i w jaki ewentualnie sposób można zagospodarować nieruchomość wystąpiła Pani o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Decyzję uzyskała Pani z dniem 14 lutego 2017 r., jednak zamierzenie inwestycyjne wskazane w wydanej decyzji WZ nie zostało zrealizowane, a Pani poza uzyskaniem decyzji WZ, nie podjęła żadnych działań zmierzających do realizacji inwestycji tzn. nie została sporządzona jakakolwiek dokumentacja projektowo-budowlana, nie zostały zakupione też jakiekolwiek materiały budowlane itp. Wskazała Pani, że po śmierci męża, również z uwagi na stan zdrowia i wiek, nie użytkuje już Pani opisanej wyżej nieruchomości i pozostaje ona nieużytkowana. Ostatecznie, mając na uwadze właśnie sytuację osobistą i stan zdrowia (który w ocenie Pani nie pozwalał już na podjęcie przedsięwzięcia w postaci budowy domu i wyprowadzki poza miasto), w maju 2018 r. podjęła Pani decyzję o sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. W tym celu zawarła Pani umowę pośrednictwa sprzedaży z jednym biurem pośrednictwa sprzedaży nieruchomości. Poza zawarciem przedmiotowej umowy nie podejmowała Pani jakichkolwiek innych działań mający na celu znalezienie nabywcy dla nieruchomości tj. w szczególności nie zamieszczała samodzielnie jakichkolwiek ogłoszeń sprzedaży, nie zamieszczała też jakichkolwiek banerów na nieruchomości. Dnia 5 października 2018 r. zawarła Pani umowę przedwstępną sprzedaży z kupującym, wskazanym przez biuro pośrednictwa nieruchomości, na mocy której kupujący i Pani zobowiązali się do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży nieruchomości, w terminie oznaczonym w tej umowie przedwstępnej. Na podstawie zawartej umowy przedwstępnej, udzieliła Pani kupującemu pełnomocnictwa do dysponowania przedmiotową nieruchomością, w tym w szczególności do dokonania podziału geodezyjnego nieruchomości na dwie działki gruntu, do dokonania czynności zmierzających do wyłączenia nieruchomości lub działek powstałych z podziału nieruchomości z produkcji rolnej i zmiany ich przeznaczenia w ewidencji gruntów i budynków, a także do uzyskania we własnym imieniu decyzji o warunkach zabudowy dla nieruchomości lub powstałych z jej podziału działek, do wystąpienia o wydanie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Wyżej wymienione czynności, zgodnie z umową miały zostać wykonane starannie i na koszt kupującego. Pani natomiast zobowiązała się do współdziałania z kupującym w zakresie niezbędnym do dokonania ww. czynności. Podział geodezyjny nieruchomości pozostaje bez wpływu na zakres przedmiotowy umowy, zgodnie bowiem z umową przedwstępną, przedmiotem sprzedaży będzie prawo własności nieruchomości obejmującej działkę gruntu nr X (bowiem cała nieruchomość stanowiła w dacie zawarcia umowy tylko jedną działkę), bądź działki powstałe z podziału geodezyjnego działki nr X. Zatem przedmiotem sprzedaży pozostaje jedna i ta sama nieruchomość, obejmująca jedną działkę lub działki powstałe po podziale.

Kupujący do dnia wystąpienia z niniejszym wnioskiem uzyskał decyzję o podziale geodezyjnym nieruchomości, uzyskał zaświadczenie potwierdzające, iż nieruchomość została wyłączona z produkcji rolnej. Umowa przyrzeczona do dnia wystąpienia z niniejszym wnioskiem nie została jeszcze zawarta przez Panię i kupującego.

W odpowiedzi na wezwanie organu podała Pani następujące informacje:

1. Przedmiotem transakcji sprzedaży ma być nieruchomość o obszarze 1,2122 ha, zabudowana budynkiem mieszkalnym (zabytkowym) oraz dwiema szopami, dla której Sąd Rejonowy w … prowadzi księgę wieczystą nr …. Przedmiotowe budynki (dom i szopy) nie stanowią odrębnego przedmiotu obrotu, dlatego przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość wraz opisanymi wyżej budynkiem mieszkalnym i dwiema szopami. Tym samym przedmiotem sprzedaży (tj. w momencie sprzedaży) będzie nieruchomość zabudowana opisanymi wyżej budynkami (które są „budynkami prawa budowlanego”).
   
2. W okresie swojego życia tj. na przestrzeni kilkudziesięciu ostatnich lat nabywała Pani również inne nieruchomości niż nieruchomość wskazana we wniosku. Działając jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, nabyła Pani do majątku prywatnego (niezwiązanego z prowadzoną działalnością) kilka nieruchomości mieszkalnych oraz spółdzielcze własnościowe prawo do garażu jednostanowiskowego. Z powyżej nabytych nieruchomości sprzedała Pani tylko:
   
   
   
   1. w 2015 r. lokal mieszkalny zakupiony w 1989 r. (tj. po 26 latach), ponieważ stał się zbędny dla zaspokajania jej potrzeb mieszkaniowych,
      
   2. w 2017 r. spółdzielcze własnościowe prawo do garażu, nabyte w 1992 r. (tj. po 25 latach) ponieważ po śmierci męża garaż stał się dla Pani zbędny,
      
   3. w 2014 r. nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym, nabytą w 2008 r., ponieważ przestała Pani już z tej nieruchomości korzystać.
      
      Wszystkie powyższe nieruchomość nabyła Pani do majątku prywatnego, wyłącznie dla zaspokajania własnych potrzeb osobistych (mieszkaniowych i rekreacyjnych). Na potrzeby ww. transakcji nie rejestrowała się Pani jako podatnik VAT i nie rozliczała tych transakcji jako podatnik VAT. Nie planuje Pani sprzedaży posiadanych obecnie nieruchomości.
      
      Ponadto, prowadzi Pani działalność gospodarczą, której przedmiot jednak nie ma związku z nabywaniem i sprzedażą nieruchomości (działalność produkcyjna). Przedmiotową działalność prowadzi Pani jako czynny podatnik VAT. Na potrzeby tej działalności, w okresie ostatnich 25 lat, nabyła Pani cztery nieruchomości: budynek użytkowy oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu na którym budynek jest posadowiony (25 lat, temu, nabyty od Gminy, stąd transakcja ta nie podlegała wówczas podatkowaniu VAT) lokal mieszkalny, przekształcony następnie w lokal użytkowy (25 lat temu, nabyty od Gminy, stąd transakcja ta nie podlegała wówczas opodatkowaniu VAT), nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym zabudowaniami gospodarczymi (23 lata temu, nabyta od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, w związku z czym nie podlegało opodatkowaniu VAT) oraz działkę niezabudowaną (15 lat temu, nabyta od Gminy, stąd transakcja ta nie podlegała wówczas opodatkowaniu VAT). Oprócz opisanego wyżej lokalu użytkowego, który został w 2005 r. wycofany z działalności i ostatecznie w 2012 r. sprzedany przez Panią działającą już w ramach tej sprzedaży jako osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej (tj. niewystępująca w charakterze podatnika VAT i nierozliczająca VAT w związku z przedmiotową sprzedażą), nie planuje Pani sprzedawać pozostałych, posiadanych obecnie nieruchomości. Nieruchomości te przez cały czas są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej.
      
      Podkreśla Pani, iż nie planuje sprzedawać posiadanych nieruchomości (zarówno wchodzących w skład majątku prywatnego jak i wykorzystywanych w działalności gospodarczej), a opisane wyżej transakcje sprzedaży nieruchomości miały miejsce zasadniczo kilkadziesiąt lat od ich nabycia i motywowane były obiektywnymi okolicznościami np. zmianą Pani potrzeb, skutkującą brakiem dalszej przydatności dla spełnienia własnych potrzeb), nigdy nie nastąpiły w celach spekulacji czy maksymalizacji zysków, a jedynie w celu wyzbycia się nieruchomości, które stały się już niepotrzebne lub nieużytkowane przez Panią.
      
      
      
3. Posiada Pani inne nieruchomości i obecnie nie planuje Pani ich sprzedaży w przyszłości.
   
4. Przyłączenie nieruchomości do sieci gazowej i kanalizacyjnej nastąpiło w ramach realizacji zadań własnych gminy, bez jakiejkolwiek aktywności Pani i męża tj. w sposób od was niezależny, tym samym nie ponosili Państwo jakichkolwiek kosztów związanych z podłączeniem nieruchomości do sieci gazowej i kanalizacyjnej.
   
5. Budynek mieszkalny (zabytkowy), który znajduje się na nieruchomości, jest podłączony do sieci kanalizacyjnej, nie jest natomiast podłączony do sieci gazowej.
   
6. Nieruchomość była wykorzystywana wyłącznie przez małżonków i wyłącznie na ich cele rekreacyjne (użytek własny, prywatny). Nie była przedmiotem najmu dla turystów, ani jakiegokolwiek innego najmu lub dzierżawy. Podkreśliła Pani, iż nieruchomość będącą przedmiotem wniosku nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, bowiem została nabyta do majątku prywatnego i zawsze była wykorzystywana wyłącznie na cele osobiste. Nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Nie ponosiła Pani jakichkolwiek nakładów zwiększających jej wartość, a potrzeba sprzedaży wynikła z obiektywnych okoliczności życiowych opisanych we wniosku.
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w przypadku dostawy towarów i świadczenia usług, podlegają one opodatkowaniu, gdy spełnione są następujące warunki:

1. są one odpłatne, tzn. wykonywane za wynagrodzeniem;
2. na terytorium państwa członkowskiego;
3. przez podatnika występującego w takim charakterze.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek jest konieczne dla uznania, że dana dostawa lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT. W świetle przedstawionego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie będzie miała zatem ocena, czy doszło do spełnienia ostatniej przesłanki tj. czy czynność jest dokonana przez podatnika działającego w takim charakterze. Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Tylko zatem czynność podatnika realizowana przez niego w ramach „działalności gospodarczej” podlega opodatkowaniu VAT, a takie, które nie są związanie z tą „działalnością” podatkowi temu nie podlegają (vide J. Zubrzycki „Leksykon VAT”, Unimex Wrocław 2019 r., s. 129 - 131).

Zatem nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ,,VATU”) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 VATU, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 VATU, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów, jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. (vide interpretacja ITPP2/443-1398/14/PS z dnia 9 stycznia 2015 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy).

Stały charakter podejmowanych działań musi wiązać się z brakiem incydentalności. Samo uprawnienie do rozporządzania nieruchomością, w tym do jej zbycia, stanowi jeden z atrybutów prawa własności (ius disponendi) i niekoniecznie musi się wiązać z prowadzeniem działalności gospodarczej (vide B. Rogalska „Podatek od towarów i usług w obrocie nieruchomościami” Wolters Kluwer, Warszawa 2016 r. s.14).

Podkreślenia wymaga, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. I FSK 1536/10 stwierdził, iż brak w ustawie VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE (tj. uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje - transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w szczególności m.in. dostawy terenu budowlanego), nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji.

Z powoływanego orzeczenia wynika zatem, że dla stwierdzenia, czy dany podmiot podjął czynności, które na gruncie VATU czynią go podatnikiem, należy każdorazowo ustalić, czy jego aktywność spełnia w tym zakresie kryteria działalności gospodarczej, o której mowa art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE i odpowiednio art. 15 ust. 2 VATU, czyniące go podatnikiem (vide J. Zubrzycki „Leksykon VAT”, Unimex Wrocław 2019 r., s. 655 - 656).

W tym miejscu należy przywołać tezy wyroku NSA w składzie siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07, gdzie NSA stwierdził, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 VATU: powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ponadto NSA wskazał, iż ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Szczególnego podkreślenia wymaga, iż powoływany wyżej wyrok został wydany na gruncie podobnego stanu faktycznego tj. wnioskodawcy po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego nieruchomości stanowiącą ich własność, dokonali jej podziału geodezyjnego na 13 działek, które zaczęli sprzedawać. W powyższym wyroku NSA stwierdził także, że „jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług.

Należy przy tym podkreślić, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć tego, że przez pojęcie „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Więcej nawet: z orzecznictwa ETS wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami, przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika, nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (orzeczenie z dnia 8 czerwca 2000 r., LexPolonica nr 367656, w sprawie C-400/98, Finanzamt Goslar a BrigitteBreitsohl). Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług.”

Powołać w tym miejscu należy także wyrok ETS z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (Jarosław Słaby p-ko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), gdzie Trybunał wskazał, iż „z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. 1-3013, pkt 32).” Trybunał wskazał także, iż „Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.” Ostatecznie Trybunał podkreślił, iż „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM, Rec. s. I-4295, pkt 58 z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL, Zb. Orz. s. 1-10157, pkt 39).” Podobne stanowisko, zgodne z powyższym, potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 9 stycznia 2015 r. sygn. ITPP2/443-1398/14/PS, wskazując, że „Skoro grunty nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, do sprzedaży tych gruntów przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie miały zastosowania. Z treści wniosku nie wynika bowiem, żeby poza podziałem podejmowała Pani zorganizowane czynności mające na celu przygotowanie gruntów do sprzedaży, co wyklucza handlowy cel transakcji. W konsekwencji, sprzedając grunty, o których mowa we wniosku korzystała Pani z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym. Taka czynność sprzedaży oznaczała działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.”

Taka sytuacja bez wątpienia występuje w przypadku Pani. Nabyła ona bowiem przedmiotową nieruchomość do majątku wspólnego wraz z małżonkiem z wyraźnym przeznaczeniem na stricte prywatny użytek, i w takim charakterze nieruchomość jest wykorzystywana od ponad trzydziestu lat. Dlatego też w ocenie Pani już tylko powyższa okoliczność stanowi samoistną podstawę do stwierdzenia, że na gruncie opisywanej transakcji nie występuje Pani w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, lecz dokonuje wyłącznie rozporządzenia majątkiem prywatnym. Bez znaczenia jest tutaj fakt zarejestrowania Pani jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w sytuacji, w której przedmiotowej nieruchomości nigdy nie wykorzystywała Pani w prowadzonej działalności gospodarczej i transakcja sprzedaży pozostaje również bez związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.

W tym miejscu przywołać należy tezę wyroku NSA z dnia 17 marca 2017 r., sygn. I FSK 1643/15, zgodnie z którą „przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności.”

Analizując kolejne elementy stanu faktycznego, wskazuje Pani, iż również zawarcie umowy z biurem pośrednictwa obrotu nieruchomościami nie wykracza poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym i nie stanowi działania przedsiębiorcy, co potwierdza m.in. NSA w wyroku z dnia 17 marca 2017 r., sygn. I FSK 1643/15, gdzie NSA stwierdził „zwrócenie się do biura obrotu nieruchomościami o pomoc przy dokonaniu sprzedaży, co przecież nie stanowi odosobnionej praktyki w prywatnym obrocie nieruchomościami.” Podobnie orzekł WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 6 kwietnia 2016 r. sygn. I SA/Gd 234/16 stwierdzają, iż „Korzystanie z biura nieruchomości czy portali internetowych przy sprzedaży nieruchomości przemawia raczej za tym, że skarżąca nie zajmuje się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Trudno przy tym wyobrazić sobie w jaki inny sposób mogłaby znaleźć potencjalnych nabywców działek.”

Tym samym również fakt zawarcia umowy pośrednictwa z biurem pośrednictwa nie może stanowić podstawy do uznania, iż działa Pani jak przedsiębiorca, skoro jest to zwykły (i często jedyny skuteczny) sposób poszukiwania nabywcy nieruchomości przy sprzedaży majątku prywatnego. Podkreślenia wymaga, iż to właśnie przedsiębiorca, ponosząc nakłady marketingowe, zatrudniający wykwalifikowaną kadrę lub posiadający profesjonalne doświadczenie, jest w stanie samodzielnie, bez pośredników, zdobyć nabywcę dla swoich towarów, a osobom sprzedającym majątek prywatny pozostaje jedynie korzystać z pośrednictwa biur lub/i portali ogłoszeniowych. Zaznacza Pani, iż zawarła umowę wyłącznie z jednym biurem pośrednictwa i poza zawarciem tej jednej umowy nie podejmowała jakichkolwiek działań mających na celu poszukiwanie nabywców nieruchomości.

Fakt uzyskania przez Panię decyzji o warunkach zabudowy nie może również w niniejszym stanie faktycznym stanowić o profesjonalnym charakterze Pani działań. Jak wyjaśniał NSA w wyroku z dnia 27 maja 2014 r. sygn. I FSK 774/19 „Zbycie natomiast nawet kilkunastu działek o charakterze budowlanym (udziałów w takich działkach), powstałych z podziału gruntu rolnego i po uzyskaniu warunków ich zabudowy, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w zakresie zbycia przedmiotowych udziałów w gruncie, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego, stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.”

Podkreślenia na gruncie niniejszego stanu faktycznego wymaga, iż wystąpiła Pani o wydanie decyzji o warunkach zabudowy przede wszystkim, aby uzyskać wiedzę, jak może ewentualnie zagospodarować swoją nieruchomość (czy będzie mogła przykładowo wybudować dla siebie dom), a samo uzyskanie decyzji nastąpiło dużo wcześniej, niż podjęcie decyzji o sprzedaży nieruchomości (rok wcześniej). W związku z powyższym należy stwierdzić, że uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nastąpiło przez Panię w ramach zwykłego zarządu własnym majątkiem, w celach niezwiązanych bezpośrednio ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości.

Ostatecznie wskazać należy, iż dokonany po zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży (staraniem i kosztem kupującego) podział geodezyjny działki (który ogranicza się wyłącznie do podziału geodezyjnego istniejącej nieruchomości i nie skutkuje wydzieleniem dwóch odrębnych nieruchomości) i uzyskanie zaświadczeń o wyłączeniu z produkcji rolnej nastąpiły już po zawarciu umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości i były efektem faktycznych działań i nakładów poniesionych wyłącznie przed kupującego. Dlatego też działania te nie mogą zostać przypisane Pani, będąc działaniami samego kupującego. Ponadto działania te obiektywnie nie mogą zostać uznane za działania przedsiębiorcy, bowiem nastąpiły one już po zawarciu umowy przedwstępnej, zatem nie mogły prowadzić ani do zwiększenia atrakcyjności komercyjnej działki, ani do zdobycia większej ilości nabywców (kupujący zgodnie z umową przedwstępną nabywa całą nieruchomość, która obejmować będzie obydwie wydzielone działki)

Analizując stan faktyczny zaistniały w niniejszej sprawie należy wskazać, że:

• nieruchomość została nabyta przez Panią do majątku osobistego, w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą;
• nieruchomość nigdy nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej;
• nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Panią w celach zarobkowych (w szczególności nie była wynajmowana ani wydzierżawiana ani w żaden innych sposób wykorzystywana w celach zarobkowych);
• nieruchomość była wykorzystywana przez prawie trzydzieści lat wyłącznie na użytek prywatny, w celach rekreacyjnych;
• nie ma Pani zamiaru podejmowania wielokrotnych czynności polegających na sprzedaży nieruchomości tj. zakupiona prawie trzydzieści lat temu nieruchomość ma zostać sprzedana w dużej mierze z uwagi na okoliczności niezależne od Pani (śmierć męża, stan Pani zdrowia);
• nie podejmowała Pani żadnych działań charakterystycznych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami, w tym w szczególności nie dokonywała we własnym zakresie podziału nieruchomości na mniejsze celem sprzedaży większej ilości nabywców i uzyskania wyższej ceny;
• przyłączenie nieruchomości do sieci gazowej i kanalizacyjnej nastąpiło w sposób całkowicie niezależny od Pani (tj. bez jej starań i inicjatywy), w związku z realizacją zadań własnych gminy;
• podział geodezyjny nieruchomości i uzyskanie zaświadczeń o wyłączeniu z produkcji rolnej nastąpiły staraniem i na koszt kupującego, zatem nie można ich przypisać Pani, a ponadto nastąpiły po zawarciu umowy przedwstępnej, zatem nie mogły stanowić działań zwiększających szanse na znalezienie nabywcy, skoro nastąpiły już po znalezieniu nabywcy, a nadto jego staraniem i na jego koszt.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności - w Pani ocenie - w przedstawionym stanie faktycznym sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej Dyrektywy – państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem,
2. dostawa terenu budowlanego.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analiza przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji

o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu

w sprawie C 291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd – jak zaznaczono powyżej – niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, która została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego – z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu – czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. ustawy – umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 ww. ustawy, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 ww. ustawy – jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu – pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. ustawy – pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. ustawy wynika – że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) zostaje upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa, wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym (zabytkowym) oraz dwiema szopami nabyła Pani wraz z mężem w 1991 r. w celach rekreacyjnych i do 2016 r. w ten sposób była ona wykorzystywana. W 2016 r. zmarł Pani mąż i w tym samym roku ustanowili Państwo ustrój rozdzielności majątkowej, dokonując podziału majątku wspólnego, w wyniku którego to Pani przypadło prawo własności opisanej wyżej nieruchomości. Po śmierci męża, rozważała Pani budowę domu na nieruchomości, aby wyprowadzić się z miasta i tam się osiedlić. Plany te nie zostały zrealizowane i ostatecznie w maju 2018 r. podjęła Pani decyzję o sprzedaży nieruchomości. W tym celu zawarła Pani umowę z biurem pośrednictwa nieruchomości. Następnie w październiku 2018 r. zawarła Pani umowę przedwstępną sprzedaży ze wskazanym przez biuro kupującym. Zgodnie z umową przedwstępną kupujący i Pani zobowiązaliście się do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży nieruchomości, w terminie oznaczonym w umowie. Na podstawie zawartej umowy przedwstępnej, udzieliła Pani kupującemu pełnomocnictwa do dysponowania przedmiotową nieruchomością. Wskazane pełnomocnictwo zawiera upoważnienie do szeregu czynności tj. w szczególności do dokonania podziału geodezyjnego nieruchomości na dwie działki gruntu, do dokonania czynności zmierzających do wyłączenia nieruchomości lub działek powstałych z podziału nieruchomości z produkcji rolnej i zmiany ich przeznaczenia w ewidencji gruntów i budynków, a także do uzyskania we własnym imieniu decyzji o warunkach zabudowy dla nieruchomości lub powstałych z jej podziału działek, do wystąpienia o wydanie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Ponadto, jak wynika z treści wniosku, według Pani wiedzy kupujący uzyskał już decyzję o podziale geodezyjnym nieruchomości oraz zaświadczenie potwierdzające, iż nieruchomość została wyłączona z produkcji rolnej.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, treści przywołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że planowana sprzedaż opisanej nieruchomości – wbrew stanowisku zaprezentowanemu we wniosku – będzie miała znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe należy zwrócić uwagę na fakt, że opisane działania, nie są/nie będą podejmowane bezpośrednio przez Panią, ale przez osoby trzecie nie oznacza, że pozostają bez wpływu na Pani sytuację prawną. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołały bowiem skutki bezpośrednio w sferze prawnej Pani, jako mocodawcy. Z kolei osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotową działkę będącą nadal Pani własnością. Działania te dokonywane za pełną zgodą Pani jako właściciela, wpłyną na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości. Wszystkie te czynności z punktu widzenia podatku od towarów i usług zostały/zostaną „wykonane” w Pani sferze prawnopodatkowej. W tym kontekście bez znaczenia pozostaje okoliczność wykonywania ww. czynności przez potencjalnego nabywcę. W efekcie wykonywanych czynności dostawie podlegać będzie nieruchomość o zupełnie innym charakterze niż w chwili zawarcia umowy przedwstępnej. Wobec tego należy stwierdzić, że w związku z planowaną sprzedażą podejmowała Pani (za pośrednictwem pełnomocnika – przyszłego nabywcy) szereg czynności charakterystycznych dla podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, mających na celu uatrakcyjnienie i przygotowanie gruntu do sprzedaży.

W konsekwencji, skoro w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Pani za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży opisanej nieruchomości , będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że w niniejszej interpretacji nie rozstrzygano kwestii prawa do ewentualnego zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości, gdyż w tym zakresie nie zadano pytania i nie przedstawiono stanowiska.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych tut. organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą stronę postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.