Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.196.2019.4.WM
z 11 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2019 r. (data wpływu) uzupełnionym pismami z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu) i 10 lipca 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego kwoty zadatku wpłaconego gotówką przed rozpoczęciem działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego kwoty zadatku wpłaconego gotówką przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu 2018 r. Wnioskodawca powziął decyzję o podjęciu w przyszłości działalności gospodarczej polegającej na usługowym piaskowaniu oraz malowaniu proszkowym elementów metalowych i drewnianych. Do założenia tego typu działalności niezbędny okazał się zakup pieca do wypalania proszkowego. W związku z tym, Wnioskodawca wystosował odpowiednie zapytania ofertowe na zaprojektowanie i wykonanie pieca o indywidualnych parametrach. Z otrzymanych ofert Wnioskodawca wybrał ofertę przedstawioną przez właściciela jednoosobowej działalności gospodarczej. Zgodnie ze słowną umową zawartą w grudniu 2018 r. z ówczesnym właścicielem, został wpłacony zadatek w wysokości 25.000 zł potwierdzony przez właściciela na zawartej umowie na poczet realizacji wyżej wspomnianej inwestycji w formie pieniężnej - był to warunek konieczny postawiony przez wykonawcę do podjęcia się wykonania zamówionej malarni proszkowej. Wykonawca nie wystawił faktury zaliczkowej.

Zgodnie z art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, która określa, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy spełnione są łącznie oba warunki:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł.

Przedmiotowa transakcja nie musiała być przeprowadzona za pośrednictwem rachunku bankowego, gdyż Wnioskodawca (zlecający) nie był jeszcze przedsiębiorcą. Z zawartej umowy wynikało ponadto, że po zakończeniu realizacji inwestycji zostaną dopełnione warunki formalne, a mianowicie sprzedawca zwróci otrzymany w formie gotówkowej zadatek, a Wnioskodawca jako nabywca dokona płatności w wysokości 25.000 zł na rachunek sprzedawcy, gdyż nabywca w przyszłości miał stać się przedsiębiorcą i przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców stawały się dla niego wiążące. Niemniej jednak, Wnioskodawca był przekonany, że wydatki te mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych gdyż spełniają przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z ustaleń z wykonawcą wynikało, że montaż pieca odbędzie się w lipcu 2019 r., przez wzgląd na zobowiązania podjęte przez wykonawcę, do których wykonania był zobligowany. W związku z czasowym przesunięciem realizacji Wnioskodawca wstrzymał się z otwarciem działalności gospodarczej i rezygnacją z dotychczasowej pracy. Dodatkowo, biorąc pod uwagę przewidywany koszt planowanej inwestycji Wnioskodawca podjął decyzję o zaciągnięciu kredytu preferencyjnego z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. W marcu 2019 r. Wnioskodawca otrzymał telefon od wykonawcy z propozycją wcześniejszej realizacji inwestycji. W związku z korzystnym obrotem spraw Wnioskodawca dopełnił formalności dotyczących zaciągnięcia kredytu oraz założenia działalności gospodarczej i zwolnienia się z dotychczasowej pracy. Wnioskodawca z dniem 12 marca 2019 r. stał się przedsiębiorcą. Montaż pieca zakończył się dnia 20 marca 2019 r., w tym też dniu została wystawiona faktura uwzględniająca następujące kwoty:

• wartość netto: 127 840 zł
• podatek VAT: 29 403,20 zł
• wartość brutto: 157 243,20 zł
• wartość zapłacona: 25 000 zł
• kwota do zapłaty: 132 243,20 zł.

W dniu 21 marca 2019 r. Wnioskodawca przelał kwotę 132 243,20 zł na konto wykonawcy. Po zakończeniu montażu ekipa monterska wraz z właścicielem opuściła miejsce wykonywania działalności przez Wnioskodawcę, przez co kontakt ograniczył się jedynie do formy telefonicznej i mailowej. Wnioskodawca niezwłocznie podjął próbę kontaktu z wykonawcą w celu dopełnienia formalności związanych z wpłaconymi w grudniu 25 000 zł oraz wydania przez wykonawcę tablic znamionowych do zamontowanej malarni proszkowej. Wnioskodawca wielokrotnie dzwonił na wskazany na stronie internetowej wykonawcy numer oraz wysyłał maile na wskazany adres. Niestety, wszystkie jego działania były bezskuteczne. Wnioskodawca podjął próbę kontaktu również z najbliższym otoczeniem właściciela firmy, dzięki czemu dowiedział się, że właściciel firmy zmarł kilka dni po zakończeniu zlecenia wykonywanego dla Wnioskodawcy. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca ma wątpliwości co do ujęcia wpłaconych w grudniu pieniędzy w koszty prowadzonej przez siebie działalności, gdyż zdaje sobie sprawę z faktu, iż w przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej postępowanie spadkowe wymaga upływu określonego czasu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zakupiony piec do wypalania proszkowego spełnia warunki do uznania go za środek trwały o którym mowa w art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym piec ten będzie stanowił środek trwały w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, planowane jest zaliczenie kosztów poniesionych na jego zakup do kosztów uzyskania przychodów. Do wartości początkowej środka trwałego Wnioskodawca zaliczy całą wartość netto środka trwałego wraz z kosztami transportu oraz montażu oraz naliczy koszty amortyzacji zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Wnioskodawca, po dołożeniu należytej staranności do nawiązania kontaktu z Wykonawcą i jego ewentualnymi spadkobiercami, ma prawo zaliczyć kwotę 25 000 PLN wpłaconą gotówką przed rozpoczęciem działalności gospodarczej do wartości początkowej nabytego środka trwałego, tak aby w kosztach amortyzacji ująć całą wartość netto zakupionego środka trwałego?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczyć kwotę wpłaconą gotówką przed rozpoczęciem działalności gospodarczej do wartości początkowej nabytego środka trwałego oraz zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od całej wartości początkowej środka trwałego. W momencie zawierania umowy Wnioskodawca nie był przedsiębiorcą, nie obowiązywały go zapisy art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, a co za tym idzie nie ma zastosowania art. 22p ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Piec zgodnie z przepisami prawa tj. art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spełnia warunki do uznania go za środek trwały, a także jest wykorzystywany do czynności, z których Wnioskodawca uzyskuje przychody ze sprzedaży usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,

Zgodnie z art. 22g ust. 3, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast stosownie do art. 22p ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zestawienie powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł, istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie „transakcja” nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego. Przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 19 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców na gruncie ustawy podatkowej odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie Prawo przedsiębiorców, także w zakresie rozumienia pojęcia „transakcja”.

Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa, czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Zadatek został zdefiniowany w art. 394 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.). Zgodnie z jego brzmieniem, w braku odmiennego zastrzeżenia umownego albo zwyczaju zadatek dany przy zawarciu umowy ma to znaczenie, że w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej. W razie wykonania umowy zadatek ulega zaliczeniu na poczet świadczenia strony, która go dała; jeżeli zaliczenie nie jest możliwe, zadatek ulega zwrotowi. W razie rozwiązania umowy zadatek powinien być zwrócony, a obowiązek zapłaty sumy dwukrotnie wyższej odpada. To samo dotyczy wypadku, gdy niewykonanie umowy nastąpiło wskutek okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności albo za które ponoszą odpowiedzialność obie strony.

Zadatek służy zatem zabezpieczeniu interesów obu stron umowy. Dzięki niemu każda ze stron zabezpiecza się na wypadek zerwania umowy przez drugą stronę. Strona, która nie wykona swojego zobowiązania traci wpłacony zadatek.

Wskazana we wniosku okoliczność, że wydatek z tytułu zadatku na poczet wykonania usługi wykonania pieca do wypalania proszkowego poniesiony został przez Wnioskodawcę w formie gotówkowej przed rozpoczęciem przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej powoduje, że nie ma zastosowania ograniczenie z art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Wnioskodawca bowiem w momencie zawarcia umowy na wykonanie pieca do wypalania proszkowego oraz dokonania zadatku na poczet wykonania tej usługi w kwocie 25.000 zł nie był przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców, a – zgodnie z powyższymi ustaleniami - adresatem przepisu art. 19 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że zapłacony przez Wnioskodawcę jako osobę nieprowadzącą działalności gospodarczej zadatek na zakup pieca do wypalania proszkowego, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do wartości początkowej środka trwałego. Wartość początkową środka trwałego w postaci pieca do wypalania proszkowego stanowi zatem cała cena zakupu netto tego pieca, obejmująca również kwotę zapłaconego gotówką przed rozpoczęciem działalności gospodarczej zadatku.

Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej pieca, obejmującą również wartość zapłaconego przed rozpoczęciem działalności gospodarczej w formie gotówkowej zadatku, pod warunkiem, że zgodnie z cyt. art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy te dokonywane będą zgodnie z przepisami art. 22a-22o ww. ustawy.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast wniosek w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie Skłodowskiej 40, 20-400 Lublin za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.