Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.644.2018.2.MR
z 8 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2018 r. (data wpływu 21 września 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2018 r. (data wpływu 30 grudnia 2018 r. oraz 2 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży telefonów komórkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży telefonów komórkowych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 grudnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu transakcji nr 1 i nr 2 stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Polski podatnik podatku VAT (dalej: Wnioskodawca) nabył w dniu 11 maja 2017 r. towar w postaci 20 (dwudziestu) telefonów komórkowych, który spełnia definicję towarów używanych w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (transakcja nr 1).

Zatem, telefony te były dobrami materialnymi nadającymi się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, a jednocześnie nie były towarami określonymi w art. 120 ust. 1 pkt 1-3 i nie były metalami szlachetnymi lub kamieniami szlachetnymi.

Telefony komórkowe spełniają jednocześnie definicję towaru wymienionego w pkt 28b załącznika nr 11 do ustawy o podatku od towarów usług – telefony dla sieci komórkowych lub dla innych sieci bezprzewodowych – wyłącznie telefony komórkowe, w tym smartfony (ex 26.30.22.0).

Towar został nabyty w ramach procedury VAT marża. Na fakturze VAT znajdowała się adnotacja „procedura marży, towary używane”. Towar został nabyty od polskiego podatnika podatku VAT, zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Transakcja sprzedaży opiewała na kwotę 25.300 zł (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy trzysta złotych 00/100) i została wykonana w ramach jednolitej gospodarczo transakcji.

Następnie, powyższy towar używany został sprzedany w procedurze VAT marży (zgodnie z art. 120 ust. 10 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług) polskiemu podatnikowi podatku VAT za kwotę 25.300 zł (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy trzysta złotych 00/100) w ramach jednolitej gospodarczo transakcji (transakcja nr 2). Na fakturze sprzedaży znajduje się adnotacja, że sprzedaż obejmuje towary używane i dokonywana jest w ramach procedury VAT marża.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Odnośnie transakcji nr 1 stanu faktycznego:

Ad 1

Dokonującym dostawy używanych telefonów komórkowych był podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy. Sprzedaż nie była zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy.

Ad 2

Dostawa przedmiotowych towarów nie była objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy lub art. 122 ustawy.

Ad 3

Dokonujący dostawy na rzecz Wnioskodawcy wskazanych we wniosku używanych telefonów komórkowych nabył je w ramach prowadzonej działalności, w celu ich odprzedaży.

Odnośnie transakcji nr stanu faktycznego:

Ad 1

Dostawa przedmiotowych towarów nie będzie objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy lub art. 122 ustawy.

Ad 2

Wnioskodawca nabył wskazane we wniosku używane telefony komórkowe w ramach prowadzonej działalności, w celu ich odprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym transakcje nr 1 i nr 2 mogą zostać opodatkowane zgodnie z procedurą VAT marża pomimo, że wartość towaru (używanych telefonów komórkowych) przekracza wskazaną w art. 17 ust. 1c ustawy o podatku od towarów i usług wartość 20.000 zł, czy też w związku z nabyciem towaru wymienionego pod poz. 28b w załączniku nr 11 do ustawy o podatku od towarów i usług za kwotę przekraczającą 20.000 zł procedura VAT marża zostanie wyłączona, Wnioskodawca będzie musiał rozliczyć podatek w ramach tzw. odwrotnego obciążenia, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1c ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje nr 1 i 2 będą mogły zostać opodatkowane w ramach procedury VAT marża pomimo, że kwota jednolitej gospodarczo transakcji sprzedaży używanych telefonów komórkowych przekracza kwotę 20.000 zł.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, z zastrzeżeniem ust. 1c, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
2. nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny;
3. dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 122.
   
   

Jeżeli przedmiotem transakcji są m.in. telefony komórkowe wymienione w załączniku nr 11 do ustawy o podatku od towarów i usług pod poz. 28b, to opodatkowanie dostawy następuje na zasadzie odwrotnego obciążenia pod warunkiem jednak, że wartość jednolitej gospodarczo transakcji, bez kwoty podatku, przekracza kwotę 20.000 zł. Jednocześnie, jeżeli przedmiotem transakcji są towary używane, w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, to opodatkowanie transakcji może być dokonane na podstawie procedury VAT marża, pod warunkiem spełnienia wymagań z art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W przedmiotowej sprawie istotne znaczenie ma art. 120 ust. 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, podatnik może stosować ogólne zasady opodatkowania do dostaw, do których stosuje się przepisy art. 120 ust. 10 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku zastosowania ogólnych zasad podatnik ma prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od towarów, o których mowa w art. 120 ust. 11 ustawy o podatku od towarów usług, w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy u tego podatnika z tytułu dostawy tych towarów.

Zatem, ustawodawca pozostawił wybór formy opodatkowania dostawy towarów używanych podatnikowi. To od niego zależy, czy taką transakcję opodatkuje w ramach procedury VAT marża, czy też na zasadach ogólnych, co doprowadzi w warunkach przedmiotowej sprawy do opodatkowania w procedurze odwrotnego obciążenia.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, wywiera skutki tylko jeżeli podatnik zdecyduje się na opodatkowanie transakcji w ramach zasad ogólnych, a nie w ramach procedury VAT marża, natomiast nie ma zastosowania w przypadku kiedy podatnik zdecyduje się opodatkować transakcję w ramach procedury VAT marża. Przedmiotem transakcji nr 1 i 2 są używane telefony komórkowe, a jednocześnie wartość jednolitej gospodarczo transakcji przekracza kwotę 20.000 zł.

W związku z tym powstaje możliwość opodatkowania tych transakcji w dwojaki sposób.

Ustawodawca w art. 120 ust. 14 ustawy o podatku od towarów i usług pozostawił decyzję o wyborze formy opodatkowania podatnikowi. Jak podkreśla się w doktrynie prawa podatkowego ustawodawca pozostawił podatnikom w zakresie stosowania procedury VAT marża fakultatywność. Stanowisko takie wyraził m.in. dr Adam Bartosiewicz w komentarzu do art. 120 ustawy o podatku od towarów i usług (red. Adam Bartosiewicz, VAT. Komentarz, wyd. XII, WKP 2018).

Ponadto, ustawodawca w art. 17 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1c ustawy o podatku od towarów i usług nie wyłączył stosowania metody VAT marża w przypadku transakcji dostawy towarów wymienionych w poz. 28b załącznika nr 11 do ustawy na kwotę przekraczającą 20.000 zł.

Biorąc pod uwagę interpretację systemową ustawy o podatku od towarów i usług, a także domniemanie racjonalności ustawodawcy należy dojść do wniosku, że gdyby ustawodawca chciał wyłączyć stosowanie metody VAT marża w tego rodzaju transakcjach to przewidziałby stosowne rozwiązanie prawne.

Z brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika, że procedurę odwrotnego obciążania stosuje się do procedury VAT marża, tylko że stosuje się ją jedynie do procedury ogólnej. W ustawie brak jest unormowania, które nakazywałoby stosowanie odwrotnego obciążenia w ramach procedury VAT marża.

W związku z powyższym, towar używany w postaci telefonów komórkowych nabyty w drodze transakcji o wartości przekraczającej 20.000 zł może być opodatkowany na zasadach VAT marży, przy spełnieniu warunków określonych w art. 120 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Stosownie natomiast do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, z zastrzeżeniem ust. 1c, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
3. dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 122.
   
   

W myśl art. 17 ust. 1c ustawy, w przypadku dostaw towarów wymienionych w poz. 28a-28c załącznika nr 11 do ustawy przepis ust. 1 pkt 7 stosuje się, jeżeli łączna wartość tych towarów w ramach jednolitej gospodarczo transakcji obejmującej te towary, bez kwoty podatku, przekracza kwotę 20.000 zł.

Z treści ust. 1d powołanego artykułu wynika, że za jednolitą gospodarczo transakcję, o której mowa w ust. 1c, uznaje się transakcję obejmującą umowę, w ramach której występuje jedna lub więcej dostaw towarów wymienionych w poz. 28-28c załącznika nr 11 do ustawy, nawet jeżeli są one dokonane na podstawie odrębnych zamówień lub wystawianych jest więcej faktur dokumentujących poszczególne dostawy.

Zgodnie z ust. 1e ww. artykułu, za jednolitą gospodarczo transakcję, o której mowa w ust. 1c, uznaje się również transakcję obejmującą więcej niż jedną umowę, o której mowa w ust. 1d, jeżeli okoliczności towarzyszące tej transakcji lub warunki, na jakich została ona zrealizowana, odbiegały od okoliczności lub warunków zwykle występujących w obrocie towarami wymienionymi w poz. 28-28c załącznika nr 11 do ustawy.

Ustawodawca w załączniku nr 11 do ustawy, zawierającym wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, w pozycjach 28a-28c wymienił towary zgrupowane odpowiednio pod symbolem:

• PKWiU ex 26.20.11.0 – przenośne maszyny do automatycznego przetwarzania danych, o masie mniejsze lub równa się 10 kg, takie jak: laptopy i notebooki; komputery kieszonkowe (np. notesy komputerowe) i podobne – wyłącznie komputery przenośne, takie jak: tablety, notebooki, laptopy;
• PKWiU ex 26.30.22.0 – telefony dla sieci komórkowych lub dla innych sieci bezprzewodowych – wyłącznie telefony komórkowe, w tym smartfony;
• PKWiU ex 26.40.60.0 – konsole do gier wideo (w rodzaju stosowanych z odbiornikiem telewizyjnym lub samodzielnym ekranem) i pozostałe urządzenia do gier zręcznościowych lub hazardowych z elektronicznym wyświetlaczem – z wyłączeniem części i akcesoriów.
  
  

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Ponieważ jednak symbole dotyczące towarów z poz. 28a-28c załącznika nr 11 do ustawy zawierają dodatkowe oznaczenie „ex” to oznacza, że zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, zakres wyrobów lub usług znajdujący się w tej pozycji jest węższy niż określony w danym grupowaniu PKWiU.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei, w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2019 r. art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Powyższe zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje jednakże stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy m.in. towarów używanych.

Jak stanowi art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwota nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez towary używane, w myśl art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

W świetle art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy, przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika (art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Dostawa towarów używanych, spełniających podaną wyżej definicję, może nastąpić na zasadach szczególnych, określonych w art. 120 ustawy, tj. w procedurze opodatkowania marży. Jest to szczególna forma opodatkowania, w której podstawą opodatkowania jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Taka procedura opodatkowania może być stosowana w przypadku dostawy towarów używanych nabytych wcześniej przez podatnika w ramach prowadzonej działalności w celu odprzedaży.

Przy czym, dla opodatkowania dostawy towarów używanych w procedurze marży nie mniej ważne jest – oprócz rodzaju towaru, który może zostać objęty tą procedurą – także to, od kogo ten towar został kupiony. Zastosowanie tej procedury wymaga, aby towary używane były nabyte od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Wspólną cechą wszystkich przypadków, o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy, warunkujących zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży, jest to, że we wcześniejszej fazie obrotu podmiot sprzedający używany towar pozbawiony był prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy jego nabyciu. Dotyczy to zarówno osób, które nie są podatnikami tego podatku i już z tego powodu pozbawione są możliwości obniżenia podatku należnego, jak i osób, które wprawdzie są podatnikami tego podatku ale z różnych powodów prawo do obniżenia podatku należnego im nie przysługiwało.

Należy zauważyć, że z przywołanego art. 120 ust. 10 ustawy wynika, że procedura opodatkowania marży znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy nabycie towaru używanego przez podatnika jest nieopodatkowane, z uwagi na status zbywcy określony w ww. artykule. Tym samym, gdy podatnik nabędzie towary używane od podmiotów innych niż wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy, nie jest uprawniony do zastosowania opodatkowania marży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył towar w postaci telefonów komórkowych, który spełnia definicję towarów używanych w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy (transakcja nr 1). Telefony te były dobrami materialnymi nadającymi się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, a jednocześnie nie były towarami określonymi w art. 120 ust. 1 pkt 1-3 ustawy i nie były metalami szlachetnymi lub kamieniami szlachetnymi. Ponadto, spełniają one definicję towaru wymienionego w pkt 28b załącznika nr 11 do ustawy – telefony dla sieci komórkowych lub dla innych sieci bezprzewodowych – wyłącznie telefony komórkowe, w tym smartfony (ex 26.30.22.0). Towar został nabyty w ramach procedury VAT marża od polskiego podatnika podatku VAT, zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy. Transakcja sprzedaży opiewała na kwotę 25.300 zł i została wykonana w ramach jednolitej gospodarczo transakcji. Następnie powyższy towar używany został sprzedany w procedurze VAT marży (zgodnie z art. 120 ust. 10 pkt 3 ustawy) polskiemu podatnikowi podatku VAT za kwotę 25.300 zł w ramach jednolitej gospodarczo transakcji (transakcja nr 2). Na fakturze sprzedaży znajduje się adnotacja, że sprzedaż obejmuje towary używane i dokonywana jest w ramach procedury VAT marża.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy transakcje nr 1 i nr 2 stanu faktycznego mogą zostać opodatkowane zgodnie z procedurą VAT marża pomimo, że wartość towaru (używanych telefonów komórkowych) przekracza wskazaną w art. 17 ust. 1c ustawy wartość 20.000 zł, czy też w związku z nabyciem towaru wymienionego pod poz. 28b w załączniku nr 11 do ustawy za kwotę przekraczającą 20.000 zł procedura VAT marża zostanie wyłączona, Wnioskodawca będzie musiał rozliczyć podatek w ramach tzw. odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1c ustawy.

Jak wynika z opisu wniosku dotyczącego transakcji nr 1, dokonującym dostawy używanych telefonów komórkowych był podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, który nabył je w ramach prowadzonej działalności, w celu ich odprzedaży. Sprzedaż ta nie była zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Ponadto, dostawa przedmiotowych towarów nie była objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy lub art. 122 ustawy. Tym samym, sprzedaż przedmiotowych telefonów na rzecz Wnioskodawcy spełniała przesłanki umożliwiające stosowanie przy ich sprzedaży procedury opodatkowania marży przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy.

Z kolei, odnośnie transakcji nr 2 Wnioskodawca wskazał, że nabył wskazane we wniosku używane telefony komórkowe w ramach prowadzonej działalności, w celu ich odprzedaży. Dostawa przedmiotowych towarów przez Wnioskodawcę nie była objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy lub art. 122 ustawy. Sprzedaży dokonano na rzecz podatnika podatku VAT. Tym samym sprzedaż przedmiotowych telefonów przez Wnioskodawcę spełnia przesłanki umożliwiające stosowanie przy ich sprzedaży procedury opodatkowania marży przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro przedmiotem sprzedaży były telefony komórkowe stanowiące towary używane w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, to spełniona została przesłanka umożliwiająca stosowanie przy ich sprzedaży procedury opodatkowania marży przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy. Zatem dla transakcji nr 1 i nr 2 opisanego stanu faktycznego można było zastosować procedurę VAT marża, pomimo, że wartość tych towarów przekraczała 20.000 zł. W przypadku natomiast, gdyby zrezygnowano ze sprzedaży przedmiotowych telefonów w systemie VAT marża, należałoby zwrócić uwagę na przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.