Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.245.2019.3.RM
z 16 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2019 r. (data wpływu 29 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 9 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 lipca 2019 r. oraz w dniu 12 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 1 sierpnia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został w dniu 9 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 lipca 2019 r. oraz w dniu 12 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 1 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 9 lipca 2019 r. oraz z dnia 9 sierpnia 2019 r.:

W 2016 r. Spółka zakupiła, na podstawie aktu notarialnego, inwestycję składającą się z 11 nieruchomości w stanie developerskim, przedmiot transakcji był określony jako część zorganizowanego przedsiębiorstwa, transakcja była bez podatku VAT, a Kupujący zapłacił PCC.

Spółka nie poczyniła żadnych nakładów na inwestycję, jedynym kosztem jaki poniosła to podatek od nieruchomości.

W tym roku Spółka planuje sprzedaż nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 9 lipca 2019 r., Wnioskodawca odnosząc się do pytań Organu wskazał, że inwestycja to 11 domów jednorodzinnych wolnostojących wybudowanych wg tego samego planu, z użyciem tych samych materiałów, posiadających odrębne księgi wieczyste. Wnioskodawca wskazał, że domy nie były wykorzystywane przez poprzedniego właściciela. Wnioskodawca wskazał, że od momentu nabycia do momentu sprzedaży inwestycja nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem sprzedaży będą domy jednorodzinne wolnostojące. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem sprzedaży będą obiekty budowlane, tj. budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 oraz, że przedmiotem sprzedaży będą budynki jednorodzinne o powierzchni użytkowej 162,35 m2 czyli mniej niż 300 m2 a więcej niż 150 m2.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 9 sierpnia 2019 r., na zadane przez Organ pytania Wnioskodawca wskazał, że inwestycja 11 domów jednorodzinnych wolnostojących została nabyta w ramach transakcji stanowiącej zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał, że poprzedni właściciel nabył inwestycję. Wnioskodawca wskazał, że poprzedniemu właścicielowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu inwestycji. Wnioskodawca wskazał, że nabycie inwestycji przez poprzedniego właściciela miało miejsce w ramach transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał, że poprzedni właściciel nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie budynków.

W związku z powyższym opisem wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Stanowisko Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Wnioskodawca nabył nieruchomości na podstawie aktu notarialnego w dniu 13 września 2016 roku, w tym roku zamierza sprzedawać poszczególne budynki jednorodzinne. Wnioskodawca nie zapłacił i nie odliczył podatku VAT od nabycia nieruchomości, również nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości, dlatego też Wnioskodawca zajmuje stanowisko, iż przy sprzedaży poszczególnych nieruchomości powinien być zwolniony z podatku VAT czyli stosować podmiotowe zwolnienie z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do powołanego art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Definicja pierwszego zasiedlenia, o której mowa powyżej została zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w dniu 16 listopada 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia. TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. C-308/16 Kozuba Premium Selection przyznał rację spółce uznając, że pierwsze zasiedlenie w sprawie będącej przedmiotem postępowania głównego, nie musi być związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takie stanowisko nie znajduje oparcia w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE.

Trybunał potwierdził, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – ponieważ w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku. Przy czym, TSUE jednakowo traktuje pierwsze zasiedlenie po wybudowaniu obiektu, jak i po jego ulepszeniu. W obu przypadkach Trybunał twierdzi, że do pierwszego zasiedlenia wystarczy rozpoczęcie jego użytkowania.

W świetle powyższych rozstrzygnięć należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w 2016 roku, w ramach transakcji stanowiącej zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, Wnioskodawca nabył 11 domów jednorodzinnych wolnostojących (inwestycja), które w tym roku zamierza sprzedać. Od momentu nabycia Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości i nie ponosił wydatków na jej ulepszenie. Z kolei poprzedni właściciel nabył przedmiotową inwestycję, w ramach transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Poprzedniemu właścicielowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu inwestycji. Poprzedni właściciel również nie wykorzystywał budynków i nie ponosił wydatków na ich ulepszenie.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż nieruchomości będzie zwolniona z opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku poprzedni właściciel (tj. podmiot, od którego Wnioskodawca w 2016 r. nabył nieruchomości w ramach transakcji stanowiącej zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy) nabył nieruchomości w ramach transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy tym, co istotne, ani poprzedni właściciel ani Wnioskodawca nie ponosili wydatków na ulepszenie nieruchomości, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Zatem mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w stosunku do budynków będących przedmiotem planowanej transakcji doszło do pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy - najpóźniej w dniu ich nabycia przez poprzedniego właściciela. Jednocześnie od pierwszego zasiedlenia budynków do planowanej sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Tym samym w odniesieniu do dostawy nieruchomości (11 domów jednorodzinnych wolnostojących) spełnione są przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem sprzedaż poszczególnych nieruchomości będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż poszczególnych nieruchomości będzie zwolniona z podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.