Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.240.2019.2.MK
z 13 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 czerwca 2019 r. (data wpływu 2 lipca 2019 r.) uzupełnionym pismem z 16 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) oraz pismem z 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie możliwości zastosowania procedury VAT marża oraz w zakresie ustalenia kwoty nabycia pojazdu przy zastosowania procedury VAT marża – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie możliwości zastosowania procedury VAT marża oraz w zakresie ustalenia kwoty nabycia pojazdu przy zastosowania procedury VAT marża. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 16 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) stanowiącego odpowiedź na wezwanie Organu z 6 sierpnia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.240.2019.1.MK oraz pismem z 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sprecyzowany po uzupełnieniu wniosku).

W zakresie działalności Wnioskodawcy jest zakup i sprzedaż samochodów używanych. W oparciu o art. 120 ustawy o VAT, Wnioskodawca dokonuję dostawy towarów używanych, które uprzednio zostały przeze niego nabyte dla celów prowadzonej działalności lub importowane w celu odsprzedaży, co zostaje opodatkowane w systemie VAT marża.

W marcu 2016 r. Wnioskodawca zarejestrował swoją firmę na portalu aukcyjnym, którego właścicielem […] z siedzibą w […]. W kwietniu 2019 r. Wnioskodawca wylicytował na tym portalu samochód marki […].

W odpowiedzi otrzymał drogą elektroniczną potwierdzenie wygrania aukcji jako faktura proforma oraz potwierdzenie ze wskazaniem: numeru zamówienia, danych pojazdu, kwotę do zapłaty, numer rachunku bankowego a także w górnej części dokumentu informację o zastosowaniu dla sprzedaży […] oraz wyszczególnione opłaty w tym aukcyjne ponoszone przeze Wnioskodawcę w związku z wzięciem udziału w licytacji i wygraniem licytacji.

Wnioskodawca wpłacił przelewem bankowym wskazaną na dokumencie kwotę do zapłaty. Po zapłacie za pośrednictwem poczty otrzymał dokumenty samochodu, a drogą elektroniczną dwa dokumenty dotyczące sprzedaży. Pierwszy to faktura wystawiona przez oddział […] z siedzibą w […], drugi to faktura wystawiona przez centralę […].

Dwa dokumenty:

• mają tą samą datę;
• ten sam VIN samochodu;
• ten sam numer zamówienia;
• ten sam numer konta bankowego;
• suma dokumentów jest równa zapłacie;
• ten sam bank, SWIFT i IBAN.
  
  

Wszystkie wystawione Wnioskodawcy faktury dokumentują nabycie tego samego samochodu.

Na pierwszej z faktur znajdują się 1 pozycja;

• samochód […] wraz z jego modelem, nr VIN, przebiegiem, datą pierwszej rejestracji.

Na drugiej fakturze są trzy pozycje:

001 obsługa dokumentów;

002 obsługa samochodu;

003 opłata aukcyjna.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca w piśmie z 16 sierpnia 2019 r. oraz piśmie z 21 sierpnia 2019 r. wskazał, że:

1. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 roku;
2. Samochód nabyty będący przedmiotem wniosku jest towarem używanym w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku (Dz. u z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.);
3. Podmiot wskazany jako zbywca samochodu (sprzedawca) na fakturze zakupu to: […];
4. Faktura za zakup samochodu i faktura za opłatę aukcyjną, obsługę dokumentów i samochodu które Wnioskodawca otrzymuje jest wystawiona przez jeden podmiot tj. Centralę […] oraz jej oddział zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej (VAT) w […]. Zarówno […] jak i sprzedawca tj. […] są podmiotami grupy korporacyjnej;
5. Należności za opłatę aukcyjną, obsługę dokumentów i samochodu są należne zbywcy samochodu i są do niego przelewane;
6. Samochód o którym mowa we wniosku został nabyty od podatnika podatku od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ustępie 4 i 5 (na zasadach VAT marża) i Wnioskodawca jako nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy do dostawy samochodu może mieć zastosowanie szczególna procedura VAT marża określona w przepisie art. 120 ustawy?
2. Czy przy sprzedaży towaru używanego (ww. samochodu) gdzie podstawą opodatkowania podatkiem VAT jest marża będąca różnicą pomiędzy kwotą sprzedaży i kwoty nabycia, do kwoty nabycia Wnioskodawca może zaliczyć kwoty wynikające z obu otrzymanych i zapłaconych obu faktur?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytanie nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on pełne prawo do zastosowania przy dostawie towaru procedury marży zgodnie z art. 120 ust. 10.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności

Działalność gospodarcza - jak stanowi ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez kwotę sprzedaży - w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy - rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika – art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32 12.11.0, ex 32.12,12.0 i 38.11.58.0).

Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy - między innymi - towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty stanowiącej zapłatę z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o kwotę należnego podatku. Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marzą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

I tak, stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy - przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolektorskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Powyższe regulacje wskazują, że dla potrzeb zastosowania procedury marzy, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy).

Należy zauważyć, że formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Pytanie nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy do prawidłowo wyliczonej marży do opodatkowania podatkiem VAT jako koszt powinno się zaliczyć obie otrzymane faktury.

W opinii Wnioskodawcy, aby obliczyć marżę, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, do kwoty nabycia należy wliczyć kwoty wynikające z obu wystawionych faktur.

Należy zauważyć, że formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”

Jak wskazano powyżej, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru otrzymał od podatnika (nabywcy). Tak rozumiana cena towaru (kwota nabycia) obejmuje wszystkie koszty związane z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. Do kwoty nabycia, o której mowa wyżej, nie mogą zostać zaliczone koszty, które nie zostały zapłacone i nie są należne dostawcy towaru.

W analizowanym przypadku Wnioskodawcy - jak wynika z opisu sprawy - obie faktury dokumentują jedną transakcję, przy czym jedna została wystawiona przez centralę firmy sprzedawcy i dokumentuje nabycie samochodu (samochód […], typ, nr VIN, przebieg, data pierwszej rejestracji), opłatę za przekazanie dokumentów/usługa wewnątrzwspólnotowa i opłatę za odbiór/usługa wewnątrzwspólnotowa, natomiast druga faktura wystawiona została przez oddział firmy sprzedawcy z tytułu opłaty aukcyjnej/usługa wewnątrzwspólnotowa.

Zagadnienia powoływania i funkcjonowania oddziału regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy - przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie „oddział” zdefiniowane zostało w art. 5 pkt 4 ww. ustawy jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zatem oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur jednostki macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

Pogląd ten jest zgodny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 23 marca 2006 r w sprawie Ministero dellEconomia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc. sprawie C-210/04 (Zb. Orz z 2006 r., s. I-02803) TSUE wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Zatem zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

Z powyższego wynika m.in. że „centrala” oraz jej zagraniczny oddział stanowią dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu. Działalność gospodarczą prowadzi osoba prawna i ona jest podatnikiem. „Centrala” oraz oddział zlokalizowany w innym państwie tworzą – z podatkowego punktu widzenia - jednorodny podmiot.

Świadczy o tym Regulamin Aukcyjny […] w brzmieniu: […]. […] jest właścicielem oferowanych samochodów.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodu w systemie VAT marża jako kwotę nabycia towaru, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy, będzie móc przyjąć zarówno kwotę wynikającą z faktury wystawionej przez centralę sprzedawcy jak i przez oddział sprzedawcy. Jak wyjaśniono bowiem wyżej centrala i oddział to dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu. A zatem obie faktury wystawione zostały de facto przez jednego dostawcę towaru a wszystkie wskazane w obu fakturach pozycje, tj.:

• mają tą samą datę,
• ten sam VIN samochodu,
• ten sam numer zamówienia,
• ten sam numer konta bankowego,
• suma dokumentów jest równa zapłacie,
• ten sam bank, SWIFT i IBAN,

001 obsługa dokumentów

002 obsługa samochodu

003 opłata aukcyjna

stanowią składniki wynagrodzenia, jakie Wnioskodawca zapłacił dostawcy tytułem nabycia samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do dyspozycji art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży – w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy – rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika (art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił jakie towary są towarami używanymi. Zgodnie z tym przepisem przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie 5szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Zatem towarami używanymi są te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania do dostawy m.in. towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty stanowiącej zapłatę z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o kwotę należnego podatku. Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Należy zauważyć, że ustawodawca formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”, przez którą należy rozumieć wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy). Tak rozumiana kwota nabycia obejmuje wszystkie koszty związane z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. Zatem do kwoty nabycia, o której mowa wyżej, nie mogą zostać zaliczone koszty, które nie zostały zapłacone i nie są należne dostawcy towaru.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika w szczególności, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zajmującym się zakupem i sprzedażą samochodów używanych - towarów używanych w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy. Samochód będący przedmiotem wniosku został nabyty od podatnika podatku od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ustępie 4 i 5 (na zasadach vat marża) i Wnioskodawca jako nabywca posiadam dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Nadto w przedstawionym opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że podmiotem wskazanym na fakturze zakupu przedmiotowego jako zbywca samochodu (sprzedawca) jest […]. Faktura za zakup samochodu i faktura za opłatę aukcyjną, obsługę dokumentów i samochodu które Wnioskodawca otrzymał jest wystawiona przez jeden podmiot tj. Centralę […] oraz jej oddział zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej (VAT) […]. Zarówno […] jak i sprzedawca tj. […] są podmiotami grupy korporacyjnej, a należności za opłatę aukcyjną, obsługę dokumentów i samochodu są należne zbywcy samochodu i są do niego przelewane.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy stwierdzić należy, że do dostawy samochodu będącego przedmiotem wniosku może znaleźć zastosowanie szczególna procedura opodatkowania marżą, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego uznać więc należy za prawidłowe.

W kwestii pytania oznaczonego nr 2 we wniosku, dotyczącego ustalenia kwoty nabycia przedmiotowego samochodu, podkreślić należy w pierwszej kolejności, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04, stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Zatem zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L 145, str. 1).

Oznacza to, że „centrala” oraz jej zagraniczny oddział stanowią dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu. Działalność gospodarczą prowadzi osoba prawna i ona jest podatnikiem. „Centrala” oraz oddział zlokalizowany w innym państwie tworzą – z podatkowego punktu widzenia – jednorodny podmiot.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego zagadnienia stwierdzić należy, że analiza przedstawionego opisu stanu faktycznego w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić – jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia – że Wnioskodawca otrzymał faktury (dokumentujące nabycie samochodu, opłatę aukcyjną i opłatę za obsługę dokumentów) wystawione przez centralę sprzedawcy w […] jak i przez jego oddział w […], a więc od tego samego podmiotu. Należy więc uznać, że przy określeniu kwoty nabycia przedmiotowego samochodu w celu zastosowania procedury VAT-marża przy jego odprzedaży Wnioskodawca może uwzględnić oprócz kwoty nabycia samochodu również opłaty za aukcję oraz za obsługę dokumentacji związanej z ww. pojazdem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego uznać należy za prawidłowe.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Końcowo Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny dokumentów załączonych do wniosku o interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.