Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.226.2019.2.JS
z 6 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2019 r. (data wpływu 28 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 16 lipca 2019 r. (data wpływu 19 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów. Ww. wniosek został przez Wnioskodawcę uzupełniony pismem z 16 lipca 2019 r. (data wpływu 19 lipca 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 9 lipca 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.226.2019.1.JS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się produkcją i dystrybucją środków chemii gospodarczej. Spółka podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym jako „czynny” podatnik VAT w Polsce.

Spółka sprzedała środki chemii gospodarczej (dalej: Produkt) podmiotowi z siedzibą w Portugalii (dalej: Nabywca), będącemu „czynnym” podatnikiem VAT w Portugalii. Nabywca nie jest zarejestrowany dla transakcji VAT na terytorium Polski. Nabywca dokonał dalszej odsprzedaży Produktu na rzecz kontrahenta mającego siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej (dalej: Odbiorca). Produkt został wysłany z terytorium Polski, z zakładu Spółki, bezpośrednio do Odbiorcy. Dostawa Produktu pomiędzy Spółką a Nabywcą nastąpiła na warunkach Incoterms 2010 FCA W. (Free Carrier W.). Ryzyko przeszło na Nabywcę z chwilą przekazania Produktu przewoźnikowi. Produkt zapakowany został na terenie zakładu Spółki do kontenerów a następnie przetransportowany koleją do Odbiorcy. Kontenery zostały zaplombowane. Numery kontenerów zostały wykazane na fakturze sprzedaży wystawionej przez Spółkę na Nabywcę, na listach przewozowych oraz w dokumencie IE-599 potwierdzającym wywóz Produktów poza Unię Europejską. Na dokumentach eksportowych jako eksporter widnieje Nabywca. Na dokumentach są ponadto nazwa Produktu, waga oraz numer faktury Spółki i jej numer NIP. Transport organizował Nabywca. Spółka organizowała natomiast odprawę celną.

Po dokonaniu formalności celnych Spółka otrzymała dokument potwierdzający wywóz Produktu poza terytorium UE, o którym mowa w art. 41 ust. 6 Ustawy o VAT (papierowy wydruk komunikatu IE-599).

Pismem z 16 lipca 2019 r. wnioskodawca uzupełnił powyższy opis, wyjaśniając, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą (drugim podmiotem w łańcuchu). Do przeniesienia tego prawa dochodzi na terytorium Polski. Dostawa Produktu pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą odbywa się na warunkach FCA, zgodnie z którymi Nabywca dysponuje nim jak właściciel w trakcie trwania transportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka miała prawo do zastosowania stawki 0% dla swojej dostawy w przypadku posiadania dokumentu potwierdzającego wywiezienie Produktu poza terytorium UE (papierowy wydruk komunikatu IE-599), z którego jednoznacznie wynika, że przedmiotem eksportu był Produkt sprzedany Nabywcy a organizatorem transportu był Nabywca?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka miała prawo do zastosowania stawki 0% traktując powyższą transakcję jako tzw. „eksport pośredni” (art. 2 pkt 8 lit. b), gdyż spełnione zostały poniższe warunki:

1. organizatorem transportu był Nabywca;
2. Produkt będący przedmiotem dostawy opuścił terytorium Wspólnoty (Spółka posiada potwierdzenie wywozu Produktu poza UE – papierowy wydruk komunikatu IE599);
3. z posiadanych dokumentów jednoznacznie wynika, że Produkt, który opuścił terytorium UE wykazany w dokumentach eksportowych jest tożsamy z Produktem, który został przez Spółkę wydany.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Przez towary – jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, ilekroć w ustawie mówi się o eksporcie towarów, rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powołany przepis reguluje zasady dotyczące dostaw towarów w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Jednocześnie każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych miejsce dostawy (a tym samym - opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy towarów jest – w świetle art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z kolei przepis art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, do których odnosi się art. 22 ust. 2 ustawy, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”. Art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się również wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takim przypadku ustawodawca uznał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Pojęcie „organizacji” transportu - przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne - nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. W potocznym znaczeniu „organizacja” oznacza „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Ponadto, posługując się orzecznictwem (przede wszystkim wspólnotowym) należy przywołać opinię Rzecznika Generalnego J. Kokotta wydaną w cyt. wyżej sprawie C-245/04, gdzie stwierdzono, że to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport, jest odpowiedzialny za towar, a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy, należy rozumieć w szczególności okoliczności, w których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stanowisko to potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku wydanym w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG TSUE opisał sekwencję przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w transakcjach łańcuchowych: „(...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa”.

Z kolei w wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, powołanym również przez Wnioskodawcę, Trybunał wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny, która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów, kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W orzeczeniu tym TSUE stwierdził:

„Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową. W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze”.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca sprzedaje środki chemii gospodarczej podmiotowi z siedzibą w kraju członkowskim (Nabywcy), będącemu czynnym podatnikiem VAT w kraju członkowskim. Nabywca dokonuje dalszej odsprzedaży produktów na rzecz kontrahenta mającego siedzibą poza terytorium Unii Europejskiej. Za organizację transportu odpowiedzialny jest Nabywca. Dostawa towaru pomiędzy Spółką a Nabywcą nastąpiła na warunkach Incoterms FCA, a ryzyko przechodzi na Nabywcę z chwilą przekazania przewoźnikowi towaru znajdującego się w zaplombowanych kontenerach przewoźnikowi. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między Wnioskodawcą a Nabywcą następuje na terytorium Polski. Na fakturze sprzedaży wystawionej przez Spółkę na Nabywcę, listach przewozowych oraz w dokumencie IE-599 potwierdzającym wywóz Produktów poza UE znajdują się numery kontenerów, w które zapakowany został towar. Na dokumentach eksportowych jako eksporter widnieje Nabywca. Na dokumentach znajdują się również dane towaru, m.in. nazwa, waga, nr faktury Spółki i nr NIP. Wnioskodawca organizował odprawę celną, a po dokonaniu formalności celnych, Spółka otrzymała dokument potwierdzający wywóz Produktu poza terytorium UE, o którym mowa w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT (papierowy wydruk komunikatu IE-599). Produkt transportowany jest bezpośrednio od Wnioskodawcy do Odbiorcy. Podczas trwania transportu Nabywca dysponuje towarem jak właściciel.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się prawa do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%.

Jak wskazał Wnioskodawca, w opisanej sprawie to drugi podmiot, w łańcuchu, tj. Nabywca jest tym, który jako nabywca towaru dokonujący również jego dalszej sprzedaży, pełni rolę organizatora transportu. Jednocześnie z treści wniosku wynika, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel będzie przechodzić z Wnioskodawcy na Nabywcę na terytorium kraju, a Nabywca dysponuje towarem jak właściciel w trakcie trwania transportu. Na dokumentach jako eksporter widnieje Nabywca. Spółka dokonuje natomiast odprawy celnej towaru i otrzymuje dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE, o którym mowa w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT (komunikat IE-599).

Analiza okoliczności stanu faktycznego, w szczególności powyższych warunków dostawy pozwala zatem uznać, że wywóz towaru poza terytorium UE dokonywany jest w wyniku dostawy między Wnioskodawcą a Nabywcą, tj. pomiędzy pierwszym a drugim podmiotem w łańcuchu. Transport ten ma zatem charakter dostawy ruchomej.

Jednak aby spełniona została definicja eksportu, o której mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, konieczne jest spełnienie warunków wynikających z tego przepisu. W związku z tym, że wywozu towarów będzie dokonywał Nabywca – mający siedzibę poza terytorium kraju – stwierdzić należy, że warunek uznania tej dostawy za „eksport pośredni” zostanie spełniony w sytuacji, gdy wywóz towarów będzie potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Stosownie bowiem do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić jednak należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi. Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy  w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy  stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy dokumentem, o którym mowa w ust. 6 jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Art. 41 ust. 11 ustawy stwierdza natomiast, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

W przypadku eksportu pośredniego – zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy – zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, jeżeli spełnione zostaną warunki zawarte w tym przepisie. Dokument, jakim podatnik powinien się posłużyć dla wykazania eksportu pośredniego winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać. Podatnik powinien zatem posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Spółka wskazała, że w odniesieniu do przedmiotowej transakcji posiada dokument IE-599 potwierdzający wywóz towaru poza Unię Europejską. Ponadto, zgodnie z opisem sprawy, na dokumentach dotyczących transakcji, tj. faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Nabywcy oraz listach przewozowych będą znajdowały się m.in. nazwa towaru, waga oraz numer faktury i nr NIP Spółki, umożliwiające powiązanie dokumentu z konkretną transakcją.

Skoro zatem posiadane przez Spółkę dokumenty, w szczególności dokument IE-599 potwierdzający wywóz towaru w kontenerach poza terytorium Wspólnoty będą łącznie potwierdzać fakt wywozu towarów poza terytorium UE oraz będzie z nich wynikać tożsamość towarów sprzedanych Nabywcy i wywiezionych poza terytorium Unii Europejskiej, to stwierdzić należy, że zgodnie z opisanym we wniosku modelem sprzedaży, Spółka na podstawie art. 2 pkt 8 lit. b oraz art. 41 ust. 4 w zw. z ust. 11 ustawy będzie miała prawo do opodatkowania sprzedaży na rzecz Nabywcy stawką podatku w wysokości 0% z tytułu eksportu pośredniego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy przy tym zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku, w zakresie zadanego przez Wnioskodawcę pytania i stanowiska przedstawionego w odniesieniu do zadanego pytania. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. W szczególności, niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii, czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście stanowią dowód potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Stwierdzenie to przyjęto jako element okoliczności opisanego stanu faktycznego i nie było ono przedmiotem oceny.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.