Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.266.2019.1.AWO
z 8 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych samochodu osobowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologicznego; działalność w zakresie architektury; działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne ˗ wykonywaną na terenie całego kraju.

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 18% (w sytuacji nieprzekroczenia progu). Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca opłaca miesięcznie.

Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy, zwany dalej samochodem osobowym lub pojazdem samochodowym, nabyty w dniu 28 lipca 2015 r. Przedmiotowy samochód osobowy został przekazany przez Podatnika do użytkowania przy prowadzeniu działalności gospodarczej w dniu 28 lipca 2015 r. Wnioskodawca w całości sfinansował nabycie opisanego samochodu osobowego ze środków własnych. Wskazany samochód osobowy w lipcu 2015 r. został zewidencjonowany ˗ w prowadzonej dla samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy ˗ ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca ustalił wartość początkową samochodu na kwotę A zł. Wnioskodawca zdecydował, że rzeczony samochód osobowy, od miesiąca sierpnia 2015 r., będzie amortyzowany przez okres 5 lat według stawki amortyzacyjnej w wysokości 20% oraz, że od momentu naliczania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego samochodu osobowego, tj. od miesiąca sierpnia 2015 r., przez okres jego amortyzowania, Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej wskazanego pojazdu samochodowego nieprzekraczające kwoty 20.000 euro (w przeliczeniu na złote była to kwota w wysokości B zł obliczona według kursu średniego euro z dnia przekazania pojazdu samochodowego przez stronę do użytkowania (20.000 euro x C zł)). Niezaliczone odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca zaewidencjonował w kosztach operacyjnych niezaliczanych przez Podatnika do kosztów uzyskania przychodów. Do dnia 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w wysokości D zł (E zł x 41 miesięcy), natomiast do kosztów operacyjnych zaliczono odpisy amortyzacyjne w kwocie F zł (G zł x 41 miesięcy - E zł x 41 miesięcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawcy przysługuje prawo uznania za koszt uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych, które będą naliczane od wartości początkowej A zł opisanego powyżej samochodu osobowego, który to pojazd samochodowy jest wykorzystywany przez firmę X przy prowadzeniu działalności gospodarczej, przyjętego do użytkowania w lipcu 2015 r., a którego to pojazdu samochodowego wartość początkowa na dzień przekazania do użytkowania przekraczała 20.000,00 euro, a na dzień 1 stycznia mieści się w limicie 150.000 zł (limit amortyzacji samochodu osobowego)?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że stosowanie do art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się, od dnia 1 stycznia 2019 r., za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu osobowego wykorzystywanego przez podatnika przy prowadzeniu działalności gospodarczej, naliczanych od wartości początkowej przewyższającej kwotę 150.000,00 zł. Wnioskodawca wskazał, że wartość początkowa samochodu osobowego przekazanego przez Niego do użytkowania w lipcu 2015 r. wynosiła A zł, czyli nie przekracza na dzień 1 stycznia 2019 r. kwoty wskazanego wyżej ograniczenia w wysokości 150.000,00 zł. Wnioskodawca podkreślił również, że ustawodawca w przepisach przejściowych w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) nie wskazał, że odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej samochodów osobowych przyjętych do użytkowania do dnia 31 grudnia 2018 r., będą mogły być zaliczone po dniu 1 stycznia 2019 r. do kosztów uzyskania przychodu, jedynie tylko od wartości początkowej nieprzekraczającej 20.000.00 euro. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu, od dnia 1 stycznia 2019 r., prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych naliczonych od wartości początkowej opisanego powyżej samochodu osobowego, wykorzystywanego przez Podatnika przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a przyjętego do użytkowania w lipcu 2015 r., gdyż jego wartość początkowa nie przekracza 150.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowoskutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a˗22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

˗ wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

˗ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 wskazanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1˗3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2˗18, uważa się w razie odpłatnego nabycia ˗ cenę ich nabycia.

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej jako: „ustawa zmieniająca”) wprowadziła od dnia 1 stycznia 2019 r. nowe regulacje dotyczące m.in. limitów odliczeń odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych.

W art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., wprowadzono ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do samochodów osobowych. Zgodnie z nim, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a˗22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W świetle nowych przepisów ˗ art. 23 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy ˗ nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a˗22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225.000 zł ˗ w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
2. 150.000 zł ˗ w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Przepisy przejściowe ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) nie ograniczają stosowania podwyższonego limitu wyłącznie do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po dniu wejścia w życie ustawy w brzmieniu znowelizowanym.

W związku z powyższym Wnioskodawca korzystający z samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do dnia 31 grudnia 2018 r. może korzystać z limitów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r. Oznacza to, że Wnioskodawca ma prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów od 1 stycznia 2019 r. odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej samochodu osobowego mieszczącej się w nowym limicie.

Z powyższego względu stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednak mieć na uwadze, że stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 zd. drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dodatkowo, w odniesieniu do przedstawionych kwot podanych we wniosku, należy wskazać, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tutejszego organu. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa, a więc istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy podatnik prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe.

Podkreślenia wymaga, że organ interpretacyjny nie jest uprawniony do dokonywania obliczeń. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. Stąd też organ interpretacyjny nie analizował i nie odnosił się do wskazanych przez Wnioskodawcę kwot.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.