Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.388.2019.2.KP
z 13 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2019 r. (data wpływu 16 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu dokumentowania wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu dokumentowania wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sprawa dotyczy zwolnienia z podatku od sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze darowizny. W 2009 roku Wnioskodawca nabył w drodze darowizny od swojej mamy mieszkanie. Był to lokal w którym Wnioskodawca się wychował i zamieszkiwał w nim od 1989 roku. Sytuacja uzyskanego mieszkania była dość skomplikowana, Wnioskodawca chciałby po krótce ją przedstawić. W wyniku rozwodu rodziców Wnioskodawcy i wyjazdu siostry za granicę od 2008 roku Wnioskodawca mieszkał w tym mieszkaniu ze świeżo poślubioną małżonką. Mieszkanie nie było nigdy wcześniej remontowane i małżonkowie musieli zrobić jego kapitalny remont ponieważ spodziewali się dziecka. Wnioskodawca musiał również spłacić swoją siostrę i ojca w ramach umówionego przez nich podziału mieszkania. Ponadto mieszkanie było zadłużone i Wnioskodawca spłacił również wszystkie zaległości w Spółdzielni Mieszkaniowej. Wszystkie te nakłady sprawiły, że na wstępie Wnioskodawca musiał w mieszkanie zainwestować około 120 tys., jeszcze przed faktem spisania aktu notarialnego przenoszącego własność na Wnioskodawcę. Teraz już oczywiście Wnioskodawca wie, że powinien na wszystko mieć umowy i potwierdzenia ale niestety jego świadomość zawiłości prawa podatkowego tak jak każdego innego zwykłego obywatela była wtedy znikoma.

W 2014 roku małżonkowie mieli już dwoje dzieci i doszli do wniosku, że czas na rozpoczęcie budowy domu. Małżonkowie mieli świadomość, że sprzedaż nie może nastąpić wcześniej niż 5 lat po jej nabyciu (zawarciu aktu notarialnego). Wiedza małżonków była jednak niepełna co okazało się dopiero teraz. Małżonkowie wiedzą już, że termin liczy się od końca roku podatkowego - była to dla nich druzgocąca informacja. Posiadając niepełną wiedzę małżonkowie sprzedali mieszkanie po upływie 60 miesięcy kalendarzowych i od razu rozpoczęli budowę domu.

Małżonkowie przeprowadzili się do teściów i w ciągu kolejnych 24 miesięcy wybudowali dom i się do niego wprowadzili. Przez cały okres budowy, małżonkowie byli przekonani, że mieszczą się w terminie 5 lat i żadne zobowiązanie podatkowe ich nie dotyczy. Wiązało się to z faktem, iż małżonkom nie zależało na potwierdzaniu wydatkowanych kosztów i nie brali faktur na kupowane materiały, nie złożyli też deklaracji PIT-39.

Małżonkowie posiadają tylko część faktur, potwierdzeń i tzw. WZ bo chcieli po prostu wiedzieć ile czego i za ile im dostarczają. Gdyby małżonkowie mieli świadomość, że konieczne będzie udokumentowanie wydatków zbieraliby wszystko. Większość rozliczeń z wykonawcami odbywała się gotówkowo. Wnioskodawca nadmienia, że kwota jaką małżonkowie uzyskali ze sprzedaży mieszkania skończyła się już po pół roku, czyli tak naprawdę po zamknięciu stanu surowego budynku i musieli wziąć kredyt na dokończenie budowy - w sumie 400 tys.

Cena jaką małżonkowie uzyskali za mieszkanie to 260 tys., natomiast w dom zainwestowali ponad 600 tys. Po otrzymaniu od US wezwania do złożenia dokumentacji Wnioskodawcy udało się odnaleźć dokumenty i faktury na około 150 tys. Wnioskodawca ma również kilka umów z wykonawcami, z którymi rozliczał się gotówkowo. Przy wszystkich rozliczeniach była obecna żona Wnioskodawcy oraz mogą to potwierdzić wypłaty gotówkowe pobierane przeze Wnioskodawcę z banku w dniu rozliczenia z wykonawcami. Sam fakt, że Wnioskodawca był posiadaczem mieszkania o pow. 60 m2, a teraz jest właścicielem domu o powierzchni trzykrotnie większej stanowi pewnego rodzaju logiczny dowód w tej sprawie.

Zmiana ta miała miejsce w ciągu dwóch lat od sprzedaży lokalu. Wnioskodawca nie posiada żadnej innej nieruchomości i nie prowadzi żadnej działalności z obrotem nieruchomościami. Celem Wnioskodawcy było tylko polepszenie warunków bytowych powiększającej się rodziny.

Wnioskodawca ma świadomość, że ustawa zobowiązuje go do wydatkowania uzyskanych środków na własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawca uważa, że warunek ten jak najbardziej spełnił, ponieważ ma pełną dokumentację budowy swojego domu: pozwolenie na budowę, wszystkie odbiory, dziennik budowy oraz pozwolenie na użytkowanie. Wszystkie te dokumenty pokrywają się datami z okresem dwóch lat, w którym ustawodawca przewidział wydatkowanie środków. Wnioskodawca posiada również operat szacunkowy sporządzony przez bank, przy procedurze kredytowej wskazujący na szacunkową wartość nieruchomości na chwilę brania kredytu (254 tys.) oraz jej szacowaną minimalną wartość po zakończeniu budowy (500 tys).

Aktualnie wartość rynkowa domu wraz z działką to około 800 tys. Sam dom jest ubezpieczony na 600 tys. Wnioskodawca jest gotów uzyskać dodatkową wycenę rzeczoznawcy majątkowego, który potwierdzi poniesione przez Wnioskodawcę nakłady w co najmniej dwukrotnej wysokości niż uzyskane środki ze sprzedaży mieszkania. Data sprzedaży lokalu nabytego w drodze darowizny 16 kwietnia 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do udokumentowania wydatkowania środków na własne cele mieszkaniowe może zostać dopuszczona wycena niezależnego rzeczoznawcy majątkowego, który oszacuje wydatki poniesione na budowę domu?

Zdaniem Wnioskodawcy wycena rzeczoznawcy powinna zostać dopuszczona jako dowód poniesienia wydatków na budowę nieruchomości. Termin budowy jest bezsprzecznie udowodniony dokumentami urzędowymi (pozwolenie na budowę, dziennik budowy, odbiory instalacji, pozwolenie na użytkowanie). Wszystkie te dokumenty wskazują, że budowa została od początku do końca zrealizowana w ramach czasowych pokrywających się z wymaganym ustawą terminie dwóch lat od daty sprzedaży nieruchomości). Zatem pozostaje udowodnić tylko poniesione nakłady. Co może jednoznacznie oszacować rzeczoznawca. Okres 5 lat powinien być liczony od zawarcia aktu notarialnego nabycia, a nie od końca roku podatkowego. Fakt, że po sprzedaży mieszkania Wnioskodawca rozpoczął budowę i zakończył ją w terminie 2 lat powinien stanowić wystarczającą przesłankę do domniemania spełnienia przez Wnioskodawcę warunków uzyskania ulgi i dopuszczenie wyceny rzeczoznawcy. Wnioskodawca nie posiada, żadnej innej nieruchomości. Cały przychód ze sprzedaży wraz z kredytem, który Wnioskodawca zaciągnął na dokończenie budowy przeznaczył na własne cele mieszkaniowe. Aktualnie Wnioskodawca dostał informację - jeszcze nie decyzję - o tym, że będzie musiał uiścić podatek od sprzedaży mieszkania ponieważ nie jest w stanie przedstawić faktur czy rachunków za budowę. Obciążanie Wnioskodawcy podatkiem w takiej sytuacji i nie dopuszczenie wyceny rzeczoznawcy uważa On za krzywdzące.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.) - podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. W 2014 roku Wnioskodawca przystąpił do budowy domu. Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi podatkowej, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na tzw. cele mieszkaniowe.

W przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2009 r. otrzymał w drodze darowizny lokal mieszkalny, który następnie został sprzedany 16 kwietnia 2014 r. Ww. lokal mieszkalny został sprzedany przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Tak więc transakcja sprzedaży tego lokalu mieszkalnego stanowiła źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy - podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny zbywanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami, koszty ogłoszeń w prasie o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Z kolei stosownie do przepisu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania. Wysokość ww. nakładów - stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy - ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Zatem jak wynika z powyższych przepisów, podstawą obliczenia podatku w rozpatrywanej sprawie jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości, określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy - po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należny podatek wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w związku z art. 45 ust. 1a ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł - stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Natomiast w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 roku - wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Powyższe zwolnienie obejmuje taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia. W sytuacji gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na własne cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Dochód zwolniony należy obliczyć według następującego wzoru:

dochód zwolniony = D x W/P gdzie:

D - dochód ze sprzedaży nieruchomości,

W - wydatki poniesione na cele mieszkaniowe,

P - przychód ze sprzedaży nieruchomości.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy -za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego
   

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Zgodnie z art. 21 ust. 26 ww. ustawy - przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Z przywołanego wcześniej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy jednoznacznie wynika, że warunkiem skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskanego z odpłatnego zbycia m.in. nieruchomości jest wydatkowanie począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, uzyskanego przychodu na wskazane w ustawie własne cele mieszkaniowe podatnika.

Zawarty w art. 21 ust. 25 ustawy katalog wydatków uprawniających do zwolnienia ma charakter zamknięty i w związku z tym tylko wydatkowanie środków na realizację celów w nim wskazanych pozwala na skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania. Inne wydatki - niewymienione w tym katalogu - nie uprawniają do skorzystania z powyższego zwolnienia.

Tutejszy organ pragnie zaakcentować, że zwolnienia podatkowe oraz ulgi są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających zwolnienia podatkowe, jak również ulgi, należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Stąd też, korzystanie ze zwolnienia przysługuje podatnikowi tylko i wyłącznie w sytuacji spełnienia przesłanek wskazanych w przepisach prawa.

Nadto, należy podkreślić, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się jednolicie, że przepisy wprowadzające ulgi podatkowe, stanowiące wyjątki od zasady powszechności opodatkowania, należy interpretować ściśle, przede wszystkim w oparciu o wykładnię językową, tak aby nie rozszerzać przesłanek uprawniających do skorzystania z ulgi podatkowej (por. wyroki NSA: z dnia 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 650/08, z dnia 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt II FSK 374/10, z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1781/10), co znajduje zastosowanie w kontekście zwolnienia podatkowego przewidzianego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie zbierał dokumentów potwierdzających wydatkowanie środków ze sprzedaży lokalu mieszkalnego nabytego w drodze darowizny na budowę domu. Posiada on tylko część faktur, rachunków i tzw. WZ. Wnioskodawca posiada pełną dokumentację budowy swojego domu: pozwolenie na budowę, wszystkie odbiory, dziennik budowy oraz pozwolenie na użytkowanie. Wszystkie te dokumenty pokrywają się datami z okresem dwóch lat, w którym ustawodawca przewidział wydatkowanie środków. Wnioskodawca posiada również operat szacunkowy sporządzony przez bank, przy procedurze kredytowej wskazujący na szacunkową wartość nieruchomości na chwilę brania kredytu (254 tys.) oraz jej szacowaną minimalną wartość po zakończeniu budowy (500 tys.). Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wycena niezależnego rzeczoznawczy, który oszacuje wydatki poniesione na budowę domu może stanowić udokumentowanie wydatkowania środków na cele mieszkaniowe.

Odnosząc się do kwestii dokumentowania wydatków na budowę budynku mieszkalnego stwierdzić należy, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek udowodnienia, że określony wydatek został poniesiony przez podatnika przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje ściśle określonego sposobu dokumentowania wydatku poniesionego na cele określone w art. 21 ust. 25 ww. ustawy. W art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) ustanowiono, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Niemniej w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku skorzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia winien liczyć się z koniecznością wykazania faktu wydatkowania środków ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe – budowę budynku mieszkalnego. Organ podatkowy dla celów podatkowych weryfikując możliwość skorzystania ze zwolnienia podatkowego uprawniony jest żądać od podatników udowodnienia poniesienia wydatków poprzez przedłożenie rzetelnych i wiarygodnych dowodów, z których w sposób niebudzący żadnych wątpliwości będzie wynikało kto, kiedy i jaki wydatek poniósł, tj. czy środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości faktycznie przeznaczone zostały przez podatnika na cele mieszkaniowe, czy też wydatki na cele mieszkaniowe poczynione zostały z innych źródeł, czy też przez inne osoby. Takimi dokumentami mogą być m.in. umowy, faktury VAT bądź też inne dokumenty, które ten fakt mogą potwierdzić.

Zatem, dokumentami mogą więc być również - umowa z wykonawcą na prace budowlane oraz potwierdzenie zapłaty za ich wykonanie - o ile z dokumentów tych jednoznacznie wynika kto, w jakim terminie, jakie wydatki i w jakiej kwocie poniósł. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają wymogu dokumentowania wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe wyłącznie fakturami VAT.

Reasumując należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem nabycia prawa do przedmiotowego zwolnienia jest wydatkowanie przychodu ze sprzedaży na własne cele mieszkaniowe, w tym na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, w terminie dwóch lat od dnia sprzedaży. Skoro ww. przepis stanowi, że ulga w postaci zwolnienia od podatku uzyskanego ze sprzedaży przychodu warunkowana jest wydatkowaniem dającej się konkretnie określić wartości tego przychodu na określony cel, w określonym dwuletnim terminie, to nie można zastosować przedmiotowego zwolnienia jedynie w oparciu o przedstawioną przez podatnika argumentację dotyczącą budowy i wykończenia domu. Nabycie prawa do zwolnienia nie może bowiem spowodować wyłączne wskazanie szacowanej wartości nakładów poniesionych na budowę domu, bez względu na to, czy zostało ono dokonane przez podatnika, czy też osobę trzecią, w tym też przez niezależnego rzeczoznawcę. O zakresie bowiem zwolnienia podatkowego może decydować jedynie wartość efektywnie poniesionych nakładów. Fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób wyraźny nie wymienia dowodów, jakimi należy udokumentować poniesione wydatki mieszkaniowe, nie oznacza, że każdy dokument może być uznany przez organy podatkowe jako taki dowód. Operat szacunkowy, stanowiący o wartości posiadanej przez Wnioskodawcę nieruchomości nie może dowodzić o wysokości wydatków poniesionych przez Podatnika na własne cele mieszkaniowe związane z budową domu, bowiem wskazuje on na wartość rynkową całej nieruchomości, z uwzględnieniem jego otoczenia. Operat ten nie jest więc dowodem na okoliczność, w jakiej wysokości i w jakim okresie wydatki na własny cel mieszkaniowy zostały przez podatnika poniesione.

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyrok NSA z dnia 26.07.2018 sygn. akt II FSK 292/18, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 19.10.2017 r. sygn. akt I SA/Sz 378/17).

Wobec powyższego, po uwzględnieniu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz przytoczonych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że wycena niezależnego rzeczoznawcy, który oszacuje wydatki poniesione na budowę domu nie może stanowić udokumentowania wydatkowania środków na cele mieszkaniowe. Wycena rzeczoznawcy nie spełnia bowiem wszystkich warunków, które powinny spełniać dowody potwierdzające wydatkowanie środków ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na budowę domu. O ile bowiem może stanowić ona potwierdzenie poniesienia wydatku oraz jego wysokość, to jednak nie potwierdza tego kto dany wydatek poniósł. Wycena niezależnego rzeczoznawcy nie potwierdza tego czy nakłady poczynione na budowę domu zostały poniesione przez Wnioskodawcę czy też przez inne osoby.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało więc uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jansa 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.