2019.10.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.387.2019.1.MW
z 10 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy aportu karetek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy aportu karetek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiat (…) (dalej: Powiat) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: podatek, VAT).

Powiat posiada 100% udziałów w spółce prawa handlowego funkcjonującej pod nazwą (…) (dalej: Szpital lub Spółka). Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Zasadniczym przedmiotem działalności Szpitala jest wykonywanie zadań w zakresie ochrony i promocji zdrowia poprzez świadczenie nieodpłatnie na rzecz pacjentów Szpitala usług medycznych w zakresie lecznictwa szpitalnego, ambulatoryjnej opieki specjalistycznej oraz ratownictwa medycznego w ramach tzw. kontraktów z Narodowym Funduszem Zdrowia (dalej: NFZ). Ponadto Szpital świadczy również wybrane usługi w zakresie opieki medycznej i transportu sanitarnego odpłatnie na cele własne zainteresowanych.

Opisana powyżej działalność Spółki z perspektywy VAT stanowi działalność zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie przepisów ustawy o VAT i obejmuje w szczególności:

świadczenie usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle związanych z wymienionymi usługami w zakresie opieki medycznej wykonywane w ramach działalności leczniczej przez Spółkę będącą podmiotem leczniczym na podstawie stosowanych przepisów w tym zakresie zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT,
świadczenie usług w zakresie transportu sanitarnego zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o VAT,
świadczenie usług, o których mowa w pkt 18 i 19 (świadczenie usług w zakresie zbieżnym do usług Szpitala przez osoby wykonujące zawody medyczne, lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarki, położne i psychologów), w przypadku w którym usługi te nabyte są przez Spółkę we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej od podmiotów, o których mowa w pkt 18 i 19, które to czynności są zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19a ustawy o VAT.

Szpital wykonuje dodatkowo działalność opodatkowaną według stawek VAT związaną przykładowo z najmem powierzchni, przy czym działalność ta wykonywana jest w bardzo marginalnym zakresie i nie pozwala na odliczenie VAT od zasadniczej części wydatków Spółki na świadczenie ww. usług zwolnionych z VAT.

Powiat jest właścicielem trzech karetek będących pojazdami samochodowymi specjalnymi, tj.:

karetki marki (…) zakupionej w (…) r.,
karetki marki (…) zakupionej w (…) r.,
karetki marki (…) zakupionej w (…) r.

(zwanych dalej łącznie: pojazdy specjalne, karetki, ambulanse).

Karetki będące własnością Powiatu zaliczane są do grupy karetek typu „S”, tj. ambulansów reanimacyjnych używanych w stanach zagrożenia życia oraz do grupy karetek typu „P” czyli karetek podstawowych z załogą składającą się z zespołu wyspecjalizowanych ratowników lub pielęgniarek wraz z kierowcą. Niezwłocznie każdorazowo po zakupie ambulansów Powiat przekazywał je nieodpłatnie do użytkowania na rzecz Szpitala. Tym samym karetki są użytkowane wyłącznie przez Spółkę i nie były w ogóle użytkowane w ramach działalności Powiatu. Przekazane przez Powiat karetki są wykorzystywane przez Szpital wyłącznie dla celów świadczenia usług zwolnionych z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18, 19a oraz 20 ustawy o VAT (zgodnie z opisem działalności Spółki przedstawionym powyżej). Karetki służą w szczególności czynnościom związanym z ratownictwem medycznym oraz do przewożenia pacjentów między szpitalami. Korzystanie z ambulansów przez Szpital nie ma żadnego związku z marginalną działalnością opodatkowaną VAT Szpitala. Szpital nie dokonuje odliczeń VAT od wydatków bieżących na działalność karetek w związku z brakiem prawa do odliczenia VAT w tym zakresie.

Zakup każdego z ww. pojazdów specjalnych przez Powiat udokumentowany został fakturami VAT z wykazanym podatkiem VAT naliczonym, na których Powiat został wskazany jako nabywca. Powiat nie dokonał odliczenia podatku VAT od wydatków na nabycie karetek w związku z brakiem prawa do obniżenia podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony wykazany na tych fakturach.

Obecnie Powiat planuje wnieść aportem do Spółki trzy karetki objęte opisem sprawy na skutek czego staną się one majątkiem Spółki. W zamian za to Powiat obejmie w Spółce nowoutworzone udziały o łącznej wartości równej wartości netto ambulansów określonej przez rzeczoznawcę techniki samochodowej w przygotowanych na zlecenie Powiatu ocenach technicznych.

W drodze wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Powiat zamierza potwierdzić możliwość zastosowania zwolnienia z podatku VAT do transakcji wniesienia aportem karetek do Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie aportem przez Powiat karetek będących przedmiotem opisu sprawy będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie aportem przez Powiat karetek będących przedmiotem opisu sprawy będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami według art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Z kolei sprzedażą na podstawie art. 2 pkt 22 jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Przez aport należy rozumieć natomiast wkład na powiększenie majątku Spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów ambulanse spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich zbycie w ramach aportu rzeczowego do Spółki traktowane jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Tym samym w omawianej sytuacji dojdzie do odpłatnej dostawy towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT podlegającej opodatkowaniu VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak Powiat wskazał w opisie sprawy, Powiat zakupił trzy karetki w latach (…). Zakup każdego z ww. pojazdów specjalnych udokumentowany został fakturami VAT z wykazanym podatkiem VAT naliczonym, na których Powiat został wskazany jako nabywca. Powiat nie dokonał odliczenia podatku VAT od wydatków na nabycie karetek w związku z brakiem prawa do obniżenia podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony wykazany na tych fakturach. Brak prawa do odliczenia VAT wynikał z przekazania nieodpłatnie tych karetek niezwłocznie do Spółki na cel wykonywania przez Szpital działalności zwolnionej z VAT. W praktyce przekazane Szpitalowi pojazdy specjalne służyły wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18, 19a oraz 20 ustawy o VAT. Korzystanie z ambulansów przez Szpital nie ma żadnego związku z marginalną działalnością opodatkowaną VAT Szpitala. Szpital nie dokonuje odliczeń VAT od wydatków bieżących na działalność karetek w związku z brakiem prawa do odliczenia VAT w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze przedstawiony opis sprawy w ocenie Powiatu w analizowanej sytuacji znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem spełnione zostały dwa warunki niezbędne do zastosowania zwolnienia z opodatkowania VAT. Po pierwsze, w przedmiotowej sytuacji ambulanse będące przedmiotem dostawy od momentu ich nabycia przez Powiat są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18, 19a oraz 20 ustawy o VAT. Po drugie, Powiatowi jako dokonującemu dostawy ambulansów w tej transakcji nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT na moment zakupu pojazdów specjalnych, bowiem przedmiotowe pojazdy specjalne nie służyły czynnościom opodatkowanym stawkami VAT.

Reasumując, w ocenie Powiatu wniesienie aportem przez Powiat karetek będących przedmiotem opisu sprawy będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), dalej zwanej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego – w zależności od tego co jest jego przedmiotem – spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić również należy, że z odpłatnością za dostawę towarów mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem (dostawą) a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy, przy czym nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony.

Wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, ponieważ istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów, lub zwiększeniem zysków wspólników w związku z działalnością spółki. Zatem dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem, a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i ww. cyt. przepis Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 511), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie promocji i ochrony zdrowia.

Jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami.

Powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej (art. 6 ust. 2 ww. ustawy).

W świetle powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że zakres aktywności podejmowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego należy interpretować w perspektywie ogólnej zasady, tj. że ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że w ocenie tut. organu, każde działanie podejmowane przez jednostki w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu jednostek, a dotyczące mienia gminnego należy uznać za działanie publiczne, służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Zatem czynności wynikające z zadań własnych, nałożonych odrębnymi przepisami, realizowane w ramach reżimu publicznoprawnego, z tytułu których powiat nie uzyskuje wpływów pozostają poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Są one bowiem realizowane przez powiat poza zakresem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a powiat realizując te czynności nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „(…) dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez Gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Mając na względzie powyższe postanowienie należy każdorazowo badać, czy sprzedaż (aport) majątku Powiatu podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Przenosząc zatem powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy w pierwszej kolejności ustalić czy Wnioskodawca dokonując aportu karetek będących przedmiotem opisu sprawy będzie działać w charakterze podatnika VAT, a zamierzoną sprzedaż należy traktować w kategorii czynności, dla której Wnioskodawca działa w charakterze podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca niezwłocznie po zakupie ambulansów przekazywał je nieodpłatnie do użytkowania na rzecz Szpitala w celu wykorzystania ich do czynności związanych z ratownictwem medycznym oraz do przewożenia pacjentów między szpitalami. Zatem karetki były wykorzystywane wyłącznie do działań ustawowych, tj. do zadań zgodnych z art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz 6 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, czyli czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, nie zaś na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, nie ma podstaw do uznania, że Wnioskodawca dokona aportu działając jako podatnik podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż (aport) ww. karetek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle powyższego uznać należy, iż Wnioskodawca dokonując wniesienia aportem karetek będących przedmiotem opisu sprawy nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym ww. aport należy traktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem w przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W odniesieniu do powyższego tut. organ zaznacza, iż pomimo podobnego skutku podatkowego dla podatnika podatku od towarów i usług, w postaci braku kwoty podatku należnego w odniesieniu do danej transakcji – pojęcia „korzysta ze zwolnienia z opodatkowania” i „nie podlega opodatkowaniu” nie są tożsame, a w rozpatrywanej sprawie ma miejsce sytuacja, w której przedmiotowa dostawa (aport) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin