Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.292.2019.1.KU
z 12 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2019 r. (data wpływu 11 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym, polegającą na świadczeniu usług informatycznych. Zakres świadczonych usług, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności obejmuje głównie działalność związaną z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi (PKD 62.03.Z). Siedziba firmy Wnioskodawcy (miejsce zgłoszone do prowadzenia działalności gospodarczej) oraz miejsce stałego zameldowania, a także miejsce zamieszkania mieszczą się w .... w powiecie ..... Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zgłoszonym jednocześnie do transakcji unijnych (VAT-UE). Nie posiada poza Polską biura, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Nie zatrudnia pracowników. Od maja 2019 r. jedynym kontrahentem, z którym Wnioskodawca zawarł umowę jest podmiot gospodarczy z Irlandii (dalej jako: Kontrahent), zarejestrowany w swoim kraju, jako podatnik VAT-EU, posługujący się ważnym i prawidłowym numerem VAT. Kontrahent ten zleca Wnioskodawcy wykonywanie usług w ramach określonego projektu realizowanego na rzecz wskazanego klienta (dalej jako: Klient). Klient jest podmiotem mającym siedzibę w Hiszpanii, dlatego Wnioskodawca został zobowiązany do wyjazdu do Hiszpanii na okres od 14 maja 2019 r. do 6 listopada 2019 r. (poniżej 183 dni), gdzie tymczasowo przebywa. Wnioskodawca otrzymuje miesięczne wynagrodzenie od Kontrahenta na podstawie wystawionych Kontrahentowi faktur VAT, których wysokość zależy od stopnia realizacji projektu i godzin świadczenia pracy w ramach projektu. Wykonane usługi Wnioskodawca dokumentuje fakturami VAT wystawionymi wyłącznie na rzecz swojego Kontrahenta, a nie na rzecz Klienta.

Odbywana przez Wnioskodawcę podróż służbowa związana z wykonywaniem czynności w ramach działalności gospodarczej i sam pobyt na terenie Hiszpanii trwać będą nieprzerwanie około 180 dni. Powoduje to po stronie Wnioskodawcy konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów zakwaterowania w wynajmowanym apartamencie i kosztów wyżywienia. Koszty przejazdu (przelotów) do siedziby Klienta również pokrywa Wnioskodawca.

Wnioskodawca zamierza zaliczać diety z tytułu odbywania wyżej opisanej podróży służbowej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość diet z tytułu odbywanej przez Wnioskodawcę zagranicznej podróży służbowej trwającej około 180 dni, szczegółowo opisanej we wniosku, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Objęte wnioskiem koszty podróży służbowych nie są wskazane na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Przepisami wykonawczymi do tego przepisu jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Stosownie do treści art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Zgodnie z definicją podróży służbowej wynikającą z powyższych przepisów oraz przepisów Kodeksu pracy, jest to każdy wyjazd Wnioskodawcy poza miejsce – siedzibę prowadzenia działalności gospodarczej, który podejmowany jest w celu wykonania czynności zleconych przez Kontrahenta Wnioskodawcy. Zatem odbywana przez Wnioskodawcę podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem w celu jego osiągnięcia albo zabezpieczenia jego źródła. Nie powinno budzić wątpliwości to, że podróż służbowa do siedziby Klienta (Hiszpanii) ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Podróż ta jest konieczna, aby Wnioskodawca – przedsiębiorca mógł osobiście świadczyć usługi w ramach projektu prowadzonego przez Klienta na terenie Hiszpanii.

Diety przysługujące z tytułu odbywania podróży służbowej zagranicznej stanowią ekwiwalent wydatków na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i noclegów w trakcie tej podróży, więc będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów w części, w jakiej nie przekroczą limitu ustalonego przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Według tego rozporządzenia, jako koszty uzyskania przychodów działalności gospodarczej można zaliczyć diety związane z podróżami wyłącznie w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom na podstawie powyższego rozporządzenia.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu, jako podróży służbowej, jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też, za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Swoje stanowisko Wnioskodawca oparł na wydanych wcześniej interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 8 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-517/14-2/MR, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 września 2015 r., Nr ITPB1/4511-690/15/AK, oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 października 2009 r., sygn. akt I SA/Po 661/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, w niniejszej sprawie zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.