Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.443.2019.2.AP
z 11 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2019 r. (data wpływu 22 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w związku z wykonywaniem działalności na terytorium Węgier – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w związku z wykonywaniem działalności na terytorium Węgier. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 października 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwany dalej także jako „jednostka macierzysta”, „centrala”), czynny podatnik podatku od towarów i usług, posiada na Węgrzech zakład podatkowy. Zakład podatkowy (zwany dalej: „zakład”) dokonał rejestracji na potrzeby podatku od wartości dodanej w tym kraju. Powodem rejestracji na Węgrzech jest świadczenie usług montażu instalacji elektrycznych. Za wykonane usługi na Węgrzech wystawiane są faktury sprzedaży zawierające wartość węgierskiego podatku od wartości dodanej (wg stawki obowiązującej na Węgrzech). Wnioskodawca wykonuje także czynności opodatkowane na terytorium kraju (w Polsce). Działalność jednostki macierzystej oraz jej zakładu podatkowego na Węgrzech prowadzona jest w tym samym zakresie.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zadane pytania:

1. Jakich zakupów związanych z wykonywaniem działalności na terytorium Węgier będzie dokonywał Wnioskodawca?
   Odp. Wnioskodawca nabędzie materiały i urządzenia niezbędne do wykonania instalacji elektrycznych (kable, przekaźniki, transformatory, artykuły metalowe, narzędzia elektryczne).
2. Czy Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty, z których będzie wynikać związek odliczonego przez niego podatku z usługami montażu instalacji elektrycznych wykonywanymi na terytorium Węgrzech przez oddział (zakład)?
   Odp. Tak, Wnioskodawca będzie posiadał faktury zakupu, które da się przypisać do wykonania usług montażu. Ponadto umowy zawarte z inwestorem (dwie umowy), zamówienia i zlecenia na materiały i urządzenia oznaczone są numerem ewidencyjnym budowy, faktury zawierają nr ewidencyjny budowy zgodny z zamówieniem. Nr ewidencyjny budowy: (…).
3. Czy gdyby przedmiotowe usługi montażu instalacji elektrycznych były wykonywane na terytorium kraju Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?
   Odp. Wnioskodawca w analogicznym zakresie jak wskazany w zapytaniu świadczy usługi montażu instalacji elektrycznych na terytorium RP. Przedmiotowe usługi montażu instalacji elektrycznych pozwalałyby Wnioskodawcy na obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z uwagi na to, że dokonywane zakupy dotyczyłyby czynności opodatkowanych.
4. Czy wystąpią ograniczenia lub/i wyłączenia przewidziane w art. 86a lub/i art. 88 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), które ograniczają lub/i pozbawiają Wnioskodawcę prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?
   Odp. Zdaniem Wnioskodawcy nie występują ograniczenia/wyłączenia przewidziane w art. 86a i 88 ustawy o podatku od towarów i usług, które ograniczają lub/i pozbawiają Wnioskodawcę prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jednostka macierzysta ma prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawianych przez polskich podatników VAT czynnych dokumentujących nabycie towarów i usług, które zostaną wykorzystywane do działalności opodatkowanej wykonywanej przez jej zakład podatkowy na Węgrzech?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami dyrektywy VAT, podatnik ma prawo do odliczenia podatku na terytorium państwa członkowskiego, w którym ponosi te wydatki, niezależnie od tego, czy podatnik ten wykonuje czynności opodatkowane w tym państwie lub czy część swojej działalności prowadzi na terytorium innego państwa członkowskiego.

Podatnik jest uprawniony do odliczenia przez jednostkę macierzystą podatku od zakupu na terytorium Polski towarów i usług, jeżeli nabycie tych towarów i usług będzie związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez jego oddział, w tym przypadku: zakład podatkowy. W rezultacie nabycie w Polsce usług od polskich podatników VAT, w których wykazany został podatek VAT naliczony w stawce 23% lub 8%, podlegać będzie odliczeniu w deklaracji VAT-7 na zasadach ogólnych. Wykorzystanie nabytej usługi dla potrzeb działalności prowadzonej na Węgrzech pozostaje bez wpływu na prawo do odliczenia, bowiem Wnioskodawca w obu krajach Unii Europejskiej świadczy czynności opodatkowane względem których dokonał ww. nabycia.

Jedną z najważniejszych zasad VAT jest neutralność tego podatku, dlatego też nie można pozbawiać przedsiębiorcy prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu towarów lub usług, które zostały nabyte na potrzeby prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy „zakład” oraz „centrala” powinny być traktowane jak jeden podatnik VAT niezależnie od tego, że mają dwa odrębne numery identyfikacji podatkowej w poszczególnych krajach UE. Podobnie w przedmiotowej kwestii wypowiedział się także Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (sygnatura C-16/17).

Na takie rozumienie tego zagadnienia wskazują także przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 649) o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej jako ustawa o przedsiębiorcach zagranicznych) oraz ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. 2018.2174) o podatku od towarów i usług (dalej jako u.p.t.u.).

Przepisy te dotyczą co prawda oddziału położonego w Polsce, którego centrala znajduje się poza terytorium kraju, jednak zdaniem Wnioskodawcy, znajdują zastosowanie również w sytuacji, w której to polski podatnik utworzy swój oddział (zakład) w innym kraju UE.

W myśl art. 3 pkt 4 ustawy o przedsiębiorcach zagranicznych przez oddział rozumie się wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Z kolei art. 15 tej ustawy mówi, iż przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą.

Ustawa o VAT definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności.

Przepis art. 15 ust. 1 u.p.t.u. stanowi bowiem, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 1 pkt 4. Powyższa definicja jest zgodna z regulacjami zawartymi w prawie wspólnotowym.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1) – dalej dyrektywa 112, „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Status podatnika – przypisany do danego podmiotu – ma zatem charakter globalny. Podatnikiem VAT, stosownie do przepisów prawa polskiego (i prawa wspólnotowego, a więc również i przepisów obowiązujących w innych państwach członkowskich) jest każdy podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą gdziekolwiek. Nie jest tak, że w każdym państwie, gdzie podmiot prowadzi działalność, ma odrębny status podatnika. Nie ma także znaczenia, że w różnych miejscach (państwach) działalność ta prowadzona może być za pośrednictwem wyodrębnionych organizacyjnie oddziałów. Nadal pozostaje to działalność jednego podatnika (danej osoby prawnej).

Reasumując – oddział osoby prawnej (czy to polskiej, czy to zagranicznej), niezależnie od tego, czy jest położony w tym samym państwie co osoba prawna, czy też w innym państwie, nie ma odrębnej podmiotowości prawnopodatkowej na gruncie VAT. Nie jest odrębnym podatnikiem VAT (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 marca 2008 r., I SA/Wr 1803/07). Poglądy te są konsekwentnie podtrzymywane i rozwijane w orzecznictwie sądowym. Przykładowo w wyroku z dnia 10 marca 2010 r., I SA/Op 469/09, WSA w Opolu wskazał: „Podatnikiem podatku VAT w Polsce nie jest oddział posiadającej osobowość prawną spółki lecz sama spółka, gdyż tylko ona spełnia kryteria definicji podatnika zawarte w art. 15 ust. 1 u.p.t.u., poprzez prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej”. Także w innych wyrokach zwracano uwagę na brak samodzielności oddziału, co – poza wszystkim innym – nie pozwała na potraktowanie go jako podatnika VAT.

Tak przykładowo NSA w wyroku z dnia 5 lutego 2009 r., I FSK 1958/07: „Przedstawicielstwo (oddział), będąc wewnętrzną jednostką organizacyjną przedsiębiorcy zagranicznego, działa w stosunku przyporządkowania do centrali firmy, a więc nie cechuje go przymiot samodzielności wynikający z odrębności prawnej, ekonomicznej i organizacyjnej”. Wskazuje się także, że na gruncie VAT nie mają dla tej kwestii znaczenia regulacje innych aktów prawnych: „Ustawa z 2004 r. o podatku od towarów i usług przyjmuje zasadę, że zakłady (oddziały) osoby prawnej straciły status odrębnych podatników podatku od towarów i usług. Potwierdza to przepis art. 160 ust. 3 tej ustawy. Nie zmienia tego faktu zapis w art. 5 pkt 3 u.s.d.g., iż oddział to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej wykonywane przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności, jak też i ta zasada, że wobec państw Unii Europejskiej obowiązuje zasada równego traktowania” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2010 r., III SA/Wa 1299/09).

Powołując kolejno treść art. 15 ust. 1 u.p.t.u., art. 86 ust. 1 u.p.t.u. oraz art. 86 ust. 8 pkt 1 u.p.t.u. Wnioskodawca uważa, że w świetle przedstawionych przepisów podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, powinien być traktowany jako jeden podmiot. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce, nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną, natomiast nie posiada on możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Skoro oddział i centrala są jednym podmiotem, to także zakupy dokonane przez centralę należy postrzegać nie tylko jako dokonywane na potrzeby jej działalności, ale także na potrzeby działalności oddziału (zakładu). Na prawo odliczenia podatku VAT należy patrzeć pod kątem działalności osoby prawnej, która traktowana jest jako jeden podatnik.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym spełnione zostały także wynikające z art. 86 ust. 1 u.p.t.u., art. 86 ust. 8 pkt 1 u.p.t.u. i art. 87 ust. 5a u.p.t.u. zasadnicze warunki takiego odliczenia, tj.:

• istnienie związku pomiędzy zakupami dokonanymi przez centralę, a czynnościami opodatkowanymi poza terytorium Polski przez zakład,
• brak ograniczeń w zakresie odliczania podatku naliczonego wynikających z odrębnych przepisów (podmiot dokonujący czynności dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju miałby prawo do odliczenia podatku, gdyby analogicznych czynności dokonywał w Polsce),
• posiadanie dokumentów, z których wynika związek odliczonego podatku przez centralę z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju przez oddział.
  
  

Wykładnia powyższych przepisów prowadzi zdaniem Wnioskodawcy do wniosku, że podatnik ma prawo do odliczenia VAT, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do celów związanych z działalnością podatnika, także w sytuacji gdy czynności związane z tą działalnością dokonywane są na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy dyrektywy definiują pojęcie „działalność gospodarcza” w sposób szeroki, co oznacza, że nie można zawężać jej zakresu poprzez kryterium miejsca prowadzenia rozpatrywanej działalności gospodarczej. W konsekwencji, zakres prawa do odliczenia nie może być ograniczony tylko do takiej sytuacji, w której podatek naliczony zawsze jest związany z transakcjami opodatkowanymi w państwie członkowskim, w którym był on wcześniej odliczony, czyli sytuacji w której VAT należny i naliczony wykazywany jest zawsze w jednym państwie. Skoro w wyrokach z dnia 21 czerwca 2016 r. w sprawie C-393/15 oraz z dnia 7 sierpnia 2018 (sygnatura C-16/17) TSUE stwierdził, że oddział ma prawo do odliczenia podatku VAT, który był nałożony na towary i usługi wykorzystywane na potrzeby opodatkowanych czynności spółki matki mającej siedzibę w innym państwie członkowskim, to również należy uznać, iż jednostka macierzysta ma prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w nabywanych przez nią towarach i usługach, wykorzystywanych następnie do działalności opodatkowanej wykonywanej przez jej zakład w innym kraju UE. Przeciwne rozumienie przedmiotowej kwestii zawęziłoby bowiem prawo do odliczenia, poprzez uznanie, że VAT naliczony musi wystąpić symetrycznie w tym samym państwie, co VAT należny.

W rozumieniu Dyrektywy 2006/112/WE, każde państwo członkowskie powinno traktować jako podatnika każdy podmiot gospodarczy, niezależnie od miejsca siedziby, rejestracji na potrzeby VAT, czy też miejsca prowadzenia działalności. W świetle fundamentalnej zasady neutralności VAT podatek naliczony nie powinien obciążać podatników, niezależnie od tego, czy zakupy są dokonywane w tym samym kraju, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, czy też nie. Takie rozumienie powyższej kwestii znalazło wyraz m.in. w interpretacji z dnia 13 lutego 2014 r. ITPP2/443-1247/13/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez terytorium kraju – w świetle art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z ww. prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Jednak jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Z treści art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten winien być rozumiany w ten sposób, że upoważnia do odliczenia podatku naliczonego nie tyle w sytuacji, gdy podatnik podatku od towarów i usług wykazuje podatek należny z tytułu wykonywania na terytorium kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ale gdy wykazuje fakt dostawy towarów lub świadczenia usług, które opodatkowane są poza terytorium kraju.

Przepis ten wprowadza dwa podstawowe warunki, których łączne spełnienie uprawnia do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług związanych z czynnościami świadczonymi poza terytorium kraju:

• pierwszym z nich jest to, aby hipotetycznie – w przypadku wykonywania takich samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady zatem świadczenie poza terytorium kraju powinno mieć charakter sprzedaży opodatkowanej;
• drugi z tych warunków dotyczy posiadania przez podatnika dokumentów, z których wynika związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności opodatkowanych poza terytorium kraju i ich związek z importem lub nabyciem towarów i usług na terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.
  
  

Wskazane warunki dotyczące skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług odzwierciedlają zapisy art. 168 i art. 169 lit. a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą.

W myśl art. 168 Dyrektywy – jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.
   
   

Zgodnie z art. 169 lit. a Dyrektywy – poza prawem do odliczenia, o którym mowa w art. 168, podatnik ma prawo do odliczenia VAT określonego w tym artykule, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do następujących celów transakcji podatnika związanych z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, dokonywanych poza terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny lub został zapłacony, w odniesieniu do których VAT podlegałby odliczeniu, gdyby zostały one dokonane na terytorium tego państwa członkowskiego,

Regulacja ta rozszerza prawo podatnika do dokonywania odliczeń wyłącznie podatku związanego z działalnością opodatkowaną podatnika, wyrażoną w art. 168 Dyrektywy, o prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych następnie w takich transakcjach podatnika, które w ogóle nie podlegają opodatkowaniu VAT w kraju nabycia (kraju odliczenia podatku naliczonego). Transakcjami, które nie podlegają opodatkowaniu w kraju nabycia, mogą być zarówno czynności wykonane za granicą w związku z prowadzoną tam działalnością gospodarczą, jak i czynności wykonane w ramach działalności prowadzonej w kraju zakupu, w stosunku do których za miejsce powstania obowiązku podatkowego uważana jest zagranica.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy warunek związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług przez podatnika poza terytorium kraju, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach wykonywania przez niego takiej działalności.

Pojęcie „oddział” zdefiniowane zostało w art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorstw zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1079, z późn. zm.) jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

W myśl art. 15 ww. ustawy – przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą.

Oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur jednostki macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

Pogląd ten jest zgodny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie Ministero dellEconomia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc. w sprawie C-210/04 (Zb. Orz. z 2006 r., s. I-02803) TSUE wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Zatem zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

Z powyższego wynika, że „centrala” oraz jej zagraniczny oddział stanowią dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu. Działalność gospodarczą prowadzi osoba prawna i ona jest podatnikiem. „Centrala” oraz oddział zlokalizowany w innym państwie tworzą – z podatkowego punktu widzenia – jednorodny podmiot.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik podatku od towarów i usług, posiada na terytorium Węgier zakład podatkowy. Zakład podatkowy („zakład”) dokonał rejestracji na potrzeby podatku od wartości dodanej w tym kraju. Powodem rejestracji na Węgrzech jest świadczenie usług montażu instalacji elektrycznych. Za wykonane usługi na Węgrzech wystawiane są faktury sprzedaży zawierające wartość węgierskiego podatku od wartości dodanej (wg stawki obowiązującej na Węgrzech). Wnioskodawca wykonuje także czynności opodatkowane na terytorium kraju (w Polsce). Działalność jednostki macierzystej oraz jej zakładu podatkowego na Węgrzech prowadzona jest w tym samym zakresie. W związku z wykonywaniem działalności na terytorium Węgier Wnioskodawca będzie nabywał materiały i urządzenia niezbędne do wykonania instalacji elektrycznych (kable, przekaźniki, transformatory, artykuły metalowe, narzędzia elektryczne). Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty, z których będzie wynikać związek odliczonego przez niego podatku z usługami montażu instalacji elektrycznych wykonywanymi na terytorium Węgier przez zakład, ponieważ będzie posiadał faktury zakupu, które da się przypisać do wykonania usług montażu. Ponadto umowy zawarte z inwestorem (dwie umowy), zamówienia i zlecenia na materiały i urządzenia oznaczone są numerem ewidencyjnym budowy, faktury zawierają nr ewidencyjny budowy zgodny z zamówieniem. Przedmiotowe usługi montażu instalacji elektrycznych, gdyby były wykonywane na terytorium Polski, pozwalałyby Wnioskodawcy na obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z uwagi na to, że dokonywane zakupy dotyczyłyby czynności opodatkowanych. Wnioskodawca wskazał, że nie występują ograniczenia/wyłączenia przewidziane w art. 86a i 88 ustawy, które ograniczają lub/i pozbawiają go prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawcy – na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych towarów wykorzystywanych do działalności opodatkowanej na terytorium Węgier, ponieważ gdyby czynności te wykonywane były na terytorium kraju podatek ten podlegałby odliczeniu oraz posiada on dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z czynnościami opodatkowanymi na terytorium Węgier.

Reasumując, Wnioskodawca (jednostka macierzysta) będzie mieć prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawianych przez polskich podatników VAT czynnych dokumentujących nabycie towarów, które zostaną wykorzystywane do działalności opodatkowanej wykonywanej przez jego zakład na terytorium Węgier.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnej powołanych przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej – przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.