Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.452.2019.2.KS
z 15 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 października 2019 r. (data wpływu 4 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką podatku w wysokości 23% usługi najmu nieruchomości najemcy, który udostępnia pomieszczenia pracownikom – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką podatku w wysokości 23% usługi najmu nieruchomości najemcy, który udostępnia pomieszczenia pracownikom. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 października 2019 r. (data wpływu 4 października 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Jest właścicielem obiektu budowalnego, który kiedyś był hotelem obecnie jednak są tam lokale niemieszkalne. Wnioskodawca wynajmuje w tej nieruchomości lokale w postaci pokojów, kuchni z wyposażeniem, łazienki z toaletą. Najemca przeznacza przedmiot najmu dla pracowników. Najemca oświadczył w umowie, że nieruchomość będzie używał wyłącznie na cele mieszkalne. Czynsz najmu określony jest jako stawka od osoby miesięcznie. Czynsz zawiera opłatę za media dostępne w przedmiocie najmu. Jako wynajmujący Wnioskodawca zapewnia umeblowanie pomieszczeń w łóżka, pościel, szafy, szafki, zapewnia ogrzewanie, wyposażenie kuchni w urządzenia jak lodówki, kuchenki, naczynia. Jako wynajmujący nie świadczy żadnych usług towarzyszących takich jak sprzątanie, recepcja, usługi gastronomiczne. Nastąpiło protokolarne przekazanie przedmiotu umowy najemcy, który udostępnia te pomieszczania pracownikom.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wynajmowane przez niego lokale mają charakter niemieszkalny. Zgodnie z umową wynajmujący wynajmuje, a najemca bierze w najem długoterminowy – z przeznaczeniem do dalszego oddania w całości lub części do bezpłatnego lub płatnego używania lub dalszy podnajem, na co wynajmujący wyraża zgodę – część nieruchomości składającej się z lokali użytkowych, zwaną dalej w umowie nieruchomością, która pomieści łącznie 23 osoby, a po aneksie 57 osób. W umowie nie ma zapisu, że lokale te mogą być wykorzystane przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy najem nieruchomości w przedstawionym stanie faktycznym jest opodatkowany stawką 23% w oparciu o art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, czy stawką 8% w oparciu o art. 41 ust. 2
w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, czy też stawką podstawową w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym usługa najmu jest opodatkowana stawką podstawową. Bowiem Wnioskodawca nie świadczy żadnych usług towarzyszących jak obiekty krótkotrwałego zakwaterowania takich jak sprzątanie, pranie, recepcja, gastronomia. W ocenie Wnioskodawcy nie ma zastosowania stawka obniżona, o której mowa w art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Pośrednim potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok NSA z dnia 8 maja 2018 r. sygn. I FSK 1182/16.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, przy czym wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku, może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast według art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (obecnie 8%), wymienione zostały pod symbolem PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych
w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (art. 43 ust. 20 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Jest właścicielem obiektu budowalnego, który kiedyś był hotelem obecnie jednak są tam lokale niemieszkalne. Wnioskodawca wynajmuje w tej nieruchomości lokale w postaci pokojów, kuchni z wyposażeniem, łazienki z toaletą. Najemca przeznacza przedmiot najmu dla pracowników. Czynsz najmu określony jest jako stawka od osoby miesięcznie. Czynsz zawiera opłatę za media dostępne w przedmiocie najmu. Jako wynajmujący Wnioskodawca zapewnia umeblowanie pomieszczeń w łóżka, pościel, szafy, szafki, zapewnia ogrzewanie, wyposażenie kuchni w urządzenia jak lodówki, kuchenki, naczynia, nie świadczy żadnych usług towarzyszących takich jak sprzątanie, recepcja, usługi gastronomiczne. Nastąpiło protokolarne przekazanie przedmiotu umowy najemcy, który udostępnia te pomieszczania pracownikom.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że wynajmowane przez niego lokale mają charakter niemieszkalny. Zgodnie z umową wynajmujący wynajmuje, a najemca bierze w najem długoterminowy – z przeznaczeniem do dalszego oddania w całości lub części do bezpłatnego lub płatnego używania lub dalszy podnajem, na co wynajmujący wyraża zgodę – część nieruchomości składającej się z lokali użytkowych, która pomieści łącznie 23 osoby, a po aneksie 57 osób. W umowie nie ma zapisu, że lokale te mogą być wykorzystane przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W świetle powołanych przepisów prawa oraz powyższych wyjaśnień należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przedstawionych okolicznościach dla świadczonej usługi najmu nieruchomości na rzecz najemcy, który udostępnia pomieszczenia pracownikom znajdzie zastosowanie podstawowa stawka podatku w wysokości 23%. W przedmiotowej sprawie należy wykluczyć zastosowanie preferencyjnej stawki podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 i poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, przewidzianej dla usług związanych z zakwaterowaniem, gdyż Wnioskodawca (właściciel obiektu budowlanego) wynajmując nieruchomość najemcy, który udostępnia pomieszczenia pracownikom, nie staje się przez to podmiotem świadczącym usługi zakwaterowania, lecz świadczy typowe usługi wynajmu.

Dodatkowo należy wskazać, że dla świadczonej przez Wnioskodawcę usługi najmu nieruchomości nie ma zastosowania zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca wynajmowane lokale nie mają charakteru mieszkalnego oraz w umowie nie ma zapisu, że lokale te mogą być wykorzystane przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Zatem w przedstawionym stanie faktycznym świadczony przez Wnioskodawcę najem nieruchomości na rzecz najemcy, który udostępnia pomieszczenia pracownikom jest opodatkowany stawką podstawową w wysokości 23% w oparciu o art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy. Do ww. najmu nie ma zastosowania stawka podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy również wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że jest ono rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnosi, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.