Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.236.2019.1.WS
z 11 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 25 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup karnetów dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X to działalność gospodarcza w zakresie handlu. Jako właściciel Wnioskodawczyni jest polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnikiem podatku od towarów i usług. Zdarzenia gospodarcze związane z działalnością Wnioskodawczyni ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni zatrudnia poniżej 20 pracowników. W związku z tym nie tworzy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawczyni chce wprowadzić pozapłacowe świadczenie na rzecz swoich pracowników w postaci karnetów. Ze świadczenia skorzystać będą mogli wszyscy chętni pracownicy. Karnety mają dotyczyć wejść na pływalnię (basen), fitness czy siłownię. W całości finansowane mają być ze środków obrotowych firmy. Zapłata za karnety nastąpi na podstawie faktury, wystawianej miesięcznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zakupem karnetów na siłownię, fitness czy basen Wnioskodawczyni ma prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione na zakup karnetów na basen, fitness czy siłownię może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki, jakie Wnioskodawczyni planuje ponieść na zakup karnetów, posłużą integracji i poprawie komunikacji między pracownikami. Udowodniono również, że aktywność fizyczna zapobiega występowaniu zachorowań (mniej wystawianych zwolnień lekarskich), jak również przyczynia się do neutralizacji stresów. Ulega również polepszeniu samopoczucie pracownika, co przełoży się na zwiększenie wydajności i efektywności pracy, a w konsekwencji przełoży się na wysokość osiąganych przychodów. To dzięki pracownikom możliwe są do osiągnięcia cele firmy – czyli na przykład osiągnięcie założonego poziomu sprzedaży towarów handlowych. To niezaprzeczalne, główne źródło przychodów firmy. Dzięki zaspokajaniu potrzeb pracowników pracodawca pokazuje, że wie że to właśnie pracownicy stanowią ważną wartość dla firmy. Dochodzi do zacieśnienia więzi między pracodawcą a pracownikiem.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdzają również interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane z upoważnienia Ministra Finansów, np. w:

1. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 lutego 2016 roku, sygn. IBPB-1-3/4510-707/15/TS, w której organ podkreślił, że „nie ulega wątpliwości, że wydatki na zakup pakietów medycznych i kart (…) dla pracowników zostały poniesione przez spółkę w trosce o swoich pracowników. Wpływa to z jednej strony na poprawę zdrowia, a w konsekwencji zmniejszenie liczby zachorowań i absencji pracowników, a z drugiej na zwiększenie motywacji pracowników do pracy. Pakiety wpływają na lojalność pracowników wobec pracodawcy i tym samym budują wizerunek pracodawcy jako dbającego o swoich pracowników”;
2. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 czerwca 2016 roku, sygn. IBPB-1-3/4510-398/16/AW, w której organ stwierdził że (...) „wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu świadczeń sportowych (karnety na siłownię i karty (…)) ponoszone przez spółkę ze środków obrotowych są pośrednio związane z prowadzoną przez spółkę działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Reasumując, koszty poniesione przez spółkę w związku z zakupem karnetów na siłownię i inne formy wypoczynku ruchowego (…) w części sfinansowanej ze środków obrotowych spółki należy uznać za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop”.
   
   

Podobne stanowisko przedstawione jest w interpretacjach:

• sygn. 0111-KDIB1-2.4010.359.2017.1.ANK z 6 grudnia 2017 r.,
• sygn. 0114-KDIP3-1.4011.119.2017.1.AM z 13 czerwca 2017 r.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy wskazać, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego – kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Należy również wskazać, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych, jednak każdorazowo należy przeanalizować, jaki jest cel takiego przedsięwzięcia.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawczyni planuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wprowadzenie pozapłacowych świadczeń na rzecz swoich pracowników w postaci karnetów. Ze świadczenia będą mogli skorzystać wszyscy chętni pracownicy. Karnety mają dotyczyć wejść na pływalnię (basen), fitness czy siłownię. W całości finansowane mają być ze środków obrotowych firmy. Zapłata za karnety nastąpi na podstawie faktury, wystawianej miesięcznie.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych z zakupem karnetów dla pracowników, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Wskazane wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię – w jej opinii – posłużą integracji i poprawie komunikacji między pracownikami. Zdaniem Wnioskodawczyni aktywność fizyczna zapobiega występowaniu zachorowań (mniej wystawianych zwolnień lekarskich), jak również przyczynia się do neutralizacji stresów. Ulega również polepszeniu samopoczucie pracownika, co przełoży się na zwiększenie wydajności i efektywności pracy, a w konsekwencji przełoży się na wysokość osiąganych przychodów. Wnioskodawczyni podkreśla, że to dzięki pracownikom możliwe są do osiągnięcia cele firmy – czyli na przykład osiągnięcie założonego poziomu sprzedaży towarów handlowych. To niezaprzeczalne, główne źródło przychodów firmy należącej do Wnioskodawczyni. Dzięki zaspokajaniu potrzeb pracowników pracodawca pokazuje, że to właśnie pracownicy stanowią ważną wartość dla firmy. Dochodzi do zacieśnienia więzi między pracodawcą a pracownikiem.

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów na siłownię, fitness czy basen, ponoszone przez Wnioskodawczynię z jej środków obrotowych, są pośrednio związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez Wnioskodawczynię przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia niniejszych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – koszty poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z zakupem karnetów na siłownię, fitness czy basen, sfinansowane ze środków obrotowych jej firmy należy uznać za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.