2019.07.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.238.2019.1.MB
z 11 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2019 r. (data wpływu 20 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT wniesienia wkładu finansowego na produkcję filmu w zamian za udział w zysku z eksploatacji filmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT wniesienia wkładu finansowego na produkcję filmu w zamian za udział w zysku z eksploatacji filmu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będący osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej planuje zawrzeć ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością („Producent”) umowę inwestycyjną („Umowa”).

Zgodnie z zapisami umowy Wnioskodawca wniesie wkład finansowy na produkcję filmu w ustalonej wysokości. W związku z wniesieniem wkładu Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania kontroli finansowej w każdej fazie przygotowania i produkcji filmu.

Uprawnienia i obowiązki Producenta i Wnioskodawcy związane z podziałem zysku netto będą trwać do momentu, w którym eksploatacja filmu będzie generować zysk netto.

Ponadto Strony umowy ustaliły, że:

za wykonanie i organizację produkcji filmu wyłącznie odpowiedzialny jest Producent,
prawa autorskie do filmu będą przysługiwać Producentowi lub osobom, na które Producent prawa przeniesie lub upoważni do korzystania – w wyniku zawarcia umowy nie dojdzie do nabycia przez Wnioskodawcę (ani pierwotnego, ani wtórnego) praw autorskich do filmu,
wszelkie umowy i zezwolenia na eksploatację filmu będzie zawierać lub udzielać Producent – Wnioskodawca nie jest uprawniony do ich zawierania lub udzielania.

Nie można wykluczyć sytuacji, że Producent nie dokona w przyszłości zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego. Inwestor decydując się na wniesienie wkładu przejmuje część ryzyka finansowego związanego z wykorzystaniem wniesionego wkładu. W razie poniesienia straty przy realizacji produkcji filmowej, producent nie jest zobowiązany do dokonania zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego, a jedynie do rozliczania wpływów (przychodów) z eksploatacji filmu. W szczególności może zaistnieć sytuacja, w której Inwestor nie otrzyma nawet częściowego zwrotu wkładu.

Producent jest zobowiązany dokonać zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego jedynie w przypadku wykorzystania wkładu niezgodnie z przeznaczeniem, czyli na inne cele niż pokrycie kosztów developmentu lub produkcji filmu (wyłącznie jednak gdy takie wykorzystanie naraża Inwestora na szkodę) oraz w przypadku nieuzgodnionego z Inwestorem nie ukończenia produkcji Filmu w ustalonym terminie. Powyższe uprawnienie Inwestora wyczerpuje wszelkie roszczenia Inwestora z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez Producenta. W sytuacji, gdy zrealizowany film nie przyniesie zysku, również Inwestor nie osiągnie zysku.

Producent dzieli pomiędzy inwestorów wpływy z eksploatacji filmu (przychody). Zatem potencjalnie możliwe jest otrzymanie przez Inwestora częściowego zwrotu wniesionego wkładu finansowego, nawet w sytuacji, gdy film nie przyniesie zysku (dochodu) dla Producenta. Może również zaistnieć sytuacja, w której Inwestor nie otrzyma nawet częściowego zwrotu wkładu – gdy Producent nie osiągnie wpływów z eksploatacji filmu.

Zgodnie z umową Inwestor jest uprawniony do kontroli ksiąg i rachunkowości dotyczących wykorzystania wkładu Inwestora na potrzeby filmu oraz rozliczeń związanych z eksploatacją filmu. Producent zobowiązany jest do przedkładania Inwestorowi sprawozdań i raportów z przebiegu produkcji.

Po ukończeniu realizacji filmu Producent przedstawi Inwestorowi kosztorys wynikowy dotyczący ostatecznych kosztów realizacji filmu.

Rozliczenia związane z podziałem wpływów będą odbywały się w terminach wynikających z umowy. Inwestorowi przysługuje w tym zakresie prawo kontroli zgodności danych przedstawionych w raportach z rzeczywistym stanem rzeczy na zasadach opisanych powyżej.

Wnioskodawca nie uzyska żadnych innych korzyści poza udziałem w zysku netto z tytułu eksploatacji filmu. Imię i nazwisko Inwestora jest wymienione w napisach końcowych filmu w gronie osób, które w jakikolwiek sposób przyczyniły się do powstania filmu. Nie jest to jednak korzyść z tytułu zawarcia Umowy. W napisach końcowych wymienione są nie tylko osoby inwestorów, którzy wnieśli wkład finansowy, lecz również osoby, które przyczyniły się w jakikolwiek sposób do produkcji filmu np. poprzez udzielanie rad przy redakcji scenariusza i nie osiągnęły z tego tytułu żadnej korzyści finansowej. W napisach końcowych zwyczajowo wymienione są wszystkie osoby, które przyczyniły się do powstania filmu jako twórcy lub osoby wspierające. Celem napisów końcowych jest złożenie w formie zwyczajowo przyjętej w branży filmowej podziękowań osobom, które przyczyniły się do powstania filmu. Napisy końcowe w części, w której wymieniony jest Inwestor nie służą promocji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji, wniesienie wkładu finansowego na produkcję filmu w zamian za udział w zysku z eksploatacji filmu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie wkładu finansowego na produkcję filmu w zamian za udział w zysku z eksploatacji filmu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na mocy zaś art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Szerokie określenie zakresu przedmiotowego usługi zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT nie oznacza, że świadczeniem usług jest każda czynność, czy zdarzenie, którego efektem jest przysporzenie jednej ze stron na skutek działania lub zaniechania innej strony. Również krajowe orzecznictwo administracyjne potwierdza, że dychotomiczny podział na gruncie ustawy o VAT na świadczenie usług i dostawę towarów nie oznacza, że podział ten wypełnia wszelkie przejawy aktywności podmiotów gospodarczych, a każdy przepływ środków finansowych odbywający się w ramach relacji pomiędzy podatnikami VAT, musi być podporządkowany świadczeniu usług lub dostawie towarów (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 10 października 2014 r. sygn. I FSK 1493/13).

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE (np. sprawy C-154/80, C-89/81, C-16/93, C-498/99) wynika, że za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynności opodatkowane VAT, uważane mogą być sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje wzajemne świadczenie,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana podatkiem VAT,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości świadczenia wzajemnego.

Zgodnie z powyższym, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni jego odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie.

Jednakże, zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności te muszą być wykonywane przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Takich elementów jak wskazane powyżej nie można dostrzec w ramach wewnętrznych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą, a Producentem.

W istocie opisane zdarzenie przyszłe odpowiada umowie nienazwanej, która nie podlega opodatkowaniu VAT. Umowa zakłada przekazanie przez inwestora na rzecz drugiej strony określonej kwoty pieniężnej w zamian za procentowy udział w zysku z tytułu finansowanej inwestycji, inwestor otrzymuje zatem kwotę uzależnioną od wysokości osiągniętego zysku z inwestycji, nie zaś od wysokości udzielonego kapitału. Powyższe wynika z faktu przejmowania przez inwestora części ryzyka finansowego związanego z wykorzystaniem wniesionego wkładu w ramach realizowanego przedsięwzięcia. Tego rodzaju konstrukcje prawne stanowią wspólne przedsięwzięcie – stosunek prawny, w którym strony łączy wspólna inwestycja, nad którą sprawują kontrolę oraz z której wspólnie czerpią zyski.

Powyższe prowadzi do konkluzji, że w wyniku realizacji umowy nie dochodzi do świadczenia usług w rozumieniu ustawy VAT, gdyż udział w zysku z inwestycji nie posiada cech typowego wynagrodzenia za usługę.

Skoro zatem tego rodzaju czynność nie ma wystarczających cech usługi podlegającej opodatkowaniu VAT, to nie powinny mieć do niej zastosowania przepisy ustawy VAT. Przedstawiona ocena prawna potwierdzana jest także w orzecznictwie (por. przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z dnia 22 marca 2017 r. sygn. III SA/Wa 1106/16).

WSA w Warszawie w powyższym wyroku stwierdził, że: „Już z tego wynika, że cel umowy koprodukcji to realizacja wspólnego przedsięwzięcia w postaci produkcji filmu. Wniosek ten potwierdza sposób ukształtowania stosunku prawnego miedzy producentem i koproducentem (umowy koprodukcji), który dowodzi, że wkład koproducenta ma służyć wsparciu realizacji filmu przez jego współfinansowanie (obok kosztów ponoszonych przez producenta,), czego konsekwencją jest nabycie przez koproducenta praw do filmu i zysku z tego tytułu.

Zdaniem Sądu, nabycia współudziału w autorskich prawach majątkowych przez koproducenta nie można uznać za „przeniesienie praw” o czym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i co mogłoby wskazywać na istnienie tu świadczenia podlegającego opodatkowaniu. W wyniku koprodukcji nie dochodzi do przeniesienia, lecz do nabycia (pierwotnego, jak słusznie zauważył Skarżący) praw autorskich w związku z określoną ustawą o kinematografii (i umową o koprodukcji) czynnością koproducenta (wniesienie wkładu finansowego). Koproducent nabywa te prawa nieodpłatnie, choć w konsekwencji wniesienia wkładu pieniężnego, które jest ustawowym i umownym warunkiem nabycia praw (bez tego nie ma mowy o koprodukcji i wynikającego stąd nabycia praw majątkowych do filmu).

Wniesienie wkładu jako warunek nabycia praw majątkowych też nie mieści się w zakresie powołanego przepisu, bo jako takie nie może być uznane za „odpłatne świadczenie usług”. Zdaniem Sądu, wkład pieniężny koproducenta w produkcję filmu na rzecz drugiej strony umowy koprodukcji musi być oceniany w kontekście treści tej umowy, która jak wynika z wyjaśnień Skarżącego i obowiązki podmiotów, które mają na celu realizację wspólnymi siłami przedsięwzięcia, do którego – na warunkach umową określonych – przysługiwać im będą następnie prawa autorskie i udział w zyskach z tego tytułu. Nie chodzi tu więc o wymianę usług, ale o wspólne stworzenie warunków do postania przedmiotu mogącej być następnie świadczoną na rzecz innych podmiotów usługi.”

Wkład Wnioskodawcy ma służyć wsparciu realizacji filmu przez jego współfinansowanie, czego konsekwencją jest nabycie przez Wnioskodawcę praw do zysku z tytułu eksploatacji filmu. Zatem celem umowy jest realizacja wspólnymi siłami przedsięwzięcia w postaci produkcji filmu, do którego to przedsięwzięcia na warunkach ustalonych umową Wnioskodawcy przysługiwać będzie udział w zysku z tytułu eksploatacji filmu (skoordynowane i wspólne działania partnerów dla osiągnięcia rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym).

W opisanym zdarzeniu przyszłym brak jest związku prawnego w ramach, którego strony umowy byłyby zobowiązane do wzajemnych świadczeń. Strony umowy nie przewidują zatem wymiany usług, lecz wspólne stworzenie warunków do powstania przedmiotu (filmu) mogącego być następnie świadczoną na rzecz innych podmiotów usługą. W szczególności w wyniku zawarcia umowy nie dochodzi do nabycia przez Wnioskodawcę (ani wtórnego, ani pierwotnego) praw autorskich do filmu.

Co więcej, kwota udziału w zysku, do której uprawniony jest Wnioskodawca nie stanowi wynagrodzenia za wniesiony wkład, lecz prawo do udziału w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia. Strony nie mają możliwości określenia ile dokładnie wyniesienie przysługujący Wnioskodawcy udział w zysku. Zasilenie finansowe Wnioskodawcy stanowi jedynie czynność techniczną, z którą nie ma możliwości zestawienia jakiegokolwiek świadczenia zwrotnego (ekwiwalentnego).

Reasumując, zawarta umowa tworzy wspólne przedsięwzięcie pomiędzy Wnioskodawcą i Producentem. Wypłata Wnioskodawcy przysługującego mu udziału w zysku we wspólnym przedsięwzięciu nie stanowi wynagrodzenia, gdyż wkład finansowy Wnioskodawcy nie stanowi usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto w analizowanej sprawie Producent nie jest zobowiązany dokonać zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego (z wyjątkiem sytuacji, gdyby nastąpiło wykorzystanie tego wkładu niezgodnie z jego przeznaczeniem lub doszłoby do nieuzgodnionego z Wnioskodawcą nie ukończenia produkcji filmu w ustalonym terminie). Obowiązek ten nie występuje również w razie poniesienia straty przez Producenta przy realizacji filmu. Może więc zaistnieć sytuacja, w której Wnioskodawca nie otrzyma nawet częściowego zwrotu wkładu, a zatem decydując się na wniesienie wkładu przejmuje część ryzyka finansowego związanego z wykorzystaniem wniesionego wkładu finansowego w ramach realizowanego przedsięwzięcia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że między stronami umowy inwestycyjnej nie dochodzi do udzielenia pożyczki, a uzyskany przez Wnioskodawcę w zamian za wniesienie wkładu finansowego udział w zysku z eksploatacji filmu nie stanowi wynagrodzenia z tytułu świadczonej usługi pożyczki. W konsekwencji mamy do czynienia jedynie z przekazaniem środków pieniężnych przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając powyższe na uwadze zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że wniesiony przez Wnioskodawcę wkład finansowy nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, według którego opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Powyższe stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 8 marca 2018 r. nr 011l-KDIB3-2.4012.735.20l7.3.EJ (publ. baza SIP nr: 527113, w której stwierdził, że: „Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że między stronami umowy inwestycyjnej nie dochodzi do udzielenia pożyczki, a uzyskany przez Wnioskodawcę w zamian za wniesienie wkładu finansowego udział w zysku z eksploatacji filmu nie stanowi wynagrodzenia z tytułu świadczonej usługi pożyczki. W konsekwencji mamy do czynienia jedynie z przekazaniem środków pieniężnych przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy również zauważyć, że udział w zysku z eksploatacji filmu nie stanowi wynagrodzenia za wykonanie jakiejkolwiek usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na produkcji filmu. Jak wynika bowiem z opisu sprawy za wykonanie i organizację filmu odpowiedzialny jest wyłącznie Producent filmu, a Inwestor uprawniony jest jedynie do kontroli ksiąg i rachunkowości Producenta pod kątem wykorzystania wniesionego wkładu na potrzeby filmu i rozliczeń związanych z podziałem wpływów z eksploatacji tego filmu.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że wniesiony przez Wnioskodawcę wkład finansowy nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, według którego opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenia usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni jego odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. z 2018 r., poz. 597, z późn. zm.) określa, że koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 ww. ustawy o kinematografii stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.) prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególnie dotyczące utworów audiowizualnych.

Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.

Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 ww. ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej planuje zawrzeć ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością („Producent”) umowę inwestycyjną („Umowa”). Zgodnie z zapisami umowy Wnioskodawca wniesie wkład finansowy na produkcję filmu w ustalonej wysokości. W związku z wniesieniem wkładu Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania kontroli finansowej w każdej fazie przygotowania i produkcji filmu. Uprawnienia i obowiązki Producenta i Wnioskodawcy związane z podziałem zysku netto będą trwać do momentu, w którym eksploatacja filmu będzie generować zysk netto. Ponadto Strony umowy ustaliły, że za wykonanie i organizację produkcji filmu wyłącznie odpowiedzialny jest Producent, prawa autorskie do filmu będą przysługiwać Producentowi lub osobom, na które Producent prawa przeniesie lub upoważni do korzystania – w wyniku zawarcia umowy nie dojdzie do nabycia przez Wnioskodawcę (ani pierwotnego, ani wtórnego) praw autorskich do filmu, wszelkie umowy i zezwolenia na eksploatację filmu będzie zawierać lub udzielać Producent – Wnioskodawca nie jest uprawniony do ich zawierania lub udzielania. Nie można wykluczyć sytuacji, że Producent nie dokona w przyszłości zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego. Inwestor decydując się na wniesienie wkładu przejmuje część ryzyka finansowego związanego z wykorzystaniem wniesionego wkładu. W razie poniesienia straty przy realizacji produkcji filmowej, producent nie jest zobowiązany do dokonania zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego, a jedynie do rozliczania wpływów (przychodów) z eksploatacji filmu. W szczególności może zaistnieć sytuacja, w której Inwestor nie otrzyma nawet częściowego zwrotu wkładu. W sytuacji, gdy zrealizowany film nie przyniesie zysku, również Inwestor nie osiągnie zysku. Producent dzieli pomiędzy inwestorów wpływy z eksploatacji filmu (przychody). Zatem potencjalnie możliwe jest otrzymanie przez Inwestora częściowego zwrotu wniesionego wkładu finansowego, nawet w sytuacji, gdy film nie przyniesie zysku (dochodu) dla Producenta. Może również zaistnieć sytuacja, w której Inwestor nie otrzyma nawet częściowego zwrotu wkładu – gdy Producent nie osiągnie wpływów z eksploatacji filmu. Wnioskodawca nie uzyska żadnych innych korzyści poza udziałem w zysku netto z tytułu eksploatacji filmu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia wkładu finansowego na produkcję filmu w zamian za udział w zysku z eksploatacji filmu.

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest rozstrzygnięcie, czy przekazanie Producentowi środków pieniężnych (wkładu finansowego) następuje w ramach świadczonej przez Wnioskodawcę czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. usługi pożyczki (a udział w zysku z eksploatacji filmu stanowi wynagrodzenie należne pożyczkodawcy z tytułu udostępnienia własnego kapitału), czy też mamy do czynienia z samym przekazaniem na rzecz Producenta środków pieniężnych niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), dalej k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy (...), a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy (...). Istotą umowy pożyczki jest zatem przeniesienie własności określonej sumy pieniężnej z obowiązkiem jej zwrotu (bez tego elementu nie może być mowy o umowie pożyczki, określone środki pieniężne zasilają bowiem jedynie czasowo majątek podmiotu biorącego pożyczkę).

W analizowanej sprawie Producent nie jest zobowiązany dokonać zwrotu całego wniesionego przez Inwestora wkładu finansowego, a jedynie do rozliczenia wpływów. Zwrot taki nastąpiłby jedynie – jak wskazał Wnioskodawca – w sytuacji, gdyby nastąpiło wykorzystanie tego wkładu niezgodnie z jego przeznaczeniem lub doszłoby do nieuzgodnionego z Inwestorem nie ukończenia produkcji filmu w ustalonym terminie. Obowiązek ten nie występuje również w razie poniesienia straty przez Producenta przy realizacji filmu. Może więc zaistnieć sytuacja, w której Inwestor nie otrzyma nawet częściowego zwrotu wkładu, a zatem decydując się na wniesienie wkładu przejmuje część ryzyka finansowego związanego z wykorzystaniem wniesionego wkładu finansowego w ramach realizowanego przedsięwzięcia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że między stronami umowy inwestycyjnej nie dojdzie do udzielenia pożyczki, a uzyskany przez Wnioskodawcę w zamian za wniesienie wkładu finansowego udział w zysku z eksploatacji filmu nie będzie stanowił wynagrodzenia z tytułu świadczonej usługi pożyczki. W konsekwencji mamy do czynienia jedynie z przekazaniem środków pieniężnych przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy również zauważyć, że udział w zysku z eksploatacji filmu nie będzie stanowił wynagrodzenia za wykonanie jakiejkolwiek usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na produkcji filmu. Jak wynika bowiem z opisu sprawy za wykonanie i organizację filmu odpowiedzialny jest wyłącznie Producent filmu, a Inwestor uprawniony jest jedynie do kontroli ksiąg i rachunkowości dotyczących wykorzystania wkładu Inwestora na potrzeby filmu oraz rozliczeń związanych z eksploatacją filmu.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że wniesiony przez Wnioskodawcę wkład finansowy nie będzie dostawą towarów ani świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, według której opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

W konsekwencji, wniesienie przez Wnioskodawcę wkładu finansowego na produkcję filmu w zamian za udział w zysku z eksploatacji filmu nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin