Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.328.2019.2.SR
z 31 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 30 maja 2019 r. (data wpływu 4 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 12 lipca 2019 r. (data wpływu 18 lipca 2019 r.) oraz pismem z 19 lipca 2019 r. (data wpływu 24 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dokonanej przez Wnioskodawców transakcji sprzedaży udziałów we współwłasności działki wydzielonej w wyniku podziału nieruchomości – jest nieprawidłowe,
• niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT planowanej przez Wnioskodawców transakcji sprzedaży udziałów we współwłasności pozostałych działek wydzielonych w wyniku podziału nieruchomości –jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dokonanej przez Wnioskodawców transakcji sprzedaży udziałów we współwłasności działki, wydzielonej w wyniku podziału nieruchomości oraz niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT planowanej przez Wnioskodawców transakcji sprzedaży udziałów we współwłasności pozostałych działek, wydzielonych w wyniku podziału nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 lipca 2019 r. (data wpływu 18 lipca 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 5 lipca 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.328.2019.1.SR oraz pismem z 19 lipca 2019 r. (data wpływu 24 lipca 2019 r.).

We wniosku złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Panią X.

- Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

Pana Y

przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawcy są małżeństwem, obywatelami polskimi posiadającymi miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Umów małżeńskich majątkowych nie zwierali. Wnioskodawcy prowadzą jednoosobowe działalności gospodarcze, na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawczyni X. prowadzi działalność od dnia 22 marca 2019 r., w przedmiocie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami i w związku z tą działalnością jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca Y. prowadzi działalność gospodarczą od dnia 21 października 2013 r., w przedmiocie obróbki mechanicznej elementów metalowych i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcy są właścicielami na zasadzie wspólności ustawowej nieruchomości gruntowej niezabudowanej, o powierzchni 5026 m2, położnej w C. przy ul. H., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawców na podstawie umowy przeniesienia własności z dnia 10 marca 2009 r. Przy transakcji zakupu podatek od towarów i usług nie wystąpił. Nieruchomość znajduje się na terenie dzielnicy, gdzie Wnioskodawcy zamieszkują. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów na nieruchomość składają się użytki w całości stanowiące grunty orne (oznaczone symbolem RV). Nieruchomość stanowi prostokątny pas o szerokości ok. 20 m i długości 280 m. Przedmiotowa nieruchomość położna jest na obszarze nie objętym planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawców dla celów prywatnych z zamiarem przeznaczenia na cele mieszkaniowe Wnioskodawców oraz ich dzieci (dwoje). Nieruchomość nie była w żaden sposób użytkowana przez Wnioskodawców, i od momentu jej zakupu właściwie leżała odłogiem. Zgodnie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, wnioskowana nieruchomość leży w strefie zabudowy jednorodzinnej MN, natomiast południowa część nieruchomości jest wskazana na poszerzenie drogi lokalnej L-5.

Z uwagi na fakt, iż plany związane z przeznaczeniem nieruchomości na cele mieszkaniowe Wnioskodawców i ich dzieci, nie będą mogły być zrealizowane z uwagi na osobiste plany ich dorosłych dzieci, Wnioskodawcy podjęli decyzję o sprzedaży nieruchomości. Istotnym elementem wpływającym na decyzje o sprzedaży, stanowiła również, pochodzącą od osób trzecich, propozycja otrzymana przez Wnioskodawców w przedmiocie sprzedaży nieruchomości, ale nie całej nieruchomości, z uwagi na jej wielkość i kształt, tylko jej części, z zastrzeżeniem, żeby przyszła transakcja sprzedaży obejmowała też sprzedaż części gruntów wchodzących w obszar przylegającej nieruchomości sąsiadującej, tak aby działki będące przedmiotem ewentualnej umowy sprzedaży uzyskały kształt zbliżony do kwadratu. Wnioskodawcy wraz z właścicielami sąsiadującej, przylegającej nieruchomości podjęli decyzje o przeprowadzeniu geodezyjnego podziału obu nieruchomości.

Zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami w przypadku braku planu miejscowego, podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest zgodny z warunkami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami). W roku 2018 Wnioskodawcy dokonali podziału nieruchomości, na podstawie decyzji Prezydenta Miasta, odpowiednio z dnia 12 stycznia 2018 roku dot. określenia sposobu zagospodarowania i warunki zabudowy terenu oraz z dnia 28 sierpnia 2018 r. dot. zatwierdzenia podziału nieruchomości. Oba postępowania zakończone wydaniem powyższych decyzji prowadzone były z wniosku Wnioskodawców oraz właścicieli przylegającej nieruchomości sąsiadującej. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dotyczyła całych nieruchomości, a nie poszczególnych działek i jako taka ma charakter deklaratoryjny, co oznacza że nie konstytuuje żadnych praw czy obowiązków nieprzewidzianych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie tworzy nowej sytuacji prawnej a jedynie stwierdza i sankcjonuje stan rzeczy. Decyzja określa jedynie możliwości zagospodarowania terenu i nie zmienia przeznaczenia terenu. W wyniku podziału nieruchomość Wnioskodawców została podzielona na 8 działek, w tym jedna z przeznaczeniem na poszerzenie drogi lokalnej. W bieżącym roku, nieruchomość została uzbrojona w przyłącze elektroenergetyczne. Poza wskazanymi czynnościami, związanymi z podziałem nieruchomości Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych innych czynności dot. przedmiotowej nieruchomości ani nie ponosili innych nakładów na przedmiotową nieruchomość, tj. wyrównanie terenu, budowa ogrodzenia, budowa dróg wewnętrznych, czynności marketingowe czy inne mające na celu reklamę przedmiotowej nieruchomości w celu jej sprzedaży, tym zamieszczanie ogłoszenia o sprzedaży czy zleceniu profesjonalnemu pośrednikowi nieruchomości sprzedaż nieruchomości.

22 marca 2019 r. Wnioskodawcy dokonali jednej transakcji sprzedaży części nieruchomości (jednej działki), z uwzględnieniem szczególnych wymagań nabywcy, w ten sposób, że transakcja sprzedaży obejmowała swoim obszarem, obszar wyodrębnionej w wyniku podziału działek, działkę Wnioskodawców, oraz obszar przylegającej działki wchodzącej w obszar przylegającej nieruchomości sąsiedniej. Nabywcy nieruchomości samodzielnie, wystąpili w wnioskiem do Prezydenta Miasta o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu położenia nabytej nieruchomości, obejmującej w części obszar działki zakupionej od Wnioskodawców oraz obszar działki zakupiony od właścicieli nieruchomości sąsiadującej, przylegającej do nieruchomości Wnioskodawców. Wnioskodawcy w przyszłości planują sprzedaż pozostałych działek, przy czym transakcje sprzedaży będą przebiegały w ten sam sposób co sprzedaż pierwszej działki, tzn. transakcje sprzedaży będą obejmowały swoim obszarem, obszar wyodrębnionej w wyniku podziału działek, działkę Wnioskodawców oraz obszar przylegającej działki wchodzącej w obszar przylegającej nieruchomości sąsiedniej, zgodnie z dokonanym podziałem geodezyjnym obu nieruchomości.

W piśmie z 12 lipca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, wskazano następujące informacje:

Sprzedana w dniu 22 marca 2019 r. działka nie była przed sprzedażą wykorzystywana w jakikolwiek sposób w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez X Sprzedana w marcu 2019 r. działka nie była przed sprzedażą wykorzystywana w jakikolwiek sposób w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Y.

X. nie jest i nie była rolnikiem ryczałtowym. Y.. nie jest i nie był rolnikiem ryczałtowym. Sprzedana w marcu 2019 r. działka nie była wykorzystywana przez X.. do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedana w marcu 2019 r. działka nie była wykorzystywana przez Y. do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. X. nie uzyskiwała płodów rolnych z gruntów z działki sprzedanej w marcu 2019 r., ani nie dokonywała sprzedaży ewentualnych płodów rolnych pochodzących z działalności rolniczej. Y. nie uzyskiwał płodów rolnych z gruntów z działki sprzedanej w marcu 2019 r., ani nie dokonywał sprzedaży ewentualnych płodów rolnych pochodzących z działalności rolniczej.

Działka będąca przedmiotem sprzedaży w marcu 2019 r. nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

X. wraz z mężem Y. zamierzając dokonać sprzedaży nieruchomości gruntowej o powierzchni 5026 m2 z uwagi na znaczny jej obszar uznali, iż konieczne jest dokonanie jej podziału geodezyjnego. Zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami, w przypadku braku planu miejscowego, podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest zgodny z warunkami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 94 ust. 1. pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami). W związku z powyższym dla dokonania podziału geodezyjnego nieruchomości w przypadku gdy na terenie gdzie położona jest przedmiotowa nieruchomość brak jest miejscowego planu zagospodarowania terenu, konieczne jest uzyskanie decyzji ustalającej sposób zagospodarowania oraz warunki zabudowy danego terenu. W związku z powyższym X. wspólnie z współwłaścicielem sąsiadującej nieruchomości w dniu 10 sierpnia 2017 r. wystąpili z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy terenu obejmującego działki o nr ewidencyjnych 6/3 i 6/4 obręb 208 o łącznej powierzchni 10047 m2, położonej w C. ul. H. Pan Y. nie występował w tym postępowaniu jako wnioskodawca. Decyzja w przedmiotowej sprawie została wydana w dniu 12 stycznia 2018 r. Następnie z wnioskiem do Prezydenta Miasta o zatwierdzenie podziału nieruchomości wystąpili wspólnie Pani X. i Y.. (jako małżeństwo) oraz małżeństwo będące właścicielami sąsiadującej nieruchomości. W wyniku zainicjowanego ww. wnioskiem postępowania administracyjnego, w dniu 28 sierpnia 2018 r. Prezydent Miasta wydał decyzje zatwierdzającą podział nieruchomości małżeństwa X i Y. w ten sposób, że w wyniku podziału nieruchomości, której właścicielami jest małżeństwo X. i Y. dla której prowadzona jest KW nr XXX, powstało 8 działek, w tym działka będąca przedmiotem sprzedaży w marcu 2019 r. (nr ewidencyjny po dokonaniu podziału 6/11). X i Y. w dniu 16 listopada 2018 r., złożyli wniosek w przedmiocie określenia warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej nieruchomości położonej w C. przy ul. H. Dnia 7 stycznia 2019 r. Wnioskodawcy podpisali porozumienie z S.A. z siedzibą w K. w przedmiocie budowy przyłącza elektroenergetycznego od istniejącego stanowiska słupowego wraz z zabudową czterech zestawów złączowo-pomiarowych na terenie działki nr 6/12, powstałej w wyniku podziału geodezyjnego nieruchomości Wnioskodawców. Budowę przyłącza elektroenergetycznego sfinansowali Wnioskodawcy oraz właściciele sąsiadującej nieruchomości. Dnia 17 stycznia 2019 r. zostały wszczęte postępowania administracyjne z wniosku X. w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie sieci wodociągowej oraz sieci kanalizacji sanitarnej w rejonie C., ul. H. (działki ewidencyjne nr 6/12, 2 obręb 208). Wnioskodawcy nie ponieśli i nie planują ponosić żadnych nakładów finansowych w związku z ww. wnioskami.

Poza wskazanymi powyżej działaniami X. oraz Y. nie dokonywali innych działań dotyczących przedmiotowej nieruchomości w tym działki będącej przedmiotem sprzedaży w marcu 2019 r.

Na pytanie Organu „Proszę wskazać jaki rodzaj zabudowy przewidywała decyzja o warunkach zabudowy wydana przez Prezydenta Miasta dla Wnioskodawców dnia 12 stycznia 2018 r.”, Wnioskodawca odpowiedział, że „Decyzja Prezydenta Miasta z dnia 12 stycznia 2019 r. o warunkach zabudowy przewiduje zabudowę mieszkaniową jednorodzinną w postaci siedmiu budynków mieszkalnych jednorodzinnych.”

Nabywcy w dniu 27 grudnia 2018 r., po zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży działki Wnioskodawców, wystąpili z wnioskiem do Prezydenta Miasta w sprawie ustalenia warunków zabudowy oraz zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Ostateczna umowa sprzedaży działki o nr 6/11 powstałej w wyniku podziału nieruchomości Wnioskodawców została zawarta 22 marca 2019 r. Stronami umowy byli X. i Y. oraz małżeństwo – właściciele sąsiadującej nieruchomości jako sprzedający oraz małżeństwo – kupujący.

Wnioskodawcy oraz małżeństwo – właściciele sąsiadującej działki nie udzielali nabywcom żadnych pełnomocnictw do działania w ich imieniu w postępowaniu z wniosku w sprawie ustalenia warunków zabudowy oraz zagospodarowania terenu obejmującego działkę nr 6/11 powstałej w wyniku podziału nieruchomości Wnioskodawców oraz działki nr 6/19 powstałej w wyniku podziału nieruchomości sąsiadującej. Przedmiotowy wniosek nabywcy działki składali we własnym imieniu.

Wnioskodawcy zawarli umowę przedwstępną z nabywcami działki nr 6/11, która była przedmiotem umowy sprzedaży w marcu 2019. W umowie przedwstępnej sprzedaży ww. działki zawarto jedynie warunek uzyskania przez nabywców decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu obejmującego działki będące przedmiotem umowy sprzedaży z dnia 22 marca 2019 r. Po zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży ww. działki, Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych inwestycji infrastrukturalnych, które zwiększyłyby jej atrakcyjność. Od momentu podpisania umowy przedwstępnej do zawarcia umowy finalnej Wnioskodawcy nie ponosili żadnych nakładów finansowych dotyczących przedmiotowej działki.

Środki uzyskane ze sprzedaży przedmiotowej działki zostały przeznaczone na spłatę kredytu Wnioskodawców zaciągniętego w celu zakupu nieruchomości przeznaczonej w przyszłości do działalności gospodarczej prowadzonej przez Y.

X. dokonała w roku 2003 sprzedaży udziału (1/3) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, który nabyła w roku 2001 w drodze dziedziczenia po babci. Y. nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawcy nie posiadają obecnie nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

Pozostałe działki powstałe w wyniku podziału geodezyjnego nieruchomości na podstawie decyzji z dnia 28 sierpnia 2018 r. nie będą wykorzystywane przed ich ewentualną sprzedażą w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez X. Pozostałe działki powstałe w wyniku podziału geodezyjnego nieruchomości na podstawie decyzji z dnia 28 sierpnia 2018 r. nie będą wykorzystywane przed ich ewentualną sprzedażą w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Y.

Pozostałe działki powstałe w wyniku podziału na podstawie decyzji z dnia 28 sierpnia 2018 r. nie będą wykorzystywane przez X. do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Pozostałe działki powstałe w wyniku podziału na podstawie decyzji z dnia 28 sierpnia 2018 r. nie będą wykorzystywane przez Y. do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. X. nie prowadzi i nie prowadziła działalności rolniczej, a zatem nie dokonywała sprzedaży płodów rolnych. X. nie prowadzi i nie prowadził działalności rolniczej, a zatem nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych.

Pozostałe działki przeznaczone do sprzedaży powstałe w wyniku podziału geodezyjnego nie są i nie będą przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawcy, poza czynnościami powyżej wymienionymi, które już zostały zrealizowane, nie dokonywali i nie będą dokonywać żadnych innych działań dotyczących zwiększenia wartości działek przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

Środki uzyskane z ewentualnej sprzedaży działek powstałych z podziału nieruchomości Wnioskodawców będą przeznaczone na bieżące potrzeby Wnioskodawców.

Wnioskodawcy zakładają, że w przypadku sprzedaży pozostałych działek mogą być zawierane umowy przedwstępne na takich samych warunkach jak przy sprzedaży pierwszej działki.

Wnioskodawcy nie będą udzielać nabywcom pełnomocnictwa do występowania w ich imieniu w postępowaniach administracyjnych mających na celu uzyskanie stosowanych decyzji koniecznych dla rozpoczęcia inwestycji budowlanych przez nabywców poszczególnych działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż działki, wydzielonej w wyniku podziału nieruchomości, dokonana przez Wnioskodawców jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w części odpowiadającej udziałowi w prawie własności nieruchomości Pani X.?
2. Czy sprzedaż działki, wydzielonej w wyniku podziału nieruchomości, dokonana przez Wnioskodawców jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w części odpowiadającej udziałowi w prawie własności nieruchomości Pana Y.?
3. Czy planowana sprzedaż pozostałych działek, wydzielonych w wyniku podziału nieruchomości, dokonana przez Wnioskodawców będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   
   

Stanowisko Zainteresowanych:

W ocenie Wnioskodawców zrealizowana transakcja, jak też planowane w przyszłości transakcje nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przez Wnioskodawców. Wnioskodawcy w przedmiotowych transakcjach nie występują jako podatnicy w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, z uwagi na fakt, iż przedmiotowe transakcje sprzedaży nie są realizowane w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu nadanym temu przepisowi na podstawie ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r., zmieniającej przepis z dniem 1 kwietnia 2013 r. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Istotnym jest zatem również okoliczność, czy dana transakcja dokonywana również przez czynnego podatnika podatku od towarów i usług, dokonywana jest w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, w zakresie której jest on już podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W analizowanej sprawie nieruchomość od dnia nabycia nie była wykorzystywana w celach prywatnych lub zarobkowych. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy. W stosunku do przedmiotowych działek nie były podejmowane działania związane z przygotowaniem działek do sprzedaży, którym można by przypisać charakter czynności wykonywanych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Ponadto, na terenie nieruchomości, nie była prowadzona działalność rolnicza, ani pozarolnicza. Zainteresowani kupnem sami zgłosili się z ofertą zakupu. Wszystko to zatem wyklucza handlowy cel transakcji sprzedaży przedmiotowych działek. W tej konkretnej sprawie czynność sprzedaży będzie się mieścić się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają. W orzecznictwie wskazuje się również, że istotne znaczenie ma zamiar jaki towarzyszył przy zakupie gruntów. Takie stanowisko potwierdza NSA w wyroku z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. akt I FSK 1626/08, stwierdzając, że jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie. W innym orzeczeniu, WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 27 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Bk 399/06, wskazał, że w każdym przypadku istotne znaczenie powinien mieć zamiar nabycia przedmiotowych gruntów (które są później sprzedawane przez takiego nabywcę). Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odprzedanie gruntów, to – zasadniczo – należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie tych sprzedaży. Jeśli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT. Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 roku, sygn. akt I FSK 1629/07, w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową. W doktrynie podnosi się (A. Bartosiewicz, VAT, Komentarz, WK 2016), że dokonując analizy konkretnego przypadku, należy zwrócić uwagę na okoliczności towarzyszące nabyciu, a także na moment nabycia oraz na czas dzielący nabycie i zbycie oraz okoliczności sprzedaży i przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży (czy konsekwentnie pozostają one w majątku prywatnym, czy też są używane w działalności gospodarczej).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie
(C-181/10) stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie ocenił Trybunał okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów, zdaniem Trybunału może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. W powołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należałoby uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził też, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W ocenie Wnioskodawców, nie stanowi również wystarczającej podstawy dla uznania, że planowana transakcja będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, fakt, iż Pani X. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieruchomość została przez nią wraz z mężem nabyta znacznie wcześniej, zanim stała się ona czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie jest i nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Nie jest jednak działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), stwierdził, że „jeśli podatnik w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na potrzeby osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu VAT. Trybunał stwierdził także, że żaden przepis Dyrektywy nie wyklucza sytuacji, w której podatnik zamierzający wyodrębnić część danej nieruchomości jako majątek osobisty wyłącza tę część z systemu podatku VAT. Podatnik musi jednak w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Zatem w przedstawionych okolicznościach, planowana transakcja sprzedaży gruntu również przez Wnioskodawczynie X. nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle ww. przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W tym miejscu należy wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie

(C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar, z jakim została zrealizowana i okoliczności, w jakich ją wykonano.

W związku z powyższym należy wskazać, że w przypadku sprzedaży nieruchomości (działek) elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji za prowadzenie działalności gospodarczej jest całokształt działań, jakie Wnioskodawcy podejmowali w odniesieniu do tejże nieruchomości przez cały okres jej posiadania, w tym w związku z przygotowaniem jej do sprzedaży.

Całokształt podjętych przez Wnioskodawców działań, to jest podział nieruchomości na 8 działek, w tym jedna z przeznaczeniem na poszerzenie drogi lokalnej, wystąpienie Wnioskodawców z wnioskiem o zatwierdzenie podziału nieruchomości, wystąpienie Wnioskodawczyni z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy terenu, w związku z którym została wydana przez Prezydenta Miasta decyzja o warunkach zabudowy przewidująca zabudowę mieszkaniową jednorodzinną w postaci siedmiu budynków mieszkalnych jednorodzinnych, złożenie wniosku w przedmiocie określenia warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej nieruchomości, podpisanie porozumienia z S.A. w przedmiocie budowy przyłącza elektroenergetycznego oraz sfinansowanie przez Wnioskodawców ww. budowy przyłącza elektroenergetycznego, wszczęcie postępowania administracyjnego z wniosku Wnioskodawczyni w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie sieci wodociągowej oraz sieci kanalizacji sanitarnej, dowodzi, że zostały przez nich podjęte czynności, które świadczą o tym, że zarówno dokonana w marcu 2019 r. sprzedaż działki, jak i przyszła sprzedaż pozostałych działek powstałych w wyniku podziału tej nieruchomości nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Jak wskazano powyżej na aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg przykładowo przytoczonych powyżej okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności. W rozpatrywanej sprawie niewątpliwie całokształt podjętych przez Wnioskodawców działań prowadzi do stwierdzenia, że czynności te wyrażają wolę Wnioskodawców i ich zamiar wykorzystania majątku nie na cele osobiste (prywatne), lecz w celu odniesienia korzyści finansowej.

Należy zauważyć, iż dla powyższej oceny nie ma przesądzającego znaczenia zamiar, z jakim podatnik dokonuje nabycia, natomiast istotny może się okazać zamiar ujawniony w momencie sprzedaży. Jak czytamy w wyroku NSA z dnia 31 stycznia 2013 r., I FSK 237/12, „(...) kluczowy dla oceny handlowego charakteru danej działalności jest zamiar ujawniany w trakcie sprzedaży towaru, a nie w momencie jego nabycia. (...) Przedmiotem profesjonalnego obrotu mogą być również składniki majątku nabyte pierwotnie do celów osobistych i w takich celach wykorzystywane (...)”.

Należy bowiem podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie miało to miejsca. Wprawdzie Wnioskodawcy wskazali, że nieruchomość została nabyta do celów prywatnych z zamiarem przeznaczenia na cele mieszkaniowe Wnioskodawców i ich dzieci, jednakże nieruchomość nie była w żaden sposób użytkowana przez Wnioskodawców i od momentu jej zakupu dokonanego w 2009 r. leżała odłogiem, a na decyzję o sprzedaży nieruchomości wpłynęła m.in. propozycja otrzymana przez Wnioskodawców od osób trzecich w przedmiocie sprzedaży nieruchomości. Ponadto z okoliczności sprawy wynika, że podjęte przez Wnioskodawców wyżej wymienione działania, zostały poczynione już po otrzymaniu propozycji sprzedaży ww. nieruchomości od osób trzecich i po podjęciu decyzji o sprzedaży.

Analiza przedstawionego opisu sprawy dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa prowadzi do wniosku, że opisane przez Wnioskodawców działania były podjęte nie w celu wykorzystywania udziałów w nieruchomości do zaspokojenia potrzeb osobistych Wnioskodawców, tylko w celach handlowych. Takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

Ponadto z wniosku o interpretację oraz pisma uzupełniającego wynika, że środki uzyskane ze sprzedaży działki dokonanej w marcu 2019 r. zostały przeznaczone na spłatę kredytu Wnioskodawców zaciągniętego w celu zakupu nieruchomości przeznaczonej w przyszłości do działalności gospodarczej prowadzonej przez Y.

W orzecznictwie NSA prezentowany jest pogląd, że nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego, czyli takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności (por. wyroki NSA z 9 grudnia 2008 r., I FSK 1431/07 i 18 grudnia 2008 r., I FSK 1556/07, publ. w CBOSA). A contrario nie można mówić o wykorzystywaniu majątku prywatnego, gdy strona dokonuje dostawy gruntu, przy pomocy którego prowadziła działalność gospodarczą, (por. wyrok NSA z 1 października 2013 r., I FSK 1414/12, publ. w CBOSA) lub w sytuacji, z którą mamy też do czynienia w rozpatrywanej sprawie – strona przeznacza środki uzyskane ze sprzedaży na potrzeby działalności gospodarczej.

Zatem nie cele osobiste – w przypadku Wnioskodawców brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw działania Wnioskodawców, wobec czego czynność zbycia udziału we współwłasności działki 6/11 oraz pozostałych działek powstałych w wyniku podziału nabytej nieruchomości nie stanowi rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż udziału we współwłasności działek wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem skoro sprzedaż wykracza poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, stanowi działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawcy – Pani X. oraz Pan Y. występują dla tej czynności w charakterze podatników tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż działki nr 6/11 oraz pozostałych działek wydzielonych w wyniku podziału nieruchomości dokonanej przez Wnioskodawców stanowi odpłatną dostawę towarów, o które mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy zarówno w części odpowiadającej udziałowi w prawie własności nieruchomości Pani X., jak i Pana Y.

Zatem stanowisko Wnioskodawców w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, jak również w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.