Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.170.2019.1.BS
z 16 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu 16 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• co należy rozumieć pod pojęciem „powierzchnia użytkowa oddana do używania”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji, o jakiej mowa w art. 24b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej – jest prawidłowe.
• co należy rozumieć pod pojęciem „całkowita powierzchnia użytkowa budynku”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji, o jakiej mowa w art. 24b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej – jest prawidłowe,
• czy Spółka kalkulując należny za rok podatkowy 2018 podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego, o jakim mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogła ustalać proporcję, o jakiej mowa w art. 6 Ustawy Zmieniającej (tj. udział powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Centrum) i ustaleń tych dokonywać na pierwszy dzień każdego miesiąca kalendarzowego roku 2018 – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• co należy rozumieć pod pojęciem „powierzchnia użytkowa oddana do używania”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji, o jakiej mowa w art. 24b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej,
• co należy rozumieć pod pojęciem „całkowita powierzchnia użytkowa budynku”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji, o jakiej mowa w art. 24b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej,
• czy Spółka kalkulując należny za rok podatkowy 2018 podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego, o jakim mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogła ustalać proporcję, o jakiej mowa w art. 6 Ustawy Zmieniającej (tj. udział powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Centrum) i ustaleń tych dokonywać na pierwszy dzień każdego miesiąca kalendarzowego roku 2018.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem budynku komercyjnego Centrum Handlowe „X” (dalej: „Centrum” lub „Centrum Handlowe”). Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła z najemcami Centrum Handlowego (dalej: „Najemcy”) umowy najmu i wynajmuje komercyjnie powierzchnie handlowe znajdujące się w Centrum – tj. sklepy i punkty handlowo-usługowe (dalej: Powierzchnia Pomieszczeń Handlowych).

Najemcy na podstawie zawartych ze Spółką umów najmu zobowiązani są uiszczać czynsz najmu (dalej: „Czynsz”). W praktyce na łączną wysokość Czynszu, jaką zobligowani są uiszczać Najemcy, składają się:

1. Opłata za wynajęcie Powierzchni Pomieszczeń Handlowych (kalkulowana co do zasady jako iloczyn wynajętej na rzecz danego Najemcy Powierzchni Pomieszczeń Handlowych i ustalonej stawki najmu za jeden metr kwadratowy wynajętej powierzchni);
   
2. Opłaty związane ze zużyciem przez Najemców bezpośrednio w wynajmowanych przez nich Powierzchniach Pomieszczeń Handlowych energii elektrycznej, ogrzewania, wody, odprowadzania odpadów oraz za korzystanie z usług telekomunikacyjnych dostępnych w wynajmowanych przez nich Powierzchniach Pomieszczeń Handlowych, zgodnie z ich faktycznym zużyciem;
   
3. Opłaty dodatkowe (dalej: „Opłaty Serwisowe”), które w szczególności obejmują opłaty/koszty za następujące usługi i towary związane z eksploatacją zlokalizowanych w Centrum Handlowym powierzchni innych powierzchni niż Powierzchnia Pomieszczeń Handlowych:
   
   • dostawę energii elektrycznej,
   • dostawę wody,
   • klimatyzację powierzchni wspólnych,
   • ogrzewanie (energia cieplna),
   • odprowadzanie ścieków,
   • wywóz odpadów, remonty, konserwacje i podwyższanie standardu Centrum,
   • sprzątanie, prace porządkowe i sanitarne,
   • koszty administracyjne Centrum,
   • ubezpieczenie Centrum,
   • ochronę Centrum,
   • inne opłaty dotyczące Centrum, w szczególności kwoty odpowiadające podatkowi od nieruchomości, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego,
   • koszty marketingowe Centrum.
   
   
   

Przy czym udział Najemców w Opłatach Serwisowych odpowiada co do zasady ilorazowi Powierzchni Pomieszczeń Handlowych wynajmowanej przez danego Najemcę i całkowitej Powierzchni Pomieszczeń Handlowych w Centrum Handlowym, przeznaczonej pod najem.

W Centrum Handlowym wyodrębnić należy następujące rodzaje powierzchni:

1. suma Powierzchni Pomieszczeń Handlowych stanowiąca w chwili obecnej przedmiot najmu na podstawie prawnie skutecznych umów najmu (dalej: „Powierzchnie Wynajęte” lub „Kategoria A”);
2. suma Powierzchni Pomieszczeń Handlowych nie stanowiąca w chwili obecnej przedmiotu najmu na podstawie prawnie skutecznych umów najmu (tj. powierzchnie handlowe przeznaczone co do zasady na wynajem, ale w danym momencie z powodów biznesowych niewynajęte; dalej: „Powierzchnie Handlowe Niewynajęte” lub „Kategoria B”);
3. Powierzchnie Wspólne, do których dostęp mają wszyscy Najemcy (oraz personel Najemców, partnerzy handlowi Najemców), jak również klienci i odwiedzający Centrum, w stosunku do których Najemcy obciążani są kosztami związanymi z tymi powierzchniami w ramach Opłaty Serwisowej – przykładowo ogólnodostępne korytarze i toalety w Centrum Handlowym (dalej: „Powierzchnie Wspólne” lub „Kategoria C”);
4. powierzchnie, do których nie mają dostępu ani Najemcy (ich personel i partnerzy handlowi), ani klienci i odwiedzający Centrum; przy czym Najemcy obciążani są kosztami związanymi z tymi powierzchniami w ramach Opłaty Serwisowej – przykładowo pomieszczenia techniczne (kategoria ta stanowi relatywnie najmniejszą część powierzchni Centrum; dalej: „Powierzchnie Techniczne” lub „Kategoria D”).
   
   

Najemcy, ich personel oraz ich partnerzy handlowi są uprawnieni do korzystania na zasadach przewidzianych dla najmu, w ramach zawartych umów, z Powierzchni Pomieszczeń Handlowych (tj. sklepów i punktów handlowo-usługowych). Powierzchnie te są wskazane w zawartych umowach najmu z Najemcami jako przedmiot najmu. Dodatkowo Najemcy, ich personel oraz ich partnerzy handlowi, w ramach umowy najmu Powierzchni Pomieszczeń Handlowych, są uprawnieniu do korzystania także z Powierzchni Wspólnych, w których skład również wchodzi m.in. parking – ale jedynie w zakresie wskazanym w instrukcjach/wytycznych Spółki.

Spółka od 1 stycznia 2018 r. jest obowiązana do obliczania oraz uiszczania podatku od przychodów z tytułu własności środka trwałego (od 1 stycznia 2019 r. podatek od przychodów z budynków) zgodnie z art. 24b Ustawy o CIT.

Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Co należy rozumieć pod pojęciem „powierzchnia użytkowa oddana do używania”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji, o jakiej mowa w art. 24b ust. 6 Ustawy o CIT oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej?
2. Co należy rozumieć pod pojęciem „całkowita powierzchnia użytkowa budynku”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji, o jakiej mowa w art. 24b ust. 6 Ustawy o CIT oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej?
3. Czy Spółka kalkulując należny za rok podatkowy 2018 podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego, o jakim mowa w art. 24b Ustawy o CIT, mogła ustalać proporcję, o jakiej mowa w art. 6 Ustawy Zmieniającej (tj. udział powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Centrum) i ustaleń tych dokonywać na pierwszy dzień każdego miesiąca kalendarzowego roku 2018?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Pod pojęciem „powierzchnia użytkowa oddana do używania”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji w art. 24b ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „ustawa o CIT”), oraz w art. 6 ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1291, dalej: „Ustawa Zmieniająca”), należy rozumieć powierzchnię zdefiniowaną w stanie faktycznym niniejszego wniosku jako Kategoria A (Powierzchnie Wynajęte), tj. suma Powierzchni Pomieszczeń Handlowych stanowiąca w danym momencie przedmiot najmu na podstawie prawnie skutecznych umów najmu z Najemcami.
2. Pod pojęciem „całkowita powierzchnia użytkowa budynku”, użytym w odniesieniu do ustalenia proporcji w art. 24b ust. 6 ustawy o CIT oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej, należy rozumieć sumę powierzchni zdefiniowanych jako Kategorie A, B, C i D, która to suma odpowiada co do zasady powierzchni stanowiącej podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości (tj. powierzchnia użytkowa budynku zdefiniowanej w art. la ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.; t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1445 ze zm., dalej: „Ustawa o Podatkach i Opłatach Lokalnych”).
3. Spółka kalkulując należny za rok 2018 podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego, o jakim mowa w art. 24b Ustawy o CIT, mogła ustalać proporcję, o jakiej mowa w art. 6 Ustawy Zmieniającej (tj. udział powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Centrum) i ustaleń tych dokonywać na pierwszy dzień każdego miesiąca kalendarzowego roku 2018.
   
   

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym obecnie, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Natomiast zgodnie z art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. (...)

Wskazać należy, że Spółka nie zawarła umowy najmu (ani umowy o podobnym charakterze) całego budynku Centrum Handlowego. Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym na rzecz Najemców wynajmowane są Powierzchnie Pomieszczeń Handlowych znajdujące się w Centrum Handlowym, a nie cały budynek. W świetle powyższego należy wskazać, że spełniony jest warunek, o jakim mowa w art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, który determinuje możliwość liczenia proporcji o jakiej mowa w tej regulacji, mianowicie budynek Centrum Handlowego został oddany do używania w części.

W celu prawidłowego obliczenia podatku od przychodów z budynków istotne jest zatem określenie jak na podstawie art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, należy rozumieć sformułowanie „powierzchnia użytkowa oddana do używania”. Przy czym w świetle art. 24b ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT, jako oddanie do używania rozumieć należy oddanie całości lub części budynku na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie ze stanem faktycznym wskazanym w niniejszym wniosku, wszelkie Powierzchnie Pomieszczeń Handlowych znajdujące się w Centrum, o ile są oddane do używania, to dzieje się to na podstawie zawieranej z Najemcami umowy najmu. Zatem z punktu widzenia analizowanego stanu faktycznego istotne jest ustalenie co należy rozumieć przez oddanie części budynku Centrum Handlowego do używania na podstawie umowy najmu.

Ze względu na brak definicji umowy najmu w Ustawie o CIT odwołać się należy do definicji zawartej w innych aktach prawnych. W tym przypadku zasadnym wydaje się odwołanie do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2018 r. poz. 1025 ze zm., dalej: „Kodeks Cywilny”), która to w art. 659 określa, że „przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym czynsz ten może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju”.

Natomiast, zgodnie z art. 662 Kodeksu Cywilnego „wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz wstanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu, a drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają najemcę. Dodatkowo, jeżeli rzecz najęta uległa zniszczeniu z powodu okoliczności, za które wynajmujący odpowiedzialności nie ponosi, wynajmujący nie ma obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego”.

Ponadto zgodnie z art. 666 § 1 Kodeksu Cywilnego „najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania – w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy”.

Przenosząc powyższe na grunt stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku należy zwrócić uwagę na fakt, iż Spółka oddaje w najem jedynie Powierzchnie Pomieszczeń Handlowych (tj. Kategorie A i B wskazane w stanie faktycznym), w odniesieniu do tych powierzchni zapisy umów zawartych z Najemcami są tożsame z przytoczonymi powyżej regulacjami Kodeksu Cywilnego (należy wskazać, że w umowach najmu zawartych przez Spółkę z Najemcami jako przedmiot najmu wskazane są właśnie Powierzchnie Pomieszczeń Handlowych – tj. Kategorie A i B). Jednocześnie powierzchniami będącymi przedmiotem używania na podstawie umowy najmu (wzgl. umowy o podobnym charakterze) nie są ani Powierzchnie Wspólne ani Powierzchnie Techniczne (tj. Kategorie C i D).

Najemcy mają możliwość, na podstawie zawartych umów najmu, korzystać z Powierzchni Wspólnych Centrum, jednakże odbywać się to może jedynie na podstawie instrukcji/wytycznych Spółki – a więc w zupełnie inny sposób niż wskazują regulacje Kodeksu Cywilnego. Przy czym używanie Powierzchni Wspólnych przez Najemców (jego personel i partnerów handlowych) jest znacząco ograniczone i de facto sprowadza się do możliwości biernego dostępu do takich powierzchni (np. korytarzy i toalet znajdujących się w ogólnodostępnych strefach Centrum Handlowego). W przypadku Powierzchni Technicznych Najemcy nie maja w ogóle dostępu do takich powierzchni nie są one przez nich w żaden sposób użytkowane.

Powyższe potwierdza również brzmienie regulacji przytoczonego powyżej art. 666 § 1 Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym, najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania – w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy. Zgodnie ze stanem faktycznym, przedmiotem najmu umów zawieranych przez Spółkę z Najemcami są Powierzchnie Pomieszczeń Handlowych – nie są to zaś Powierzchnie Wspólne, z których Najemcy, ich personel oraz ich partnerzy handlowi mogą korzystać jedynie w ograniczony sposób wskazany przez Wnioskodawcę.

Zarówno w odniesieniu do Powierzchni Wspólnych jak i Powierzchni Technicznych (tj. Kategorie C i D) Najemcy nie mogą użytkować tych powierzchni w sposób typowy dla usług najmu (przykładowo nie mogą oni rozstawiać tam swoich mebli i wyposażenia, nie mogą oni na takich powierzchniach prowadzić działalności handlowej, nie mogą ograniczać do nich dostępu dla osób postronnych, nie mogą eksponować swoich produktów ani instalować własnych elementów wystroju). W związku z tym nie można uznać, że powierzchnie te zostały im oddane do używania na podstawie umowy najmu.

Ponadto należy wskazać, że Najemcy nie odpowiadają za utrzymywanie w odpowiednim stanie ani Powierzchni Wspólnych ani Powierzchni Technicznych. Nie są oni również zobligowani do dokonywania na własną rękę napraw takich powierzchni. Za utrzymanie tych powierzchni w odpowiednim stanie umożliwiającym ich eksploatację odpowiedzialna jest Spółka. To Wnioskodawca zleca szereg usług podmiotom zewnętrzny, które zapewniają utrzymanie Powierzchni Wspólnych i Powierzchni Technicznych w odpowiednim stanie – do usług tych zaliczyć można usługi sprzątania, usługi ochrony i usługi remontowe dokonywane na tych powierzchniach. Tym samym w świetle art. 662 Kodeksu Cywilnego w odniesieniu do Powierzchni Wspólnych jak i Powierzchni Technicznych (tj. Kategorie C i D) sposób użytkowania przez Najemców tych powierzchni jest inny niż wskazany w tym przepisie sposób użytkowania powierzchni oddanych w najem.

Zatem zarówno Powierzchnie Wspólne jak i Powierzchnie Techniczne (tj. Kategorie C i D) nie stanowią przedmiotu najmu oddanego Najemcom do używania – przedmiotem tym są natomiast przeznaczone do wynajęcia Powierzchnie Pomieszczeń Handlowych (tj. Powierzchnie Wynajęte i Powierzchnie Handlowe Niewynajęte).

Zgodnie ze stanem faktycznym Spółka obciąża Najemców Opłatami Serwisowymi, które są kalkulowane w oparciu o opłaty związane pośrednio Kategorii C i D. Jednakże Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Opłaty Serwisowe stanowią jedynie element kalkulacyjny wartości Czynszu związanego z najmem Powierzchni Wynajętych dla danego Najemcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy przez pojęcie „powierzchnia użytkowa oddana do używania” użyte w odniesieniu do ustalenia proporcji w art. 24b ust. 6 ustawy o CIT oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej należy rozumieć powierzchnię zdefiniowaną w stanie faktycznym niniejszego wniosku jako Kategoria A (Powierzchnie Wynajęte) tj. suma Powierzchni Pomieszczeń Handlowych stanowiąca w danym momencie przedmiot najmu na podstawie prawnie skutecznych umów najmu.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest także zdanie zawarte w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej gdzie ustawodawca wyjaśnia, że:

• „Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta”.

oraz

• „(...) podatnicy przy ustalaniu podstawy opodatkowania będą mogli stosować rozwiązanie dotyczące objęcia podatkiem tylko tej części budynku, która jest wynajmowana (zmiana korzystna dla podatnika) w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2017 r.”
  
  

Jak zostało wskazane powyżej w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku spełniony jest warunek o jakim mowa w art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, który determinuje możliwość liczenia proporcji o jakiej mowa w tej regulacji, mianowicie budynek Centrum Handlowego został oddany do używania w części.

Tym samym istotnym jest zatem, w jaki sposób na podstawie art. 24b ust. 6 ustawy o CIT należy rozumieć sformułowanie „całkowita powierzchnia użytkowa budynku”.

Zauważenia wymaga fakt, iż Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „powierzchnia użytkowa budynku”. W związku z tym w celu zdefiniowania tego pojęcia należy zwyczajowo zaczerpnąć tą definicję z innego aktu prawnego o ile taka występuje. W tym przypadku możliwe jest odwołanie do przepisu art. la ust. 1 pkt 5 Ustawy o Podatkach i Opłatach Lokalnych, zgodnie z którym, powierzchnia użytkowa budynku (lub jego części) to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych – przy czym za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że tak zdefiniowana całkowita powierzchnia użytkowa budynku równa jest co do zasady sumie powierzchni zdefiniowanych uprzednio jako Kategoria A, B, C i D.

Zgodnie z powyższym, przez pojęcie „całkowita powierzchnia użytkowa budynku” użyte w odniesieniu do ustalenia proporcji w art. 24b ust. 6 Ustawy o CIT oraz w art. 6 Ustawy Zmieniającej należy rozumieć sumę powierzchni zdefiniowanych jako Kategoria A, B, C i D, która to suma odpowiada co do zasady powierzchni stanowiącej podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. – podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł, w postaci:

1. budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   
   1. centrum handlowe,
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy,
2. budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy – wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.
   
   

Jednocześnie na podstawie art. 6 Ustawy Zmieniającej, „w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2017 r. przepisy art. 24b ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się wyłącznie do budynków, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym tj. do budynków handlowo-usługowych sklasyfikowanych w Klasyfikacji Środków Trwałych jako centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, pozostałych handlowo-usługowych oraz do budynków biurowych sklasyfikowanych w Klasyfikacji Środków Trwałych jako budynki biurowe, oddanych w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. W przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku”.

Podkreślenia wymaga fakt, iż art. 6 Ustawy Zmieniającej w pierwszym zdaniu wprost odnosi się do roku podatkowego rozpoczynającego się po dniu 31 grudnia 2017 r. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, artykuł ten zastosowanie ma do całego roku podatkowego 2018. Tym samym w przypadku oddania do używania, na podstawie prawnie skutecznych umów najmu, Powierzchni Pomieszczeń Handlowych Centrum w części, Spółka miała możliwość ustalenia przychodu proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Centrum, o czym jest mowa w zdaniu drugim art. 6 Ustawy Zmieniającej, w odniesieniu do całego 2018 r.

Dodatkowo, zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu z tytułu własności środka trwałego jest podatkiem uiszczanym za każdy miesiąc. Zatem, zdaniem Spółki, ustalenie takiego przychodu w odniesieniu do roku 2018 powinno być dokonywane za każdy miesiąc kalendarzowy 2018 r. i Spółka ma prawo dokonywać kalkulacji miesięcznego podatku z uwzględnieniem proporcji, o jakiej mowa w art. 6 Ustawy Zmieniającej (tj. udział powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej Centrum) – przy czym ustaleń tych Spółka dokonywać powinna na pierwszy dzień każdego miesiąca kalendarzowego roku 2018.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W tym miejscu wskazać, że pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.