2019.08.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.489.2019.1.WN
z 30 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 czerwca 2019 r. (data wpływu 6 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności udzielania pożyczek przez „pożyczkodawców” na rzecz Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności udzielania pożyczek przez „pożyczkodawców” na rzecz Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie pozaszkolnych form edukacji sportowej oraz zajęć sportowych i rekreacyjnych, w ramach której to działalności prowadzi klub sportowy, w tym dba o przygotowanie zawodników do uczestniczenia w profesjonalnych rozgrywkach sportowych oraz podejmuje inne czynności niezbędne dla uczestniczenia klubu w takich rozgrywkach. Działalność Wnioskodawcy finansowana jest między innymi ze środków pochodzących z pożyczek. Pożyczki takie udzielane są Wnioskodawcy przez różne podmioty, w tym spółki prawa handlowego, prowadzące działalność gospodarczą, które nie są jednak instytucjami finansowymi i których przeważającym przedmiotem działalności nie jest udzielanie pożyczek, kredytów, ani też świadczenie innego rodzaju usług finansowych (dalej zwane łącznie: „pożyczkodawcami”, a każdy z osobna „pożyczkodawcą”).

„Pożyczkodawcy” rozważani w niniejszym wniosku są spółkami (głównie spółkami kapitałowymi tj. Spółkami akcyjnymi i spółkami z ograniczoną odpowiedzialnością), których przeważające przedmioty prowadzonych działalności obejmują działalności innego rodzaju, niż działalność finansowa, w tym np. pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, czy też zbieranie odpadów innych niż niebezpieczne. W zakresie działalności ujawnionej w rejestrze przedsiębiorców krajowego rejestru sądowego „pożyczkodawcy” wykazują zazwyczaj działalność bezpośrednio powiązaną z przeważającym przedmiotem działalności. Tym samym nie wszyscy „pożyczkodawcy” ujawniają w rejestrze działalność w zakresie pozostałych form udzielania kredytów (PKD 64.92.Z), czy też inną działalność związaną ze świadczeniem usług finansowych, udzielaniem pożyczek, bądź kredytów.

Ponadto, zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami - w rejestrze przedsiębiorców krajowego rejestru sądowego ujawnieniu podlega wyłącznie 10 przedmiotów prowadzonej działalności gospodarczej, dlatego też z tego źródła wnioskodawca nie zawsze dysponuje pełnymi informacjami o wszystkich rodzajach działalności gospodarczej, jakie przewidziane zostały w akcie założycielskim danego „pożyczkodawcy”. Celem określenia, czy udzielenie pożyczki następuje w związku z prowadzeniem przez „pożyczkodawcę” działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca polegać musi przede wszystkim na informacjach uzyskanych bezpośrednio od tego „pożyczkodawcy” w toku negocjacji oraz na postanowieniach umowy określającej treść stosunku łączącego wnioskodawcę z „pożyczkodawcą”. Wskazówek w tym zakresie dostarczać mogą też czasami informacje o dotychczasowych relacjach z „pożyczkodawcami”, ponieważ niektórzy z nich na przestrzeni lat udzielali Wnioskodawcy pożyczek częściej niż jednorazowo.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, w przeszłości Wnioskodawca celem minimalizacji ewentualnego ryzyka podatkowego zdecydował się na złożenie deklaracji podatkowych, w których pożyczki otrzymane od „pożyczkodawców” zostały wykazane do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, w tym zakresie, w jakim z danych rejestrowych podmiotu nie wynikało, że prowadzi on działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek. Niniejsza interpretacja służyć będzie ocenie przez Wnioskodawcę, czy rozważane transakcje nie były przy tym jednak transakcjami niepodlegającymi pod opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jak również do oceny prawidłowego sposobu opodatkowania transakcji zawieranych w przyszłości.

Udzielanie finansowania Wnioskodawcy przez „pożyczkodawców” następowało każdorazowo na podstawie umów sporządzonych w formie pisemnej, za wynagrodzeniem na rzecz „pożyczkodawcy” w postaci odsetek, których wysokość określana była w poszczególnych umowach i różniła się w zależności od „pożyczkodawcy”, umówionych terminów spłaty rat, wymaganych zabezpieczeń spłaty pożyczki i innych umówionych warunków.

Wypłata kwot pożyczek, jak również spłaty rat wraz z odsetkami następowały i następują w rozważanych przypadkach z wykorzystaniem rachunków bankowych Wnioskodawcy oraz „pożyczkodawców”.

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

Czy udzielanie pożyczek przez „pożyczkodawców” na rzecz Wnioskodawcy na opisanych powyżej warunkach stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm., dalej zwanej: UVAT)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UVAT podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą obejmującą wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Na podstawie art. 5 ust. 1 UVAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju:
eksport towarów:
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Pojęcie świadczenia usług zdefiniowane zostało natomiast przez ustawodawcę w art. 8 UVAT, jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UVAT. W tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej, zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa, świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika ze wskazanych powyżej regulacji, definicja świadczenia usług zawarta w UVAT jest bardzo szeroka, ponieważ faktycznie obejmuje każde świadczenie podatnika niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu zachowania innego podmiotu, pod warunkami jedynie, że:

istnieje podmiot będący beneficjentem takiego świadczenia;
świadczenie usługi następuje odpłatnie, tj. świadczeniu ze strony usługodawcy odpowiada świadczenie wzajemne w postaci wynagrodzenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego wymaga uwagi, że „pożyczkodawcy” są spółkami prawa handlowego i prowadzą działalność gospodarczą. Oznacza to, że w razie dokonywania dostaw towarów lub przy świadczeniu usług przez „pożyczkodawców” są oni podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 UVAT. Tym samym w toku swojej działalności uwzględniać muszą wystąpienie po ich stronie ewentualnych obowiązków podatkowych w podatku od towarów i usług i ewidencjonować dokonane czynności w odpowiedni sposób, nawet jeśli transakcja korzystałaby ze zwolnienia z podatku, lub też jeśli występowałoby po stronie takiego podatnika zwolnienie podmiotowe z podatku od towarów i usług.

Usługą rozważaną w sprawie jest natomiast udzielenie pożyczki. Umowa pożyczki jest jedną z umów nazwanych, które uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm„ dalej zwanej: KC), zgodnie z którymi poprzez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 KC).

W przypadku pożyczek udzielanych Wnioskodawcy są to pożyczki dotyczące przeniesienia własności określonej ilości pieniędzy, gdzie Wnioskodawca na określonych pisemnie zasadach każdorazowo zobowiązany jest do spłaty kwoty pożyczki oraz dodatkowo odsetek naliczanych od tej kwoty przez cały okres korzystania z kwoty pożyczki.

Oznacza to, że każdorazowe udzielenie pożyczki przez danego „pożyczkodawcę” stanowi świadczenie polegające na przeniesieniu własności określonej ilości pieniędzy na rzecz wnioskodawcy (beneficjenta świadczenia), w zamian za co „pożyczkodawca” otrzymuje wynagrodzenie za udostępnienie kapitału, w postaci oprocentowania spłacanego przez wnioskodawcę oprócz kwoty udzielonej pożyczki. W razie braku wynagrodzenia za udostępnienie kapitału, transakcja taka w ogóle nie byłaby dokonywana przez „pożyczkodawcę”, jako że wówczas nie odnosiłby on jakiejkolwiek korzyści majątkowej w związku z zaangażowaniem posiadanych przez niego środków finansowych. Opisane działanie jest więc odpłatnym świadczeniem usług, w rozumieniu art. 8 UVAT.

Co istotne, dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług bez znaczenia pozostawać będzie, czy pożyczka udzielana jest przez danego podatnika jednorazowo, czy też wielokrotnie. Tak długo, jak dana usługa świadczona jest odpłatnie i w celu zarobkowym przez osobę prawną prowadzącą działalność gospodarczą brak jest podstaw do przyjęcia, że świadczenie usługi następować miałoby w związku z innymi działaniami niż właśnie prowadzenie działalności gospodarczej przez takiego podatnika - niezależnie od częstotliwości świadczenia takiej usługi. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie również w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 kwietnia 2013 r. sygn. ITPP1/443-39/13/TS, w której organ ten potwierdził wprost, że: „udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.”

Powyższe uwagi, poczynione przez organ podatkowy istotne są nie tylko w zakresie oceny wpływu częstotliwości świadczenia usług na ich opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Odnoszą się one także do kwestii ujawnienia danego rodzaju działalności gospodarczej podatnika w rejestrze przedsiębiorców krajowego rejestru sądowego. Ujawnienie takiej działalności w rejestrze również nie jest bowiem niezbędne dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a wręcz stwierdzić można, że w zakresie ustalania podatkowych usług świadczonych przez podatnika - ujawnienie przedmiotu działalności w rejestrze pozostaje bez wpływu na wystąpienie takich skutków. Ujawnienie działalności w rejestrze może być co najwyżej traktowane jako jedna z okoliczności potwierdzających, że działanie w związku z daną transakcją następuje w ramach działalności gospodarczej podatnika. Dla dokonywania ustaleń w tym zakresie ważniejsze jednak będzie to, jakie czynności w rzeczywistości podejmowane są przez podatnika i czy celem ich podjęcia jest otrzymanie wynagrodzenia.

Konieczne jest uwzględnienie przy tym, że brak ujawnienia danego przedmiotu działalności w akcie założycielskim danej spółki nie powodowałby nieskuteczności zawieranych umów, czy też faktycznego braku możliwości prowadzenia działalności gospodarczej danego rodzaju, ponieważ brak jest przepisów, które przewidywałyby sankcję nieważności umów zawieranych przez spółki w przypadku, gdy dany rodzaj działalności nie został przewidziany w akcie założycielskim takiej spółki. Dodatkowo, przyjęcie że spółka kapitałowa nie może prowadzić działalności gospodarczej w zakresie nie przewidzianym w jej akcie założycielskim, powodowałoby pogwałcenie regulacji art. 204 § 2 i art. 372 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 ze zm.), zgodnie z którymi prawo członków zarządu do reprezentowania spółek kapitałowych nie może zostać ograniczone ze skutkiem prawnym wobec osób trzecich. Ewentualne konsekwencje prowadzenia działalności niezgodnej z przedmiotem działalności ujętym w akcie założycielskim dotyczyć mogą więc tylko odpowiedzialności zarządu spółki wobec jej właścicieli. Wszelkie wyjątki od tej zasady musiałyby wprost zostać uregulowane w odrębnych przepisach.

Skoro działalność gospodarcza podatnika faktycznie prowadzona może być nawet w przedmiocie nie ujętym w akcie założycielskim spółki, to tym bardziej możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej w przedmiocie nie ujętym w rejestrze przedsiębiorców krajowego rejestru sądowego. Zgodnie z art. 40 pkt 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 986 ze zm.). W rejestrze tym ujawnieniu podlega wyłącznie przedmiot działalności według polskiej klasyfikacji działalności (PKD), w liczbie nie większej niż dziesięć pozycji, ze wskazaniem jednego przedmiotu przeważającej działalności. Rozważane ograniczenie liczbowe nie zależy przy tym w jakikolwiek sposób od liczby przedmiotów rzeczywiście prowadzonej działalności, czy też od liczby przedmiotów działalności wskazanych w akcie założycielskim spółki. Tym samym - fakt ujawnienia przedmiotu działalności gospodarczej w rejestrze przedsiębiorców lub brak takiego ujawnienia, w żadnym wypadku nie powinien być traktowany jako niezbędny wymóg przyjęcia, że dany podmiot działa jako podatnik podatku od towarów i usług. Przeciwny wniosek prowadziłby do absurdalnego założenia, że w razie nie wskazania przedmiotu działalności gospodarczej w rejestrze, działalność taka w ogóle nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na uwadze należy mieć także, że opodatkowanie w rozumieniu przepisów UVAT uwzględniać należy także, gdy dana transakcja jest transakcją jednorazową. Mianowicie, jak wynika z art. 15 ust. 1 UVAT podatnikami w zakresie podatku od towarów i usług są podmioty wykonujące działalność gospodarczą. Samo prowadzenie działalności gospodarczej, charakteryzuje się tym, że jest to zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły, jednakże odróżnić należy od siebie wyraźnie kwestię zorganizowania i ciągłości prowadzenia działalności od świadczenia usług w związku z prowadzoną działalnością. Jednym z możliwych sposobów prowadzenia działalności gospodarczej jest prowadzenie jej właśnie w formie spółki, tak jak czynią to „pożyczkodawcy”. Działania podejmowane przez spółki charakteryzują się określonym poziomem zorganizowania, wymagają spełnienia szeregu obowiązków w zakresie prowadzenia dokumentacji, powołania organów spółki, w tym wybrania osób działających w imieniu spółki etc. Wszystkie te działania służą temu, aby spółka mogła sprawnie działać przez czas na jaki została utworzona i realizować cel w jakim została powołana, którym zazwyczaj jest osiąganie zysku, poprzez prowadzenie działalności opisanej w akcie założycielskim. Na samo prowadzenie działalności gospodarczej składa się przy tym wiele czynności różnego rodzaju, z których część będzie podejmowana wiele razy, a inne mogą być podejmowane rzadko, czy nawet jednorazowo. Dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług istotne będzie to, czy dana transakcja zawierana jest przez podmiot prowadzący działalność, w związku z tą działalnością (np. z wykorzystaniem majątku osoby prawnej prowadzącej działalność gospodarczą) i czy stanowi odpłatne świadczenie usług, dostawę towarów lub inne opodatkowane działanie. Nie jest przy tym istotne, czy transakcja taka, będąca w istocie jedną z wielu czynności podejmowanych w toku działalności gospodarczej, przeprowadzana będzie przez podatnika po raz pierwszy, czy też przeprowadzana była wiele razy. Jeżeli osoba prowadząca działalność gospodarczą posiada wolne środki finansowe i podejmuje decyzję, że z ich wykorzystaniem może osiągnąć zysk poprzez pożyczenie ich innemu podmiotowi, w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek, wówczas w ocenie wnioskodawcy nawet pojedyncza pożyczka stanowić będzie już świadczenie usługi w rozumieniu UVAT. O braku świadczenia usługi można mówić dopiero, gdyby świadczenie nie następowało w celu zarobkowym (np. pożyczka nieoprocentowana, bez równoczesnego zastrzeżenia prowizji, czy innej formy wynagrodzenia), lub też jeśli podmiot udzielający pożyczki w ogóle nie prowadziłby działalności gospodarczej w jakimkolwiek zakresie, celem realizacji transakcji nie wykorzystywałby majątku służącego prowadzeniu działalności gospodarczej i równocześnie nie pragnąłby właśnie rozpocząć ciągłego prowadzenia zorganizowanej i zarobkowej działalności, w związku z którą następowałoby udzielenie pożyczki.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy udzielanie mu oprocentowanych pożyczek przez „pożyczkodawców” - stanowić będzie każdorazowo świadczeniem usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 UVAT, niezależnie od częstotliwości udzielania pożyczek przez „pożyczkodawców” oraz od ewentualnego ujawnienia takiej działalności w krajowym rejestrze sądowym, czy też w akcie założycielskim „pożyczkodawców”.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Tym samym, zdaniem wnioskodawcy świadczenie usług udzielania pożyczek pieniężnych na jego rzecz objęte będzie rozważanym zwolnieniem, a tym samym wypłata kwoty pożyczki przez „pożyczkodawców” oraz zwrot pożyczki w tej części, w jakiej dotyczy zwrotu kwoty pożyczki - będą zwolnione z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy wyjaśnić, iż Wnioskodawca (pożyczkobiorca) został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku w związku z możliwością opodatkowania ww. czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku, gdyby czynność udzielenia pożyczki przez Pożyczkodawcę nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższego wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Zgodnie z ww. przepisem – przez umowę pożyczki, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet, gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie pozaszkolnych form edukacji sportowej oraz zajęć sportowych i rekreacyjnych, w ramach której to działalności prowadzi klub sportowy, w tym dba o przygotowanie zawodników do uczestniczenia w profesjonalnych rozgrywkach sportowych oraz podejmuje inne czynności niezbędne dla uczestniczenia klubu w takich rozgrywkach. Działalność Wnioskodawcy finansowana jest między innymi ze środków pochodzących z pożyczek. Pożyczki takie udzielane są Wnioskodawcy przez różne podmioty, w tym spółki prawa handlowego, prowadzące działalność gospodarczą, które nie są jednak instytucjami finansowymi i których przeważającym przedmiotem działalności nie jest udzielanie pożyczek, kredytów, ani też świadczenie innego rodzaju usług finansowych.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez „pożyczkodawców”, polegające na udzielaniu oprocentowanych pożyczek na rzecz Wnioskodawcy, spełniają przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielania, czy statusu nabywcy. Udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzące obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielanie pożyczek stanowi świadczenie na rzecz Wnioskodawcy, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu.

W konsekwencji, na podstawie powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności udzielania przez pożyczkodawcę oprocentowanych pożyczek na rzecz Wnioskodawcy, stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zatem skoro z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wynika, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, to należy stwierdzić, że wskazana we wniosku usługa udzielania pożyczek na rzecz Wnioskodawcy stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, przy czym czynność ta korzysta ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o ww. przepis.

W konsekwencji, czynności udzielania przez „pożyczkodawców” pożyczek na rzecz Wnioskodawcy jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak z uwagi na fakt, że powyższe usługi mieszczą się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – to tym samym korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. przepisu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo tut. Organ informuje, iż niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin