Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.364.2019.2.AK
z 5 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy dwóch lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy dwóch lokali mieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w roku 2009 otrzymał od najbliższej rodziny nieruchomość gruntową (działka nr xxx o pow. 1363m²). Ze względu na planowane założenie rodziny (ślub w 2010 r.) postanowił wybudować na nim dom mieszkalny z myślą o zaspokojeniu swoich potrzeb mieszkaniowych. Ponieważ w tym okresie bliski przyjaciel Wnioskodawcy (dalej K.) był również zainteresowany budową domu postanowiono, że na połowie działki zostanie wybudowany budynek składający się z dwóch lokali mieszkalnych (każdemu miał przypadać docelowo jeden lokal). W tym celu Wnioskodawca odsprzedał przyjacielowi w 2009 roku udział 400/1363 w tej nieruchomości. Wskazać należy, iż decyzja o wspólnej budowie domu składającego się z 2 lokali mieszkalnych podyktowana była aktualnymi możliwościami finansowymi oraz potrzebami mieszkaniowymi wnioskodawcy, który nie potrzebował w tym czasie dużego domu jednorodzinnego, zatem wystarczający był lokal mieszkalny w ramach wspólnego domu.

Podczas procedury uzyskiwania pozwolenia na budowę okazało się, że wydawane przez urząd warunki zabudowy wymuszają budowę budynków o mieszanej funkcji mieszkalno-biurowej. Funkcja biurowa była narzucona przez Rozporządzenie Wojewody dotyczące strefy wokół lotniska - w tamtym okresie nie można było uzyskać pozwolenia na budowę budynku wyłącznie mieszkalnego. Wnioskodawca dążył jednak do uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia budynku na mieszkalny w całości (co potwierdza dokumentacja dotycząca tej zmiany, w tym odwołanie do SKO dotyczące zmiany warunków zabudowy na wyłącznie mieszkalną funkcję budynków).

Pozwolenie na budowę obejmowało dwa budynki dwulokalowe, ponieważ była to jedyna możliwość uzyskania pozwolenia na budowę w pożądanej formie - tylko taka forma pozwalała zmieścić jeden budynek dwulokalowy na połowie działki. Działkę xxx podzielono na dwie działki ewidencyjne: nr yyy o pow. 663m² i nr zzz o pow. 700m² - podział odpowiada podziałowi dwóch budynków w zabudowie bliźniaczej z uzyskanego pozwolenia na budowę. Rozpoczęto jednak budowę wyłącznie jednego budynku (2-lokalowego), na działce nr zzz. Ewentualna budowa budynku drugiego na działce nr yyy była opcją pozostawioną na przyszłość jako dającą możliwość zacieśnienia więzi rodzinnych poprzez budowę domu dla rodziców Wnioskodawcy (mieszkających w odległej dzielnicy).

W roku 2012, jeszcze przed zakończeniem budowy budynku dwulokalowego, uzyskano korzystne rozstrzygnięcie w SKO oraz zmieniły się przepisy dotyczące lotniska i możliwa stała się budowa budynków wyłącznie mieszkalnych. W związku z tym wystąpiono o zamienne pozwolenie na budowę zmieniające funkcję na wyłącznie mieszkalną.

Dodatkowo w maju 2012 roku rozdzielono pozwolenie na budowę wydane na budowę dwóch budynków w zabudowie bliźniaczej na obu działkach ewidencyjnych: na część, która była faktycznie budowana (wspólnie z K.) oraz na część, która dotyczyła działki yyy (w części dotyczącej budynku na działce yyy przeniesiono pozwolenie na budowę wyłącznie na Wnioskodawcę).

W lipcu 2012 roku zakończono budowę budynku; w lutym 2013 roku wnioskodawca i K. dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez ustanowienie odrębnej własności lokali - dla każdego przypadał jeden lokal mieszalny. Jednocześnie Wnioskodawca odkupił od K. udział 1/14 w nieruchomości (jako wyrównanie udziału w nieruchomości wspólnej do odpowiadającej powierzchni wyodrębnianych lokali).

Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkał w tym lokalu w połowie 2011 roku, jeszcze przed ostatecznym zakończeniem budowy.

Następnie, ze względu na wcześniejsze plany dotyczące budowy domu dla rodziców oraz planowanym powiększeniem rodziny Wnioskodawcy i związaną z tym koniecznością poprawienia warunków mieszkaniowych poprzez zamieszkanie w większym lokalu, powrócono do planów budowy domu na działce nr yyy należącej do Wnioskodawcy. Rodzice Wnioskodawcy mieli partycypować w budowie tego wspólnego domu.

W związku z tym postanowiono, że na działce nr yyy zostanie wybudowany dom składający się z 2 lokali; w jednym zamieszkają rodzice Wnioskodawcy wraz z niepełnoletnią wówczas siostrą, a w drugim on z rodziną. Powstał więc projekt zamienny budynku dostosowany do aktualnych i faktycznych potrzeb rodziców i Wnioskodawcy. Na podstawie projektu zamiennego uzyskano zamienne pozwolenie na budowę. Następnie Wnioskodawca wraz z małżonką zaciągnęli kredyt na budowę domu i we wrześniu 2016 roku rozpoczęto jego budowę.

W niedługim czasie po podpisaniu umowy kredytowej i rozpoczęciu budowy, siostra Wnioskodawcy mieszkająca wraz z rodzicami, doznała zapaści i na 2 miesiące trafiła do szpitala. W toku hospitalizacji u siostry Wnioskodawcy została zdiagnozowana schizofrenia paranoidalna. W związku z koniecznością wzmożonej opieki, zapewnienia spokoju i właściwych warunków siostrze Wnioskodawcy, rodzice postanowili nie zmieniać miejsca zamieszkania i wycofali się z planowanej przeprowadzki, zrezygnowali więc ze współfinansowania budowy domu.

Dodatkowo, w związku z sytuacją na rynku budowlanym w tamtym okresie, budowa domu okazała się droższa niż planowano, środki finansowe nie wystarczyły na dokończenie budowy.

Z opisanych wyżej przyczyn (wycofanie się rodziców z inwestycji, wysokie raty kredytu oraz brak funduszy na dalszą budowę) Wnioskodawca został zmuszony do podjęcia decyzji o sprzedaży jednego z lokali w budowanym budynku. Wnioskodawcy zależało aby nie mieszkać w budynku z kimś obcym, dlatego w czerwcu 2017 zawarto umowę przedwstępną sprzedaży lokalu ze znajomym kuzyna Wnioskodawcy. We wrześniu 2017 roku zakończono budowę, a w grudniu 2017 roku sprzedano lokal mieszkalny w tym nowym budynku. Za uzyskane środki spłacono kredyt. Pozostałą kwotę przeznaczono na wykończenie lokalu, w którym Wnioskodawca zamieszkał z rodziną (i mieszka do chwili obecnej).

Po zakończeniu prac wykończeniowych w nowym lokalu, w marcu 2018 roku Wnioskodawca sprzedał swoje dotychczasowe mieszkanie, w którym mieszkał ponad 6 lat (w budynku wybudowanym wcześniej na działce nr zzz razem z K.).

Wnioskodawca nie budował wcześniej żadnych innych domów niż opisane wyżej i nie dokonywał innych sprzedaży nieruchomości poza opisanymi wyżej. Ponadto działalność zawodowa Wnioskodawcy nie opiera się na obrocie nieruchomościami, również sprzedaż opisanych wyżej lokali nie wchodzi w jej zakres. Celem budowy zarówno pierwszego, jak i drugiego domu było zamieszkiwanie całej rodziny blisko siebie, aby wzmocnić więzi rodzinne i w razie potrzeby stanowić dla siebie wsparcie i pomoc. Niestety choroba siostry oraz inne okoliczności pokrzyżowały te plany, stąd sprzedaż lokalu przeznaczonego pierwotnie dla rodziców Wnioskodawcy.

Wnioskodawca uznał, że powyższe działania mieszczą się w pojęciu zarządu majątkiem prywatnym. Sprzedaż lokalu w tym drugim budynku (pierwotnie przeznaczonym dla rodziców) nastąpiła w grudniu 2017 roku. Wnioskodawca uznał, że ta sprzedaż nastąpiła w ramach czynności zarządu majątkiem prywatnym, po upływie 8 lat liczonych od końca roku, w którym nabył w drodze darowizny nieruchomość gruntową (tj. od końca 2009 roku), w związku z tym nie wykazywał jej w zeznaniu PIT-39.

Ponadto w roku 2013 w związku ze zniesieniem współwłasności z K. Wnioskodawca zakupił od K. udział 1/14 w nieruchomości wspólnej (co stanowiło wyrównanie udziału w nieruchomości wspólnej do odpowiadającej powierzchni wyodrębnianych lokali na działce zzz). W związku ze sprzedażą w marcu 2018 r. lokalu znajdującego się na działce nr zzz (w którym Wnioskodawca mieszkał 6 lat z rodziną) Wnioskodawca złożył w kwietniu 2019 roku PIT-39, w którym wykazał przychód z odpłatnego zbycia ww. udziału (1/14) w nieruchomości wspólnej ponieważ od nabycia ww. udziału w 2013 roku do sprzedaży lokalu w marcu 2018 r. nie upłynęło 5 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisana wyżej sprzedaż obu lokali mieszkalnych tj.:
   1. lokalu, w którym wnioskodawca mieszkał 6 lat
      
   2. lokalu, w którym mieli mieszkać rodzice, a w związku z okolicznościami musiał zostać sprzedany
      
   
   

mieści się w pojęciu zarządu majątkiem prywatnym, w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedaż dwóch lokali mieszkalnych w warunkach opisanych wyżej, nie podlega podatkowi od towarów i usług, nie mieści się bowiem w zakresie objętym definicją działalności gospodarczej zawartą w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., a Wnioskodawca w tych transakcjach nie działał jak podatnik VAT. Sprzedane lokale znajdowały się w majątku prywatnym Wnioskodawcy, a ich sprzedaż była spowodowana zarówno koniecznością poprawienia warunków mieszkaniowych (powiększenie rodziny) jak i zmianą sytuacji rodzinnej Wnioskodawcy, na którą złożyła się choroba siostry i związane z tym odstąpienie rodziny wnioskodawcy od wspólnego zamieszkania i współfinansowania budowy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby tego podatku usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się natomiast wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepis art. 15 ustawy o VAT jest odpowiednikiem art. 9 ust. 1 i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z nim „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Natomiast „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega - na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE - odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

W orzecznictwie podkreśla się, że działalność gospodarczą należy oceniać na podstawie konkretnych okoliczności faktycznych w celu ustalenia, czy sprzedawca działa w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do tych konkretnych transakcji. Przyjąć należy, że wszelkie działania cechujące się fachowością (stałym, nieokazjonalnym, profesjonalnym charakterem), podporządkowaniem regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działaniem na własny rachunek, powtarzalnością działań (np. stypizowaniem działań, ciągłością współpracy) i uczestnictwem w obrocie gospodarczym, wypełniają znamiona działalności gospodarczej.

Ważną przesłanką pojęcia działalności gospodarczej jest wykonywanie jej w sposób ciągły. Przesłanka ta ma na celu wyeliminowanie przedsięwzięć jednorazowych (tak WSA w Bydgoszczy w wyroku z 13 września 2017 r., I Sa/Bd 427/17). Stanowisko to znajduje także potwierdzenie w wyroku TSUE z 19 lipca 2012 r. w sprawie C-263/11. Trybunał podniósł, że sprzedaż prywatnego majątku można kwalifikować jako „działalność gospodarczą” w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jeżeli podatnik czyni to w celu uzyskania z tego tytułu stałego dochodu (podobnie TSUE z 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94, pkt 22).

W przypadku transakcji dokonywanych przez osoby fizyczne każdorazowo należy więc ustalić, czy w danej transakcji występują one „w charakterze podatnika VAT”, tzn. czy dana transakcja jest dokonana w ramach powtarzalnych, stałych działań mieszczących się w pojęciu działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarem jest każda rzecz oraz jej części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy). Chociaż nieruchomości mieszczą się w definicji towaru, a ich sprzedaż może zostać zaklasyfikowana jako odpłatna dostawa towarów, to jednakże tylko pod warunkiem, że jest ona dokonana przez podatnika działającego w takim charakterze - w myśl art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest więc spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

1. po pierwsze - czynność jest ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług (działa w takim charakterze).
   
   

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ustawy, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Generalnie podatnikiem jest podmiot, który działa w warunkach charakterystycznych dla producentów, handlowców lub usługodawców. Sprzedaż nieruchomości znajdującej się w majątku prywatnym nie powinna więc podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ sprzedawca nie działa „w charakterze podatnika VAT”. Dotyczy to w szczególności sytuacji, w których osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru. Dokonywanie takich czynności incydentalnie nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. W orzecznictwie ugruntował się pogląd, że osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT, przy czym majątek prywatny to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, (tak np. wyrok WSA w Poznaniu z 20 grudnia 2017 r., I SA/Po 969/17).

W kontekście rozważań związanych z określeniem majątku prywatnego i majątku związanego z działalnością gospodarczą warto także przywołać wyrok TSUE w sprawie sprzedaży nieruchomości gruntowych, wydany w związku z pytaniem prejudycjalnym NSA (wyrok z 15 września 2011 r., C-180/10 i C-181/10). W tym orzeczeniu TSUE podkreślił, że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (podobnie wyroki z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 i z 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03). Dopiero podejmowanie aktywnych działań wykraczających poza zwykłe wykonywanie prawa własności w ramach zarządu własnym majątkiem może zostać uznane za działalność gospodarczą.

Ponadto sądy administracyjne zwracają uwagę na istotne znaczenie kwestii związanej z „oferowaniem do sprzedaży” składników prywatnego majątku w warunkach charakterystycznych dla działalności handlowej.

Podkreśla się, że w takiej sytuacji podatnik „zmienia ich przeznaczenie, angażując siły i środki podobne do tych, które angażują podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomości” (tak np. WSA w Bydgoszczy z 13 września 2017 r., I Sa/Bd 427- 429/17; WSA w Gdańsku z 8 listopada 2017 r., I SA/Gd 1022/17 i 1023/17).

Należy również zauważyć, iż w wyroku NSA z 7 października 2011 r., I FSK 1289/10 zostało wskazane że „podział działki na dwie, sprzedaż zabudowanej domem zamieszkanym przez rodzinę, aby za otrzymane środki wybudować nowy dom, odkupienie kolejnego udziału w drugiej z wydzielonych działek i przeznaczenie jej dla swoich małoletnich dzieci, a w sytuacji zmiany planów życiowych ewentualna sprzedaż i tej działki w celu uzyskania pieniędzy dla dorosłych dzieci, wskazuje, że w odniesieniu do tych dwu działek nie podjęto działań wskazujących na czynności handlowca trudniącego się sprzedażą nieruchomości, a były to czynności, które określa się jako zarząd majątkiem prywatnym, wykonywanie prawa własności. Jak pokazuje doświadczenie życiowe dążenie do zniesienia stanu współposiadania, a zwłaszcza domu, w którym się mieszka, aby majątek należał do kręgu najbliższej rodziny, czy sprzedaż części majątku, aby pozyskać środki na stworzenie nowego miejsca zamieszkania, czy obdarowania nimi dzieci, nie są okolicznościami wskazującymi na podjęcie działalności gospodarczej”, (podobnie wyroki z: 29 października 2007 r., I FPS 3/07; z 22 lutego 2012 r., I FSK 275/11; z 29 lutego 2012 r., I FSK 704/11; z 31 stycznia 2013 r., I FSK 237/12; z 29 sierpnia 2014 r., I FSK 1229/13; z 28 listopada 2015 r., I FSK 1899/13; z 11 stycznia 2017 r., I FSK 1011/15, I FSK 963/15 oraz I FSK 895/15; z 12 stycznia 2017 r., I FSK 984/15).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy podkreślić należy, iż lokal znajdujący się na działce zzz, stanowił prywatny majątek Wnioskodawcy, a jego zbycie nastąpiło po 6 latach zamieszkiwania w nim Wnioskodawcy z rodziną (i po 9 latach od otrzymania działki). Sprzedaż nie była nastawiona na osiągnięcie zysku tylko była podyktowana przeprowadzką do nowego lokalu. Ponadto była to sprzedaż jednorazowa i incydentalna (po 6 latach zamieszkiwania w mieszkaniu) związana z koniecznością przeprowadzki do innego lokalu w związku z koniecznością poprawienia sytuacji mieszkaniowej Wnioskodawcy w związku z powiększeniem się rodziny.

Natomiast nieplanowana wcześniej konieczność sprzedaży lokalu znajdującego się na działce nr yyy dokonana w grudniu 2017 roku związana była wyłącznie ze zmianą sytuacji życiowej rodziny Wnioskodawcy spowodowaną chorobą siostry (patrz wyrok NSA z 7 października 2011 r., I FSK 1289/10). Co istotne decyzja o budowaniu domu na pozostałej działce (yyy) miała wyłącznie na celu zamieszkiwanie całej rodziny blisko siebie, aby wzmocnić więzi rodzinne i w razie potrzeby stanowić dla siebie wsparcie i pomoc. W takiej motywacji trudno dopatrywać się więc zamiaru osiągnięcia zysku. Natomiast niespodziewana rezygnacja rodziców z zamieszkania w części budowanego budynku była jedynym powodem sprzedaży lokalu. Powyższe świadczy o tym, że nieplanowana wcześniej sprzedaż tego lokalu była incydentalna i nie odbiegała od normalnego wykonywania prawa własności (patrz NSA w wyroku z 30 maja 2018 r., II FSK 3760/17). Wyjaśnić także należy, iż rodzice mieli pierwotnie w ramach swoich możliwości współfinansować budowę budynku dwulokalowego, i w jednym z tych lokali zamieszkać, jednak wycofali się z tego przedsięwzięcia, czego skutkiem była konieczność finansowania już rozpoczętej budowy wyłącznie przez Wnioskodawcę. Wycofanie się rodziców z częściowego finansowania budowy spowodowała sytuację w której kwota kredytu i zgromadzone oszczędności nie wystarczyły Wnioskodawcy na dokończenie budowy więc konieczna stała się sprzedaż jednego lokalu w tym budynku. Co istotne pieniądze uzyskane ze sprzedaży zostały przeznaczone wyłącznie na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy i jego rodziny poprzez spłatę kredytu i wykończenie lokalu, w którym mógł zamieszkać Wnioskodawca wraz z rodziną.

Takie okoliczności wyraźnie wskazują, że sprzedaż obu lokali mieści się w pojęciu zarządu majątkiem prywatnym, jak to zostało wyżej wykazane w obu przypadkach motywem sprzedaży nieruchomości nie było osiągnięcie zysku, ponieważ sprzedaż lokali podyktowana była zmianą sytuacji życiowej Wnioskodawcy i jego rodziny. Ponadto w przypadku obu sprzedaży istotnym jest, że były to działania incydentalne i sporadyczne. Wnioskodawca nie budował wcześniej żadnych innych domów niż opisane wyżej i nie dokonywał innych sprzedaży nieruchomości, a zatem nie zachodzi również ciągłość zarobkowania. Sprzedaż pierwszego lokalu nastąpiła po 6 latach zamieszkiwania w nim, a drugiego incydentalnie na skutek wcześniej nieprzewidzianych okoliczności (choroba siostry i odstąpienie rodziców od wspólnej budowy domu). Również działalność zawodowa Wnioskodawcy nie opiera się na obrocie nieruchomościami.

W działaniach Wnioskodawcy nie sposób również dopatrzyć się zorganizowania. Wnioskodawca zarówno dom na działce zzz jak i yyy budował systemem gospodarczym przy czym fakt uzyskania warunków zabudowy czy też pozwolenia na budowę nie świadczy o zorganizowanym charakterze działań Wnioskodawcy, gdyż z punktu widzenia procesu budowlanego jest to wymagana prawem droga do realizacji budowy. Zatem czynności te były niezbędne do realizacji potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy (patrz wyrok WSA w Gdańsku z 30 października 2017 r., I SA/Gd 1125/17). Ponadto zauważyć należy, iż przy sprzedaży lokali Wnioskodawca nie korzystał również z usług profesjonalnych pośredników czy też nie ogłaszał nieruchomości w sposób ponad przeciętny (patrz wyrok NSA z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13 ). Natomiast okoliczność, iż do sprzedaży doszło po upływie 6 lat od zamieszkiwania Wnioskodawcy wraz z rodziną w tym lokalu świadczy o tym, że budowa domu i późniejsza sprzedaż lokalu nie odbiegają od normalnego wykonywania prawa własności. WSA w Gdańsku w wyroku z 30 października 2017 r., I SA/Gd 1125/17 wskazał, iż „związek uzyskiwanych przychodów ze źródłem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. może wskazywać fakt wielokrotnego dokonywania transakcji nabycia i zbycia w stosunkowo krótkim przedziale czasowym. Znaczne odroczenie momentu sprzedaży nieruchomości w stosunku do daty jej nabycia wskazuje raczej, zdaniem Sądu, na sprzedaż dokonywaną w innych celach niż zarobkowe, w celu niezwiązanym z dążeniem do maksymalizacji zysku.”

Natomiast fakt, że w krótkim czasie doszło do sprzedaży dwóch lokali mieszkalnych nie oznacza, iż Wnioskodawca zamierza uczynić ze sprzedaży lokali przedmiot działalności gospodarczej działając w tym zakresie w charakterze podatnika VAT. Jeden z tych lokali (usytuowany na działce zzz) był miejscem zamieszkania Wnioskodawcy przez 6 lat przed sprzedażą, a jego zbycie było podyktowane przeprowadzką do nowego lokalu. Natomiast zbycie lokalu (usytuowanego na działce yyy) w wybudowanym przez Wnioskodawcę budynku było podyktowane zmianą sytuacji życiowej rodziny Wnioskodawcy, i rezygnacją z zamieszkania przez nich w tym lokalu (patrz wyrok NSA z 7 października 2011 r., I FSK 1289/10).

Reasumując, opisane działania nie podlegają podatkowi VAT, ponieważ w całości mieszczą się w pojęciu zarządu majątkiem prywatnym, nie stanowią powtarzalnych działań. Wnioskodawca nie występuje w nich w charakterze podatnika, a ich przyczyną była wyłącznie zmiana sytuacji rodzinnej Wnioskodawcy. W konsekwencji Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika VAT z tytułu ww. transakcji, były one bowiem dokonane w celu zaspokojenia prywatnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy i jego rodziny a Wnioskodawca nie planuje ich powtarzać w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.