Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.181.2019.1.KF
z 25 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2019 r. (data wpływu 25 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 25 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego na podstawie wyroku sądu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego na podstawie wyroku sądu.

Ponadto w dniu 25 września 2019 r. uzupełniono wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem budynku lakierni. Wnioskodawca zawarł z zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia mienia obejmującą okres ubezpieczenia od 2 kwietnia 2009 r. do dnia 1 kwietnia 2010 r., w zakres której wchodziły zdarzenia spowodowane ogniem oraz odpowiedzialność cywilna.

W dniu 27 listopada 2009 r. doszło do pożaru, w wyniku którego zniszczeniu uległa nieruchomość Wnioskodawcy, tj. budynek lakierni oraz kabina lakierni. Wartość szkody w budynkach wyniosła 205.607,07 zł.

W tym dniu lakierowany był samochód osobowy marki (…) o nr rej. (…). Pracownik Wnioskodawcy wjechał pojazdem do komory lakierniczej celem dokonania lakierowania błotnika przedniego prawego oraz prawych tylnych drzwi. W komorze lakierniczej znajdowały się przygotowane do malowania, zdemontowane elementy ww. samochodu, tj. zderzak, błotnik oraz drzwi prawe przednie, które to znajdowały się na stojaku lakierniczym. Po wykonanej pracy malowania elementów pojazd pozostał w komorze lakierniczej. Następnie po ok. 40 min. od malowania w komorze lakierniczej zauważony został pożar, który następnie zgłoszony został do KM PSP. Straż pożarna ugasiła pożar, a pozwany zgłosił zdarzenie swojemu ubezpieczycielowi.

Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z zakładem ubezpieczeń. Zakład ubezpieczeń odmówił wypłaty odszkodowania, z uwagi na wyłączenie odpowiedzialności, gdy szkody powstaną w wyniku wadliwej eksploatacji, polegającej przede wszystkim na nieprzestrzeganiu przepisów, regulaminów, instrukcji przeciwpożarowych, instrukcji i zaleceń producenta, mienia będącego w posiadaniu ubezpieczającego zlokalizowanego na miejscu ubezpieczenia, niezależnie od tego czy mienie to było przedmiotem ubezpieczenia. Postępowanie sądowe w tym zakresie zakończyło się oddaleniem powództwa, z uwagi na to, że Wnioskodawca, mimo że nie wykonywał czynności osobiście odpowiada za działania swojego pracownika.

Pojazd, który uległ zniszczeniu, objęty był ubezpieczeniem AC. Ubezpieczyciel uszkodzenie pojazdu uznał za szkodę całkowitą i wypłacił odszkodowanie w kwocie 177.300,00 złotych, przy czym szkoda całkowita wynosiła 212.100,00 złotych brutto (173.852,46 zł netto).

W sprawie prowadzone było śledztwo przez Prokuraturę, w trakcie którego nie ustalono przyczyny pożaru. Śledztwo umorzono z powyższej przyczyny, jednakże wykluczono podpalenie.

Sąd Apelacyjny wyrokiem zasądził kwotę 177.300,00 złotych od Wnioskodawcy na rzecz ubezpieczyciela. W uzasadnieniu wyroków Sądy I i II instancji wskazały, że przyczyną powstania pożaru było niezastosowanie się przez pracownika Wnioskodawcy do zasad użytkowania komory lakierniczej i nieodłączenie akumulatora w samochodzie przed rozpoczęciem lakierowania, a następnie pozostawienie samochodu z podłączonym akumulatorem w kabinie lakierniczej. Sądy uznały, że odpowiedzialność za takie zaniechania swojego pracownika ponosi Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata odszkodowania zasądzonego wyrokiem sądu przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczyciela jest kosztem uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec braku definicji „odszkodowania” w przepisach podatkowych, posiłkowo należy posłużyć się definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN, z której wynika, że odszkodowanie to „wynagrodzenie, zapłata za wyrządzone szkody, za poniesione przez kogoś straty, doznane krzywdy”. Odszkodowanie jest więc sposobem naprawieniem szkody i służy zabezpieczeniu interesów wierzyciela.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 pdof, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 23 ustawy. Użyte w cytowanej normie prawnej określenie „w celu” oznacza konieczność istnienia związku pomiędzy osiąganymi przychodami bądź przynajmniej możliwością ich osiągnięcia a ponoszonymi w związku z działalnością mającą na celu ich osiągnięcie, kosztami. Wystarczające zatem do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest istnienie związku pomiędzy osiągniętym przychodem a ponoszonym kosztem w takiej postaci, że możliwe jest, przy przyjęciu kryteriów obiektywnych, stwierdzenie że poniesiono wydatek w związku z działaniem, które przyniosło bądź – obiektywnie rzecz biorąc – mogło przynieść efekt w postaci uzyskania przychodu.

Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądowym ukształtowany został pogląd, w myśl którego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają wszelkie wydatki, jeżeli wykazany zostanie ich bezpośredni lub pośredni związek z wielkością osiąganych przychodów. W związku z tym, aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów, konieczne jest wykazanie, że poniesiony wydatek wpływa w sposób bezpośredni lub pośredni na osiąganie przychodu. Działania podmiotu gospodarczego mogą czasami doprowadzić do naruszenia dóbr innych osób i z tego tytułu może być on zmuszony do zapłaty kar umownych i odszkodowań. Do kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki z tytułu odszkodowań i kar umownych wypłacanych innym podmiotom, w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością z wyjątkiem tych, które ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów w art. 23 pdof.

W myśl przepisów art. 23 ust. 1 pkt 16 i 19 pdof, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów następujące kary i odszkodowania:

16. kary, opłaty i odszkodowania oraz odsetki od tych zobowiązań z tytułu:
    1. nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska,
    2. niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy;

19. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
    
    

W katalogu kosztów i wydatków nie uznanych za koszty uzyskania przychodów – zawartych w art. 23 ust. 1 pdof – nie zostało wymienione odszkodowanie, wynikające z opisanego stanu faktycznego.

W art. 23 ust. 1 pkt 19 pdof, ustawodawca wyłącza z kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu wad wykonanych robót i usług oraz zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług. Wnioskodawca na mocy wyroku sądowego ma dokonać wypłaty odszkodowania, ale nie za wadliwie wykonaną usługę, lecz za szkody powstałe w trakcie jej wykonywania, przy czym usługę wykonywał pracownik Wnioskodawcy. Przy braku wyłączeń w art. 23 ustawy podatkowej o podobnym charakterze należy uznać, że wypłacone odszkodowanie stanowi koszt uzyskania przychodu.

Wypłacone odszkodowanie będzie następstwem prowadzonej działalności gospodarczej. Wypłata odszkodowania podyktowana jest interesem gospodarczym firmy i jej wiarygodnością na rynku oraz celem zachowania źródła przychodów.

W związku z tym, że pojęcie „zachowanie albo zabezpieczenie” źródła przychodów nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, należy określić znaczenie tych pojęć na gruncie języka potocznego. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, przez pojęcie zachować (zachowywać) należy rozumieć: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”. Z kolei pojęcie zabezpieczyć (zabezpieczać) oznacza „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”.

Kosztami poniesionymi na zachowanie źródła przychodu są więc wszelkie koszty, które zostały poniesione po to, by utrzymać źródło przychodów w nienaruszonym stanie. Za koszty wydatkowane w celu zabezpieczenia źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów przed jego unicestwieniem i zmniejszeniem. W niniejszej sprawie brak zapłaty przedmiotowego odszkodowania będzie skutkował wszczęciem postępowania egzekucyjnego, w którego wyniku może dojść do sprzedaży licytacyjnej majątku podatnika służącego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zauważyć należy, że konieczność poniesienia kosztów związanych ze szkodami wyrządzonymi przez pracownika wynika z art. 430 k.c., wiąże się zatem z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Wypłata przedmiotowego odszkodowania jest gwarantem solidności firmy, jej wiarygodności. Zapewnia, iż w przypadku zaistnienia określonej sytuacji losowej, uszczerbek poniesiony w związku z działalnością gospodarczą podatnika zostanie wynagrodzony. To z kolei niewątpliwie skutkuje utrzymaniem dotychczasowego klienta, a w konsekwencji przyczynia się do generowania przychodów w przyszłości.

Wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę związany z wypłatą kwoty zasądzonej wyrokiem na rzecz zakładu ubezpieczeń, które dokonało wypłaty odszkodowania w ramach AC na rzecz właściciela pojazdu, kwalifikując szkodę jako szkodę całkowitą, może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów jako związany z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca podjął niezbędne postępowania mające na celu wyjaśnienie przyczyny i okoliczności powstania pożaru. Strata opisana we wniosku powstała niezależenie od woli podatnika, a więc jest niezawiniona.

Reasumując, podatnik może wypłatę przedmiotowego odszkodowania wliczyć w koszty uzyskania przychodu, gdyż nie podlega ona wyłączeniom z art. 23 ust. 1 pkt 16 i 19 pdof, a ponadto służy ono zachowaniu źródła uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zachowaniem bądź zabezpieczeniem przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Konieczność uchwycenia „celowościowego” („koszty poniesione w celu”) związku pomiędzy wydatkiem, a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, wymaga oceny przesłanek, jakimi kierował się podatnik oraz uwarunkowań determinujących poniesienie wydatku, z których powinna wynikać racjonalność i gospodarcze uzasadnienie określonego działania podatnika.

Z przedstawionego w treści wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem budynku lakierni. Wnioskodawca zawarł z zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia mienia, w zakres której wchodziły zdarzenia spowodowane ogniem oraz odpowiedzialność cywilna. W dniu 27 listopada 2009 r. doszło do pożaru, w wyniku którego zniszczeniu uległa nieruchomość Wnioskodawcy, tj. budynek lakierni oraz kabina lakierni. W tym dniu lakierowany był samochód osobowy, który uległ zniszczeniu. Zakład ubezpieczeń odmówił wypłaty odszkodowania, z uwagi na wyłączenie odpowiedzialności, gdy szkody powstaną w wyniku wadliwej eksploatacji, polegającej przede wszystkim na nieprzestrzeganiu przepisów, regulaminów, instrukcji przeciwpożarowych, instrukcji i zaleceń producenta, mienia będącego w posiadaniu ubezpieczającego zlokalizowanego na miejscu ubezpieczenia, niezależnie od tego czy mienie to było przedmiotem ubezpieczenia. Postępowanie sądowe w tym zakresie zakończyło się oddaleniem powództwa, z uwagi na to, że Wnioskodawca, mimo że nie wykonywał czynności osobiście odpowiada za działania swojego pracownika. W sprawie prowadzone było śledztwo przez Prokuraturę, w trakcie którego nie ustalono przyczyny pożaru. Śledztwo umorzono z powyższej przyczyny, jednakże wykluczono podpalenie. Sąd Apelacyjny wyrokiem zasądził kwotę 177.300,00 złotych od Wnioskodawcy na rzecz ubezpieczyciela. W uzasadnieniu wyroków Sądy I i II instancji wskazały, że przyczyną powstania pożaru było niezastosowanie się przez pracownika Wnioskodawcy do zasad użytkowania komory lakierniczej i nieodłączenie akumulatora w samochodzie przed rozpoczęciem lakierowania, a następnie pozostawienie samochodu z podłączonym akumulatorem w kabinie lakierniczej. Sądy uznały, że odpowiedzialność za takie zaniechania swojego pracownika ponosi Wnioskodawca.

W analizowanej sprawie mamy więc do czynienia z odpowiedzialnością za szkody wyrządzone przez pracownika oraz rozstrzygnięciem czy wynikający z tego czynu, zasądzony wyrokiem sądu obowiązek zapłaty (zwrotu) wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania na rzecz ubezpieczyciela, stanowi wydatek który może być przez Wnioskodawcę uznany za koszt uzyskania przychodu.

Nadmienić należy, że w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca, zgodnie z art. 120 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.). Jak stanowi natomiast art. 474 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. (…)

Zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że odszkodowanie, do którego wypłaty został zobowiązany, nie mieści się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże kwestię możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego odszkodowania należy rozpatrywać w kontekście omówionego uprzednio przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny według kryterium celowości, tj. poniesienia z zamiarem uzyskania, zwiększenia przychodu, względnie dla zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie podatnika.

Podnieść należy, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu wypłaty odszkodowania wiąże się co prawda pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednakże oceniając jego charakter nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wypłatą odszkodowania, a uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu bądź zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodu. Celem zapłaty powyższej kwoty, nie było uzyskanie, zachowanie bądź zabezpieczenie przychodu, lecz zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania zasądzonego przez sąd.

Pamiętać należy bowiem, że uznanie za koszt uzyskania przychodów wszystkich wydatków niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznaczałoby przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Innymi słowy, każdy podmiot gospodarczy ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z tym decyzji skutkujących powstaniem kosztów związanych z tą działalnością, nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podejmowanym przez podmiot gospodarczy.

W rozpatrywanej sprawie trudno przyjąć, aby wskazany wydatek w postaci odszkodowania w jakikolwiek sposób warunkował istnienie, czy utratę w przyszłości źródła przychodów. Wydatku tego Wnioskodawca mógł uniknąć, gdyby w odpowiednim czasie dochował należytej staranności. Argumentacja Wnioskodawcy, że „wypłata przedmiotowego odszkodowania jest gwarantem solidności firmy, jej wiarygodności” oraz, że „brak zapłaty przedmiotowego odszkodowania będzie skutkował wszczęciem postępowania egzekucyjnego, w którego wyniku może dojść do sprzedaży licytacyjnej majątku podatnika służącego do prowadzenia działalności gospodarczej” – nie przesądza o tym, że wydatek ten został istotnie poniesiony w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia jego źródła.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że odszkodowanie, zasądzone wyrokiem sądu, a wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczyciela za spowodowanie szkody osobie trzeciej przez pracownika, w sytuacji gdy do naprawienia szkody zobowiązany był pracodawca, nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Oceniając charakter przedmiotowego wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kwotą odszkodowania wypłaconą na rzecz ubezpieczyciela, a uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodu, a więc spełnienia jednej z przesłanek, wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koniecznej do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Celem bowiem zapłaty kwoty zasądzonej wyrokiem sądu nie było uzyskanie przychodu, lecz zwolnienie się Wnioskodawcy z ciążącej na nim odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę.

Dla uznania omawianego wydatku za koszt uzyskania przychodów niewystarczającym jest fakt, że koszty dotyczące wypłaty kwoty zasądzonej wyrokiem sądu nie znajdują się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w ww. przepisie, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Podsumowując, wydatek poniesiony z tytułu zapłaty odszkodowania nie może stanowić kosztu podatkowego dla Wnioskodawcy, bo jest wynikiem regresu ubezpieczyciela i stanowi rekompensatę ujemnych następstw niewłaściwego postępowania pracownika, za które odpowiedzialność poniósł Wnioskodawca. Jak wyjaśniono wyżej, wydatek ten nie spełnia podstawowych przesłanek wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż celem jego poniesienia było wyłącznie zwolnienie się Wnioskodawcy z ciążącego na nim zobowiązania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.