Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.312.2019.1.RR
z 29 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2019 r. (data wpływu 7 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT usług udzielania koncertów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT usług udzielania koncertów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako artysta muzyk, piosenkarz oraz kompozytor prowadzi od kwietnia 2019 r. jednoosobową działalność gospodarczą. Zgodnie z Polską Klasyfikacja Działalności (PKD) przeważającą działalnością jego firmy jest działalność związana z wystawianiem przedstawień artystycznych - kod 90.01.Z.

Na chwilę obecną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przede wszystkim Wnioskodawca skupia się na świadczeniu usług polegających na wykonywaniu występów artystycznych w postaci koncertów. Mogą to być zarówno koncerty w klubach muzycznych jak i podczas imprez plenerowych. Koncerty wykonuje osobiście jako piosenkarz. Dodatkowo w zależności od potrzeb w ramach dawania koncertów na scenie towarzyszyć mu może także DJ oraz muzyk sesyjny, którzy tworzą dodatkową oprawę muzyczną, jak również tancerze, którzy stanowią element oprawy wizualnej.

Na koncertach przedstawiane są utwory słowno-muzyczne Wnioskodawcy. W związku z powyższym w świetle przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1191 z późn. zm., dalej jako „Ustawa o prawie autorskim”) Wnioskodawca posiada status twórcy. Zainteresowany jest także stroną umów cywilnoprawnych zawieranych z kontrahentami na usługi wykonania koncertów jako wykonujący zlecenie. Zgodnie z zawartymi umowami organizatorem koncertu jest strona zlecająca. Natomiast osoby towarzyszące Wnioskodawcy na scenie, tj. DJ, muzycy czy tancerze zawierają osobne umowy cywilnoprawne z Wnioskodawcą, nie są stroną umowy z organizatorem koncertu.

Przychody otrzymywane z tytułu wykonywanych koncertów stanowią główny i na chwilę obecną jedyny przychód działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W przyszłości Strona planuje także rozszerzyć zakres świadczonych usług o prowadzenie profesjonalnej wytwórni muzycznej oraz zająć się działalnością promującą innych artystów. Obecnie jednak, jak już wspomniano, Strona skupia się na własnych koncertach i z tego tytułu czerpie korzyści finansowe w ramach prowadzonej firmy.

Wnioskodawca na dzień dzisiejszy nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, rozpoczynając prowadzenie działalności gospodarczej skorzystał bowiem z tzw. zwolnienia podmiotowego, wynikającego z brzmienia art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm., dalej jako „Ustawa”). Sprzedaż Wnioskodawcy nie osiągnęła jeszcze limitów określanych w powyższym przepisie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczone usługi udzielania koncertów opisane we wniosku korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez Wnioskodawcę usługi wykonywania koncertów mieszczą się w dyspozycji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 Ustawy, co oznacza, że są zwolnione z podatku VAT i tym samym nie są ujmowane w limicie sprzedaży, o którym mowa w art. 113
ust. 1 i 2 Ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 Ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stawka podstawowa podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-1 2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
   
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Ustawodawca jednakże zarówno w treści Ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku. Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Zwolnienie określone w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Powyższe unormowanie odsyła wprost do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1191 z późn. zm. dalej jako „Ustawa o prawie autorskim”), zatem należy zauważyć, iż stosownie do art. 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z kolei jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1-9 Ustawy o prawie autorskim w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe): plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno- urbanistyczne i urbanistyczne; muzyczne i słowno-muzyczne; sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, audiowizualne (w tym filmowe).

W myśl art. 8 ust. 1 i ust. 3 Ustawy o prawie autorskim prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Jak stanowi art. 85 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Zgodnie z art. 85 ust. 2 Ustawy o prawie autorskim, artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1 są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.

Z powołanych powyżej przepisów można wywieść, że twórcą w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust Ustawy o prawie autorskim. Użyte w tym przepisie określenie przejaw działalności twórczej, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca jako muzyk w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi w postaci koncertów muzycznych, w trakcie których wykonuje utwory własne lub własne indywidualne aranżacje utworów innych artystów. Umowy cywilnoprawne na wykonanie koncertów Strona podpisuję we własnym imieniu jako przyjmujący zlecenie. Wnioskodawca zawiera także osobne umowy z osobami towarzyszącymi mu na scenie tj. DJ-em, muzykami, tancerzami.

Dokonując analizy powołanych wyżej przepisów oraz zaistniałego stany faktycznego nie ulega wątpliwości, iż w świetle Ustawy o prawie autorskim Wnioskodawca posiada status twórcy. Strona wykonuje bowiem własne utwory słowno-muzyczne. Jednocześnie jako strona zwieranych umów cywilnoprawnych otrzymuje za wykonane koncerty wynagrodzenie (honorarium). Fakt uczestniczenia na scenie innych osób (DJ, muzyk, tancerze) nie ma znaczenia, bowiem nie oni są stroną umowy zawieranej z organizatorem koncertu. Zatem usługę wykonania koncertu świadczy Wnioskodawca jako artysta prowadzący działalność gospodarczą. Tym samym w opisywanym przypadku spełniona jest dyspozycja przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b Ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy także zauważyć, iż w analogiczny sposób wypowiedział się już m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2015 r. (sygn. IBPP3/4512-48/15/MN oraz interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2017 r. (sygn. 2461-IBPP1.4512.782.2016.2.AL), czy też Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 12 kwietnia 2019 r. (sygn. 0112-KDIL2-3.4012.108.2019.1.AŻ).

Z uwagi na powyższe świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na wykonywaniu koncertów, które Strona opisuje w opisie stanu faktycznego będą korzystały ze zwolnienia z podatku VAT na mocy wyżej powołanego przepisu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl. art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Zgodnie jednak z art. 146aa ust. 1 pkt 2 , w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. stawką 8%), pod poz. 181, bez względu na symbol PKWiU, wymieniono usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Jednakże według art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić na podstawie dostępnych metod wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp. Natomiast kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp.” (Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtműller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999). Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982). Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN SA (http://sjp.pwn.pl/), kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”. Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności. Takie rozumienie pojęcia „kultura”, ma jednak niewielkie znaczenie praktyczne, a już w szczególności nie spełni swojej funkcji w procesie interpretacji prawa podatkowego. Zgodnie zatem z regułami wykładni prawa, w sytuacji gdy wykładnia językowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wskazane jest sięgniecie do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. Wykładnia systemowa pozwala na ustalenie zakresu rozumienia pojęcia w znaczeniu w jakim posługują się nim inne akty prawne należące do systemu prawa (wykładnia systemowa zewnętrzna). W tym celu należy sięgnąć do ustawy wprost lub pośrednio odnoszącej się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, tj. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Co prawda definicja działalności kulturalnej w języku prawnym, skonstruowana na podstawie powyższego aktu prawnego nie będzie pełna, jednak pozwoli na sprecyzowanie terminów „kultura” oraz „usługi kulturalne” na potrzeby niniejszej interpretacji.

Jak wynika z przepisów art. 1 ust . 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U z 2018 r. poz. 1983 z późn. zm.), działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Należy zauważyć, że usługi o charakterze organizacyjnym istotnie różnią się od usług o charakterze kulturalnym. Usługi o charakterze kulturalnym polegają na stworzeniu utworu lub artystycznym jego wykonaniu, a więc są przejawami działalności twórczej, podczas gdy usługi o charakterze organizacyjnym takich cech nie posiadają.

Z opisu analizowanej sprawy wynika, że Wnioskodawca jako artysta muzyk, piosenkarz oraz kompozytor prowadzi od kwietnia 2019 r. jednoosobową działalność gospodarczą. Na chwilę obecną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przede wszystkim Wnioskodawca skupia się na świadczeniu usług polegających na wykonywaniu występów artystycznych w postaci koncertów. Mogą to być zarówno koncerty w klubach muzycznych jak i podczas imprez plenerowych. Koncerty wykonuje osobiście jako piosenkarz. Dodatkowo w zależności od potrzeb w ramach dawania koncertów na scenie towarzyszyć mu może także DJ oraz muzyk sesyjny, którzy tworzą dodatkową oprawę muzyczną, jak również tancerze, którzy stanowią element oprawy wizualnej. Na koncertach przedstawiane są utwory słowno-muzyczne Wnioskodawcy. W związku z powyższym w świetle przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych Wnioskodawca posiada status twórcy. Zainteresowany jest także stroną umów cywilnoprawnych zawieranych z kontrahentami na usługi wykonania koncertów jako wykonujący zlecenie. Zgodnie z zawartymi umowami organizatorem koncertu jest strona zlecająca. Natomiast osoby uczestniczące z Wnioskodawcą na scenie, tj. DJ, muzycy czy tancerze zawierają osobne umowy cywilnoprawne z Wnioskodawcą, nie są stroną umowy z organizatorem koncertu. Przychody otrzymywane z tytułu wykonywanych koncertów stanowią główny i na chwilę obecną jedyny przychód działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Ponadto Strona we wniosku wskazała, że jako strona zwieranych umów cywilnoprawnych otrzymuje za wykonane koncerty wynagrodzenie (honorarium).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy świadczone usługi udzielania koncertów opisane we wniosku korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zwolnienie określone w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Należy zauważyć, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej bądź indywidualnym twórcą i artystą wykonawcą, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzany w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

W skład grupy podmiotów uprawnionych do zwolnienia na podstawie ww. przepisu weszli indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Powyższe unormowanie odsyła wprost do przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zatem należy zauważyć, iż stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z kolei jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1-9 ww. ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); plastyczne; fotograficzne; lutnicze; wzornictwa przemysłowego; architektoniczne, architektoniczno- urbanistyczne i urbanistyczne; muzyczne i słowno-muzyczne; sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; audiowizualne (w tym filmowe).

W myśl art. 8 ust. 1 - 3 cyt. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku – właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Jak stanowi art. 85 ust. 1 ww. ustawy – każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Zgodnie z art. 85 ust. 2, artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.

Z powołanych powyżej przepisów można wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

Z opisu analizowanej sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi polegających na wykonywaniu występów artystycznych w postaci koncertów. Koncerty wykonuje osobiście jako piosenkarz. Dodatkowo w ramach dawania koncertów na scenie towarzyszyć mu może także DJ oraz muzyk sesyjny, którzy tworzą dodatkową oprawę muzyczną, jak również tancerze, którzy stanowią element oprawy wizualnej. Na koncertach przedstawiane są utwory słowno-muzyczne Wnioskodawcy. Zainteresowany posiada status twórcy. Wnioskodawca jest także stroną umów cywilnoprawnych zawieranych z kontrahentami na usługi wykonania koncertów jako wykonujący zlecenie a organizatorem koncertu jest strona zlecająca. Osoby uczestniczące z Wnioskodawcą na scenie, tj. DJ, muzycy czy tancerze zawierają osobne umowy cywilnoprawne z Wnioskodawcą, nie są stroną umowy z organizatorem koncertu. Ponadto Wnioskodawca otrzymuje za wykonane koncerty wynagrodzenie (honorarium).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi udzielania koncertów, w tym przy jednoczesnym współudziale innych osób stanowią usługi kulturalne, gdyż są przejawem działalności twórczej polegającej na artystycznym jego wykonaniu, a Wnioskodawca, w związku ze świadczonymi usługami występuje jako indywidualny twórca wynagradzany w formie honorarium.

Zatem należy wskazać, że Wnioskodawca wykonując usługi udzielania koncertów korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy.

Fakt, że usługi udzielania koncertów realizowane są przez Wnioskodawcę przy udziale innych osób - pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę czynności. Podkreślić należy, że to Wnioskodawca jest realizatorem usług, który jest wynagradzany w formie honorarium, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworu.

Tym samym stwierdzić należy, że Wnioskodawca świadcząc usługi udzielania koncertów, w odniesieniu do których Strona działa jako indywidualny twórca i artysta wykonawca, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych - korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.