Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.241.2019.1.LS
z 9 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków pobrania podatku przez Wnioskodawcę jako płatnika w związku z dokonywaniem wypłat z tytułu udziału w Funduszach – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków pobrania podatku przez Wnioskodawcę jako płatnika w związku z dokonywaniem wypłat z tytułu udziału w Funduszach.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako agent transferowy wypełnia obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych ciążące na funduszach inwestycyjnych (dalej: „Fundusze"). W szczególności Wnioskodawca oblicza kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu udziału w Funduszach (art. 30a ust. 1 pkt 5) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dalej: ustawa o PIT), w tym w związku z wypłatami dokonywanymi nierezydentom.

W art. 41 ust. 12 ustawy o PIT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. ustawodawca wskazał kwotę (2 mln zł), powyżej której powstanie obowiązek poboru podatku u źródła. Jednocześnie rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - obowiązek ten został odroczony do dnia 30 czerwca 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze, że po dniu 30 czerwca 2019 r. płatnik obowiązany będzie do stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o PIT powstała wątpliwość, czy na potrzeby weryfikacji, czy przekroczony został limit, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o PIT, w związku z którym Wnioskodawca jest uprawniony do nienaliczenia podatku (lub naliczenia podatku wg obniżonej stawki) zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań) powinien on sumować kwoty przychodu, czyli kwoty należne uczestnikowi Funduszu w wyniku odkupienia jednostek uczestnictwa, czy też podlegające opodatkowaniu (podatkiem dochodowym z tytułu udziału w funduszach kapitałowych - art. 30a ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT) kwoty dochodu, czyli kwoty stanowiące dodatnią różnicę pomiędzy kwotami środków wpłaconych tytułem nabycia jednostek uczestnictwa (kosztami uzyskania przychodu), a kwotami należnymi uczestnikowi w wyniku odkupienia (przychodami).

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien sumować kwoty dochodów z tytułu udziału w Funduszach wypłacone na rzecz danego podatnika na potrzeby weryfikacji czy przekroczony został limit, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do nienaliczenia podatku lub naliczenia podatku wg obniżonej stawki zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań). W przypadku gdy suma dochodów wypłaconych z tytułu udziału w Funduszach danemu podatnikowi (przy założeniu, że podatnik nie otrzymuje od Funduszu innych kwot opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym) nie przekroczy 2 000 000 zł, Wnioskodawca będzie uprawniony do nienaliczenia podatku (lub naliczenia podatku wg obniżonej stawki) zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań).

Zgodnie bowiem z art. 30a ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy (...) od dochodu z tytułu udziału w funduszach kapitałowych. Przy czym zgodnie z ust. 2 tego artykułu przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. Zgodnie z art. 41 ust. 4 tej ustawy Płatnicy (...), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie zaś z art. 41 ust. 12 ustawy o PIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) jeżeli łączna kwota dokonanych temu samemu podatnikowi wypłat (świadczeń) lub postawionych do jego dyspozycji pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29 i art. 30a ust. 1 pkt 1-5a przekracza w roku podatkowym kwotę 2 000 000 zł, płatnik jest obowiązany pobierać zryczałtowany podatek dochodowy, stosując stawki podatku określone w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł, z pominięciem stawki podatku, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Sposób kalkulacji limitu - wykładania literalna:

W kontekście powyższego, rozważenia wymaga, w jaki sposób weryfikować, czy wypłata z tytułu udziału w funduszach kapitałowych przekroczyła limit 2 000 000 zł. Art. 41 ust. 12 ustawy o PIT nakazuje uwzględniać w tym celu wypłaty (świadczenia) lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne z określonych tytułów. W przypadku funduszy kapitałowych tytułem tym jest dochód z tytułu udziału w funduszach kapitałowych. Zgodnie z literalnym brzmieniem ustawy o PIT, w przypadku wypłat z tytułu udziału w funduszach kapitałowych, pod uwagę powinny być więc brane kwoty dochodu z udziału w funduszach, a nie same kwoty wypłat. Dla celów kalkulacji dochodu z udziału w funduszach, kwota wypłaty może bowiem podlegać obniżeniu o wydatki na nabycie tytułów uczestnictwa - zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT. Odróżnia to wypłaty z tytułu udziału w funduszach od innych tytułów, do których odwołuje się art. 41 ust. 12 ustawy (tj. w szczególności odsetek, dywidend, czy należności licencyjnych otrzymywanych przez nierezydentów), w przypadku których podstawę opodatkowania stanowi przychód (bez możliwości obniżenia go o koszty uzyskania przychodów). Powyższe podejście potwierdza również druga część analizowanego przepisu. Płatnik zobowiązany jest bowiem pobrać podatek wg stawki podstawowej od nadwyżki ponad limit 2 000 000 zł. Jednoznacznie wskazuje to, że w kalkulacji kwoty powinny być uwzględniane kwoty stanowiące podstawę opodatkowania (a więc w przypadku wypłat z tytułu udziału w funduszach kapitałowych - kwoty dochodu). W świetle przepisów ustawy o PIT stosowanie stawki podatku do samej kwoty wypłaty z udziału w funduszach kapitałowych byłoby niezasadne, gdyż kwota ta nie stanowi podstawy opodatkowania. Co więcej, samo otrzymanie wypłaty może w ogóle nie skutkować powstaniem obowiązku podatkowego. Podatnik może bowiem w związku z dokonaną transakcją i otrzymaną wypłatą ponieść stratę.

Sposób kalkulacji limitu - wykładnia celowościowa

Powyższe stanowisko wydaje się w pełni uzasadnione w kontekście celu art. 41 ust. 12 ustawy o PIT. Wprowadzenie mechanizmu obowiązkowego poboru podatku i następczego stosowania ulg wynikających z odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania miało na celu uszczelnienie systemu podatkowego. Niemniej, wprowadzenie progu, po przekroczeniu którego nowy mechanizm powinien być stosowany wskazuje, że zasadą ma być stosowanie go tam, gdzie ryzyko uszczuplenia dotyczy istotnych kwot. Weryfikacja przekroczenia limitu w przypadku wypłat z udziału w funduszach kapitałowych w oparciu o same kwoty wypłat (zamiast w oparciu o kwoty dochodu) nie zapewniałaby realizacji tej zasady. W szczególności, takie podejście mogłoby prowadzić do sytuacji, w której obowiązek poboru podatku, z pominięciem zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dotyczyłby już 1 zł należnego podatku. Byłoby tak, gdyby podatnik uzyskał pierwszy dochód w roku podatkowym po przekroczeniu kwoty 2 000 000 zł otrzymanych wypłat (gdyby otrzymanie 2 000 000 zł wypłat wiązało się z poniesieniem straty przez tego podatnika). Powyższe podejście nie tylko nie realizowałoby celu wprowadzenia progu kwotowego, ale też niezasadnie różnicowałoby sytuację podatników uzyskujących taki sam dochód, w zależności od tego, w jakiej wysokości koszty mogli oni wykazać w związku z daną transakcją, czy ponosili oni stratę w związku z innymi transakcjami oraz w jakiej kolejności były realizowane transakcje skutkujące uzyskaniem dochodu i poniesieniem straty. Przykładowo, podatnik, który poniósł stratę na transakcji, z której przychód wyniósł 2 000 000 zł mógłby „wykorzystać” limit nie uzyskując żadnego dochodu. Każda kolejna wypłata skutkująca uzyskaniem dochodu nie mogłaby już więc korzystać z ulgi przy poborze. Podczas gdy inny podatnik mógłby być uprawniony do skorzystania z ulgi przy poborze aż do wysokości dochodu równego 2 000 000 zł (gdyby nie był on uprawniony w ogóle do wykazania kosztów uzyskania przychodów w związku z daną transakcja - przychód równy dochodowi). Takie podejście niezasadnie różnicowałoby również sytuację podatników uzyskujących dochody z udziału w funduszach kapitałowych i uzyskujących dochody (przychody) z innych tytułów (np.: odsetki, dywidendy). Ci drudzy byliby zawsze uprawnieni do otrzymania ulgi przy wypłacie do określonej kwoty podatku (jeżeli byłoby to zgodne z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), podczas gdy uzyskujący dochody z udziału w funduszach kapitałowych mogliby być pozbawieni tej możliwości już przy jakiejkolwiek kwocie należnego podatku (jeżeli do przekroczenia limitu 2 000 000 zł doszłoby bez osiągnięcia jakiegokolwiek dochodu).

Podsumowanie

W świetle powyższego, zarówno w związku z literalnym brzmieniem art. 41 ust. 12 ustawy o PIT jak i w kontekście celu regulacji, w ocenie Wnioskodawcy, na potrzeby weryfikacji, czy przekroczony został limit, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. i czy Wnioskodawca jest uprawniony do nienaliczenia podatku (lub naliczenia podatku wg obniżonej stawki) zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań) powinien on sumować kwoty dochodów z tytułu udziału w Funduszach wypłacone na rzecz danego podatnika. W konsekwencji, w przypadku gdy wypłaty dokonane na rzecz jednego podatnika przekraczają 2 000 000 zł, lecz suma dochodów wypłaconych z tytułu udziału w Funduszach danemu podatnikowi (przy założeniu, że podatnik nie otrzymuje od Funduszu innych kwot opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym) nie przekroczy 2 000 000 zł, Wnioskodawca będzie nadal uprawniony do niepobierania podatku (lub pobierania podatku wg obniżonej stawki) zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy jednym ze źródeł przychodów są m.in. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)–c).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych, uważa się przychody z tytułu udziału w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 1c.

Stosownie do postanowień art. 5a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o funduszach kapitałowych – oznacza to fundusze inwestycyjne oraz fundusze zagraniczne, o których mowa w przepisach o funduszach inwestycyjnych, oraz ubezpieczeniowe fundusze kapitałowe działające na podstawie przepisów o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, z wyjątkiem funduszy emerytalnych, o których mowa w przepisach o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych.

Stosownie do treści art. 30a ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, od dochodu z tytułu udziału w funduszach kapitałowych pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Wskazanego wyżej dochodu nie pomniejsza się o straty z tytułu udziału w funduszach kapitałowych oraz inne straty z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, poniesione w roku podatkowym oraz w latach poprzednich (art. 30a ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 30a ust. 7 ww. ustawy, dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 (tj. opodatkowanymi na zasadach ogólnych według skali podatkowej).

Zgodnie z generalną zasadą ustalania kosztów uzyskania przychodów, określoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e. Zastrzeżenie powyższe stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 38 zdanie po średniku nie stosuje się przy zamianie jednostek uczestnictwa subfunduszu na jednostki uczestnictwa innego subfunduszu tego samego funduszu inwestycyjnego z wydzielonymi subfunduszami dokonanej na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jako agent transferowy wypełnia obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych ciążące na funduszach inwestycyjnych (dalej: „Fundusze”). W szczególności Wnioskodawca oblicza kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu udziału w Funduszach (art. 30a ust. 1 pkt 5) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dalej: ustawa o PIT), w tym w związku z wypłatami dokonywanymi nierezydentom. W art. 41 ust. 12 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. ustawodawca wskazał kwotę (2 min zł), powyżej której powstanie obowiązek poboru podatku u źródła. Jednocześnie rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - obowiązek ten został odroczony do dnia 30 czerwca 2019 r. Mając na uwadze, że po dniu 30 czerwca 2019 r. płatnik obowiązany będzie do stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o PIT powstała wątpliwość co do weryfikacji, czy przekroczony został limit, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Jak stanowi art. 41 ust. 4aa ww. ustawy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przy weryfikacji warunków zastosowania obniżonej stawki podatku albo zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów prawa podatkowego, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., jeżeli łączna kwota dokonanych temu samemu podatnikowi wypłat (świadczeń) lub postawionych do jego dyspozycji pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29 i art. 30a ust. 1 pkt 1-5a przekracza w roku podatkowym kwotę 2 000 000 zł, płatnik jest obowiązany pobierać zryczałtowany podatek dochodowy, stosując stawki podatku określone w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł, z pominięciem stawki podatku, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl. art. 41 ust. 14 cytowanej ustawy, jeżeli nie można ustalić wysokości łącznej kwoty dokonanych podatnikowi wypłat (świadczeń) lub postawionych podatnikowi do dyspozycji pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29 i art. 30a ust. 1 pkt 1-5a, domniemywa się, że przekroczyła ona kwotę, o której mowa w ust. 12.

Wprowadzone zatem z dniem 1 stycznia 2019 r. domniemanie prawne, zgodnie z którym - w przypadku niemożności ustalenia łącznej wysokości kwot dokonanych wypłat na rzecz tego samego podatnika przyjmuje się, że przekroczyły one w danym roku podatkowym kwotę 2.000.000 zł dotyczy wyłącznie sytuacji niemożności ustalenia wartości wypłaconych kwot na rzecz tego samego podatnika, nie zaś niemożności ustalenia tożsamości podmiotu otrzymującego daną należność. Domniemanie to nie kreuje samodzielnie statusu płatnika. Dotyczy jedynie sytuacji, w której dany podmiot pełniący obowiązki płatnika dokonuje na rzecz określonego podatnika konkretnych płatności (jednak o nieustalonej dokładnie wysokości). Innymi słowy, sam fakt dokonywania wypłat na rzecz niezidentyfikowanych podmiotów, nie prowadzi do powstania obowiązków płatnika (domniemanie ma zakres przedmiotowy, dotyczący wartości wypłaconych kwot, nie zaś podmiotowy).

Reasumując, należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 30a ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, od dochodu z tytułu udziału w funduszach kapitałowych pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, w związku z powyższym na potrzeby weryfikacji, czy przekroczony został limit, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. i czy Wnioskodawca jest uprawniony do nienaliczenia podatku, powinien sumować kwoty dochodów a nie przychodów z tytułu udziału w Funduszach które będą wypłacane na rzecz danego podatnika.

W konsekwencji, gdy wypłaty dokonane na rzecz jednego podatnika przekraczają 2 000 000 zł, lecz suma dochodów wypłaconych z tytułu udziału w Funduszach danemu podatnikowi (przy założeniu, że podatnik nie otrzymuje od Funduszu innych kwot opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym) nie przekroczy 2 000 000 zł, Wnioskodawca będzie nadal uprawniony do niepobierania podatku (lub pobierania podatku wg obniżonej stawki) zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.