Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.506.2019.3.AJ
z 4 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 2 października 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 2 października 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje podjęcie działalności w zakresie sprzedaży wykonanej przez siebie ręcznie biżuterii w technice wire wrapping. Z uwagi na niewielki rozmiar działalności na początku będzie to działalność nierejestrowana. Do biżuterii wykorzystywane będą druty miedziane, stalowe, kamienie szlachetne, półszlachetne oraz sztuczne. Metale szlachetne (złoto, srebro) nie będą wykorzystywane. Dodatkowo wykorzystywane będą skórzane rzemienie do wisiorków, łańcuszki miedziane oraz opakowania ozdobne. Sprzedaż będzie odbywała się poprzez ogłoszenia na potralach społecznościowych oraz platformach sprzedażowych (m.in. …, …) Zgodnie z klasyfikacją PKD działalność obejmuje grupę 32.12.Z – Produkcja wyrobów jubilerskich i podobnych, oraz 32.13.Z – Produkcja sztucznej biżuterii i wyrobów podobnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w ramach planowanej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie zamierza świadczyć usług jubilerskich. W związku z brakiem definicji usług jubilerskich w ustawie o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca opiera się na definicji jubilera, która określa, że jubiler to rzemieślnik wyrabiający przedmioty ze szlachetnych metali i drogich kamieni”. Z uwagi na brak wykształcenia w zakresie jubilerstwa oraz niewykorzystywanie w działalności metali szlachetnych oraz kamieni szlachetnych o wartości jubilerskiej, Wnioskodawca nie będzie spełniać definicji jubilera, a co za tym idzie również nie będzie świadczyć usług jubilerskich.

Ponadto wskazano, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie będzie produkować ani sprzedawać towarów wymienionych w załączniku Nr 12 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Produkowane wyroby nie będą wykonane z metali szlachetnych ani ich stopów, a wykorzystywane kamienie nie będą miały wartości jubilerskiej.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy opisana powyżej działalność może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług zgodnie z art. 113 ust. 1 ze względu na wysokość obrotów nieprzekraczających w roku podatkowym 200.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, działalność opisana w zdarzeniu przyszłym może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług zgodnie z art. 113 ust. 1 ze względu na obroty nieprzekraczające w roku podatkowym 200.000 zł. Zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust 1 nie obejmuje usług jubilerskich (art. 113 ust. 13 pkt 2c). Ustawa nie wyjaśnia pojęcia usług jubilerskich, dlatego należy odnieść się do definicji jubliera w Słowniku Języka Polskiego. Zgodnie z jej brzmieniem jubiler to: „rzemieślnik wyrabiający przedmioty ze szlachetnych metali i drogich kamieni”.

Przedmioty wykonywane przez Wnioskodawcę nie będą zawierały metali szlachetnych, jednak w kwestii drogich kamieni pojawia się wątpliwość, co należy pod tym pojęciem rozumieć. Polska Klasyfikacja Działalności dzieli w kategorii 32.12. Z kamienie na szlachetne, półszlachetne oraz inne minerały. Nie można jednoznacznie określić jednak, że kamienie szlachetne są drogie, a pozostałe nie. Cena kamienia uzależniona jest od jego pochodzenia, od częstości występowania i łatwości pozyskania i stopnia obróbki jubilerskiej. Szlachetność kamienia nie jest jednoznacznym wyznacznikiem jego ceny. Do wyrobu biżuterii w technice wire wrapping często używane są kamienie w stanie surowym – nie poddane obróbce mechanicznej. Ceny surowych kamieni szlachetnych mogą być niższe niż ceny kamieni półszlachetnych lub sztucznych. Skoro nie ma możliwości jednoznacznej oceny co oznacza pojęcie „drogich kamieni”, należy skupić się na pierwszym członie definicji jubilera, czyli rzemieślnika wykonującego przedmioty z metali szlachetnych. Mając to na uwadze należy stwierdzić, że dopóki w wykonywanych przez podatnika przedmiotach nie będą używane metale szlachetne, nie będzie konieczności rejestrowania działalności dla potrzeb podatku VAT. Ponadto – zgodnie z definicją usług jubilerskich są one wykonywane przez rzemieślnika. Pojęcie rzemiosła zdefiniowane jest w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle, jako „zawodowe wykonywanie działalności gospodarczej przez: osobę fizyczną, z wykorzystaniem zawodowych kwalifikacji tej osoby i jej pracy własnej, w imieniu własnym i na rachunek tej osoby – jeżeli jest ona mikroprzedsiębiorcą, małym przedsiębiorcą albo średnim przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r.”. Art. 3 ust. 1 tejże ustawy wskazuje, że dowodami kwalifikacji zawodowych rzemieślnika są: dyplom ukończenia szkoły artystycznej, dyplom mistrza w zawodzie odpowiadającym danemu rodzajowi rzemiosła lub zaświadczenie potwierdzające kwalifikacje zawodowe. Jubiler jako rzemieślnik musi zatem posiadać udokumentowane kwalifikacje w tym zakresie.

Działalność Wnioskodawcy natomiast opiera się na własnej wiedzy i zainteresowaniu tematem wire wrapping bez posiadania udokumentowanych umiejętności, w związku z czym nie spełnia definicji rzemieślnika, a także jubilera. Z tego powodu Wnioskodawca uważa, że działalność opisana w pytaniu może podlegać zwolnieniu z opodatkowania, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 10).

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   
   
   
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
      - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
      
      
      
   
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Jak wynika z art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   
   
   
   
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      - energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      - wyrobów tytoniowych,
      - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
      
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu,
      
   6. następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:
      - preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
      - komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
      - urządzeń elektrycznych i nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego (PKWiU 27),
      - maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),
      
   7. hurtowych i detalicznych części do:
      - pojazdów samochodowych (PKWiU 45.3),
      - motocykli (PKWiU 45.4);
      
      
      
2. świadczących usługi:
   
   
   
   
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie,
      
   4. ściągania długów, w tym factoringu;
      
      
      
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Należy zauważyć, że w załączniku nr 12 do ustawy określona jest lista towarów i usług, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. a i pkt 2, z uwzględnieniem klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9.

W załączniku tym, zatytułowanym „Lista towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy”, pod pozycją nr 7 wymieniono znajdujące się pod symbolem PKWiU ex 32.12 Wyroby jubilerskie i podobne, z wyłączeniem:

1. kamieni syntetycznych, szlachetnych lub półszlachetnych, obrobionych, lecz nieoprawionych (PKWiU ex 32.12.11.0),
2. pyłu i proszku z pozostałych naturalnych lub syntetycznych kamieni szlachetnych lub półszlachetnych (PKWiU ex 32.12.12.0),
3. dewocjonaliów wykonanych z metali innych niż metale szlachetne,
4. wyrobów kultu religijnego

Natomiast w poz. 8 tego załącznika wymieniono pozostałe różne wyroby, gdzie indziej niesklasyfikowane – wyłącznie wyroby z bursztynu (PKWiU ex 32.99.59.0).

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o PKWiU ex - rozumie się przez to zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „usługi jubilerskie”, wobec czego należy odwołać się do definicji zawartej w „Słowniku języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, PWN, (Warszawa 1998, t. I, s. 795) słowo „jubiler” to rzemieślnik wyrabiający przedmioty ze szlachetnych metali i drogich kamieni, a także osoba zajmująca się sprzedażą i oceną wyrobów złotniczych, natomiast słowo „jubilerstwo”, to rzemiosło jubilerskie.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotem planowanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie będą usługi jubilerskie. Wnioskodawca zamierza produkować i sprzedawać wykonaną przez siebie ręcznie biżuterię, do której wykorzystywane będą druty miedziane, stalowe, kamienie szlachetne, półszlachetne oraz sztuczne. Metale szlachetne (złoto, srebro) nie będą wykorzystywane. Dodatkowo wykorzystywane będą skórzane rzemienie do wisiorków, łańcuszki miedziane oraz opakowania ozdobne. Zgodnie z klasyfikacją PKD działalność obejmuje grupę 32.12.Z – Produkcja wyrobów jubilerskich i podobnych, oraz 32.13.Z – Produkcja sztucznej biżuterii i wyrobów podobnych. Ponadto wskazano, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie będzie produkować ani sprzedawać towarów wymienionych w załączniku 12 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że – w tak przedstawionym opisie sprawy – o ile faktycznie Wnioskodawca nie zamierza świadczyć usług jubilerskich, a przedmiotem planowanej działalności nie będą towary wymienione w załączniku Nr 12 do ustawy o podatku od towarów i usług, to – w przypadku rozpoczęcia działalności gospodarczej w bieżącym roku – Wnioskodawca ma prawo do korzystania ze zwolnienia podmiotowego w 2019 r. na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy do momentu, gdy wartość sprzedaży w proporcji do okresu prowadzonej działalności nie przekroczy kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast w odniesieniu do roku 2020, Wnioskodawca będzie miał prawo do zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy do momentu przekroczenia limitu określonego w tym przepisie.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będących przedmiotem zapytania, nie rozstrzyga natomiast innych kwestii poruszonych we wniosku, co do których nie zadano pytania.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.