2019.09.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.554.2019.1.IT
z 20 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynagrodzenia prowizyjnego otrzymywanego od Towarzystw Ubezpieczeniowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynagrodzenia prowizyjnego otrzymywanego od Towarzystw Ubezpieczeniowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza przystąpić do sprzedaży produktów ubezpieczeniowych wybranych Towarzystw Ubezpieczeniowych w zdalnych kanałach sprzedaży swojego udziałowca .... W tym celu Spółka podpisze umowę agencyjną z wybranym partnerem będącym Towarzystwem Ubezpieczeniowym (dalej także jako: „TU”).

Spółka zarejestruje się jako agent w Komisji Nadzoru Finansowego oraz będzie spełniała wszystkie wymagane prawem obowiązki z tym związane, w tym posiadanie ubezpieczenia OC, przeszkolenie z zakresu wiedzy o ustawie o ubezpieczeniach i produktach ubezpieczeniowych kończące się egzaminem dla połowy Zarządu Spółki oraz dla zatrudnionych pracowników dedykowanych do działalności ubezpieczeniowej (Osoba Fizyczna Wykonująca Czynności Agencyjne).

Spółka zawrze ze swoim udziałowcem Umowę marketingową w zakresie dystrybucji przekazów reklamowych w kanałach Udziałowca oraz możliwości wykorzystywania punktów z Programu Lojalnościowego (nagrody i rabaty).

Z kolei z Towarzystwem Ubezpieczeniowym zawrze Umowę agencyjną regulującą odpowiedzialności obu stron, zasady wynagrodzenia prowizyjnego i rozliczania, okres obowiązywania i przetwarzanie danych. Spółka w zakresie ww. Umowy agencyjnej będzie zobowiązana do pozyskiwania klientów na zasadach i z wykorzystaniem kanałów zdalnych. Spółka będzie świadczyła dla TU usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego ubezpieczeń komunikacyjnych, majątkowych i turystycznych, jednak za zawieranie umów z klientami odpowiedzialne będzie TU. Czynności agencyjne sprowadzają się do pozyskiwania klientów z wykorzystaniem kanałów zdalnych (newslettery, strony www, aplikacja Programu Lojalnościowego, oferta nagród Programu Lojalnościowego, paragony na stacjach).

Model biznesowy zakłada stosowanie mechanizmu nagradzania klientów za zakup polisy, promując w zależności od wartości polis przyznaniem punktów w Programie Lojalnościowym. bądź też możliwością obniżenia składki poprzez wykorzystanie punktów posiadanych w tym Programie. Spółka będzie samodzielnie finansowała ww. korzyści i decydowała o zakresie i zasadach ich przyznawania, jednak każdorazowo będzie informowała TU o planowanych zmianach.

Wśród ww. kanałów zdalnych mieszczą się m.in. mailing do uczestników zarejestrowanych do Programu Lojalnościowego, którzy wyrazili zgodę na komunikację marketingową, bannery na stronach internetowych, informacja na paragonie wydawanym klientom po zakupie na stacji paliw, oferta nagród Programu Lojalnościowego. Spółka będzie samodzielnie decydowała o wykorzystaniu i o częstotliwości wykorzystania danego kanału oraz wyborze grupy adresatów. W materiałach informacyjnych i komunikacji do klientów Spółka będzie umieszczała logo TU wraz z informacją o sposobie kontaktu z TU taką jak bezpośrednie łącze i/lub adres www do serwisu TU (kalkulator), bezpośrednie łącze i/lub adres www do formularza kontaktowego z TU, czy też dedykowany numer telefoniczny na infolinię TU.

W materiałach informacyjnych i komunikacji do klientów, jak i w samym kalkulatorze znajdzie się informacja, iż dla klientów biznesowych dedykowanym kanałem kontaktu jest formularz kontaktowy i infolinia.

Wszystkie z powyżej wymienionych sposobów mogą być realizowane samodzielnie lub łącznie, w dowolnych konfiguracjach. Spółka będzie samodzielnie decydowała o częstości i sposobie wykorzystania ww. sposobów.

Z dniem 1 października 2018 r. w życie weszła ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (tekst jednolity Dz. U. z 2018, poz. 2210 ze zm. - dalej także jako: „UDU”), wdrażająca zapisy unijnej dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (dalej także jako: „IDD”). Do końca września 2018 roku obowiązywała ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1154 ze zm ).

Spółka zamierza wykonywać opisywaną działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego w roli agenta ubezpieczeniowego [ art. 3 ust. 1 pkt 2 UDU]. W tym celu zamierza uzyskać wpis do rejestru agentów na podstawie wniosku złożonego do organu nadzoru przez zakład ubezpieczeń. Ww. ustawa definiuje pośrednictwo ubezpieczeniowe jako wykonywanie dystrybucji ubezpieczeń przez pośredników ubezpieczeniowych [ art. 3 ust. 1 pkt 14 UDU]. Z kolei, przez pośrednika ubezpieczeniowego rozumie się m.in. agenta ubezpieczeniowego wykonującego dystrybucję ubezpieczeń za wynagrodzeniem [ art. 3 ust. 1 pkt 15 UDU].

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 2 UDU, dystrybucja ubezpieczeń polega także na udzielaniu informacji dotyczących jednej lub większej liczby umów ubezpieczenia na podstawie kryteriów wybranych przez klienta za pośrednictwem stron internetowych lub innych mediów oraz opracowywaniu rankingu produktów ubezpieczeniowych obejmującego porównanie cen i produktów lub składek z tytułu umowy ubezpieczenia, w przypadku gdy klient jest w stanie pośrednio lub bezpośrednio zawrzeć umowę ubezpieczenia za pośrednictwem stron internetowych lub innych mediów.

Zgodnie z przyjętym modelem współpracy działania Spółki polegające na prezentacji informacji o ubezpieczeniach za pośrednictwem kanałów zdalnych (newsletter, banner na stronie www, itp.) wraz z umieszczeniem linku umożliwiającego klientowi przeniesienie do kalkulatora TU to czynności spełniające definicję dystrybucji ubezpieczeń, zgodnie z art. 4 ust. 2 UDU.

Tym samym, na gruncie UDU, Spółka jako agent ubezpieczeniowy (pośrednik ubezpieczeniowy) będzie zajmowała się dystrybucją ubezpieczeń (pośrednictwem ubezpieczeniowym).

Wnioskodawca ponadto pragnie dodatkowo wskazać, że:

planuje podejmować działania marketingowe zmierzające do zawarcia polisy ubezpieczeniowej oraz udostępniać link do strony internetowej Towarzystwa Ubezpieczeniowego z kalkulatorem polis;
nie planuje opracowania rankingu produktów ubezpieczeniowych;
planuje na swojej stronie udostępnić link do strony internetowej Towarzystwa Ubezpieczeniowego, na której będzie się znajdował kalkulator pozwalający na poznanie oferty cenowej polisy. Zawarcie umowy ubezpieczenia nie będzie możliwe bezpośrednio na stronie internetowej Wnioskodawcy;
nie planuje udostępniać formularzy potrzebnych do zawarcia umowy ubezpieczenia, tylko udostępnić link do stron internetowych Towarzystwa Ubezpieczeniowego, gdzie znajduje się dokumentacja dotycząca produktów ubezpieczeniowych;
wynagrodzenie zostanie ustalone jako udział procentowy składki zapłaconej przez klienta z tytułu zawartych za pośrednictwem Wnioskodawcy umów ubezpieczenia i będzie zróżnicowane w zależności od rodzajów ubezpieczenia. Nie jest planowane uzależnienie wynagrodzenia prowizyjnego Wnioskodawcy od wolumenu ilościowego lub wartościowego sprzedanych polis.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postępuje prawidłowo stosując do otrzymywanego od TU wynagrodzenia prowizyjnego zwolnienie od podatku od towarów i usług, przewidziane dla usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 UVAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka na gruncie regulacji sektorowych dla wykonywania Umowy agencyjnej z TU będzie zobowiązana do pozyskania statusu agenta ubezpieczeniowego. Ponadto, regulacje te wyraźnie włączają wykonywane przez Spółkę czynności w pośrednictwo ubezpieczeniowe. Innym czynnikiem wskazującym na działanie w charakterze pośrednika jest prowizyjny sposób określania wynagrodzenia od TU z tytułu realizacji Umowy agencyjnej. Innymi słowy Spółka będzie otrzymywała wynagrodzenie tylko za umowy ubezpieczenia zawarte przez klientów, którzy zostali przekierowani będących w jej zasobach kanałów zdalnych. Oznacza to, że wynagrodzenie będzie uzależnione od jej udziału w skojarzeniu klientów poszukujących produktów ubezpieczeniowych z ofertą Ubezpieczyciela (TU).

Tym samym, w ocenie Spółki do otrzymywanego wynagrodzenia będzie mogła stosować zwolnienie od podatku VAT przewidzianego dla pośrednictwa ubezpieczeniowego w trybie art. 43 ust. 1 pkt 37 UVAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 UVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 8 ust. 1 UVAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 UVAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%: stawka podatku wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy VAT zwalnia się od podatku m.in. usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Obwarowania regulacji sektorowych a usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego

Sektor usług ubezpieczeniowych jak również pośrednictwa ubezpieczeniowego jest objęty szeregiem obwarowań prawnych, obligujących profesjonalne podmioty chcące świadczyć usługi w tym obszarze do wypełnienia ustawowych wymogów (odpowiednie przeszkolenia, wpisy na listę agentów ubezpieczeniowych KNF itd.). Do końca września 2018 roku obowiązywała ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Wskutek konieczności dostosowania regulacji do zapisów unijnej dyrektywy IDD, z dniem 1 października 2018 r. w życie weszła ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (UDU).

Zgodnie z nowo wprowadzoną ustawą UDU, aby móc realizować przedmiotową Umowę agencyjną z TU, Spółka będzie występowała w roli Agenta ubezpieczeniowego [ art. 3 ust. 1 pkt 2 UDU]. W tym celu zamierza uzyskać wpis do rejestru agentów na podstawie wniosku złożonego do organu nadzoru przez zakład ubezpieczeń. Na mocy UDU Spółka będzie dokonywała dystrybucji ubezpieczeń, polegających na udzielaniu informacji dotyczących jednej lub większej liczby umów ubezpieczenia na podstawie kryteriów wybranych przez klienta za pośrednictwem stron internetowych lub innych mediów oraz opracowywaniu rankingu produktów ubezpieczeniowych obejmującego porównanie cen i produktów lub składek z tytułu umowy ubezpieczenia. Co istotne, klient poszukujący produktów ubezpieczeniowych będzie w stanie pośrednio lub bezpośrednio zawrzeć umowę ubezpieczenia za pośrednictwem stron internetowych lub innych mediów.

Powyższe na gruncie UDU czyni ze Spółki agenta ubezpieczeniowego świadczącego usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Wprawdzie dziedzina prawa podatkowego cechuje się autonomią wobec innych gałęzi prawa, niemniej jednak w sytuacji braku definicji w prawie podatkowym w celu właściwego zrekonstruowania normy prawa zasadnym jest posiłkowanie się konkretnym regulacjami sektorowymi (tutaj - UDU). Te z kolei nakładają na podmioty działające jako profesjonalni pośrednicy ubezpieczeniowi liczne wymogi prawne, których brak może pozbawić je prawa do świadczenia tych usług. W rezultacie, w nakreślonych okolicznościach wnioski co do oceny charakteru świadczonych usług powinny być zbieżne. W przeciwnym razie może to prowadzić do trudnych do pogodzenia stanowisk, gdy na gruncie ustawy sektorowej (UDU) nie ma wątpliwości co do działania podmiotu w charakterze pośrednika ubezpieczeniowego, jednocześnie kontestując ten charakter świadczenia na gruncie ustawy podatkowej. W konsekwencji, respektując regułę autonomii prawa podatkowego, przy dokonywaniu wykładni regulacji podatkowych nie można pozostawać obojętnym na status profesjonalnego podmiotu, czy tym bardziej na charakter świadczonych usług nadany ustawą o dystrybucji ubezpieczeń.

Istota pośrednictwa ubezpieczeniowego a zastosowanie zwolnienia z VAT

W pierwszej kolejności należy dotrzeć do tego, jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ustawa o VAT nie posiada definicji pojęcia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego w związku z czym pozostaje odczytywać ją na poziomie literalnym. Zachowując kontekst biznesowy, zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego https://sip.pwn.pl przez „pośrednictwo” rozumie „kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”. Z kolei pod pojęciem „ubezpieczenia” rozumie się „umowę zawartą z odpowiednią instytucją w celu otrzymania odszkodowania za straty przewidziane w umowie”. Pozostając na płaszczyźnie literalnej, przez usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, należy rozumieć kojarzenie kontrahentów umowy ubezpieczenia z odpowiednią instytucją (tutaj - Towarzystwem Ubezpieczeniowym) zabezpieczającej ich na okoliczność wystąpienia określonych zdarzeń (ryzyk).

Przekładając powyższe na sytuację Spółki należy stwierdzić, że jej działania wynikające z Umowy agencyjnej sprowadzają się właśnie do pozyskiwania (kojarzenia) klientów poszukujących okazji do zawarcia umowy ubezpieczenia z TU. Spółka w tym celu będzie wykorzystywała wskazane szczegółowo w stanie faktycznym kanały zdalne, dążąc do maksymalizacji umów zawieranych za jej pośrednictwem. Spółka będzie przyjmowała w imieniu TU oświadczenia woli oraz zawiadomienia składane przez klientów.

Obok przeprowadzonej wykładni literalnej, warto sięgnąć również do dorobku orzeczniczego TSUE.

I tak, TSUE orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (m.in. wyroki w sprawie: Card Protection Plan, C-349/96 - pkt 17; Skandia C-240/99 - pkt 37; Taksatorringen, 08/01 - pkt 39). Trybunał wyraził stanowisko, że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczenia i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym. TSUE przyjmuje również, że usługę (transakcję) ubezpieczeniową świadczy ubezpieczyciel na rzecz osoby ubezpieczonej czy też innej osoby uprawnionej do korzystania z tej usługi.

Z kolei w celu zdefiniowania pojęcia „pośrednika ubezpieczeniowego” należy odwołać się do wyroku Trybunału w sprawie Taksatorringen, C-8/01. W tym wyroku Trybunał stwierdził, że pojęcie usług pokrewnych, świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych w rozumieniu art. 13 część B lit. a) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG; Dz. Urz. Z dnia 13 czerwca 1977r. Nr L 145, s. 1 i nast. ze zm.; obecnie art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy 112, dotyczy wyłącznie świadczeń dokonanych przez profesjonalistów, którzy utrzymują stosunki jednocześnie z ubezpieczycielem i ubezpieczonym, przy założeniu, że broker ubezpieczeniowy jest wyłącznie pośrednikiem. Pojęcie to kładzie nacisk - w obrębie dziedziny takiej jak rozpowszechnianie produktów ubezpieczenia, którą cechuje duża złożoność i różnorodność - na działanie zewnętrzne pośrednika ubezpieczeniowego, czyli jego pozycję pośrednika między ubezpieczającym a zakładem ubezpieczeniowym, co jest nieodzownie związane z istnieniem relacji między tymi dwiema stronami.

Zasadnym będzie przywołanie również wyroku TSUE z dnia 17 marca 2016 r. w sprawie Aspiro S.A, C-40/15, który wprawdzie dotyczył pytania, czy usługi z zakresu likwidacji szkód ze zdarzeń ubezpieczeniowych są zwolnione z podatku VAT, jeżeli ubezpieczyciel sam nie wykonuje tego zadania, lecz zleca je podmiotowi trzeciemu, to jednak stanowisko zajęte przez Trybunał i przeprowadzona w tym wyroku wykładnia pojęć „transakcja ubezpieczeniowa” oraz „usługi pokrewne”, jest przydatna dla wyjaśnienia użytego w art. 43 ust. 1 pkt 37 UVAT sformułowania „usługa pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych”. W istotnym z punktu widzenia rozpoznawanej sprawy pkt 39 uzasadnienia wyroku, w którym omówiono m.in. usługi świadczone przez agentów ubezpieczeniowych, Trybunał podkreślił, że usługi te „powinny być charakterystyczne dla działalności brokera lub agenta ubezpieczeniowego, która polega na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umów ubezpieczenia”.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto również odnieść się do wyroku w sprawie Volker Ludwig, C-453/05, w którym TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku TSUE w sprawie CSC Financial Services Ltd. C-235/00 (która to firma świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych), Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę.

Patrząc na stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedmiotowego wniosku z perspektywy przywołanych powyżej tez orzeczeń TSUE należy uznać, że z pewnością Spółka będzie działała jako podmiot profesjonalny, a jej działania są charakterystyczne dla działalności agenta ubezpieczeniowego, sprowadzającej się do wyszukiwania klientów i kontaktowaniu ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umów ubezpieczenia. Spółka nie będzie wchodziła w rolę żadnej ze stron umowy ubezpieczeniowej. Spółka w tym celu wykorzystuje kanały zdalne, które współcześnie stanowią coraz powszechniejszą drogę pośrednictwa w zawieraniu umów. Spółka wykonuje wszystko co niezbędne, aby doprowadzić do zawarcia umowy ubezpieczenia pomiędzy klientem a TU. Forma gratyfikacji Spółki jest ściśle powiązana ze skutecznością w doprowadzaniu do zwarcia umów ubezpieczenia z wykorzystaniem zasobów pozostających w jej dyspozycji. Dzięki opisanemu modelowi działalności Spółka wskazuje klientom okazję do zawarcia takiej umowy, odpowiednio umożliwiając bezpośrednie przekierowanie na strony TU. Co więcej, Spółka dążąc do maksymalizacji liczby zawieranych umów, będzie przyznawała punkty w Programie Lojalnościowym, mające stanowić dodatkowy bodziec motywujący do zawarcia umowy ubezpieczenia za pośrednictwem Spółki.

Powyższą argumentację wzmacnia również fakt, że organy podatkowe, w tożsamym stanie faktycznym przyznały rację wnioskodawcy (z tą różnicą, że Spółka zamierza pośredniczyć w sprzedaży usług ubezpieczeniowych a nie finansowych, co jednak pozostaje obojętne z perspektywy skutków podatkowych), traktując świadczone przez niego usługi za pośrednictwo finansowe objęte zwolnieniem od podatku VAT (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 marca 2016 r. sygn. IPPP1/4512-22/16-4/IGo).

Będący przedmiotem przywołanej interpretacji model współpracy jest zbieżny z tym, w oparciu o który zamierza działać Spółka. Wnioskodawca planował uruchomić platformę internetową, która będzie narzędziem pośredniczącym w sprzedaży usług finansowych Celem działania Platformy miało być zapoznanie uczestników Programu z ofertą usług finansowych i umożliwienie kontaktu uczestnikom Programu z instytucjami finansowymi i ich ofertą produktową. Wynagrodzenie również było ustalone w formie prowizji, uzależnione od ilości lub wartości sprzedanych produktów finansowych, których sprzedaż została rozpoczęta za pośrednictwem Platformy.

Podsumowując, w świetle powołanych orzeczeń oraz stanowiska organu interpretacyjnego, wynagrodzenie prowizyjne należne Spółce za usługi świadczone w charakterze agenta ubezpieczeniowego w ramach przedmiotowej Umowy agencyjnej, objęte jest zwolnieniem z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 UVAT.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zwolnienie zawarte w przywołanym przepisie stanowi implementację do polskiego porządku prawnego art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza przystąpić do sprzedaży produktów ubezpieczeniowych wybranych Towarzystw Ubezpieczeniowych w zdalnych kanałach sprzedaży swojego udziałowca …. W tym celu Spółka podpisze umowę agencyjną z wybranym partnerem będącym Towarzystwem Ubezpieczeniowym (dalej także jako: „TU”).

Spółka zawrze z Towarzystwem Ubezpieczeniowym Umowę agencyjną regulującą odpowiedzialności obu stron, zasady wynagrodzenia prowizyjnego i rozliczania, okres obowiązywania i przetwarzanie danych. Spółka w zakresie ww. Umowy agencyjnej będzie zobowiązana do pozyskiwania klientów na zasadach i z wykorzystaniem kanałów zdalnych. Spółka będzie świadczyła dla TU usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego ubezpieczeń komunikacyjnych, majątkowych i turystycznych, jednak za zawieranie umów z klientami odpowiedzialne będzie TU. Czynności agencyjne sprowadzają się do pozyskiwania klientów z wykorzystaniem kanałów zdalnych (newslettery, strony www, aplikacja Programu Lojalnościowego, oferta nagród Programu Lojalnościowego, paragony na stacjach).

Wnioskodawca wskazuje, że:

planuje podejmować działania marketingowe zmierzające do zawarcia polisy ubezpieczeniowej oraz udostępniać link do strony internetowej Towarzystwa Ubezpieczeniowego z kalkulatorem polis;
nie planuje opracowania rankingu produktów ubezpieczeniowych;
planuje na swojej stronie udostępnić link do strony internetowej Towarzystwa Ubezpieczeniowego, na której będzie się znajdował kalkulator pozwalający na poznanie oferty cenowej polisy. Zawarcie umowy ubezpieczenia nie będzie możliwe bezpośrednio na stronie internetowej Wnioskodawcy;
nie planuje udostępniać formularzy potrzebnych do zawarcia umowy ubezpieczenia, tylko udostępnić link do stron internetowych Towarzystwa Ubezpieczeniowego, gdzie znajduje się dokumentacja dotycząca produktów ubezpieczeniowych;
wynagrodzenie zostanie ustalone jako udział procentowy składki zapłaconej przez klienta z tytułu zawartych za pośrednictwem Wnioskodawcy umów ubezpieczenia i będzie zróżnicowane w zależności od rodzajów ubezpieczenia. Nie jest planowane uzależnienie wynagrodzenia prowizyjnego Wnioskodawcy od wolumenu ilościowego lub wartościowego sprzedanych polis.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy usług pośrednictwa ubezpieczeniowego świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz TU.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług ubezpieczeniowych (pośrednictwa) ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku ubezpieczeniowego.

Należy odnotować na samym początku, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43). Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Ani ustawa o VAT ani Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast w ogólnym rozumieniu „czynność ubezpieczeniowa” charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa, w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe, TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (wyroki TS w sprawie Card Protection Plan C-349/96, EU:C:1999:93, pkt 17; Skandia C-240/99, EU:C:2001:140, pkt 37; Taksatororringen C-8/01, EU:C:2003:621, pkt 39). Trybunał wyraził stanowisko, że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczenia i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Tutejszy Organ zwraca również uwagę na rolę jaką odgrywa Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kształtowaniu wykładni wspólnotowej, w tym wykładni prawa podatkowego. Istotę funkcji TSUE należy postrzegać nie tylko przez pryzmat dokonywanej przez niego wykładni konkretnych przepisów prawa wspólnotowego, ale również z punktu widzenia roli jego orzeczeń jako źródła prawa wspólnotowego. Należy także dodać, że TSUE odgrywa kluczową rolę z punktu widzenia jednolitej interpretacji prawa i gwarantuje zarazem, że normy prawa wspólnotowego nie wywołają odmiennych skutków w różnych państwach. Zaznaczyć także należy, że idea ujednolicenia wykładni i stosowania prawa unijnego, jaka stawiana jest działalności TSUE, pokazuje, że intencją Trybunału nie jest, aby wykładnia przez niego przyjęta, była wyłącznie jednokrotnym rozstrzygnięciem prawnym, osadzonym w konkretnym stanie faktycznym, ale także aby przyczyniała się do rozwoju i udoskonalenia prawa wspólnotowego. Wykładnia ta ma także prowadzić do ukształtowania jednolitego rozumienia prawa podatkowego. Działalność TSUE stanowi także istotną rolę „uzupełniającą” w systemie prawa wspólnotowego, co wiąże się z charakterem prawa wspólnotowego, które posiada - często zamierzony - mało precyzyjny charakter wypowiedzi normatywnych. W wyniku tego działania zdefiniowaniu podlegają rozstrzygnięcia o istotnym znaczeniu, co ma miejsce także w przedmiotowej sprawie, stanowiące uzupełnienie systemu prawa wspólnotowego. Wiele pojęć bywa także w drodze wydawanych orzeczeń TSUE odczytanych z mało jasnych przepisów prawa wspólnotowego. Interpretacja przyjęta przez sędziów Trybunału tworzy uzupełnienie przepisów podatkowego prawa wspólnotowego, stanowiąc także ukierunkowanie w procesie tworzenia prawa. Tym samym stanowi także uzasadnienie dla treści aktów prawodawczych. Uzasadnienie może także stanowić wytyczną w sposobie rozumienia określonych przepisów. W konsekwencji powyższych stwierdzeń należy przyjąć, że wspólnotowym prawem podatkowym są w rzeczywistości dopełniające się wzajemnie dyrektywy i orzecznictwo TSUE.

Dlatego też interpretacji zwolnień od podatku należy dokonywać w pierwszej kolejności w oparciu o regulacje dyrektywy 2006/112/WE w kontekście celu tych zwolnień i przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE. Odwoływanie się zatem do pojęć zwartych w innych przepisach prawa krajowego, tj. zarówno ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381 ze zm.) jak i ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. z 2017, poz. 2486) nie powinno przesądzać o zakresie zwolnień od podatku od towarów i usług.

Zatem, w celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” należy odnieść się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Natomiast w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby skonstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 Dyrektywy w ww. wyroku TSUE wskazał, że „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Powyższe tezy znalazły potwierdzenie w wyroku w sprawie C-40/15, gdzie Trybunał wskazał (w kontekście uznania danej działalności za usługi „świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT), że w pierwszej kolejności usługodawca powinien pozostawać w stosunku z ubezpieczycielem i ubezpieczonym. Stosunek ten może być wyłącznie pośredni, jeżeli usługodawca jest podwykonawcą brokera lub agenta. W drugiej kolejności jego działalność powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Aby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,
uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to oczywiście, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest aby wywoływały lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest aby skutek tych czynności odnalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Jak wynika z powołanych przepisów krajowych, wskazanego przepisu Dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE dotyczącym tej tematyki wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe, to czynności których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zgodnie z tym orzecznictwem, istotnymi aspektami pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy.

W związku z tym należy stwierdzić, że czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, nie można uznać za czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów ubezpieczenia, to jest takich których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów ubezpieczeniowych. Otóż czynności Wnioskodawcy sprowadzają się do prezentacji informacji o ubezpieczeniach za pośrednictwem kanałów zdalnych (newsletter, banner na stronie www, itp.) wraz z umieszczeniem linku umożliwiającego klientowi przeniesienie do kalkulatora TU.

Wnioskodawca oprócz tego, że w materiałach informacyjnych i komunikacji do klientów będzie umieszczał logo TU wraz z informacją o sposobie kontaktu z TU taką jak bezpośrednie łącze i/lub adres www do serwisu TU (kalkulator), bezpośrednie łącze i/lub adres www do formularza kontaktowego z TU, czy też dedykowany numer telefoniczny na infolinię TU, planuje na swojej stronie udostępnić link do strony internetowej Towarzystwa Ubezpieczeniowego, na której będzie się znajdował kalkulator pozwalający na poznanie oferty cenowej polisy. Zatem zawarcie umowy ubezpieczenia nie będzie możliwe bezpośrednio na stronie internetowej Wnioskodawcy, gdyż nie planuje on udostępniać formularzy potrzebnych do zawarcia umowy ubezpieczenia, tylko przekaże informacje o sposobie kontaktu i udostępni link do stron internetowych Towarzystwa Ubezpieczeniowego, gdzie znajduje się dokumentacja dotycząca produktów ubezpieczeniowych. Ponadto Wnioskodawca nie planuje opracowania rankingu produktów ubezpieczeniowych.

Opis czynności, które wykonuje Wnioskodawca, wskazuje na to, że ograniczają się one do dostarczania informacji innej stronie. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca nie zbiera i nie przetwarza wniosków potencjalnych klientów o zawarcie umowy o określony produkt ubezpieczeniowy. Z przedstawionego opisu czynności wykonywanych przez Stronę nie wynika, że zasadniczym celem jest zawarcie umowy.

Również sposób kalkulowania wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy za usługi świadczone na rzecz TU nie stanowi argumentu przemawiającego za uznaniem usługi świadczonej przez Wnioskodawcę za usługę pośrednictwa. Wynagrodzenie to zostanie ustalone jako udział procentowy składki zapłaconej przez klienta z tytułu zawartych za pośrednictwem Wnioskodawcy umów ubezpieczenia i będzie zróżnicowane w zależności od rodzajów ubezpieczenia. Taki sposób kalkulacji wynagrodzenia nie jest właściwy wyłącznie dla usługi pośrednictwa, równie dobrze może być on przyjęty w odniesieniu do usług marketingowych czy usług wsparcia, które mają za zadanie pomóc w przeprowadzaniu transakcji.

Faktem jest, że w dobie nowoczesnych technik komunikacji możliwe jest świadczenie usług pośrednictwa w nabywaniu szeroko rozumianych usług ubezpieczeniowych przy wykorzystaniu sieci Internet i nowoczesnych narzędzi elektronicznych. Niemniej jednak nie mogą to być usługi o charakterze pasywnym (zamieszczanie informacji, linków), lecz aktywne działania umożliwiające zapoznanie się z ofertą instytucji ubezpieczeniowych i zawarcie umowy o nabycie ich produktów.

W rozpatrywanej sprawie materiały informacyjne i komunikacyjne Wnioskodawcy do klientów będą zawierały logo TU wraz z informacją o sposobie kontaktu z TU taką jak bezpośrednie łącze i/lub adres www do serwisu TU (kalkulator), bezpośrednie łącze i/lub adres www do formularza kontaktowego z TU, czy też dedykowany numer telefoniczny na infolinię TU, zaś internetowa strona Wnioskodawcy zawierała będzie link do strony internetowej Towarzystwa Ubezpieczeniowego, na której będzie się znajdował kalkulator pozwalający na poznanie oferty cenowej polisy. Dopiero odnośniki (tzw. linki) będą przekierowywać potencjalnych klientów do witryny internetowej obsługiwanej przez ubezpieczyciela, za pomocą której potencjalny klient może wypełnić formularz aplikacyjny o dany produkt ubezpieczeniowy, wypełnić formularz kontaktowy z ubezpieczycielem lub pozyskać dalsze informacje o produktach.

Tak więc ani materiały informacyjne i komunikacyjne ani internetowa strona Wnioskodawcy nie stwarzają możliwości pobrania, wypełnienia i złożenia wniosku, a następnie zawarcia umowy i nabycia danego produktu ubezpieczeniowego. Brak tych możliwości uzasadnia ocenę, że jakkolwiek Wnioskodawca wykorzystuje nowoczesne technologie, to jednak cel i natura ekonomiczna czynności podejmowanych za pośrednictwem Internetu nie pozwalają na stwierdzenie, że są to czynności podobne do czynności "tradycyjnego" pośrednika.

Czynności wskazane przez Wnioskodawcę nie polegają na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z zakładem ubezpieczeń w celu zawarcia umów ubezpieczenia. Wnioskodawca nie wykonuje czynności, których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zatem czynności te (prezentacja informacji o ubezpieczeniach za pośrednictwem kanałów zdalnych (newsletter, banner na stronie ww, itp.) wraz z umieszczeniem linku umożliwiającego klientowi przeniesienie do kalkulatora TU) nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Należy także wskazać, że powołana przez Wnioskodawcę – w ramach poparcia własnego stanowiska – interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 marca 2016 r. sygn. IPPP1/4512-22/16-4/IGo nie może mieć zastosowania w sprawie, gdyż dotyczy odmiennego stanu fatycznego. W interpretacji tej Wnioskodawca wskazał, że za pośrednictwem Platformy Spółka planuje również: docierać do klientów zainteresowanych produktem finansowym; informować potencjalnych klientów o produktach instytucji finansowych; wybierać i prezentować oferty odpowiadające oczekiwaniom klientów; przedstawiać klientom procedury i warunki finansowe obowiązujące w instytucjach finansowych, dotyczące oferowanego produktu; dostarczać formularze aplikacyjne do wypełnienia on-line przez klientów zainteresowanych zakupem oferowanych usług finansowych, przyjmować wnioski o zakup usług finansowych od potencjalnych klientów, przekazywać dane klienta instytucji finansowej (tj. zgłoszenie osoby zainteresowanej określonym produktem, stanowiące podstawę do rozpoczęcia procedury zawarcia umowy pomiędzy instytucją finansową i osobą zainteresowaną). Zatem czynności wskazane przez Wnioskodawcę zmierzały bezpośrednio do zawarcia umów, dlatego Organ uznał, że są usługami pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i finansowych, zatem korzystają ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37, pkt 38, pkt 40 oraz pkt 41 ustawy.

Innymi słowy to nie sposób świadczenia usług (np. Platforma, strona internetowa) decyduje o zwolnieniu bądź nie tych usług, a rodzaj czynności, które się na nie składają.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin