Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.341.2019.2.SŻ
z 6 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2019 r. (data wpływu 3 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lipca 2019 r. (data wpływu 22 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3-4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym pismem z dnia 11 lipca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.341.2019.1.SŻ, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 11 lipca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 lipca 2019 r.). W dniu 22 lipca 2019 r. (nadano w dniu 19 lipca 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

P i W. D. (bracia) byli współwłaścicielami, każdy w udziale 2/4 (po 1340 m ²) w nieruchomości gruntowej położonej … przy ul. …, oznaczonej jako niezabudowana działka nr 17, o ogólnej powierzchni 2680 m². Po zmarłym ojcu P. D. (zmarł w dniu 1 listopada 2010 r.), stosownie do aktu poświadczenia dziedziczenia, M. D. i J. D. (dzieci zmarłego) nabyli spadek po 1/2 udziałów z 1/2 niezabudowanej działki nr 17, położonej przy ul. …, tj. po 670 m² każdy. W dniu 16 listopada 2012 r. na podstawie aktu notarialnego umowy darowizny J. D., cały należący do niego udział wynoszący 1/4 (670 m²) części ww. niezabudowanej działki darował swojej matce M. A.

Współwłaścicielami ww. niezabudowanej działki nr 17, o ogólnej powierzchni 2680 m², zostali:

• W. D. w udziale 2/4,
  

• M. D. w udziale 1/4,
  

• M. A. w udziale 1/4.
  
  

W dniu 18 lutego 2016 r., na wniosek współwłaścicieli, decyzją Prezydenta Miasta dokonano podziału niezabudowanej działki nr 17 położonej przy ul. … w …, na działki: nr 17/1 o powierzchni 1340 m² i nr 17/2 o powierzchni 1340 m².

W dniu 16 kwietnia 2016 r. aktem notarialnym współwłaściciele W. D., M. D. i M. A. dokonali zniesienia współwłasności niezabudowanych działek nr 17/1 i nr 17/2 o łącznej powierzchni 2680 m², w ten sposób, że:

• własność niezabudowanej działki nr 17/1 (2/4 części działki nr 17) przeniesiono na rzecz M. D. oraz M. A. w udziałach po 1/2,
  

• własność niezabudowanej działki nr 17/2 (2/4 części działki nr 17) przeniesiono na rzecz W. D.
  
  

Zniesienie współwłasności nie spowodowało zwiększenia udziałów w nieruchomości przez współwłaścicieli. Posiadają wciąż taką samą wielkość udziałów w nieruchomości - nie doszło do nabycia gruntu. W. D., M. D. oraz M. A. z tytułu umowy zniesienia współwłasności nie czynili sobie żadnych wzajemnych spłat czy dopłat. Wnioskodawczyni nadmienia, że w dniu 29 stycznia 2018 r. decyzją Prezydenta Miasta …, współwłaściciele ww. działki zostali zobowiązani uiścić opłatę adiacencką z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego podziałem działki nr 17.

W 2019 r. Wnioskodawczyni zamierza wraz ze współwłaścicielem M. D. sprzedać całą niezabudowaną działkę nr 17/1 o powierzchni 1340 m², której to jest współwłaścicielem w udziale 1/2 (670 m²). Odpłatne zbycie działki Wnioskodawczyni uzależnia od ustalenia czy minęło 5 lat od końca roku, w którym część działki została przez Nią nabyta. Wnioskodawczyni informuje, że nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy nabycie udziałów działki w wyniku zniesienia współwłasności (2016 r.) będzie nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegać będzie podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, w wyniku sprzedaży w 2019 r.?
2. Czy nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie moment (2012 r.) zawarcia umowy darowizny części udziałów działki i jej sprzedaż w 2019 r. będzie zwolniona od uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 1, za datę nabycia części działki nie należy uznać zniesienie współwłasności, gdyż nie miało miejsca zwiększenie udziału w tej nieruchomości i nie towarzyszył jej obowiązek dokonania spłat czy dopłat przez Wnioskodawczynię i którąkolwiek ze stron. Po zniesieniu współwłasności posiada Ona udział 670 m², a więc wciąż taką samą wielkość udziałów.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 2, sprzedaż działki w 2019 r. nie będzie podlegała podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, ponieważ do nabycia udziału 1/4 części nieruchomości doszło poprzez zawarcie w dniu 16 listopada 2012 r. notarialnej umowy darowizny. Przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniają skutki podatkowe opłatnego zbycia nieruchomości od daty jej nabycia, a nie od daty podziału.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że P. i W. D. (bracia) byli współwłaścicielami, każdy w udziale 2/4 (po 1340 m²) w nieruchomości gruntowej, oznaczonej jako niezabudowana działka nr 17, o ogólnej powierzchni 2680 m². Po zmarłym ojcu P. D. (zmarł w dniu 1 listopada 2010 r.) stosownie do aktu poświadczenia dziedziczenia, M. D. i J. D. (dzieci zmarłego) nabyli spadek po 1/2 udziałów z 1/2 niezabudowanej działki nr 17, tj. po 670 m² każdy. W dniu 16 listopada 2012 r., na podstawie aktu notarialnego umowy darowizny J. D., cały należący do niego udział wynoszący 1/4 (670 m²) części niezabudowanej działki, oznaczonej jako działka nr 17, darował swojej matce M. A.

Współwłaścicielami niezabudowanej działki nr 17, zostali:

• W. D. w udziale 2/4,
  

• M. D. w udziale 1/4,
  

• M. A. w udziale 1/4.
  
  

W dniu 18 lutego 2016 r., na wniosek współwłaścicieli, decyzją Prezydenta Miasta dokonano podziału niezabudowanej działki nr 17 na działki: nr 17/1 o powierzchni 1340 m² i nr 17/2 o powierzchni 1340 m².

W dniu 16 kwietnia 2016 r. aktem notarialnym współwłaściciele dokonali zniesienia współwłasności niezabudowanych działek nr 17/1 i nr 17/2, w ten sposób, że:

• własność niezabudowanej działki nr 17/1 (2/4 części działki nr 17) przeniesiono na rzecz M. D. oraz M. A. w udziałach po 1/2,
  

• własność niezabudowanej działki nr 17/2 (2/4 części działki nr 17) przeniesiono na rzecz W. D.
  
  

Zniesienie współwłasności nie spowodowało zwiększenia udziałów w nieruchomości przez współwłaścicieli. Posiadają wciąż taką samą wielkość udziałów w nieruchomości  nie doszło do nabycia gruntu. Współwłaściciele z tytułu umowy zniesienia współwłasności nie czynili sobie żadnych wzajemnych spłat czy dopłat.

W 2019 r. Wnioskodawczyni zamierza wraz ze współwłaścicielem M. D. sprzedać całą niezabudowaną działkę nr 17/1 o powierzchni 1340 m², której to jest współwłaścicielem w udziale 1/2 (670 m²).

W związku z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”. Ponadto, nie wskazuje również, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne − nie określa tym samym na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości (ich części, udziału). Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia, z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości (lub tych praw), bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności nieruchomości lub praw.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przez pojęcie darowizny rozumieć należy typ umowy nazwanej, opisany w ustawie Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 888 § 1 tej ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego (art. 158 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do powołanego przepisu podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy współwłasności. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy.

Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym (rzeczy wspólnej) przed zniesieniem współwłasności.
  
  

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości i zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział.

We wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zniesienie współwłasności nie spowodowało zwiększenia udziałów w nieruchomości przez współwłaścicieli. Posiadają wciąż taką samą wielkość udziałów w nieruchomości  nie doszło do nabycia gruntu. Współwłaściciele z tytułu umowy zniesienia współwłasności nie czynili sobie żadnych wzajemnych spłat czy dopłat.

W związku z tym, zniesienie współwłasności w 2016 r. nie stanowi dla Wnioskodawczyni nowej daty nabycia nieruchomości. Zatem udział w nieruchomości, który Wnioskodawczyni zamierza sprzedać w 2019 r., nabyła w 2012 r. w drodze zawartej umowy darowizny, a więc pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z dniem 31 grudnia 2017 r.

W konsekwencji, planowane w 2019 r. odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię udziału w niezabudowanej działce nr 17/1 nabytej w 2012 r. w drodze umowy darowizny działki nr 17, będącej przedmiotem podziału i zniesienia współwłasności, nie będzie stanowiło źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż odpłatne zbycie nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie.

W związku z tym, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia udziału w przedmiotowej nieruchomości.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Organ podatkowy podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla pozostałych osób.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.