Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.330.2019.2.EW
z 3 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu28 czerwca 2019 r.) uzupełnione pismem Strony z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 sierpnia 2019 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 22 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie wysokości stawki VAT dla sprzedaży lokalu mieszkalnego przez Spółkę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości stawki VAT dla sprzedaży lokalu mieszkalnego przez Spółkę. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 sierpnia 2019 r. znak: 0114-KDIP1-1.4012.330.2019.1.EW.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka była właścicielką lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 129,2 metrów kwadratowych, znajdującego się w budynku mieszkalnym. Lokal stanowił własność spółki zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 737). Spółka użytkowała wyłącznie dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Lokal był wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki i amortyzowany. Dnia 3 czerwca 2019 r. Spółka sprzedała lokal. Sprzedaż podlegała zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, ponieważ wszystkie hipotezy zawartej w tym przepisie normy prawnej były spełnione, a w szczególności nie był spełniony żaden z warunków wykluczających zwolnienie. Spółka zrezygnowała jednak z zastosowania tego zwolnienia korzystając z prawa przewidzianego w art. 43 ust. 10-11 Ustawy o VAT. Warunki konieczne do skorzystania z rezygnacji ze zwolnienia z VAT zostały spełnione, a w szczególności, zarówno Spółka, jak i nabywca lokalu złożyli właściwemu organowi podatkowemu stosowne oświadczenia. Nabywca lokalu jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, a w transakcji nabycia lokalu występował jako podatnik VAT czynny. Na dzień dokonania transakcji, zarejestrowanym miejscem wykonywania działalności gospodarczej zarówno przez Spółkę, jak i przez nabywcę był przedmiotowy lokal. W prowadzonej dla lokalu księdze wieczystej, przeznaczenie lokalu oznaczone zostało jako mieszkalne. Także opis lokalu zawarty w księdze ma charakter typowo mieszkalny, tj. „SYPIALNIA - 3, POKÓJ DZIENNY -1, KUCHNIA -1, GARDEROBA - 1, HALL - 1, WC -1, ŁAZIENKA - 1, KOMUNIKACJA -1, SCHOWEK - 1”. W księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości gruntowej, na której posadowiony jest budynek mieszkalny, w którym znajduje się przedmiotowy lokal, jako sposób korzystania wpisano „B- TERENY MIESZKANIOWE”. W tej samej księdze uwidoczniony jest ww. budynek, którego status także oznaczono jako mieszkalny, a także kilkadziesiąt wyodrębnionych w nim lokali, w tym lokal należący wcześniej do Spółki. Do transakcji sprzedaży lokalu Spółka zastosowała stawkę VAT w wysokości 8%.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, że:

1. Właściwym symbolem Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) dla budynku mieszkalnego, w którym znajduje się lokal mieszkalny będący własnością Spółki i o którym mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest PKOB 1122 (Dział 11) - Budynki o trzech i więcej mieszkaniach.
2. Wyżej wymieniony lokal mieszkalny stanowi część obiektu budowlanego, który jest obiektem budownictwa mieszkaniowego, bowiem jest jednym z wielu lokali mieszkalnych wchodzących w skład budynku (obiektu budowlanego) sklasyfikowanego pod symbolem PKOB 1122 (Dział 11) - Budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, lokal ten jest zaliczany do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (por. art. 2 pkt 12 oraz art. 43 ust. 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), z zastrzeżeniem następnych akapitów.
   
   

Należy podkreślić, że uznanie lub odmowa uznania statusu lokalu jako budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowi sedno wniosku o interpretację indywidualną, jest przedmiotem zapytania, a nie elementem stanu faktycznego. Prawidłowa klasyfikacja obiektu budowlanego wg PKOB jest obowiązkiem Wnioskodawcy (por. pkt 1 powyżej). Jednakże klasyfikacji wg PKOB podlegają tylko obiekty budowlane, a nie ich części (wchodzące w ich skład lokale). Co więcej, pojęcie „budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym” zostało wprowadzone i zdefiniowane w przepisach ustawy podatkowej (art. 43 ust. 12a w zw. z art. 43 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), nie zaś w PKOB. Zatem możliwość zaliczenia lokalu, stanowiącego część obiektu budownictwa mieszkaniowego, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym może stanowić przedmiot wniosku o interpretację indywidualną, bowiem Wnioskodawca wnioskuje w takim wypadku o interpretację przepisów prawa podatkowego (por. art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa), a nie klasyfikacji statystycznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z faktem, że przedmiotowy lokal był przez Wnioskodawcę ujęty w ewidencji środków trwałych, używany wyłącznie dla potrzeb działalności gospodarczej, od czynionych nań wydatków był odliczany podatek VAT naliczony, a wydatki w kwocie netto były ujmowane jako koszty uzyskania przychodów. Również sama sprzedaż lokalu miała charakter transakcji przeprowadzonej w ramach działalności gospodarczej, a nabywca zakupił ją od Wnioskodawcy działając w charakterze podatnika VAT. Strony transakcji zrezygnowały także z zastosowania do niej zwolnienia z VAT, co jest możliwe tylko w przypadku czynnych podatników VAT. Stąd, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy pomimo formalnie mieszkalnego statusu lokalu, nie ma on charakteru użytkowego w rozumieniu art. 43 ust. 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), co wykluczałoby go ze zdefiniowanego w tym przepisie pojęcia „budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym”, a tym samym uniemożliwiło stosowania preferencji przewidzianej w art. 43 ust. 12 tej ustawy. Innymi słowy, Wnioskodawca nie jest pewien, czy w świetle art. 43 ust. 12a ww. ustawy, pojęcie „lokalu użytkowego” odnosi się wyłącznie do formalno-prawnego statusu lokalu (ocenianego na podstawie wpisu w księdze wieczystej, akcie notarialnym oraz faktu bycia częścią obiektu budownictwa mieszkaniowego), czy także do sposobu jego wykorzystywania, a jeśli także do tego ostatniego, to czy konkretny, opisany we wniosku lokal Wnioskodawcy, był objęty pojęciem zdefiniowanym w art. 43 ust. 12a ww. ustawy, czy też nie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż lokalu przez Spółkę podlegała opodatkowaniu VAT wg stawki 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, sprzedaż lokalu podlegała opodatkowaniu VAT wg stawki 8%. Zgodnie z art. 41 ust. 12-12c w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT, stawkę podatku w wysokości 8% stosuje się do dostawy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 12 Ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 metrów kwadratowych.

Zdaniem Spółki, wszystkie warunki wymagane do zastosowania stawki 8% zostały spełnione.

Powierzchnia użytkowa lokalu wynosi 129,2 metra kwadratowego, a więc nie przekracza limitu 150 metrów kwadratowych. Księgi wieczyste prowadzone dla lokalu, budynku mieszkalnego w którym lokal się znajduje oraz dla nieruchomości gruntowej, na której budynek został posadowiony, jednoznacznie wskazują na mieszkalny charakter tych nieruchomości.

W związku z tym nalży uznać, ze budynek, w którym znajduje się lokal podlega klasyfikacji wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, grupa 112, klasa 1122 „Budynki o trzech i więcej mieszkaniach”. Ponadto, sam lokal nie ma - obiektywnie i prawnie rzecz biorąc - charakteru użytkowego, o czym zaświadczają wpisy w prowadzonej dla niego księdze wieczystej (charakter mieszkalny, typowo mieszkalne pomieszczenia takiej jak pokój dzienny i sypialnie). Faktyczne używanie lokalu dla potrzeb innych niż mieszkaniowe pozostaje przy tym bez znaczenia, gdyż stawkę podatku w wysokości 8% stosuje się do dostawy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, a przedmiotowy lokal stanowi część obiektu budowlanego o charakterze mieszkalnym, a więc objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Lokal nie ma przy tym statusu lokalu użytkowego, o czym zaświadczają ww. wpisy w księdze wieczystej, bowiem to względy konstrukcyjne i formalne determinują status lokalu, a nie to, jak faktycznie lokal jest przez określony czas wykorzystywany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie dyspozycji art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
   
   

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – w myśl dyspozycji art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
   
   

Na podstawie art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powyższych regulacji wynika, że „obiekty budownictwa mieszkaniowego”, będące częścią budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, o którym mowa w art. 41 ust. 12a ustawy, to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - PKOB (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) wynika zaś, że w dziale 11 sklasyfikowane są budynki mieszkalne z podziałem na trzy grupy: budynki mieszkalne jednorodzinne (grupa 111), budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (grupa 112) oraz budynki zbiorowego zamieszkania (113).

Zgodnie z objaśnieniami Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zatem pod pojęciem „lokal mieszkalny”, w rozumieniu art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy należy rozumieć taki „obiekt budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym”, w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy, który nie mieści się w opisie budynku jednorodzinnego mieszkalnego zawartym w dziale 11 grupa 111 PKOB.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają również definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2019 r., poz. 737).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości. W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o własności lokali – odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, że odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (części budynku) nie może skutecznie powstać. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „mieszkania” zawartą w § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2019 r. poz. 1065). Zgodnie z tą definicją, przez mieszkanie należy rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Pod pojęciem „lokalu użytkowego” należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym (§ 3 pkt 14 wskazanego wyżej rozporządzenia).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka była właścicielką lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 129,2 metrów kwadratowych, znajdującego się w budynku mieszkalnym. Lokal stanowił własność spółki zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 737). Spółka użytkowała wyłącznie dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Lokal był wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki i amortyzowany.

Dnia 3 czerwca 2019 r. Spółka sprzedała lokal. Sprzedaż podlegała zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT ponieważ wszystkie warunki zawarte w tym przepisie były spełnione, a w szczególności nie był spełniony żaden z warunków wykluczających zwolnienie.

Spółka zrezygnowała jednak z zastosowania tego zwolnienia korzystając z prawa przewidzianego w art. 43 ust. 10-11 Ustawy o VAT. Warunki konieczne do skorzystania z rezygnacji ze zwolnienia z VAT zostały spełnione, a w szczególności, zarówno Spółka, jak i nabywca lokalu złożyli właściwemu organowi podatkowemu stosowne oświadczenia. Nabywcą lokalu jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, a w transakcji nabycia lokalu występował jako podatnik VAT czynny.

Na dzień dokonania transakcji, zarejestrowanym miejscem wykonywania działalności gospodarczej zarówno przez Spółkę, jak i przez nabywcę był przedmiotowy lokal.

W prowadzonej dla lokalu księdze wieczystej, przeznaczenie lokalu oznaczone zostało jako mieszkalne. Także opis lokalu zawarty w księdze ma charakter typowo mieszkalny, tj. „SYPIALNIA - 3, POKÓJ DZIENNY -1, KUCHNIA -1, GARDEROBA - 1, HALL - 1, WC -1, ŁAZIENKA - 1, KOMUNIKACJA -1, SCHOWEK - 1”. W księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości gruntowej, na której posadowiony jest budynek mieszkalny, w którym znajduje się przedmiotowy lokal, jako sposób korzystania wpisano „B- TERENY MIESZKANIOWE”. W tej samej księdze uwidoczniony jest ww. budynek, którego status także oznaczono jako mieszkalny, a także kilkadziesiąt wyodrębnionych w nim lokali, w tym lokal należący wcześniej do Spółki. Do transakcji sprzedaży lokalu Spółka zastosowała stawkę VAT w wysokości 8%.

Właściwym symbolem Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) dla budynku mieszkalnego, w którym znajduje się lokal mieszkalny będący własnością Spółki i o którym mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest PKOB 1122 (Dział 11) - Budynki o trzech i więcej mieszkaniach.

Wyżej wymieniony lokal mieszkalny stanowi część obiektu budowlanego, który jest obiektem budownictwa mieszkaniowego, bowiem jest jednym z wielu lokali mieszkalnych wchodzących w skład budynku (obiektu budowlanego) sklasyfikowanego pod symbolem PKOB 1122 (Dział 11) - Budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Zatem lokal ten zdaniem Wnioskodawcy jest zaliczany do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (por. art. 2 pkt 12 oraz art. 43 ust. 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

Przedmiotowy lokal był przez Wnioskodawcę ujęty w ewidencji środków trwałych, używany wyłącznie dla potrzeb działalności gospodarczej, od czynionych nań wydatków był odliczany podatek VAT naliczony, a wydatki w kwocie netto były ujmowane jako koszty uzyskania przychodów. Również sama sprzedaż lokalu miała charakter transakcji przeprowadzonej w ramach działalności gospodarczej, a nabywca zakupił ją od Wnioskodawcy działając w charakterze podatnika VAT.

Stąd, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy sprzedaż lokalu przez Spółkę podlega opodatkowaniu VAT według stawki 8%.

Ustawa o VAT warunkując zastosowanie preferencyjnej 8% stawki podatku VAT dla dostawy lokali mieszkalnych nie uzależnia jej stosowania od sposobu wykorzystywania lokalu lecz od klasyfikacji PKOB budynku, w którym lokal się znajduje oraz od jego powierzchni.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 metrów kwadratowych.

Z opisu sprawy wynika, że powierzchnia użytkowa lokalu wynosi 129,2 metra kwadratowego, a więc nie przekracza limitu 150 metrów kwadratowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 12 Ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Należy tym samym zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotem sprzedaży w aspekcie ekonomicznym był lokal mieszkalny. Budynek w którym usytuowany jest lokal, jest zakwalifikowany do PKOB 1122, a ponadto jego powierzchnia jest mniejsza niż 150m². Zatem Wnioskodawca dokonując sprzedaży opisanego lokalu (po rezygnacji ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy) mógł zastosować preferencyjną stawkę podatku VAT w wysokości 8% zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi sięw dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP(art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.