INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków na remont placu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków na remont placu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą, tj. Zakład ….., od 1987 r. Zajmuje się produkcją wyrobów tartacznych, tarcicy iglastej, kantówek, krawędziaków, więźb dachowych, łat, drewna budowlanego oraz tarcicy dębowej. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zdarzenia gospodarcze dla potrzeb podatku dochodowego ewidencjonowane są w księgach handlowych. Wnioskodawca w 1996 r. wytworzył plac składowy. Do tego celu użył cementu oraz pospółki. Następnie powyższy plac został przyjęty do ewidencji środków trwałych. Plac stanowi integralną całość z halą produkcyjną, halą magazynową, wiatą, suszarnią wraz z miejscem składowania surowca - drewna okrągłego w dłużycy oraz wyrobów gotowych.

Z uwagi na upływ czasu, intensywną eksploatację nawierzchni placu poprzez poruszanie się ciężkich maszyn, tj. ładowarki, wysięgniki teleskopowe, które dostarczają drewno okrągłe do maszyn w celu jego przerobu oraz wózki widłowe, samochody ciężarowe, które dostarczają do firmy surowiec, jak również odbierają wyroby gotowe, beton uległ zniszczeniu popękał, porobiły się wyrwy, doły, wykruszenia, liczne pęknięcia, co powodowało liczne uszkodzenia poruszających się pojazdów, a w szczególności wózków widłowych przewożących paczki tarcicy czy innych wyrobów.

W związku z powyższym, konieczna była gruntowa naprawa nawierzchni placu. Wnioskodawca dokonał remontu placu poprzez zastosowanie materiałów odpowiadających aktualnym standardom technologicznym. Zużytą nawierzchnię wyrównano klincem, wykonano warstwę podsypową z grysu i ułożono kostkę brukową. Poniesione wydatki, około …. zł, nie zwiększyły wartości użytkowej i technicznej placu. Nie została zwiększona powierzchnia placu, jedynie została przywrócona jego pierwotna wartość użytkowa, zaś jego funkcje pozostały bez zmian.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty wymiany zużytej nawierzchni betonowej placu na kostkę brukową, będą stanowiły pośrednie koszty uzyskanego przychodu w okresie poniesienia jako remont środka trwałego, czy też zwiększą wartość początkową środka trwałego jako wydatki na ulepszenie i będą amortyzowane w czasie...

Zdaniem Wnioskodawcy, celem wykonanych robót, poprzez wyrównanie zużytej nawierzchni klińcem, wykonanie warstwy podsypowej z grysu i ułożenie kostki brukowej, było przywrócenie stanu technicznego i użytkowego placu składowo-manewrowego i miały one charakter odtworzeniowy.

Z uwagi na obecną rzeczywistość gospodarczą i dokonujący się w szybkim tempie postęp techniczny, Wnioskodawca zastosował materiały nowej generacji, tj. kostkę brukową. Wobec powyższego, Wnioskodawca uważa, iż wykonane prace należy potraktować jako remont i związane z tym wydatki są kosztem uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy, mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia, stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są zatem wszelkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych, następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym.

Wobec powyższego, dokonano wszelkich działań mających charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną wartość użytkową, utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, niezmieniających jego charakteru.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszenie ma miejsce w sytuacjach, w których następuje:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środka trwałego na inny,

• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, iż remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia, środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż nie każdy wydatek poniesiony na środek trwały będzie stanowił o jego ulepszeniu. Ważnym elementem jest charakter poniesionych wydatków. Wydatki o charakterze odtworzeniowym, przywracające pierwotną wartość użytkową danego środka trwałego, których poniesienie nie spowoduje wzrostu wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środka do używania, nie skutkuje jego ulepszeniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż interpretacja została wydana w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawiony przez Wnioskodawcę. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.